คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : CHAPTER 2
Chapter 2
เสียงเพลงเบาๆลอยเล็ดลอดออกมาจากเฮดโฟนสีน้ำเงินอันโปรดของคชาที่สวดไว้บนศรีษะ ริมฝีปากอวบอิ่มขยับฮัมตามเนื้อเพลงที่คชาชอบมันเหลือเกิน ถึงแม้บรรยากาศรอบข้างจะดูมืดมนไปเล็กน้อยเนื่องด้วยเมฆฝนที่กำลังเคลื่อนตัวมาอยู่ไม่ไกล กลิ่นดินก่อนฝนตกทำให้คชารู้สึกผ่อนคลาย
อย่างเช่นทุกวันคชาต้องมานั่งมองลูกบอลกลมๆสีขาวสลับดำที่กลิ้งไปกลิ้งมาบนสนามฟุตบอลตามด้วยชายหนุ่มกลุ่มใหญ่ที่วิ่งเข้ามาแย่งมันราวกับหวงอะไรมันนักหนา แต่ที่เด่นๆก็ดูเหมือนจะเป็นเค้นท์น้องชายเขาที่ไม่ยอมเปลี่ยนชุดนักศึกษาเป็นชุดบอล เสื้อนักศึกษาสีขาวของเค้นท์เปียกชื้นไปด้วยเหงื่อ คชาย่นจมูกทันทีเมื่อคิดถึงกลิ่นเหงื่อของน้องชายเมื่อขึ้นไปสัมผัสแอร์บนรถ
คชาก็เริ่มจะคุ้นหน้าคุ้นตาแก๊งเพื่อนของเค้นท์มากพอควร เพราะคชาก็ต้องมานั่งรอเค้นท์แทบทุกเย็นหลังจากผ่านคาบเรียนอันน่าเบื่อไป แต่กลับไม่มีใครสนใจเลยสักนิดว่าคชาเป็นพี่ชายของเค้นท์ ก็ในเมื่อเค้นท์ไม่เคยเรียกคชาว่าพี่เลยสักคำเดียว
“ เฮ้ย!!! ”
คชาสะดุ้งสุดตัวเมื่อจู่ๆเสียงตะโกนทุ้มดังขึ้นข้างตัว ดวงตาเรียวเล็กเงยหน้าขึ้นมองคนข้างตัวพอดี ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งในชุดนักศึกษาเรียบร้อยทาบทับด้วยเสื้อกราวน์สีขาวยาวอีกรอบ ผิวขาวซีดแทบกลืนเป็นสีเดียวเสื้อกราวน์ ในมือถือแก้วน้ำอะไรสักอย่างมาด้วย เขาคือเพื่อนของเค้นท์ คชาจำได้
คนในสนามฟุตบอลหันตามเสียงตะโกนคุ้นหู พอเห็นว่าเป็นใครทุกคนก็โบกไม้โบกมือราวกับจะเรียกให้ลงไปเล่นด้วยกัน “ เออๆ แปปนึง ขอด๊อกเตอร์เต๋าเปลี่ยนชุดก่อน เบื่อเสื้อกราวน์จะตายห่าแล้วเนี่ย ”
อ๋อ..เต๋านี่เอง
คชาร้องอ๋อในใจ เต๋าหันหน้ามาปะทะสายตาเข้ากับใบหน้าหวานที่กำลังจ้องมาเหมือนกัน เต๋ายิ้มบางๆให้เป็นการทักทาย คชากระพริบตานิดๆราวกับไม่เข้าใจว่าอีกคนจะสื่ออะไร เต๋าหลุดหัวเราะเพราะภาพเมื่อหลายวันที่แล้วลอยกลับมาเข้าหัว ภาพที่ใบหน้าหวานเจ่อนองไปด้วยน้ำตา
เต๋ายื่นแก้วน้ำในมือให้ “ กินไหม? ”
คิ้วเรียวของคชาขมวดเข้าหากันเมื่อไม่ได้ยินเสียงที่เต๋าพูด เต๋าพูดย้ำ “กินน้ำไหม?”
