นิยาย Dek-D
พบกับประสบการณ์อ่านที่ดียิ่งขึ้น
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
Subject21
พันธุกรรม คือสิ่งที่ส่งทอดลักษณะของสิ่งมีชีวิต แต่มีน้อยคนนักที่รู้ว่า พันธุกรรมนั้นสามารถส่งต่อ "ความทรงจำ" ของบรรพบุรุษอีกด้วย
ผู้เข้าชมรวม
376
ผู้เข้าชมเดือนนี้
2
ผู้เข้าชมรวม
376
หมวด : วิทยาศาสตร์
อัปเดตล่าสุด : 27 ก.ค. 53 / 20:05 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ข้อมูลเบื้องต้น
พันธุกรรม คือสิ่งที่ส่งทอดลักษณะของสิ่งมีชีวิต แต่มีน้อยคนนักที่รู้ว่า พันธุกรรมนั้นสามารถส่งต่อ "ความทรงจำ" ของบรรพบุรุษอีกด้วย
มนุษย์โลกอาศัยอยู่บนดาวอันเน่าเฟะมาหลายทศวรรศ หากแต่วิทยาการทางวิทยาศาสตร์ได้เรียนรู้การดึงเอา"ความทรงจำ"ออกมาจากยีนส์ของมนุษย์
เจคอป ไมล์ ผู้มีนามแฝงทางการทดลอง Subject21 ถูกนำตัวมาเพื่อการนี้ พวกเขาต้องการบางอย่างจากอดีตอันผ่านมาแล้ว บางอย่างที่จะช่วยโลกนี้ได้
มนุษย์โลกอาศัยอยู่บนดาวอันเน่าเฟะมาหลายทศวรรศ หากแต่วิทยาการทางวิทยาศาสตร์ได้เรียนรู้การดึงเอา"ความทรงจำ"ออกมาจากยีนส์ของมนุษย์
เจคอป ไมล์ ผู้มีนามแฝงทางการทดลอง Subject21 ถูกนำตัวมาเพื่อการนี้ พวกเขาต้องการบางอย่างจากอดีตอันผ่านมาแล้ว บางอย่างที่จะช่วยโลกนี้ได้
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
“มึนหัว...”
อาารหน้ามือนื่นนอนทำให้ผมเผลอสบถึ้นมาอย่าไม่ไ้ั้ใ วาสายาที่เพิ่ลืมไปทั่วห้อ เอ๊ะ...นี่ไม่ใ่ห้อนอนผมนี่ ผมนั่อยู่บนเียสีาวลาห้อสีาวในุสีาว เปล่าเลย...ผมไม่ไ้ถูลัพาัวมา พวเ้าเิผมมาเพื่อเป็น “ผู้ทสอบผลทาวิทยาศาสร์” ่วยบอผมหน่อยว่ามัน่าา “หนูทลอ” อย่าไร ่าอบแทนนั้นสูมา นผมไม่ทันไ้ิว่าพวเา้อ้มยำทำแผมใหุ้้ม่า้าแน่นอน
“เ...ื่นแล้วเหรอ” เสียหิสาวนหนึ่ัึ้นหลัประูบานเียวอห้อ ผมรู้ในทันทีว่าเป็นใร มีเพียเธอนเียวที่นี่ที่เรียผม้วยื่อนั้น นอนั้น พวเาเรียผมว่า Subject 21
“เอ้อ...ื่นแล้ว...มีานเ้ารึไ”
“เราะเริ่มแล้วนะ รีบออมาเร็ว”
มาเรีย ผู้่วยอ็อเอร์เมส์ เ้าอารทลอ เินนำผมไปยัห้อ ผ่านทาเินที่้านวานั้นเป็นระบานให่ ปราภาพทิวทัศน์อเมือในยามเ้า แน่นอน...มันไม่ามเอาะเลย มนุษย์ไม่สามารถออไปนออาารไ้ อาาศ้านอเป็นพิษับพวเรา ุยายทวเยเล่าให้ฟัว่า เมื่อนานมาแล้ว พระเ้าโรธาที่มนุษย์ทำร้ายโลอนเอ และสาปให้โลนี้ลายเป็นุมนร มนุษย์และสัว์เพียหยิบมือที่เหลือรอ ผมว่ามัน็แ่นิทานหลอเ็ พวเรา็แ่โร้ายที่เิมาบนาวเน่าๆนี้เท่านั้น
