TomGirl รักสลับขั๊วหัวใจ

ลำดับตอนที่ #1 : จุดเริ่มต้นของวัยใส (ต่อ)

ตอนนี้เราก็อายุ18 ปี แล้ว เป็นวัยที่สดใสและสนุกการเรียนเป็นอย่างมาก เราสามคนพอเกิดมีเรื่องอะไรก็ตามก็จะปรึกษากันและช่วยกันแก้ไขปัญหา ณ ตอนนั้นทันที และอีกอย่างเรายังจะเป็นผู้นำของโรงเรียนด้วย เพราะความที่เป็นผู้หญิงก็จะมีนิสัยห้าวๆ ลุยๆ แต่มีแอ้มคนเดียวล่ะมั่ง ที่เป็นสาวที่หวานๆ หวานจนน้ำตาลจะขึ้นตาแล้ว เพราะว่าแอ้มจะเป็นคนเรียบร้อย นิสัย อีกยังไม่ค่อยไปเที่ยวที่ไหนกับพวกเราเลย แต่สาวมี่ เคยตกเป็นคู่จิ้นกับนิ๊กด้วย เพราะเราจะติดเป็นปาท่องโก๋ ไปไหนก็ไปอย่างแพ็คคู่ และอีกอย่างเราจะกินง่ายอยู่ง่ายมากๆ จนเพื่อนๆให้เราเป็นคู่จิ้นกัน (สมัยนั้น เขาจะเรียกว่า บัดดี้ น่ะ)

 

เมื่อถึงเวลาที่ไม่อยากให้เกิดขึ้นเลยก็คือ ต้องออกจากโรงเรียนเพื่อไปศึกษามหาวิทยาลัย ต่างคนก็ต่างยุ่งเรื่องที่เรียนใหม่ มีแต่สาว แอ้ม ที่ได้ที่เรียนแล้ว ก็คือ มหาวิทยาลัย มอคค่าซานกาโก้ แล้วคู่จิ้นอย่างเราล่ะ มี่ เมื่อต้องมาจับเข่าคุยกัน 
 

"มี่เราจะไปเรียนต่อที่ไหนดีอ่ะ" นิ๊กพูดน้ำเสียงที่กังวลเล็กน้อย
 

มี่ก็ตอบด้วยน้ำเสียงสั่นๆ "ไม่รู้เหมือนกันอ่ะนิ๊ก หรือว่าเราจะไปเรียนด้วยกันกับแอ้มดีไหม"
 

"แอ้มว่าดีน่ะ เราจะได้อยู่ด้วยกัน" แอ้มตอบด้วยความดีใจที่ทั้งสองคนจะมาอยู่ด้วยกัน
 

"แต่นิ๊กไม่ชอบมหาวิทยาลัยนี้อ่ะ แต่นึกอยากเป็นครูอ่ะ แต่ก็น่ะ ติดที่พ่อของเราอีกล่ะ" นิ๊กตอบด้วยน้อยอกน้อยใจ เหมือนอย่างเรียนแต่ก็ไม่ได้เรียน
 

"มี่ว่าก็ดีเหมือนกันน่ะ มหาวิทยาลัยนี้ก็เข้าง่ายน่ะ แค่ยื่นเกรดก็ผ่านล่ะ แต่เราจะเรียนอะไรดีล่ะ" มี่ก็ตอบด้วยความสงสัยตัวเอง
 

"เย้ๆๆ !!! เราจะได้อยู่ด้วยกันจริงหรือนี่ เย้ๆๆๆๆๆ" แอ้มดีใจจนคนรอบข้างดูด้วยความสงสัย
 

"มี่ว่านิ๊กก็เรียนที่นี้ด้วยกันสิ นิ๊กอยากเป็นครูคอมพิวเตอร์ มี่ว่านิ๊กเรียนที่เกี่ยวข้องกับคอมพิวเตอร์ดิ จะได้ต่อยอดไปถึงเราสมัครงานเป็นครูยังได้เลย" มี่ตอบเพื่อเป็นแนวทางให้กับนิ๊ก
 

"แต่ว่า............................." นิ๊กตอบด้วยความลังเล
 

แอ้มพูดด้วยคำขอร้องจากเพื่อนรัก "นะ นะ นะ นิ๊ก ไปเรียนด้วยกันเถอะน่ะ เราสามคนจะได้เจอกันไง ถึงไม่ได้อยู่สาขาเดียวกันก็ตาม นะ นะ นะ นะ"
 

มี่ก็พูดด้วยคำขอร้องเหมือนกัน "เอาน่ะ เราสามคนไม่เคยห่างกันเลยน่ะ" 
 

เสียงอ๊อดก็ดังขึ้น เพื่อบ่งบอกว่านักเรียนทุกคนเตรียมตัวกลับบ้าน "นิ๊กอย่าคิดมากน่ะ เราก็ไม่อยากบังคับนิ๊กน่ะ แต่เราอยากอยู่ด้วยกันเท่านั้นเอง" แอ้มบอกด้วยน้ำเสียงที่สงสารเพื่อนที่กำลังคิดมาก
 

"นิ๊ก แอ้ม เรากลับบ้านก่อนน่ะ เดี่ยวเจอกันพรุ่งนี้น่ะ ส่วนนิ๊กอย่าคิดมากล่ะ แค่ชี้แนวให้นิ๊กเอง มันขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของนิ๊กน่ะ" พอมี่พูดจบ ทั้งสามคนก็กอดกันเพื่อส่งพลังแห่งความรักที่มีต่อเพื่อน แล้วยังเป็นสิ่งที่สามคนทำเป็นประจำทุกวัน