คชาเอียงคอน้อยๆเพราะไม่ได้ยินสิ่งที่เต๋าพูดแม้แต่น้อย เต๋ายิ้มบาง ย่อตัวลงนั่งต่อหน้ากับคชา วางกระเป๋าเป้หนังราคาแพงและแก้วน้ำนั้นลงข้างตัว กวาดสายตามองใบหน้าหวานของคชาที่ยังไม่เปลี่ยนสีหน้าแบบเดิมไปไหน มือหนาทั้งสองถูกเอื้อมไปข้างหน้า คชาหลับตาปี๋ราวกับกลัวว่าเต๋าจะเอื้อมมือมาหักคอเขาทิ้ง ลำคอระหงส์หดย่นหนีฝ่ามือของอีกคน
เต๋าหลุดขำอีกพรืดแล้วค่อยๆ ดันเฮดโฟนสีน้ำเงินเข้มของคชาลงไปไว้ที่ลำคอ คชาค่อยๆเปิดตาขึ้นเมื่อรู้ว่าตัวเองไม่ได้โดนหักคออย่างที่คิดภาพเอาไว้ในหัว
เต๋าหยิบแก้วน้ำนั้นขึ้นมายื่นให้ “ กินไหม? ผมสั่งกาแฟมาแล้วป้าเขาทำโกโก้มาให้ผม ผมไม่ชอบโกโก้น่ะ ”
“ อ่ะอ๋อ.. ” คชาเอื้อมมือไปรับมาแบบงงๆ
“ กินซะสิ ” เต๋าจ้องใบหน้าอีกคน
คชาเงยหน้าขึ้นมาสบตา “ ห้ะ? ”
“ กินเลยสิครับ ” เต๋าพูดย้ำ
คชาค่อยๆยกแก้วขึ้นริมฝีปากอิ่มอ้างับหลอดพร้อมกับดูดน้ำโกโก้แสนหวานลงคออย่างอัตโนมัติ มือบางอีกข้างกำกางเกงนักศึกษาของตัวแน่น ดวงตาสีดำขลับขมกริบนั้นมองเขาราวกับว่าหวังจะให้เขากินมันจริงๆจนไม่กล้าจะปฏิเสธ ใบหน้าใสขาวซีดลงแต่ใบหูกลับแดงเถือก
เต๋ายิ้มกว้างยันตัวเองให้ลุกขึ้น ฝ่ามือหนาเอื้อมมายีกลุ่มผมนุ่มอย่างหมั่นเขี้ยว “ ถือว่าเลี้ยงแล้วกัน ”
คชาหลับตาปี๋กับสัมผัสเมื่อครู่ “ อืม.. ขอบใจนะ ”
เมื่อเต๋าเดินออกไปแล้ว คชาค่อยๆคลายมือที่กำกางเกงนักศึกษาออกช้าๆแล้วเอื้อมไปลูบศรีษะตัวเองเบาๆแทนพร้อมกับผ่อนลมหายใจออก ฟันขาวที่กัดขบปลายหลอดแน่นค่อยๆคลายออก คชาดูดน้ำโกโก้เข้าปากอีกรอบ จริงๆคชาก็ไม่ค่อยชอบกินโกโก้เท่าไหร่หรอก คชาคิดว่ามันขม.. แต่.. วันนี้มันก็ไม่แย่เท่าไหร่ คุณว่าไหม?
“ เฮีย เดี๋ยวเค้นท์ไปอาบน้ำแปปนะ เหงื่อชื้นไปทั้งตัวแล้ว ”
เค้นท์วิ่งทั่กๆเข้ามาหา เอื้อมแขนผ่านหัวคชาไปคว้ากระเป๋าเป้ที่แขนไว้หลังรถวีลแชร์ของคชา คชาเบ้ปากออกทันทีเมื่อกลิ่นเหงื่อของน้องชายสุดที่รักโชยมาเข้าจมูก มือเรียวๆเอื้อมไปผลักน้องชายออกสุดแขน
“ เหม็นอ่ะ แล้วเล่นบอลชุดนักศึกษา มีชุดเปลี่ยนหรือไง ”
“ โหยยย ใครจะไปหอมฉุยตลอดเวลาเหมือนเฮียล่ะ เดี๋ยวผมอาบน้ำใส่ชุดบอลกลับบ้าน ”
“ อื้อ.. รอตรงนี้นะ ”
เค้นท์พยักหน้าหงึกหงัก เอื้อมแขนมากอดพี่ชายตัวเองแน่นราวพร้อมกับฟัดพี่ชายตัวเองอย่างเอาเป็นเอาตายราวกับจะแกล้งให้คชาดมกลิ่นเหงื่อตัวเองเข้าปอดไปเยอะๆ