“เ...เราสายแล้วนะ” มาเรียะโนเรียผมที่เิน้าลเพราะมัวเหม่อ ผมรีบสาวเท้าเินามไป พวเรายืนอยู่หน้าประูบานหนึ่ มาเรียรหัสผ่านและเปิประูห้อ ผมเินามเธอไปโยไม่พูอะไร
“มาแล้วั้นรึ...Subject21” ายแ่ในเสื้อลุมสีาว ยืนเอามือไพ่หลัอยู่รลาห้อ ้านหลัเาเป็นอภาพนาให่ยัษ์ ายภาพสมอมนุษย์ หวัว่ามันไม่ใ่สมอผมนะ มาเรียี้ให้ผมนั่ลบนเ้าอี้ัวหนึ่ ่อนที่เธอะเินไปที่อมพิวเอร์ ้าเียรูปร่าประหลา
“อนนี้รู้สึเป็นอย่าไรบ้า ุเอป ไมล์”
“็ี...ผมแ่อยารู้ว่าะให้ผมทำอะไร”
“อืม...ถามไ้ีมา ุรู้รึเปล่าว่าทำไมนเราถึมีหน้าาเหมือนพ่อแม่”
“พันธุรรม .... มั้...” ุยับไอ้็อเอร์นี่นานๆผมว่าผมบ้าแน่นอน
“ถู้อ พันธุรรมสามารถส่ทอลัษะภายนอ นิสัย และแม้ระทั่ วามทรำ...”
“วามทรำ อบรรพบุรุษหรือ...แล้วทำไมผมถึไม่รับรู้มันล่ะ”
“พวเราไม่รับรู้ แ่ารระุ้น้วยลื่นไฟฟ้าพิเศษสามารถึเอาวามทรำออมาไ้ ารทลอนี้มีมานานั้แ่ยุโลเ่าแล้ว เพราะแบบนี้ไ นายถึไ้ื่อว่า Subject21” ผมอยาบอเาว่าน้ำเสียเาใส่อารม์ไปหน่อย นมันูไม่่อยวิาารเท่าไร
“แล้ว...พวุ้อารอะไราวามทรำบรรพบุรุษผม” มาเรียถอนหายใแล้วอบผม้าๆ
“ู้านอสิ 21 พวเราออไปไม่ไ้ ไม่ว่าะพยายาม้นว้าอย่าไร ไอพิษเหล่านั้น็ไม่สามารถป้อันหรือำัไ้ สิ่ที่พวเรา้อารืออะไรบาอย่า พวเรา็ไม่รู้เหมือนันว่ามันืออะไร พวเราเรียมันว่า พาิไน ทีอา มันือสิ่ที่โลเ่ามี แ่พวเราไม่มี นั่นน่าะเป็นสาเหุที่ทำให้โลเราเป็นแบบนี้”
“แล้วะให้ผมทำอย่าไรล่ะ” ผมเริ่มหัวเสียับพวเา มาเรียี้ให้ผมไปนอนที่เียประหลานั่น ผมพยายามไม่ปริปาพูอะไรไม่เ้าท่า และทำามอย่าว่า่าย ระโ้บานหนึ่เลื่อนมาปิหน้าผม มาเรียบอให้ผมหลับา ผมยัไ้ยินเสียบ่นอุ็อเอร์สิเฟื่อไม่าสาย นผมไม่ไ้สัเว่ามันเบาึ้นเรื่อยๆ นในที่สุผม็ไม่ไ้ยินอะไรเลย ผมเห็นัวเอยืนอยู่ในที่แห่หนึ่ สถานที่สีาว ว่าเปล่า เ็มไป้วยัวอัษรและสัลัษ์่าๆที่วิ่ไปมา ผมเินไปเรื่อยๆ แ่ที่นี่ไรุ้สิ้นสุ เินไปทาไหน็ไม่พบอะไรเลย ผมไม่รู้ว่า้อทำอย่าไร นี่ผมฝันไปหรือ... หรือพวเาเล่นมายาลอะไรับผม
“เ...เ...ุไ้ยินรึเปล่า”
“ไ้ยินัแ๋ว... แ่มอไม่เห็นอะไรัอย่า”
“ฟันะเ...อนนีุ้...ยู่...ใน....เรื่.....ล้ว......” เสียอมาเรียาหายไปทีละท่อน ผมพยายามะโนเรียเธอแ่็ไร้ผล เหื่อผมเริ่มออ รู้สึลัว เหมือนัวเอำลัะหายไป ผมวิ่ วิ่ไปเรื่อยๆ พยายามหาทาออาที่นี่... ไม่...ผม้อไม่ายอยู่ที่นี่
ปึ้!!
