[OS] B.A.P. With Baby Daehyun x Yongjae

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

สำหรับคนที่หลงเข้ามา อ่านก่อนนะ


ฟิคนี่เป็นฟิควาย ช-ช รับไม่ได้ปิดเลยนะ



เกิดจากจินตนาการล้วน ๆ ไม่มีเจตนาทำร้ายศลป.หรือใครนะจ้ะ

 

 

 

 

 

เนื้อเรื่อง

“ นี่ ! คุณเพื่อน มึงอยู่ไหนครับ ? ”

“ จะถึงแล้วครับ ช่วยรอสักครู่ ”

“ ถ้าสักครู่ของมึงจะนานเป็นชาติขนาดนี้ ”

ยูยองแจกดตัดสายโทรศัพท์อย่างเหนื่อยใจ มือข้างหนึ่งถูกยกขึ้นมาขยี้หัวอย่างหัวเสีย เขานั่งรอเพื่อนตัวเองมาเป็นชั่วโมงแล้ว ทั้ง ๆ ที่คนนัดก็เป็นเพื่อนของเขาอีกนั่นแหละ แต่กลับต้องมาให้เขานั่งรอแบบนี้มันใช่ที่ไหนกันล่ะ

“ อย่าให้โผล่หัวมานะมึง จะด่าให้ยับเลย ! ”

“ กูมาแล้ว ! ”

“ กว่าจะโผล่มานะมึง มึงรู้มั้ยกูรอเป็นชาติเลยเนี่ย !! ”

“ กูขอโทษ เดี๋ยวกูเลี้ยงขนม ”

“ ไม่ต้องเอาขนมมาล่อ เห็นกูเป็นเด็กรึไง !? ”

สุดท้ายทั้งคู่ก็มาอยู่ที่ร้านไอติมอยู่ดี

“ อร่อยมั้ย ? ”

ร่างสูงตรงหน้าถามทำให้คนที่ตั้งใจกินไอติมวานิลาอยู่ต้องเงยหน้าขึ้นไปมอง

“ เออ กูหายโกรธมึงล่ะ ”

“ 555555555555. ไหนบอกไม่ใช่เด็กไง ”

“ ก็ไม่ใช่ไง ถ้ากูไม่หิวกูก็คงไม่กิน และถ้ากูไม่กินกูก็จะไม่หายโกรธมึง เข้าใจป่ะ ? ”

“ กูไม่ได้หมายความอย่างงั้น ”

“ แล้วหมายถึง ? ”

ร่างสูงตรงหน้าส่ายหน้าเบา ๆ ก่อนจะเอื้อมมือเข้ามาหาร่างบาง นิ้วเรียวของคนตรงหน้าปาดเช็ดคราบไอติมวานิลาที่เลอะอยู่ที่มุมปาก แล้วก็เอาออกมาให้ร่างบางดู

“ อายุเท่าไหร่แล้วยองแจ กินยังไงให้เลอะ ”

ร่างสูงพูดพร้อมรอยยิ้มในแบบฉบับของตัวเอง แต่กลับทำให้ร่างบางหัวใจสั่นระรัวขึ้นมาได้ สัมผัสอุ่นจากปลายนิ้วที่สัมผัสอยู่ที่ริมฝีปากยังคงไม่จางหายไป สายตายังคงจับจ้องที่ร่างตรงหน้า นั้นสมองว่างเปล่าและขาวโพลนเหมือนมีคนเอาน้ำมาล้างสมอง

“ เฮ้ย ! ไอติมละลายหมดแล้ว ! ”

เสียงนั้นเรียกความคิดออกไปก่อนที่ทุกอย่างจะกลับไปเป็นแบบเดิม ยองแจก้มมองไอติมตรงหน้าที่กำลังเริ่มละลายเหมือนหัวใจของเขาที่กำลังละลายให้ผู้ชายตรงหน้าเหมือนกัน ผู้ชายที่ชื่อ จองแดฮยอน

“ ไม่กินแล้วหรอ ? ”

“ ไม่อ่ะ มันละลายหมดแล้ว รีบไปทำธุระของมึงเถอะ ”

ร่างบางพูดเสร็จก็ลุกออกไปจากร้านทันที ทำให้แดฮยอนต้องรีบจ่ายเงินและวิ่งตามออกไป

.

.

.

.

.

