Fairytail school [Natsu x Lucy]

INTRO

“ฉันจะให้แกพูดอีกที!!” คุณพ่อโวยวายเสียงดังทันทีที่ฉันขอเรียนที่โรงเรียนประจำในตัวเมือง

“หนูตัดสินใจแล้วค่ะ! หนูจะเรียนที่แฟรี่เทล!” ฉันยืนกราน

“แต่ฉันจะให้แกเรียนที่โรงเรียนบริหารธุกิจในเขตทางเหนือ! มันดีต่อธุกิจของเรานะลูซี่!!” คุณพ่อพูดเสียงดัง

“ธุรกิจๆๆ!! คุณพ่อเคยสนใจหนูมากกว่าธุรกิจงี่เง่าของคุณพ่อมั้ยคะ!!” ก็มันจริงนี่ ตั้งแต่เด็กคุณพ่อก็เอาแต่พูดว่า มันดีต่อธุรกิจ แต่ก็ไม่เคยคิดว่ามันดีต่อฉันรึเปล่า!

“ถ้าแกไปเรียนที่แฟรี่เทล.แกจะไม่ใช่คนของตระกูลฮาร์ทฟีเลียอีกต่อไป!” ท่าทางของคุณพ่อดูมั่นใจว่ายังไงฉันก็ต้องล้มเลิกความคิด

“พรุ่งนี้หนูจะเก็บของออกจากบ้านนะคะ ขอบคุณค่ะ” ฉันโค้งให้คุณพ่อครั้งหนึ่งก่อนจะเดินออกจากห้องไปพร้อมกับน้ำตา

“นังลูกเนรคุณ!” แม้จะได้ยินคำที่คุณพ่อด่าตามหลังมาก็เถอะฉันจะไม่ยอมทำตามที่คุณพ่อบังคับอีกต่อไป

02.30

ฉันเก็บของใช้ที่จำเป็นกับเสื้อผ้าออกมาบางส่วนรวมถึงเงินเก็บอีกจำนวนหนึ่ง ต่อจากนี้ ฉันไม่ใช่ลูซี่ ฮาร์ทฟีเลียอีกแล้ว! บ้านของฉันอยู่ห่างจากเมืองหลวงแมคโนเลียพอสมควรเลยล่ะ คนที่นั่นคงไม่มีใครรู้จักฉันแน่นอน

“จะไปจริงๆหรอคะคุณหนู” ป้ามาเรียถามฉันขณะที่ใช้ผ้ากันเปื้อนของเธอเช็ดน้ำตา

“ถ้าคิดถึงหนูก็ไปเยี่ยมหนูที่โรงเรียนนะคะ^^” ฉันยิ้มให้และหยิบผ้าเช็ดหน้าของฉันมาเช็ดน้ำตาให้ป้ามาเรีย

“อย่าเลยค่ะเดี๋ยวผ้าเช็ดหน้าของคุณหนูจะเปื้อน” ป้ามาเรียก้มหน้าลงและไม่ยอมให้ฉันเช็ด

“ผ้าเช็ดหน้าผืนนี้หนูให้ป้ามาเรียนะคะ.หนูคงต้องไปแล้วนะคะ” ฉันใช้ผ้าห่มและผ้าปูเตียง และของใช้ชนิดผ้าอื่นๆมาผูกต่อๆกันและไต่ลงไปด้านล่าง ฟู่วว โล่งอกไปอีกหนึ่งด่าน ต่อไปก็ รั้วมหึมานี่สินะ ฉันเหลือบไปเห็นกระถางดอกไม้ข้างๆเลยใช้มารองในการปีนรั้ว ไม่แปลกใจเลยทำไมบ้านฉันไม่มีขโมยทั้งๆที่ยามก็ไม่ได้จ้าง เพราะรั้วมันสูงอย่างนี้นี่เอง =_=

“คุณหนูครับในผมไปส่งเถอะครับ อย่างน้อยผมก็จะได้รู้ว่าคุณหนูไปถึงอย่างปลอดภัย ToT” ลุงจอร์นร้องห่มร้องไห้อย่างกับะตายจากไป

“ไม่ได้หรอกค่ะตอนนี้ฉันไม่ใช่คนของฮาร์ทฟีเลียอีกแล้วฉันเป็นเพียงแค่ลูซี่เด็กผู้หญิงธรรมดาๆฉันไม่สามารถนั่งรถประจำตำแหน่งของทายาทตระกูลฮาร์ทฟีเลียได้หรอกค่ะ” ฉันพูดจบก็เดินจากไป นี่ก็ใกล้จะเช้าแล้วฉันต้องรีบหน่อยล่ะ ><

