Fairytail school [Natsu x Lucy]
เมื่อความต้องการของเธอขึ้นอยู่กับความพอใจของอีกคน และความต้องการของอีกคนที่จะทำให้เธอสมปราถนา :)
ผู้เข้าชมรวม
417
ผู้เข้าชมเดือนนี้
8
ผู้เข้าชมรวม
ข้อมูลเบื้องต้น
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
INTRO
“ฉันจะให้แกพูดอีกที!!” คุณพ่อโวยวายเสียงดังทันทีที่ฉันขอเรียนที่โรงเรียนประจำในตัวเมือง
“หนูตัดสินใจแล้วค่ะ! หนูจะเรียนที่แฟรี่เทล!” ฉันยืนกราน
“แต่ฉันจะให้แกเรียนที่โรงเรียนบริหารธุกิจในเขตทางเหนือ!
มันดีต่อธุกิจของเรานะลูซี่!!” คุณพ่อพูดเสียงดัง
“ธุรกิจๆๆ!! คุณพ่อเคยสนใจหนูมากกว่าธุรกิจงี่เง่าของคุณพ่อมั้ยคะ!!”
ก็มันจริงนี่ ตั้งแต่เด็กคุณพ่อก็เอาแต่พูดว่า มันดีต่อธุรกิจ แต่ก็ไม่เคยคิดว่ามันดีต่อฉันรึเปล่า!
“ถ้าแกไปเรียนที่แฟรี่เทล.แกจะไม่ใช่คนของตระกูลฮาร์ทฟีเลียอีกต่อไป!” ท่าทางของคุณพ่อดูมั่นใจว่ายังไงฉันก็ต้องล้มเลิกความคิด
“พรุ่งนี้หนูจะเก็บของออกจากบ้านนะคะ
ขอบคุณค่ะ” ฉันโค้งให้คุณพ่อครั้งหนึ่งก่อนจะเดินออกจากห้องไปพร้อมกับน้ำตา
“นังลูกเนรคุณ!” แม้จะได้ยินคำที่คุณพ่อด่าตามหลังมาก็เถอะฉันจะไม่ยอมทำตามที่คุณพ่อบังคับอีกต่อไป
02.30
ฉันเก็บของใช้ที่จำเป็นกับเสื้อผ้าออกมาบางส่วนรวมถึงเงินเก็บอีกจำนวนหนึ่ง
ต่อจากนี้ ฉันไม่ใช่ลูซี่ ฮาร์ทฟีเลียอีกแล้ว! บ้านของฉันอยู่ห่างจากเมืองหลวงแมคโนเลียพอสมควรเลยล่ะ
คนที่นั่นคงไม่มีใครรู้จักฉันแน่นอน
“จะไปจริงๆหรอคะคุณหนู” ป้ามาเรียถามฉันขณะที่ใช้ผ้ากันเปื้อนของเธอเช็ดน้ำตา
“ถ้าคิดถึงหนูก็ไปเยี่ยมหนูที่โรงเรียนนะคะ^^”
ฉันยิ้มให้และหยิบผ้าเช็ดหน้าของฉันมาเช็ดน้ำตาให้ป้ามาเรีย
“อย่าเลยค่ะเดี๋ยวผ้าเช็ดหน้าของคุณหนูจะเปื้อน”
ป้ามาเรียก้มหน้าลงและไม่ยอมให้ฉันเช็ด
“ผ้าเช็ดหน้าผืนนี้หนูให้ป้ามาเรียนะคะ.หนูคงต้องไปแล้วนะคะ” ฉันใช้ผ้าห่มและผ้าปูเตียง
และของใช้ชนิดผ้าอื่นๆมาผูกต่อๆกันและไต่ลงไปด้านล่าง ฟู่วว โล่งอกไปอีกหนึ่งด่าน
ต่อไปก็ รั้วมหึมานี่สินะ
ฉันเหลือบไปเห็นกระถางดอกไม้ข้างๆเลยใช้มารองในการปีนรั้ว
ไม่แปลกใจเลยทำไมบ้านฉันไม่มีขโมยทั้งๆที่ยามก็ไม่ได้จ้าง
เพราะรั้วมันสูงอย่างนี้นี่เอง =_=
“คุณหนูครับในผมไปส่งเถอะครับ
อย่างน้อยผมก็จะได้รู้ว่าคุณหนูไปถึงอย่างปลอดภัย ToT” ลุงจอร์นร้องห่มร้องไห้อย่างกับะตายจากไป
“ไม่ได้หรอกค่ะตอนนี้ฉันไม่ใช่คนของฮาร์ทฟีเลียอีกแล้วฉันเป็นเพียงแค่ลูซี่เด็กผู้หญิงธรรมดาๆฉันไม่สามารถนั่งรถประจำตำแหน่งของทายาทตระกูลฮาร์ทฟีเลียได้หรอกค่ะ”
ฉันพูดจบก็เดินจากไป นี่ก็ใกล้จะเช้าแล้วฉันต้องรีบหน่อยล่ะ ><
-สถานีขนส่งผู้โดยสาร-
“ไปแมคโนเลียค่ะ” ฉันบอกพนักงานขายตั๋ว เธอมองฉันเล็กน้อย
“1 หมื่นจีเวลค่ะ” ฉันเปิดดูเงินในกระเป๋ามีแค่ 1ล้านจีเวล
ยังต้องซื้อชุดกับอุปกรณ์เรียนอีกจะพอมั้ยนะ
“อ..เอ่อไม่ไปแล้วค่ะ
ขอบคุณค่ะ” ฉันโค้งให้เธอหนึ่งครั้ง
จากที่นี่ถ้าต้องการไปแมคโนเลียก็ต้องเดินไปทางเหนือ พรุ่งนี้ก็คงจะถึง
เอาล่ะก่อนถึงโรงเรียน..ฉันห้ามใช้เงินเด็ดขาด! ฉันมุ่งหน้าเดินตามที่ใจสั่ง เวลาแบบนี้คิดถึงแม่จังถ้าเป็นแม่ก็คงเลือกที่จะให้ความสุขฉันโดยไม่มีข้อแม้อะไรทั้งสิ้นสินะ.