“ ฮ่าๆ ไปอาบน้ำแป๊ป ” เค้นท์ยอมปล่อยตัวพี่ชายตัวเองออก “ เฮ้ย เต๋า กูฝากดูคชาแปปดิ ”
“ เค้นท์..คชาอายุยี่สิบสองแล้วนะ ”
คชาเชิดหน้าหนีน้องชายตัวเองที่กำลังฝากฝังพี่ชายตัวเองไว้กับเพื่อนตัวเองที่เพิ่งอาบน้ำจัดการตัวเองเสร็จเหมือนกัน เค้นท์ตะโกนกลับมาว่าถ้าไม่รักก็คงไม่ทำ เต๋าขำให้กับท่าทางของคนสองคนนี้ เต๋ากระชับกระเป๋าเป้ของตัวเองเดินมาหาอีกคนที่สไลด์จอโทรศัพท์เครื่องแพงของตัวเองไปมาอย่างน่าเบื่อ
เสียงฝนฟ้าคำรามเบาๆราวกับจะเตือนให้คนบนท้องถนนวิ่งหาที่หลบไว้เสีย เต๋าเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าอย่างไม่ไว้ใจมันเท่าไหร่
“ เข้าร่มไหม เดี๋ยวผมเข็นให้ ”
ไม่ทันได้รอคำตอบ เต๋าก็เดินเข้ามาปลดล็อคเก้าอี้วีลแชร์แล้วออกแรงเข็นทันที “ อ้ะ.. อืม ”
ราวกับสั่งได้ ทันทีที่เต๋าเข็นเก้ารถวีลแชร์เข้าใต้ตึกคณะแพทย์ศาสตร์ไป ฝนห่าใหญ่ก็สาดกระหน่ำลงกระทบพื้นดิน ลมเย็นพัดหวิวเข้ามาทำเอาคชาขนลุกซู่อย่างห้ามไม่ได้
ฝนตกจนได้
“ เรียนนิติ..อยากเป็นนักกฎหมายเหรอครับ ”
คชาเงยหน้ามองเต๋าที่ก็กำลังมองตรงมาเหมือนกัน “ ก็..ไม่รู้สิครับ ”
เต๋าเอียงคอน้อยๆมองอีกคนที่หลบสายตาลงไปแล้ว“ เหมือนผมเลย ผมไม่แน่ใจว่าอยากเป็นหมอแน่หรือเปล่า ”
“ ..เหรอครับ ”
“ อาจจะเป็นเพราะ ที่บ้านผมเปิดโรงพยาบาล ทั้งพ่อทั้งแม่เป็นหมอ มันเลยทำให้ผมต้องเป็นหมอ ”
“ ผมว่าเป็นหมอก็ดี.. ช่วยชีวิตคนได้ตั้งเยอะ ถ้าไม่มีหมอ ผมก็คงตายไปแล้ว.. แน่ๆ ”
คชาพูดเบาๆ สายตายังคงจับจ้องมือของตัวเองที่วางอยู่บนตัก ตลอดระยะเวลาปีกว่าๆที่คชาต้องใช้ชีวิตอยู่ในโรงพยาบาล ลืมตาขึ้นมาก็เห็นเพดานสีขาวสะอาด หันไปด้านซ้ายก็เจอเพียงประตูระเบียงที่เป็นกระจกใส หันขวาก็เจอประตูห้อง บรรยากาศเดิมๆที่ต้องเห็นทุกวัน มีคุณหมอกับคุณพยาบาลเข้ามาทักทายทุกวัน
จะว่าไปมันก็ไม่ได้แย่เท่าไหร่.. แต่มันก็ไม่ได้ดีนักหรอก
“ ถ้าผมได้เป็นหมอ ได้รักษาคนไข้เหมือนกับคชาสักคน ก็คงจะดีนะ ว่าไหม ”
“ นั้นสิครับ ”
ความเงียบเข้าปกคลุมอีกแล้ว เสียงฝนสาดกระหน่ำลงบนพื้นอาจจะฟังดูน่าเบื่อในตอนนี้ แต่ก็ยังดีกว่าไม่มีอะไร คชาเหล่มองนาฬิกาที่ข้อมือตัวเองก็ถอนหายใจเฮือก โทรหาเค้นท์แต่ก็กลายเป็นว่าโทรศัพท์เค้นท์ก็อยู่ที่เขา คชาเงยหน้ามองหาเต๋าแต่ก็เพิ่งนึกได้ว่าเต๋าเพิ่งขอตัวเดินออกไปมินิมาร์ทอีกมุมหนึ่งของตึก คชาก้มหน้าลงอีกครั้ง อยู่คนเดียวอีกแล้ว
“ โค้ก ”
“ ห้ะ? ”
โป๊ก!! ซ่า!!
