หนึ่งสอง |DOTEN

เคยมีคำกล่าวไว้ว่า

 ไม่ว่าจะเป็นสิ่งใด ถ้าเราพยายาม 

ยังไงเราก็จะชนะ 

แต่ว่าตัวผมนั้น ไม่เคยจะชนะมันได้เลย 

"พยายามให้มากกว่านี้สิ สอง" คนตรงหน้าผมที่ผมโคตรจะเกลียดและหมั่นไส้ที่สุด ทำท่าเลิกคิ้ว ถอนหายใจใส่ แบบปลงๆ 

คนอื่นอาจจะมองว่า แบบนี้มันไม่ใช่การเยาะเย้ยเหยียดหยาม แต่สำหรับผมมันคืออย่างนั้นเลยชัดๆ 

ในหัวผมนึกภาพที่มันยิ้มเยาะ หัวเราะสะใจ กับ ความพ่ายแพ้ ครั้งที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ของผม ใช่.. ผมแทบไม่เคยชนะอะไรมันเลย ผมสู้มันไม่ได้หรอก ขนาดชื่อของผมยังเป็นแค่ที่ "สอง" เลย

"ใครจะไปเหมือนแกล่ะ ไอ้หนึ่ง แค่ชื่อก็ชนะแล้ว จะมาหวังอะไรกับที่สองอย่างชั้น.." ผมใช้เท้าข้างหนึ่งหย่อนลงกับพื้น ลุกจากเบาะนั่ง จัดการพิงจักรยานไว้กับรั้ว แล้วเดินไปนั่งข้างๆมันตรงม้านั่ง ที่มีหลังคาไม้อยู่ ทำให้ร่มเย็น

"แน่ใจหรอว่า มันเกี่ยวกับชื่อจริงๆ" มันหันมาถามผม

"แกจะไปรู้อะไรวะ.." ผมเบือนหน้าหนี เห็นท่าที

ของมันเเล้วหงุดหงิดทุกที 

"อืม..เค" มันหันหน้ากลับไป แล้วเหม่อมองไปบนฟ้า

ตอนนี้ฟ้าเริ่มคลึ้มๆคล้ายว่าฝนจะตกในไม่ชา 

และแล้ว... ฝนก็ตกจริงๆ 

หนึ่งยื่นมือไปสัมผัสกับหยดฝน ทำท่าประหนึ่งถ่ายMVอยู่อย่างนั้น โคตรน่าหมั่นไส้จริงๆเลย 

"อยากให้ฝนตกหนักๆจัง จะได้เลิกเก๊ก" ผมพึมพำ

หนึ่งชักมือเข้าที่เดิม เพราะฝนเริ่มจะตกหนักจริงๆตามที่ผมพูดไว้ 

"อีกไม่นานเดี๋ยวหนึ่งจะไปเรียนต่อม.1ที่อื่นแล้วนะ"

หนึ่งหันมาพูดกับผมด้วยสีหน้าที่นิ่งกว่าปกติ 

แต่ผมก็แอบรู้สึกดีขึ้นมาทันทีที่ได้ยินอย่างนั้น ผมเผลอยกยิ้มมุมปากเบาๆด้วยความดีใจ 

"ไม่เสียใจหรอ.." 

"ทำไมต้องเสียใจด้วย"

"เผื่อสองเหงาเกิดคิดถึงหนึ่งขึ้นมาไง"

"โว๊ะ! คิดอะไรอย่างนั้นวะ.. " ใครมันจะไปคิดถึงแกกัน ไอ้หนึ่ง ไม่เห็นความยินดีปรีดาของชั้นรึไง!!! 

"หนึ่งกลัวสองเหงา" 

"ไม่ต้องห่วงเลย" เพราะว่าตอนนี้ในหัวชั้นคิดภาพความสุขสบายตอนแกไม่อยู่ไง หนึ่ง!!!

