Innocent #อินโนเซนท์แทกิ

   

 

ผมเดาว่าทุกคนคงมีน้องชายใช่ไหมครับ?..  ใช่แล้วผมก็มีน้องชายเหมือนกัน  แต่มันแปลกที่ว่า.. น้องชายของผมมัน  ‘เอ๋อ’  น่ะสิ 

นี่ผมยังคิดไม่ออกเหมือนกันว่าคุณป้าจะฝากมันไว้กับผมทำไม.. คุณป้าแถวๆละแวกนี้นี่แหละครับ  ไม่ได้มีความเกี่ยวพันธ์กับแม่ผมนะ  อย่าเข้าใจผิด

คือเรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อเช้านี้..

ชายร่างหนากำลังนอนดูโทรศัพท์อย่างสบายใจอยู่ในห้องส่วนตัวของตนเอง  เขาเปิดหนังที่เขารู้สึกว่าวัยของเขานั้นดูได้แล้วแน่ๆ  มือใหญ่เอื้อมหยิบสายหูฟังข้างๆตัวของตนเองแล้วเสียบเข้ากับโทรศัพท์   พร้อมกดวีดีโอที่สต็อปไว้ให้กลับมาเล่นดังเดิม

แต่ทว่าเขากำลังจะหยิบกระดาษทิชชู่อยู่นั้นเสียงของคนเป็นแม่ก็เอื้อนเอ่ยกล่าวทักเขาจากด้านล่างเสียก่อนน่ะสิ   คิมแทฮยองชะงักไปเล็กน้อยเพราะคิดว่าตัวเขาเองอาจจะหูฝาด  เขากดสต็อปวีดีโอและลองฟังอีกครั้งก็ได้ยินเสียงผู้เป็นแม่เรียกเขาจริงๆ

“ครับ!!”   แทฮยองเอ่ยตอบเมื่อคนที่มีนามว่ามารดาเรียกเขาให้ลงไปด้านล่าง

ขายาวก้าวเท้าลงจากเตียงอย่างหัวเสีย  เดินไปเปิดผ้าม่านก่อนเป็นอันดับแรกเพราะกลัวว่าถ้าแม่ขึ้นมาอาจจะสงสัยเขาอย่างคราวก่อนๆ  คิ้วคมขมวดเพราะเขารู้สึกหัวเสียสุดๆ

เดินลงไปด้านล่างก็เห็นคนเป็นแม่เดินเข้าไปในห้องครัวซึ่งเดินผ่านกับเขาไปเมื่อครู่นี้  โดยที่แม่ได้กล่าวท้ายหลังจากที่เดินสวนกันว่า  ‘ไปห้องรับแขก’  แทฮยองพยักหน้าเล็กน้อยแต่ก็ยอมเดินไปห้องรับแขกอย่างว่าง่าย

หญิงวัยคุณน้าที่นั่งหน้ายิ้มส่งมาให้เขาอยู่นั้น  เธอชื่อ   น้ามิน  ซึ่งก็เป็นคนรวยคนนึงทีเดียวในละแวกนี้เลยแหละเคยมาคุยเล่นกับแม่ของเขาบ่อยๆและเขาก็เคยเห็นน้ามินมาตั้งแต่เด็กแล้วด้วย  ร่างหนายิ้มตอบกลับ  มือไหว้ให้กับคุณน้ามินแล้วเดินโค้งไปนั่งข้างๆ

“แทฮยองดูโตขึ้นมากเลยนะจ๊ะ  นี่น้าไม่ได้มาเจอนานแค่ไหนเนี่ยหืม?”    มือที่สวมด้วยแหวน  และกำไลข้อมือราคาแพงจับที่หน้าของเขาแล้วสำรวจดู  ก่อนมือจะถูกวางไว้บนตักดังเดิม

“ฮ่าๆ.. ก็นานแล้วมั้งครับ”   แทฮยองยิ้มแห้งๆเพราะไม่ได้คุยกับน้ามินมานานแล้วเหมือนกัน  ความคุ้นชินมันก็เลยลดน้อยลง

“มาแล้วๆ”   เสียงสดใสของแม่เขาเอ่ยบอกในมือถือถาดขนมและน้ำเปล่าติดมือมาด้วย

“ว่าแต่มินมีเรื่องอะไรล่ะ?”  หย่อนตัวนั่งลงฝั่งตรงข้ามแล้วเอ่ยถามถึงจุดประสงค์ทันที

“พอดีว่าน้องจะย้ายไปอยู่เมกาน่ะพี่แฮยอล”   น้ามินบอกแล้วหยิบขนมขึ้นมากิน  ใช่แล้ว  คิมแฮยอล  ชื่อแม่ของแทฮยองเองแหละ

“อ๋อ  แล้วมินจะไปวันไหนล่ะ?”

“คงได้ไปวันนี้นี่แหละพี่แฮยอล  คือน้องจะขอฝากอย่างนึงไว้กับพี่  ไม่รู้จะได้ไหมแต่น้องอยากฝากไว้”  สีหน้าดูกังวลปรากฏบนใบหน้าอีกฝ่าย

“แฮยอลบอกพี่มาก่อนสิ  ถ้าฝากได้พี่ก็จะรับฝากไว้น่ะนะ ฮ่าๆ  แต่พี่กลัวทำหายน่ะสิ  อย่าเอาพวกของมีค่ามาฝากไว้กับพี่แล้วกันนะเพราะพี่ไม่รับแน่ๆ”  หัวเราะแห้งๆ พร้อมยกน้ำขึ้นมาดื่มแก้ขัด

“จริงๆมันก็มีค่าสำหรับมินนะ   แต่มินคงเอาเขาไปอเมริกาด้วยไม่ได้แน่ๆ”

“หืม?”