“ขนมปังมั้ยจ๊ะแม่หนู” คุณป้าร้านขนมปังถามฉัน
“ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณมากนะคะ”
ฉันโค้งให้ป้าและเดินหน้าต่อไป
“แล้วนั่นหนูจะไปไหนหรอจ๊ะ”
คุณป้าถามด้วยสีหน้าสงสัย
“แมคโนเลียค่ะ
หนูจะไปเรียนที่แฟรี่เทล” ฉันตอบอย่างมั่นใจ
“ตายจริง ป้าว่าหนูไปขึ้นรถม้าเถอะทางผ่านน่ะมันอันตราย” คุณป้าบอก
“หนูไม่มีเงินหรอกค่ะ^^;;” ฉันตอบไปตามตรง
“งั้นคืนนี้ไปพักที่บ้านป้าสิเดี๋ยวพรุ่งนี้ป้าจะไปส่ง”
คุณป้าเสนอ
“เกรงใจน่ะค่ะอีกอย่าง.คงไม่มีใครทำอะไรหนูได้หรอกค่ะหนูไปนะคะ ขอบคุณค่ะ^^” ฉันรีบเดินออกมาจากตรอกนั้นและมุ่งหน้าไปที่ป่า
“ทะลุป่านี่ไปก็จะถึงท่าเรือไปแมคโนเลียแล้วค่อยไปขึ้นเรือที่นั่นก็ได้”
ฉันเดินไปเรื่อย ให้ตายสิ! ป่านี้มันน่ากลัวจริงๆเลย
ทั้งมืดแถมยังมีเสียงแมลงร้องอีก ขออย่าให้มีอะไรโผล่มาเลยนะ T^T
“จะไปไหนหรอจ๊ะน้องสาว” จู่ๆก็มีผู้ชายปิดหน้าปิดตากระโดดลงมาจากต้นไม้
“หุ่นดีไม่เบาเลยนี่” ไม่นานเพื่อนของมันอีก 2-3 คนก็ตามลงมา
“อย่าเข้ามา!” ฉันรีบห้ามเพราะความกลัว
“แกบังอาจสั่งพวกเรางั้นหรอ!
เห้ย!ค้นตัวมัน” ผู้ชายคนนั้นสั่งให้เพื่อนของมันมามัดและค้นตัวฉัน
“ลูกพี่ยัยนี่มันมีเงิน 1 ล้านจีเวลเลยน่ะ” พวกมันหยิบเงินออกไปจากกระโดยที่ฉันนั้นขัดขืนไม่ได้เลย
“ปล่อยฉันนะ! ช่วยด้วยๆ!” ฉันร้องเสียงดังเพราะหวังว่าคงจะมีใครซักคนผ่านมาช่วย
“พวกมึงแบกมันไปที่แฟรี่เทล!”
แฟรี่เทล?? หรือว่าพวกนี้เป็นคนของแฟรี่เทล
“พวกแกเป็นคนของแฟรี่เทลงั้นหรอ?!
ฉ..ฉันก็กำลังจะไปที่นั่นฉันจะไปเรียนที่นั่น”
พวกมันมองหน้ากันเล็กหน่อยก่อนที่จะเผยยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา
“ขอโทษนะสาวน้อย
เธอคงต้องพักเรื่องเรียนไว้ก่อนล่ะ!”
พลั่กก!!!
ผลงานอื่นๆ ของ นางทาส ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ นางทาส
ความคิดเห็น