ศึกบ้านกระจกเงา

เนื้อเรื่อง

บ้านกระจกเงา
                 ความมืดที่คลืบคลาน เสียงฝีเท้าที่แผ่วเบา
กระจกบานแล้วบานเล่าสะท้อนเงาผู้คนในอดีต ปัจจุบัน หรือแม้แต่อนาคต...
สถานที่ที่แม้แต่เข็มทิศยังไม่สามารถบอกทางออก 
แม้แต่ความกลัวก็ไม่สามารถทำให้ถอยกลับ และข้ากำลังเผชิญกับมัน!

          กระจกเงางั้นหรอ...ให้ตายสิ จะมีอะไรหลอนประสาทได้เท่านี้กัน ..
          ร่างสูงเพรียวยืนอยู่หน้าประตูสลักบานใหญ่ เรย์วีน่า เดอ ริชเชส ถอนหายใจนึงทีก่อนจะตวัดมือ ใช้พลังเวทย์ของตนเองเปิดบานประตูนั้นอย่างแรงจนเกิดเสียงกระแทกดังลั่น
          ปึ้ง !!!
          สิ้นเสียงประตูก็เหลือไว้เพียงความเงียบสงัด สิ่งที่อยู่ตรงหน้าคือเขาวงกตที่รายล้อมไปด้วยกระจกบานใหญ่ เธอตัดสินใจก้าวข้ามผ่านบานประตูนั้นอย่างช้าๆ..
          ครืด..ปัง !!
          ประตูบานใหญ่ปิดลงอย่างแรงก่อนจะจางหายไป เธอรีบหันขวับไปมองด้วยความตกใจ ก่อนที่จะหันกลับมาแล้วหายใจยาวๆเรียกสมาธิ
          ...จะถอยตอนนี้ก็ไม่ได้แล้วสินะ 
          กอก..กอก..
          เสียงรองเท้าส้นสูงกระทบกับพื้นเย็นเฉียบดังก้องไปทั่วบริเวณ เธอใช้เวทย์จุดไฟที่ปลายนิ้วเพื่อให้แสงสว่าง แต่ก็ได้แค่เพียงแสงสลัวๆเท่านั้น ให้ตายเถอะ !แล้วข้าจะหาทางออกยังไงเนี่ย !
เปรี้ยง !!
          ส้นรองเท้าแหลมเล็กกระแทกเข้าไปที่บานกระจกก่อนจะแตกกระจาย ก่อนตามมาด้วยเสียงร้องของอีกาที่พากันบินขึ้นฟ้าไป เฮ้อ...ทีนี้ก็คงไม่หลงแล้วสินะ...
แต่ทันได้นั้นวัตถุที่หล่นกระจัดกระจายอยุ่กับพื้นกลับลอยขึ้นมาประกอบเป็นรูปร่างดังเดิมอีกครั้ง นี่มันอะไรกันเนี่ย !!!
          ความรู้สึกเย็นวูบแล่นผ่านหลัง ทำให้ขนลุกไปทั่วทั้งตัว เรวีน่ารีบหันขวับไปมองทันที แต่สิ่งที่เห็นก็เพียงเงาตัวเองเท่านั้น
          ในเมื่อทำให้แตกไม่ได้ ก็คงมีแต่วิธีนี้แหละนะ !
          หญิงสาวร่ายเวทย์มนต์ปรากฏดวงไฟดวงใหญ่ลอยอยู่เหนือฝ่ามือ แล้วนำมันจ่อเข้ากับบานกระจก ก่อให้เกิดเขม่าควันสีดำเกาะเป็นแถบ หึ!ต้องอย่างนี้สิ ทำลายไม่ได้ แต่ทำให้เปื้อนได้นี่หน่า
           'บังอาจ...'
           เสียงๆหนึ่งดังขึ้น หญิงสาวรีบหันขวับไปมอง แต่ก็ไม่พบอะไรนอกจากเงาตัวเองแต่ที่มันแตกต่างออกไปคือเงาในกระจกมันยิ้มอยู่ ทั้งๆที่เธอไม่ได้ยิ้มนี่สิ !!
           "อ อะไรกัน.." เธออุทานออกมาเบาๆก่อนถอยหลังจนชิดกระจกอีกบาน แล้วเสียงและลมที่ปะทะกับใบหูก็ทำให้หญิงสาวเย็นวูบไปทั่วทั้งร่าง 'บังอาจมากนะ...สาวน้อย'
          เปรี้ยง !!!
          หญิงสาวใช้เวลาอันรวดเร็วในการวาดรูปแส้ในอากาศและกระชากมันออกมาฟาดปะทะกับกระจกจนแตกกระจายอย่างรวดเร็วก่อนที่มันจะกลับมาประกอบเป็นเหมือนเดิม ตอนนี้เงาของเธอหายไปแล้ว
          มันเป็นตัวอะไรกันแน่ !