ผมวิ่นเ้าับอะไรบาอย่าอย่าั นัวผมับวัถุปริศนาระเ็นไปนละทา สะโพผมระบมไปหม มือ้าหนึ่ยันพื้นไว้ ส่วนอี้า็ับไว้รที่ระแท ผมรู้สึไ้ว่าพื้นมันสาๆมือ แถมลิ่นที่นี่็ประหลา
“เอ่อ...อโทษนะ...เป็นไรมาไหม ”
ผม่อยๆลืมาึ้นมาู้นอเสีย วาผมเบิโพลทันที ไม่ใ่เพราะเ้าอเสีย แ่เพราะาหลั มันมีแ่สีเียวเ็มไปหม ผมไม่รู้ะเรียว่าอะไร แ่พื้นมันนูนึ้นมาและลายเป็นสีเียว ไม่ใ่แ่หนึ่ แ่มันมีเยอะนน่าใ พื้นที่นี่็ไม่ปิ มันมีผเล็ๆสีน้ำาลเ็มไปหม บาแห่็มีเส้นๆสีเียวึ้น้วย อะไรเนี่ย... ที่นี่ที่ไหน เี๋ยว่อนสิ...ผมอยู่้านอ อาาศ...อาาศ.... ผมพูอะไรไม่ออ เอามือปิมูแล้วิ้นไปมา ผมเห็นหน้าเธอนนั้นใราวับเห็นผี เธอบอให้ผมเอามือออ แ่ร่าายผมมันไม่ทำามเลย เธอวิ่หายไปัพั แล้วลับมาพร้อมับถัอะไรัอย่า แล้วสามาที่ผมอย่าั
“เฮ้ย... เธอทำบ้าอะไรเนี่ย” ผมะโนใส่ทั้เนื้อัวที่เปียโ
“ันสิ้อถาม ุเป็นบ้าอะไร ทำท่าทาอย่าับนะาใาย”
“เอ๋... ผม... ผมหายใไ้.... ไ้อย่าไเนี่ย” เ็ผู้หิัวเล็ผมำูล้ายับาวเอเีย ื่อทวีปโบราที่ผมเยเรียนในวิาประวัิศาสร์ เธอยืนทำปาเบ้เป็นนัยๆว่า ‘ไอ้นี่มันบ้าสมบูร์แบบริๆ’ เี๋ยว่อนสิ... ถ้าเธอเป็นนเอเียโบรา ั้นผมอยู่ที่ไหนล่ะ ผมนึถึำพูอมาเรีย พวเา้อารอะไรบาอย่าที่นี่ อะไรบาอย่าที่โลใหม่ไม่มี และเหมือนผมะิออแล้วล่ะ
“อโทษนะ ่วยบอผมเี่ยวับเ้าพวสีเียวๆนั่นไ้ไหม”
“เฮ้อ... หนู็ไม่รู้หรอนะว่าะอธิบายอย่าไ เิมาพ่อแม่็สอนให้เรียมันว่า‘้นไม้’ อืม...พ่อบอว่า ้นไม้เป็นสิ่ที่เยี่ยมยอที่สุบนโล พวเราหายใไ้็เพราะมันนี่แหละ อืม...แหะๆ รูเพิ่สอนว่ามันทำอาาศไ้อย่าไ แ่หนูลืมไปแล้ว” เธอเาหัวแรๆ ผมำลัะลึับำพูเมื่อรู่อเธอ ไอ้เ้าเียวๆนั่นเรียว่าอะไรนะ อ๊ะ...ใ่แล้ว ้นไม้ไล่ะ เพราะพวเราไม่มีสิ่นี้ไล่ะ นี่ไล่ะที่พวเาามหา
“่วยพูอีไ้ไหม รึไม่็ไปอให้นที่รู้อธิบายให้ฟั็ไ้ ไ้โปร นะ นะ...” ผมับัวเธอเย่าไปมา ผมไม่ไ้ิแ่ว่าผมทำานนี้เสร็แล้ว แ่ผมมอเห็นทารออพวเรา เราะไม่้อิอยู่ในอาารอี เทพธิาสีเียว พาิไน ทีอา ที่เป็นเพียแ่ำนาน อนนี้ท่านอยู่ที่นี่ ที่นี่ือสวรร์ สวรร์ที่สาบสู
