บทเพลงแห่งความคิดถึง...

เนื้อเรื่อง

   
ท่ามกลางสัมผัสแห่งสายลมอันแผ่วเบาที่ลูบไล้ผ่านเรือนร่างครั้งแล้วครั้งเล่า...

สัมผัสแห่งความเหงาที่เข้ามาเกาะกุมจิตใจอันหนักอึ้งและความเงียบที่เปรียบประดุจมัจจุราชที่รอคอยกาลอันเหมาะสม 
   
ครั้นมองไปภายนอกสายตาพลันสัมผัสกับบางสิ่งบางอย่างที่เคลื่อนไหวอยู่อย่างเดียวดาย...อา...ใบไม้ที่ต้องสายลมไหว...

พริ้วระริ้วลู่ตามเส้นทางแห่งสายลมนำพา...เนิ่นนานแค่ไหนแล้วหนาที่เราปิดตัวเองอยู่กับห้องแห่งความเดียวดาย   

มือน้อยสั่นไหวระริกเมื่อพยามเคลื่อนบานหน้าต่างที่ปิดร้าง...เสียงวิหคดังระเรี่ยเข้าโสตก้าวหนึ่งเริ่มประเดิม

และก้าวที่สองก็ตามมาอย่างง่ายดาย...

กลิ่นไอของใบไม้ที่มิได้สัมผัสมานานนับแต่ประตูหัวใจได้ปิดลง   เสียงเพลงเพราะผะแผ่วละล่องลอยเต็มอยู่ในบรรยากาศ   

หวานโอ้หวานยิ่งนักจนอยากประจักษ์แจ้งซึ่งผู้ประพันธ์  หากแต่พอตั้งใจฟังกลับพบทำนองหวานที่มีเนื้อความคุ้นยิ่งนัก...

เคยได้ยินจากแห่งหนใดหนอ  หน้าต่างแห่งเรือนหน้างามปิดลงช้าๆพลางซึมซับความไพเราะของดนตรี

ครั้นแล้วในที่สุดก็ตระหนักได้ว่าผู้ใดเป็นร้อยถ้อยทำนอง   ใบหน้างดงามที่สุดในชีวิตของผู้คิดปรากฏขึ้นมาในมโนสำนึก

แม้นใบหน้านั้นจักมีร่องรอยแห่งความชราภาพเนื่องด้วยกาลเวลาที่นำพาแห่งแต่ดวงตาสองดวงนั้นยังคงเปี่ยมไป

ด้วยความห่วงใยอยู่เสมอมิแปรเปลี่ยน...

หญิงสาวผู้อยู่ในความฝันประหนึ่งความจริงค้นพบแล้วว่าไม่มีใครบรรเลงบทเพลงแห่งความคิดถึงได้ดีเท่ากับผู้ที่เธอเรียกว่า...แม่...

พอเสียทีห้องแห่งความมืดมิดกับความทุกข์เพราะคนที่เธอรักแต่มิได้รักเธอ    ลาก่อนความเงียบงัน        

กระเป๋าใบโตถูกลากออกมาจาซอกหลืบพันธนาการเริ่มถูกปลดอย่างช้าๆ...

หญิงสาวคนหนึ่งกับกระเป๋าใบโตและใบหน้าที่แน่วแน่...

ประตูบานเล็กๆค่อยๆแง้มตัวเองออกอย่างช้าๆ จวบจนกระทั่งร่างของหญิงสาวได้ลาลับไป...

เสียงเพลงผะแผ่วยังคงบรรเลงในค่ำคืนแห่งความเหน็บหนาว....

แม่รักลูก....แม่รักลูก.....