เวลาล่วงเลยมาจนถึงตอนเย็นทั้งคู่เตรียมตัวเดินทางกลับบ้าน แต่ดูเหมือนว่าเย็นวันนี้อากาศจะไม่สดใสเท่ากับตอนเช้าเท่าไหร่นัก เพราะเมฆครึ้มก่อตัว เชื่อว่าอีกไม่นานฝนก็คงจะตก

“ ฝนต้องตกแน่เลย ”

ยองแจพึมพำกับตัวเองเบา ๆ แต่ก็ไม่พ้นหูแดฮยอนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ กันบนรถเมล์ไปได้

“ ดีออก ร้อนจะตาย ”

“ ก็กูไม่ชอบให้ฝนตกนี่ ”

“ ทำไมอ่ะ ? ”

“ ก็เวลาที่ฝนตกมันทั้งมืดทั้งหนาวนี่ ไม่ชอบเลย ”

“ ... ”

“ ไม่อยากอยู่คนเดียว ”

“ งั้นเดี๋ยวกูไปอยู่ด้วย ”

“ ไม่ต้องมึงกลับบ้านมึงไปเหอะ ”

“ เอาไงแน่ ไหนบอกไม่อยากอยู่คนเดียวก็จะอยู่เป็นเพื่อนไง ”

“ ก็บอกว่าไม่ต้องไง - - ”

สิ้นเสียงของร่างบางฝนก็เทลงมาจากฟากฟ้า เสียงฝนที่กระทบกับหลังคารถเมล์สร้างความรำคาญให้กับยองแจ ใบหน้าสวยยู่ลงเพราะความขัดใจ ไหนจะไอลมเย็นจากข้างนอกที่พัดเข้ามาอีก

รอให้ถึงบ้านก่อนไม่ได้รึไงค่อยตก

การกระทำของร่างบางถูกคนข้าง ๆ ลอบมองด้วยรอยยิ้ม รอยยิ้มที่ยากเกินจะรู้ว่าคนที่ยิ้มต้องการจะสื่ออะไร คงมีแค่เจ้าตัวนั่นแหละที่รู้ว่าตัวเองคิดอะไรอยู่

เมื่อถึงที่หมายทั้งคู่วิ่งลงมาจากรถเมล์ฝ่าสายฝนที่ตกกระหน่ำไม่มีที่ท่าว่าจะหยุด ที่หมายคือบ้านหลังเล็กของยองแจ แดฮยอนเลือกที่จะเข้ามาส่งคนตัวเล็กก่อน

“ จะวิ่งมาส่งกูทำไม ? ”

ยองแจถามขึ้นในขณะที่ทั้งคู่วิ่งเข้ามาอยู่ในตัวบ้านแล้ว

“ พ่อแม่มึงอ่ะ ? ”

แดฮฮยอนไม่ได้ตอบคำถามนั่นแต่เลือกที่จะถามกลับไป

“ ไปทำงานต่างจังหวัด ”

“ แล้วมึงอยู่คนเดียวบ่อยป่ะ ? ”

“ ก็บ่อยอยู่ แต่ชินแล้ว ”

“ เหงาป่ะ ? ”

“ แล้วมึงจะถามทำส้นตีนอะไรนักหนาเนี่ย ? = = ”

พูดเสร็จยองแจก็โยนผ้าขนหนูสีขาวผืนเล็กใส่หน้าแดฮยอนเพื่อให้คนตัวสูงกว่าได้เช็ดผม

แดฮยอนหยิบผ้าขนหนูมาขยี้หัวตัวเองก่อนจะมองตามร่างบางที่เดินไปเปิดผ้าม่านหน้าต่างออกเพื่อดูสายฝน

“ เหมือนฝนจะตกหนักขึ้นด้วย ยังไงมึงอยู่ที่นี่ก่อนละกัน ”

คำพูดนั้นไม่ได้ลอยเข้าหูแดฮยอนด้วยซ้ำ เพราะเขากำลังสำรวจเรือนร่างภายใต้เสื้อผ้าที่เปียกชื้น เนื้อผ้าแนบชิดเข้ากับลำตัว ทำให้สัดส่วนของร่างบางยิ่งชัดขึ้นและเมื่อต้องกับแสงภายนอกตอนที่ร่างบางเปิดม่านออก มันก็ทำให้ให้หัวใจที่เต้นอย่างสงบ เต้นรัวขึ้นมาราวกับมีคนมาตีกลองในหัวใจเขา

