บทเพลงแห่งความคิดถึง...
ท่วงทำนองแห่งความคิดถึงที่ตราตรึงในลายลักษณ์เป็นอักษร..
ผู้เข้าชมรวม
788
ผู้เข้าชมเดือนนี้
3
ผู้เข้าชมรวม
เนื้อเรื่อง
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ท่ามกลางสัมผัสแห่งสายลมอันแผ่วเบาที่ลูบไล้ผ่านเรือนร่างครั้งแล้วครั้งเล่า...
สัมผัสแห่งความเหงาที่เข้ามาเกาะกุมจิตใจอันหนักอึ้งและความเงียบที่เปรียบประดุจมัจจุราชที่รอคอยกาลอันเหมาะสม
ครั้นมองไปภายนอกสายตาพลันสัมผัสกับบางสิ่งบางอย่างที่เคลื่อนไหวอยู่อย่างเดียวดาย...อา...ใบไม้ที่ต้องสายลมไหว...
พริ้วระริ้วลู่ตามเส้นทางแห่งสายลมนำพา...เนิ่นนานแค่ไหนแล้วหนาที่เราปิดตัวเองอยู่กับห้องแห่งความเดียวดาย
มือน้อยสั่นไหวระริกเมื่อพยามเคลื่อนบานหน้าต่างที่ปิดร้าง...เสียงวิหคดังระเรี่ยเข้าโสตก้าวหนึ่งเริ่มประเดิม
และก้าวที่สองก็ตามมาอย่างง่ายดาย...
กลิ่นไอของใบไม้ที่มิได้สัมผัสมานานนับแต่ประตูหัวใจได้ปิดลง เสียงเพลงเพราะผะแผ่วละล่องลอยเต็มอยู่ในบรรยากาศ
หวานโอ้หวานยิ่งนักจนอยากประจักษ์แจ้งซึ่งผู้ประพันธ์ หากแต่พอตั้งใจฟังกลับพบทำนองหวานที่มีเนื้อความคุ้นยิ่งนัก...
เคยได้ยินจากแห่งหนใดหนอ หน้าต่างแห่งเรือนหน้างามปิดลงช้าๆพลางซึมซับความไพเราะของดนตรี
ครั้นแล้วในที่สุดก็ตระหนักได้ว่าผู้ใดเป็นร้อยถ้อยทำนอง ใบหน้างดงามที่สุดในชีวิตของผู้คิดปรากฏขึ้นมาในมโนสำนึก
แม้นใบหน้านั้นจักมีร่องรอยแห่งความชราภาพเนื่องด้วยกาลเวลาที่นำพาแห่งแต่ดวงตาสองดวงนั้นยังคงเปี่ยมไป
ด้วยความห่วงใยอยู่เสมอมิแปรเปลี่ยน...
หญิงสาวผู้อยู่ในความฝันประหนึ่งความจริงค้นพบแล้วว่าไม่มีใครบรรเลงบทเพลงแห่งความคิดถึงได้ดีเท่ากับผู้ที่เธอเรียกว่า...แม่...
พอเสียทีห้องแห่งความมืดมิดกับความทุกข์เพราะคนที่เธอรักแต่มิได้รักเธอ ลาก่อนความเงียบงัน
กระเป๋าใบโตถูกลากออกมาจาซอกหลืบพันธนาการเริ่มถูกปลดอย่างช้าๆ...
หญิงสาวคนหนึ่งกับกระเป๋าใบโตและใบหน้าที่แน่วแน่...
ประตูบานเล็กๆค่อยๆแง้มตัวเองออกอย่างช้าๆ จวบจนกระทั่งร่างของหญิงสาวได้ลาลับไป...
เสียงเพลงผะแผ่วยังคงบรรเลงในค่ำคืนแห่งความเหน็บหนาว....
แม่รักลูก....แม่รักลูก.....
ผลงานอื่นๆ ของ วัสสาในวาโย ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ วัสสาในวาโย
ความคิดเห็น