          ราวกับได้ยินเสียงของความคิด เงานั่นปรากฎตรงกระจกอีกบานข้างหน้าเธอแล้วยิ้มด้วยสายตาเย้ยหยัน พลางตอบไปว่า 
          'ฉันก็เป็นเธอไงจ๊ะสาวน้อย'
          "เจ้าเป็นใคร!!!"
          หญิงสาวตวาดใส่หน้าบุคคลในกระจกที่ตอนนี้เหมือนเธออย่างกับแกะ คนถูกตวาดอึ้งไปเล็กน้อยก่อนกอดอกแล้วจุ๊ปากอย่างหน้าหมั่นใส้
          'ไม่ดี ๆ อย่าเสียงดังในที่แบบนี้สิจ๊ะ 'ทุกคน'เขาหลับอยู่นะ'
          "พูดอะไรของเจ้าน่ะ..."
          ครืด...ครืด...
          เสียงเหมือนวัตถุหนักถูกลากให้ครูดไปกับพื้น จากหนึ่งเสียง...เป็นสอง...เป็นห้า...และมากมายจนแยกแยะไม่ออก
          'ว๊า...ตื่นซะแล้วสิ โชคดีนะจ๊ะ'เงาในกระจกขยิบตาให้ทีนึงก่อนที่จะหายวับไป ปล่อยทิ้งหญิงสาวที่ยืนท่ามกลางแสงสลัวไว้ เสียงหายใจเริ่มหอบถี่ขึ้นเรื่อยๆ....
          ครืดดด...ครืดดด.... 
          เสียงนั้นฝ่าความมืดใกล้เข้ามา ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ จนกระทั่งเห็นเป็นเงาดำๆ ค่อยๆกึ่งเดินกึ่งคลานเข้ามาหา... มันใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เรื่อยๆ หญิงสาวเบิกตาโพลงด้วยความตกใจเมื่อเห็นสิ่งที่อยู่เบื้องหน้าอย่างชัดเจน...
          ซอมบี้!!!
          มันคือซอมบี้ที่กึ่งเดินกึ่งคลานเข้ามาหาเธอ กลิ่นเหม็นเน่าคละคลุ้งไปทั่วอนูบริเวณ ผีดิบพวกนั้นใส่เสื้อเกราะเหมือนของทหารกรีกในสมัยโบราณ มิหนำซ้ำยังลากอาวุธมาด้วย ขวาน ค้อน ทวน ง้าว และอีกนานาชนิด เศษเนื้อหล่นร่วงตามทางเดิน ทำให้เธอต้องปิดปากเพื่อไม่ให้อาเจียนออกมา
         เมื่อสังเกตไปรอบตัวแล้ว จะพบว่ามันเข้ามาหาทุกทิศทาง ไม่ใช่แค่สองสามตัว แต่เป็นสิบ เสียงโหยหวนจากซากศพเดินได้พวกนั้นทำให้หญิงสาวแทบจะสติแตก
         'กระจกน่ะ...นอกจากจะสะท้อนภาพแล้ว ยังสามารถบิดเบือนมิติได้อีกด้วย ทหารโบราณพวกนี้ก็กำลังหลับไหลอยู่ในห้วงมิตินั่นแหละ... แต่เธอไปกวนเวลานอนของพวกเขาเองนะ' เสียงดังก้องออกมาจากที่ไหนซักแห่ง แต่ตอนนี้สติของเธอไม่ต้องการจะรับรู้อะไรอีกแล้วล่ะ นอกซะจากจะหนีไปจากที่นี่ !
          เปรี้ยง!!
          เธอเบี่ยงตัวหลบขวานที่ซอมบี้ทหารฟาดฟันใส่ได้อย่างหวุดหวิด ทำให้กระจกด้านหลังแตกกระจายเป็นเสี่ยงๆ ต้องสู้!ต้องสู้เท่านั้นถึงจะรอด!
          เรย์วีน่ากระชับแส้เพลิงในมือให้แน่นยิ่งขึ้น เอาล่ะ!สู้ก็สู้! ว่าแล้วเธอก็ตวัดแส้ฟาดฟันหมู่บรรดาซากศพเดินได้จนล้มระเนระนาด แต่มันยังไม่จบแค่นั้น ในเมื่อสิ่งที่ได้คิดว่าทำลายไปแล้ว กลับลุกกลับขึ้นมาได้อีกนี่สิ !
          ...จะอึดไปถึงไหนกัน ได้!เอาโบนัสไปกินแล้วกัน!!!
          เธอหลับตารวบรวมสมาธิอย่างถึงที่สุด ซอมบี้ที่ฟื้นคืนชีพค่อยๆคืบคานเข้ามาใกล้เธอช้าๆ ก่อนจะถึงตัวเธอเพียงเสี้ยววินาที...