แดฮยอนสะบัดหัวไล่ความคิดบ้า ๆ ออก แต่ก็คงห้ามหัวใจของตัวเองที่เต้นแรงไม่ได้หรอก

“ เดี๋ยวมึงอาบน้ำข้างล่างนะ เดี๋ยวกูไปเอาเสื้อผ้ามาให้ ”

แดฮยอนพยักหน้าเล็กน้อย ยองแจเลยขึ้นไปเอาชุดที่ด้านบนให้ ทันทีลับสายตาของร่างบาง ร่างสูงก็แทบจะทึ่งหัวตัวเองลงกับพื้น

นี่คิดบ้าอะไรอยู่ !? แต่ร่างนั่น สัดส่วนแบบนั้น เฮ้ยยยยย ! ไอ้บ้า เลิกคิดเดี๋ยวนี้เลยนะแดฮยอน

ยองแจลงมาจากด้านบนพร้อมเสื้อผ้าที่จะให้ร่างสูงใส่ ก่อนจะเดินเข้ามาหาร่างสูงที่ยืนรออยู่ จะนับว่าเป็นโชคดีหรือป่าว ที่ยองแจลงมาคราวนี้พร้อมกับผ้าขนหนูผืนใหญ่ที่ปิดบังร่างกายเอาไว้อีกชั้น ในใจหนึ่งก็คิดอยากจะเอามันออกไปให้ไกล แต่อีกใจก็คิดว่าดีแล้วแหละ

“ ห้องน้ำอยู่ด้านใน ”

ยองแจพูดพลางชี้ตำแหน่งของห้องน้ำ ก่อนจะเดินกลับไปอาบน้ำที่ห้องน้ำด้านบน

ขณะที่อาบน้ำคงต้องจัดการตัวเองแล้วแหละแดฮยอน - . –

หลังจากร่างสูงอาบน้ำเสร็จ อาจจะใช้เวลามากกว่าเดิมที่เคยอาบเล็กน้อยแต่ก็คงจะเร็วกว่าร่างบางอยู่ดี แดฮยอนตัดสินใจเดินขึ้นไปชั้นบนก่อนจะเลือกเปิดประตูเข้าไปในห้องที่คิดว่าคงเป็นห้องของยองแจเพราะแสงไฟที่ลอดออกมาจากใต้ประตู

ทันทีที่ประตูเปิดออกกลับไม่มีร่างบางอยู่ในนั้น มีเพียงความว่างป่าวของห้อง แต่เสียงน้ำไหลในห้องน้ำพร้อมกับเสียงฮัมเพลงเบา ๆ ของร่างเล็กทำให้ร่างสูงยิ้มออกมาเล็กน้อย

ร่างสูงถือวิสาสะสำรวจรอบห้องไปเรื่อย ๆ จนเมื่อเสียงน้ำหยุดลงพร้อมกับประตูห้องน้ำที่เปิดออก ก็ทำให้อารมณ์ที่สงบไปแล้วของเขา ประทุขึ้นมาอีก

ร่างบางที่เปลือยท่อนบนมีเพียงผ้าขนหนูสีขาวผืนบางผูกไว้ที่เอว หยดน้ำที่เกาะตามลำตัวทำให้ร่างนั้นดูเซ็กซีขึ้นมาทันที จนทำให้แดฮยอนต้องเผลอกลืนน้ำลายตัวเอง

“ มึงเข้ามาได้ไงเนี่ย ? ”

“ ก็มึงไม่ได้ล็อคประตู ”

แดฮยอนพยายามตีหน้านิ่งและกักเก็บอารมณ์ให้ได้มากที่สุดแต่ก็ไม่รู้ว่าจะทนได้สักเท่าไหร่

ยองแจเดินผ่านร่างของแดฮยอนเพื่อไปที่ตู้เสื้อผ้าโดยไม่ได้สนใจสายตาที่ร่างสูงมองมาเลยสักนิด

“ มึงหิวรึยัง ? ”

“ หิวแล้ว มีไรกินอ่ะ ? ”

“ ไม่มีว่ะ ! 55555555555555555. ”

ร่างบางยังคงให้หน้าหันตู้เสื้อผ้าที่เปิดอยู่ แล้วก็ยังคงเลือกเสื้อผ้าอยู่ แต่ความรู้สึกของร่างสูงตอนนี้ทนไม่ได้แล้วจริง ๆ

“ ...งั้นกินมึงแทนละกัน ”

 

CUT NC