หลังจากแยกตัวกันนิ๊กก็นั่งคิดสักพักก่อนจะตัดสินใจที่เรียนที่เดียวกัน ทำให้นิ๊กก็ต้องไปคุยกับคุณแม่ที่กำลังทำกับข้าวให้กับคนในครอบครัวอยู่

"แม่ค่ะ นิ๊กมีเรื่องจะปรึกษาค่ะ" นิ๊กพูดด้วยน้ำเสียงกังวลเป็นอย่างมาก ในขณะที่แม่ทำกับข้าวอยู่นั้น "มีอะไรหรือเปล่า? ลูก ทำไม! สีหน้าลูกไม่ดีเลย" แม่พูดด้วยน้ำเสียงกังวลว่าลูกไม่สบายหรือเปล่า
 

"คือ นิ๊กจะเรียนมหาวิทยาลัย มอคค่าซานกาโก้ จะดีหรือเปล่า" นิ๊กตอบด้วยน้ำเสียงที่เศร้ากว่าเดิม "แม่ว่าก็ดีน่ะ มันใกล้บ้านด้วย อีกอย่างค่าใช้จ่ายจะได้ไม่มาก ถ้าไปเรียนในเมืองหลวง ค่าใช้จ่ายต้องเยอะแน่เลยลูก ลูกถามพ่อยัง"

"ดีน่ะลูก พ่อโอเคเลย" โดยมีเสียงพ่อมาแต่ไกลเพื่อเป็นคำตอบยืนยันอีกครั้งว่าลูกต้องเรียนน่ะ 
 

"แต่ลูกว่า.........................." นิ๊กพูดไม่ทันจบ พ่อก็พูดเสริมทันที
 

ว่า "พ่อแค่อยากให้ลูกได้รับปริญญาที่นี้น่ะลูก ทำเพื่อพ่อได้ไหม?" นิ๊กก็เดินเข้าห้องไปเงียบๆโดยตอนเย็น นิ๊กก็ไม่ทานข้าวเลย จนถึงหลับไป ทำให้นิ๊กตัดสินใจบางอย่างจนถึงรุ่งเช้า

รุ่งเช้าของอีกวันหนึ่ง พวกเราก็เรียนตามปกติ พอมีคาบว่าง นิ๊กก็พูดกับเพื่อนทั้งสองว่า "เราไปสมัครกันเถอะ มหาวิทยาลัย มอคค่าซานกาโก้ เราสามคนจะเจอกันไม่เบื่อเลย ดีไหม?"

 

แอ้มมีสีหน้าที่ดีใจที่สุดในสามโลกเลย แอ้มเลยเดินนำไปก่อนเพื่อนเลย ส่วนมี่ก็สามารถเดาใจนิ๊กได้ "นิ๊กตัดสินใจแน่แล้วน่ะ ดูนิ๊กไม่มีความสุขมากเลย" นิ๊กก็พูดสีหน้าที่ยิ้มแย้มแต่ภายในใจเต็มไปน้ำตา

 

"เราต้องทำเพื่อครอบครัวและก็เพื่อนอย่างเธอไง มี่กับแอ้ม ฉันไม่อยากทิ้งพวกเธอไง เอาน่ะ! อย่าพูดอะไรอีก โอเคๆๆ ไปเถอะ แอ้มรอนานแล้ว" นิ๊กเดินไปท่าทางที่จริงใจและพร้อมที่เผชิญกับทุกอย่าง

ส่วนมี่ดูตามหลังก็อดสงสารนิ๊กไม่ได้ ที่ต้องทำในสิ่งที่ตัวเองไม่ชอบ

 

"แอ้มรอนานแล้วน่ะ มาเลย เดี่ยวแอ้มจัดการให้ ว่าแต่มี่กับนิ๊กจะสมัครสาขาไหนหรอ?" แอ้มพูดด้วยความสงสัย

 

นิ๊กก็ชี้สาขาให้กับแอ้มสมัครให้ โดยมีสีหน้าที่ป่นด้วยความดีใจและเสียใจ ส่วนมี่ก็ชี้สาขาที่มี่จะเรียนเช่นกัน

 

พอสมัครเสร็จทุกคนก็พูดคุยสนุกสนานกันจนลืมว่าตัวเองได้กังวลเรื่องนี้มาตลอด

สองอาทิตย์ผ่านไป แอ้มมาด้วยสีหน้าดีใจที่สุด เพื่อมาบอกข่าวดีกับเพื่อนทั้งสอง
"มี่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ นิ๊กๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เรามีข่าวววดีจะมาบอก" แอ้มพูดความที่ตัวเองวิ่งมา

 

"มีอะไรหรอแอ้ม หรือว่า.................." มี่พูดสีหน้าตื่นเต้น "ผลออกแล้วว่าพวกเธอมีสิทธิ์สอบสัมภาษณ์แล้ว ไปเลยน่ะสุดสัปดาห์นี้เลย"
แอ้มพูดความที่ตัวเองยังไม่หายเหนื่อยเลย

 

"เย้ๆๆ นิ๊กเราจะได้เรียนที่เดียวกันแล้ว ดีใจไหม?" มี่พูดด้วยความดีใจโดยที่ลืมว่านิ๊กกำลังทุกข์เรื่องนี้อยู่ แต่นิ๊กก็ตอบด้วยสีหน้าที่ดีใจเช่นกัน
"ก็ดีเหมือนกัน เราไปเตรียมเอกสารเพื่อสัมภาษณ์กันเถอะ"

 

อาทิตย์นี้พวกเราก็ยุ่งเรื่องที่จะเตรียมสัมภาษณ์ โดยที่ลืมเรื่องกังวลเรื่องที่จะเรียนต่อมหาวิทยาลัยที่ไม่เต็มใจที่จะเรียน