-สถานีขนส่งผู้โดยสาร-

“ไปแมคโนเลียค่ะ” ฉันบอกพนักงานขายตั๋ว เธอมองฉันเล็กน้อย

“1 หมื่นจีเวลค่ะ” ฉันเปิดดูเงินในกระเป๋ามีแค่ 1ล้านจีเวล ยังต้องซื้อชุดกับอุปกรณ์เรียนอีกจะพอมั้ยนะ

“อ..เอ่อไม่ไปแล้วค่ะ ขอบคุณค่ะ” ฉันโค้งให้เธอหนึ่งครั้ง จากที่นี่ถ้าต้องการไปแมคโนเลียก็ต้องเดินไปทางเหนือ พรุ่งนี้ก็คงจะถึง เอาล่ะก่อนถึงโรงเรียน..ฉันห้ามใช้เงินเด็ดขาด! ฉันมุ่งหน้าเดินตามที่ใจสั่ง เวลาแบบนี้คิดถึงแม่จังถ้าเป็นแม่ก็คงเลือกที่จะให้ความสุขฉันโดยไม่มีข้อแม้อะไรทั้งสิ้นสินะ.

“ขนมปังมั้ยจ๊ะแม่หนู” คุณป้าร้านขนมปังถามฉัน

“ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณมากนะคะ” ฉันโค้งให้ป้าและเดินหน้าต่อไป

“แล้วนั่นหนูจะไปไหนหรอจ๊ะ” คุณป้าถามด้วยสีหน้าสงสัย

“แมคโนเลียค่ะ หนูจะไปเรียนที่แฟรี่เทล” ฉันตอบอย่างมั่นใจ

“ตายจริง ป้าว่าหนูไปขึ้นรถม้าเถอะทางผ่านน่ะมันอันตราย” คุณป้าบอก

“หนูไม่มีเงินหรอกค่ะ^^;;” ฉันตอบไปตามตรง

“งั้นคืนนี้ไปพักที่บ้านป้าสิเดี๋ยวพรุ่งนี้ป้าจะไปส่ง” คุณป้าเสนอ

“เกรงใจน่ะค่ะอีกอย่าง.คงไม่มีใครทำอะไรหนูได้หรอกค่ะหนูไปนะคะ ขอบคุณค่ะ^^” ฉันรีบเดินออกมาจากตรอกนั้นและมุ่งหน้าไปที่ป่า

“ทะลุป่านี่ไปก็จะถึงท่าเรือไปแมคโนเลียแล้วค่อยไปขึ้นเรือที่นั่นก็ได้” ฉันเดินไปเรื่อย ให้ตายสิ! ป่านี้มันน่ากลัวจริงๆเลย ทั้งมืดแถมยังมีเสียงแมลงร้องอีก ขออย่าให้มีอะไรโผล่มาเลยนะ T^T

“จะไปไหนหรอจ๊ะน้องสาว” จู่ๆก็มีผู้ชายปิดหน้าปิดตากระโดดลงมาจากต้นไม้ะ

“หุ่นดีไม่เบาเลยนี่” ไม่นานเพื่อนของมันอีก 2-3 คนก็ตามลงมา

“อย่าเข้ามา!” ฉันรีบห้ามเพราะความกลัว

“แกบังอาจสั่งพวกเรางั้นหรอ! เห้ย!ค้นตัวมัน” ผู้ชายคนนั้นสั่งให้เพื่อนของมันมามัดและค้นตัวฉัน

“ลูกพี่ยัยนี่มันมีเงิน 1 ล้านจีเวลเลยน่ะ” พวกมันหยิบเงินออกไปจากกระโดยที่ฉันนั้นขัดขืนไม่ได้เลย

“ปล่อยฉันนะ! ช่วยด้วยๆ!” ฉันร้องเสียงดังเพราะหวังว่าคงจะมีใครซักคนผ่านมาช่วย

“พวกมึงแบกมันไปที่แฟรี่เทล!” แฟรี่เทล?? หรือว่าพวกนี้เป็นคนของแฟรี่เทล

“พวกแกเป็นคนของแฟรี่เทลงั้นหรอ?! ฉ..ฉันก็กำลังจะไปที่นั่นฉันจะไปเรียนที่นั่น” พวกมันมองหน้ากันเล็กหน่อยก่อนที่จะเผยยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา

“ขอโทษนะสาวน้อย เธอคงต้องพักเรื่องเรียนไว้ก่อนล่ะ!”

พลั่กก!!!

CR.SHL