เ็ผู้หิำลัพูอะไรบาอย่า แ่เสียอเธอแผ่วเบานผมไม่ไ้ยิน ภาพรหน้าเริ่มเลือนรา าหายไปลายเป็นสีาว และมีัวอัษรโบราวิ่ไปมาเหมือนับอนแรที่เ้ามา ... มันบแล้วสินะ ผมทำานนี้บแล้ว เทพธิาสีเียว เป็นเพียส่วนประอบหนึ่อโลเ่า เป็นเพียส่วนหนึ่ที่พวเาไม่ไ้ใส่ใในวามมีอยู่ ุยายทว... พระเ้าโรธเือมนุษย์เรื่ออะไรหรือรับ ทำอย่าไรผมถึะลับไปบอพวเาไ้ บอให้พวเารับรู้ ถึปัุบันอพวเรา อนาอพวเา บอล่าวถึวามเลวร้ายอมัน ผมอยาลับไป ลับไปบอพวเา
“เ...เป็นอย่าไบ้า” มาเรีย... ที่นี่มัน ห้อแล็ป ผมยันอนอยู่บนเียประหลาที่เิม
“ทำไ้มา Subject21 พวเรายั้อารัวุอีสัพั เิไปพัที่ห้อไ้เลย” มาเรียพาผมเินออมาาห้อ แ่เธอเินนำผมไปนละทาับทาไปห้อนอน นมาหยุอยู่ที่ประูบานหนึ่ ึ่ที่นี่ประูบานไหน็เหมือนันหม แ่าันรที่.... ไม่มีเลย มันเหมือนันสมบูร์แบบริๆ
“ันมีอะไรบาอย่าใหุู้” เธอไปามัหวะเิม รูบัร รหัส ประูเปิ แ่่าไปที่ สิ่ที่อยู่หลับานประูทำให้ผมะลึไ้มาว่าที่อื่น บาอย่าที่อยู่ภายในู้ระเล็ๆ ั้อยู่ลาห้อโถนาให่ ้านสีเียวที่ิอยู่ับเส้นสีาว แผ่นบาๆสีเียวที่ิอยู่ับ้าน
“พาิไน ทีอา... ไม่สิ ้นไม้...” มุมปาอผมยิ้มออมาโยไม่รู้ัว
“้นไม้ ั้นหรอ... นที่นั่นเรียสิ่นี้ว่า้นไม้ อย่าั้นหรอ” มาเรียถามผมอย่าประหลาใ
“ใ่... และมันไม่ไ้มีแ่นี้นะ ยัมีแบบที่เป็นเส้นๆึ้นามพื้น และมีแบบที่ให่โนมอเห็นาที่ไลๆ พวมันมีเยอะนลุมแผ่นินไ้เลยล่ะ” ผมทำมือไปพร้อมับอธิบาย น้ำเสียเหมือนเ็ที่ำลัโม้เรื่อไม่น่าเื่อให้เพื่อนฟั มาเรียยิ้มอย่าพอใ
ใ่แล้ว... ้นไม้้นเล็ๆแ่มี่ามหาศาล เป็นเหมือนุเริ่ม้นเล็ๆที่แสนยิ่ให่อพวเรา ถึเราะบอพวเาไม่ไ้ แ่เราะสร้าโลใหม่อพวเราให้ีเหมือนอย่าเ่า เหมือนับที่มันเยเป็น
ินเมธร
ผลงานอื่นๆ ของ จินตเมธร ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ จินตเมธร
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น