          ซูมมม ม!!!~
          ไฟจำนวนมากมายเกิดขึ้นเป็นวงกว้าง กวาดล้างเผาผลาญศพเดินได้พวกนั้นให้มอดไหม้ กลิ่นเนื้อไหม้และควันคละคลุ้งไปทั่ว หลังจากนั้นไม่นาน สิ่งที่เหลือไว้ก็มีแค่ทางเดินกระจกที่แสนจะทนทานเพียงเท่านี้
          ทุกอย่างกลับเป็นเหมือนเดิม....
          แปะๆๆ..
          เสียงปรบมือดังมาจากด้านหลังของหญิงสาว เรวีน่าหันไปมองก็พบกับสิ่งเดิมที่ไม่ค่อยจะคุ้นเคยนัก นั่นคือเงาของเธอที่ไม่ใช่เธอยังไงล่ะ!
          'เก่งดีนะนี่ ที่รอดมาได้น่ะ'
          เงาตรงหน้าจีบปากจีบคอพูดก่อนจะก้าวผ่านกระจกออกมายืนกอดอกประจันหน้ากับเธอ 
          "บอกตัวตนของเจ้ามาซะ"
          หญิงสาวยืนยันคำพูดอย่างหนักแน่นจนฝ่ายตรงข้ามต้องถอนหายใจแล้วยักไหล่อย่างช่วยไม่ได้
          'ถ้าเธออยากรู้...ฉันก็จะบอก'
          เสียงแหลมใสกลับทุ้มนุ่มขึ้นในทันที ใบหน้าของหญิงสาวกลับกลายเป็นชายหนุ่มรูปงามในอาภรณ์สีดำสนิท ดวงตาสีแดงฉาน เขายิ้มเยาะทีหนึ่งก่อนจะตอบคำถามของหญิงสาว
          'ฉันคือ โลกิ เทพแห่งความชั่วร้าย หายนะ อิจฉาริษยา และความดำมืด ยินดีที่ได้รู้จัก'
          บุคคลตรงหน้าส่งยิ้มเย้ยหยันให้กับหญิงสาว เธอมองเขาด้วยสายตาฉงน ก่อนที่จะเอ่ยถามออกไป
          "แล้วทำแบบนี้เพื่ออะไร" 
          เรวีน่าถามออกไปด้วยน้ำเสียงเย็นเฉียบ สายตาจ้องลึกลงไปยังดวงเนตรที่ไร้แววความเมตตา ดวงตาของเทพหรืออสูรกันแน่...
          'สนุกไง' พูดพลางยิ้ม ให้ตายเถอะ ข้าล่ะอยากจะจับเจ้าเทพนี้ควักไส้แล้วจุดไฟเผาซะจริงๆ ติดอยู่ตรงที่ว่าทำไม่ได้เท่านั้นเอง 
           'ข้าไปแล้วนะ เจ้านี่ทำข้าเสียเวลาจริงๆ' เทพแห่งความหายนะยักไหล่อย่าไม่ใส่ใจแล้วหายตัวไปอย่างทันที 
           อ๊ากกกกก !! กวนประสาทชะมัด!!!!

           ข้าเดินกระฟัดกระเฟียดออกมาจนถึงทางออก ยังงงๆอยู่เหมือนกันว่าหาทางออกได้ไง แต่ก็ช่างเถอะ ความสามารถในตอนโกรธของข้าล่ะมั้ง
           "มาแล้วหรือ เรย์วีน่า เดอ ริชเชส แห่งโรงละครสัตว์สีเพลิง"เสียงหวานออกมาจากริมฝีปากท่านเฟย์ย่า เรย์วีน่ายิ้มแล้วเดินเข้าไปหาอย่างใจเย็น ท่านเฟย์ย่าก้มมองสภาพของหญิงสาวที่เข้ามาหาตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนเอ่ยถามขึ้นด้วยความงุนงง
           "เจ้าไปทำอะไรมาน่ะ" เสื้อผ้าไหม้เป็นบางจุด สภาพสบักสบอมพอดู...
           "อา... มีซาตานไปกวนน่ะ เลยเสียแรงไปเยอะเลยล่ะ"แล้วหญิงสาวร่ายเวทย์มนต์ให้เสื้อผ้ากลับมาคงอยู่ในสภาพเดิม
           "ซาตานงั้นหรือ ?"
           "ช่างเถอะๆ ว่าแต่ที่เดินมาทางนั้นน่ะ ใช่คู่ต่อสู้ของข้าหรือเปล่า?" เธอมองผู้มาเยือนอย่างชั่งใจ...
           "ใช่แล้วล่ะ...เธอคนนั้นนั่นแหละ ไมยาเรส ซาวาเรส คู่ต่อสู้ของเจ้า"
           ...น่าตื่นเต้นดีนี่