ราวกับทุกอย่างหยุดหมุนเมื่อแก้วน้ำอัดลมหวานฉ่ำคว่ำลงบนศรีษะของคชา เต๋าเหลือกตามองอีกคนด้วยความตกใจรีบไปคว้าแก้วน้ำอัดลมมาถือไว้ในมือ
คชากลืนน้ำลายเอื๊อกใหญ่ลงคอ ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองอีกคนที่กำลังจ้องมาด้วยสีหน้าตื่นๆ ก็เมื่อครู่เต๋าแค่กะจะวางแก้วน้ำลงบนศรีษะอีกคนเฉยๆแต่กลายเป็นว่าตอนกำลังวาง คชากลับเงยหน้าขึ้นมากระแทกแก้วจนหลุดมือหกใส่ตัวเองเสียอย่างนั้น
“ คือว่า.. ” เต๋าเหลือกตาขึ้นมองฝ้าเพดาน
“ คิก.. ” เต๋าเลิกคิ้วมอง “ ทำหน้าเอ๋อเหรอ ”
เต๋ามองอีกคนที่หลุดหัวเราะคิกออกมา “ ผม..ขอโทษแล้วกัน ”เต๋าคว้าเสื้อกราวน์มายื่นให้อีกคน “ ผมให้ยืม ”
คชาเงยหน้ามองอีกคนเล็กน้อย ถึงแม้จะติดเกรงใจอยู่บ้างแต่คชาก็ไม่อยากจะโชว์เสื้อนักศึกษาเปื้อนน้ำหวานอัดลมคราบน้ำตาลเหนอะๆแถมยังเปียกซกจนแนบเนื้ออีก คชาเอื้อมมือไปหยิบเสื้อกราวน์ที่อีกคนยื่นให้มาสวมทับช้าๆ
ตัวใหญ่จังแฮะ
“ ขอบคุณครับ.. ”
“ เฮีย!! ”
ชายหนุ่มในชุดนักศึกษาทั้งสองคนสะดุ้งเฮือกหันมองคนมาใหม่ เค้นท์ที่ตีหน้านิ่วคิ้วขมวดวิ่งทั่กๆเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าคชา เค้นท์ย่อตัวลงนั่งต่อหน้าพี่ชายตัวเอง จับแขนอีกคนเบาๆพร้อมกับบิดตัวคนเป็นพี่หมุนไปมา
เค้นท์แตะศรีษะเหนียวๆของคนเป็นพี่ “ เลอะอะไร ”
“ โค้ก ”
เค้นท์ถึงกับตาถลึงออกนอกเบ้า “ ใครทำ! ”
“ กูเองอ่ะ ” เต๋ายกมือขึ้นเหนือหัว
เค้นท์หันหน้าไปสบตาเพื่อน “ เวรจริงๆ เดี๋ยวคชาก็คิดมากอีก ”
“ คิดมากอะไร ยังขำคิกอยู่เลยตอนหกใส่ ”
“ หา.. ขำ?”
.
.
.
.
เสียงดนตรีเบาๆที่ถูกเปิดจากเครื่องเสียงแสนแพงในรถเก๋งคันขาวของเค้นท์ดังคลอเบาๆไปตามทาง เค้นท์เหลือบมองพี่ชายตนเองที่ยังคงตีหน้านิ่งเหม่อมองออกไปข้างทางราวกับว่ามันมีอะไรน่าสนใจนักหนา คนเป็นน้องยังไม่เข้าใจอีกนิดหน่อย ก็พอเข้าใจอยู่ว่าน้ำอัดลมหกใส่พี่ชายของเขา ถึงได้เสื้อกราวน์ตัวลากพื้นนี้มาใส่..
แต่ขำเนี่ยนะ?
“ เฮียโดนฝนหรือเปล่า? ”
คชาเบนสายตามามองตอบน้องชายตัวเองก่อนจะส่ายหัวเบาๆ “ เต๋าเข็นเข้าตึกทัน ”
“ อยู่กับเต๋า.. คิดมากหรือเปล่า มันเผลอพูดอะไรไม่ดีบ้างหรือเปล่า เป็นไงมั่ง ”
คชานึกภาพหน้าอีกคนตอนที่เห็นบังคับให้เขาดื่มโกโก้ที่ตัวไม่ชอบ สายตาคู่นั้น.. ไหนจะตอนที่เห็นตัวเขาเลอะไปด้วยน้ำอัดลมที่ตัวเองเผลอทำหกใส่อีก ใบหน้าหล่อคมที่ออกอาการเอ๋อจนน่าขำ คชายกยิ้มมุมปากบางๆแบบไม่รู้ตัวสายตาเบนกลับไปที่ข้างทาง
“ ..ก็ดี ” ดีกว่าที่คิดไว้เยอะ..
TALK
ข้าวหมาก ; หายไปนานมากอะไรมาก กราบขอประทานอภัยเป็นอย่างสูง เอาโค้ก(?)มาเสิร์ฟแล้วจ้า อย่างที่ว่าไป ข้าวแต่งแนวนี้ไม่ถนัดและไม่คล่องมือสุดๆ ผิดพลาดประการใด ขออภัยด้วยฮ้า ติดตามตอนต่อไปด้วยนะคะ ราตรีสวัสดิ์
ความคิดเห็น