 ไม่มีใครแย่งขนมกิน ไม่มีใครทำให้หงุดหงิด ไม่มีใครทำให้แพ้ แถม ไม่มีใครให้แม่มาเปรียบเทียบด้วย ดีจะตายยยยย 

"หนึ่งมีของจะให้สองด้วยนะ " หนึ่งกำลังค้นบางอย่างจากกระเป๋ากางเกงออกมา

ซึ่งนั่นก็คือ....จี้สร้อยคอสองเส้น ที่เส้นหนึ่งมีจี้เป็นตัวอักษรST และอีกเส้นมีจี้เป็นตัวอักษรND 

"เห้ยย! ไปซื้อมาตอนไหนเนี่ย!!! แล้ว..ซื้อมาได้ไง" ผมอึ้ง

ในสิ่งที่หนึ่งมันโชว์หราอยู่ตอนนี้อย่างมาก เพราะว่าถึงแม้ผมจะอยู่กับมันบ่อยๆ จนเหมือนสนิทกัน แต่ก็ไม่เคยรู้อะไรเกี่ยวกับสิ่งนี้เลย 

"สองพยายามนึกยังไงก็นึกไม่ออกหรอกน่า สองเคยสนใจอะไรหนึ่งที่ไหน นอกจากจะเอาชนะ" หนึ่งถอนหายใจ สีหน้าปลงๆ ตามเสต็ปเดิม อีกแล้ว 

"...." คิ้วผมขมวดเป็นปมด้วยความหงุดหงิดอีกครั้ง 

แต่ก็คงจะจริงอย่างที่มันว่าล่ะมั้ง หนึ่งมันมีอะไรน่าสนใจสำหรับผมซะที่ไหนกัน นอกจากตอนผมจะเอาชนะ ซึ่งดันแพ้ทุกที 

"ไม่ว่ายังไงก็ตามเถอะ...เก็บมันไว้ให้ดีด้วยนะ"

หนึ่งดึงมือข้างขวาของผมมาหาตนเเล้ววางจี้เส้นนั้นที่มีคำว่า"ST"วางบนฝ่ามือของผมอย่างเบาๆมือ เห็นได้ว่าเจ้าตัวน่ะถนอมมันสุดๆ 

"อืม.." ผมก็จะพยายามถนอมมันไว้ให้ดีละกัน

เพราะมันแพง...

"ใส่มันตลอดเวลาเลยได้มั้ย?" คนตรงหน้าเอียงคอถามอย่างคาดหวังคำตอบ

"เก็บมันไว้น่าจะดีกว่านะ มันแพงจะตาย" พูดแล้วผมก็รีบเก็บมันใส่กระเป๋ากางเกงทันที

"ก็หนึ่งอยากให้ใส่" ยังไม่จบอีกซะด้วยนะ..

"..." ผมกอดอกมองหนึ่งด้วยหางตาเสมอเมื่อหนึ่งขัดใจผม

"โอเคๆ ก็แล้วแต่สองนั่นแหละ" หนึ่งถอนหายใจเบาๆและยอมแต่โดยดีเมื่อเห็นท่าทีของผม 

--แล้วบทสนทนาก็เงียบไปสักพักหนึ่ง--

"แล้วจะกลับมาเมื่อไหร่.." ผมหันไปถามอีกคนที่ตอนนี้ดูเหม่อลอยกว่าปกติ

"ไม่รู้สิ.." จริงๆด้วย วิญญาณหลุดออกจากร่างไปแล้วแน่ๆ

"..."

"ไม่ต้องห่วงหรอกน่า ไม่ว่ายังไงหนึ่งก็จะกลับมา" 

"..."

"สัญญาเลย" จบประโยคนั้นผมก็รู้สึกถึงความอบอุ่นจากฝ่ามือของหนึ่ง จับนิ้วก้อยผมมาเกี่ยวก้อยสัญญา 

'สัญญาแล้วก็ต้องกลับมาให้ได้จริงๆนะ..'

________________และแล้วก็มาถึงวันนั้น_______________

ปกติผมก็ควรจะดีอกดีใจออกนะ แต่ทำไมความรู้สึกตอนนี้มันแปลกไปกันล่ะ 

"