“ลูกของมินเอง”

“ลูก?”  ทำหน้าสงสัยเพราะไม่ยักจะรู้มาก่อนว่าอีกฝ่ายมีลูก    “ลูกงั้นหรอมิน?  ยังไงพี่งง”

“ลูกของมินรออยู่ด้านนอก  คือ..  ยุนกิ   ก็พึ่ง 16  เองด้วย  เขายังไม่ค่อยรู้อะไรมากตอนนี้ก็คงนั่งเล่นกับยอนทันด้านนอกแน่ๆ  งั้นเดี๋ยวน้องไปตามลูกก่อนนะ”    พูดจบก็ลุกออกไปตามทันที

แม่และแทฮยองหันมองกันเป็นตาเดียว  ถ้ามีลูกทำไมแทฮยองไม่เคยเห็นและรู้มาก่อนเลยล่ะ?.. บ้านก็อยู่ใกล้กันแค่นี้เอง  เดินไป 10 กว่าหลังก็ถึงบ้านคุณน้ามินแล้วด้วย  ไม่นานประตูบ้านก็ถูกเปิดเข้ามา  เผยให้เห็นคนผิวขาว   สัดส่วนดูกะทัดรัด  ใบหน้าหวาน

‘ผู้หญิงรึเปล่าวะ?’    แทฮยองคิดในใจ

คนผิวขาวยิ้มเล็กน้อยให้กับแม่ของแทฮยองพร้อมยกมือไหว้อย่างมีมารยาท  สายตาคมมองตามจนคนตัวเล็กลงไปนั่งข้างๆแม่ของเขา  แทฮยองยังคงคิดอยู่ว่าผู้หญิงรึเปล่า  แต่ถ้าเป็นผู้หญิงจริงๆ  จะฝากไว้กับแม่ของตนทำไม

“ยุนกิ  แนะนำตัวให้พี่แทฮยองกับคุณป้าด้วยสิลูก”

“ครับ..”

“ผมมินยุนกินะครับคุณป้าแฮยอล พี่แทฮยอง  ตอนนี้อายุ 16 ปีแล้วครับ”   ฉีกยิ้มกว้าง

‘อ้าว.. ผู้ชายหรอวะ’

“คิมแทฮยอง”   เสียงคนเป็นแม่เรียกแล้วมองค้อนเล็กน้อย

“รู้แล้วหน่าแม่  ใจร้อนจริง”   แทฮยองเอ็ดแม่เบาๆ   “แทฮยอง  คิมแทฮยอง  อายุ 18 ปี”

“ครับ”   ยิ้มกว้างอย่างสดใส

“แล้วยังไงล่ะมิน?  จะฝากลูกไว้งั้นหรอ?”

“คงงั้นแหละพี่แฮยอล  น้องขอโทษนะที่ต้องมาลำบากพี่แบบนี้แต่น้องคงพายุนกิไปที่อเมริกาไม่ได้จริงๆ  ที่น้องต้องไปก็เพราะสามีน้องมินอยู่ที่นั่นและมินคิดว่าจะลองไปทำงานที่นั่นบ้าง  แต่ติดที่ยุนกิน่ะพี่”   ถอนหายใจแล้วมองไปที่ลูกชายตัวดี   “นี่มินก็พยายามจะลากไปแล้วนะ  แต่เจ้ายุนกินี่สิร้องห่มร้องไห้ไม่อยากไปอยู่ที่นั่น   มินก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว”

“เป็นผู้ชายอะไรร้องไห้วะ”

“คิมแทฮยอง”  หันมามองค้อนใส่ลูกชายตนเอง

“ได้สิ  พี่ไม่ถือหรอกอย่างน้อยมินก็เคยช่วยเลี้ยงแทฮยองมานี่”

“งั้นขอโทษที่ทำให้พี่แฮยอลต้องลำบากเลี้ยงลูกสองคนด้วยนะ  มินจะส่งเงินมาให้ตลอดนะคะพี่แฮยอล”

“อืม  พี่ไม่ลำบากไรหรอก  ดูดูแล้วยุนกินี่น่าจะเลี้ยงง่ายกว่าเจ้าแทแน่ๆ”

“โหไรอะแม่”   แทฮยองโห่ทันที  เพิ่งจะเจอกันแท้ๆกลับอวยนักอวยหนา

“งั้น..”   มองดูนาฬิกาเลือนละแสนบนข้อมือ   “มินต้องไปแล้วล่ะค่ะ  มินลานะคะ”

“อืม  ไปดีๆนะมิน”

“ค่ะ”   ล่ำลากันเสร็จก็เดินออกไป

“อ้าวแทฮยอง  พาน้องไปดูห้องสิ  ว่าแต่เราเถอะเก็บห้องยัง”

“ให้น้องมันนอนๆไปเถอะ  ไม่ตายหรอก”   หันมามองเคืองๆเล็กน้อย  ก็ถ้ายุนกิอะไรนี่จะมานอนกับเขาเขาก็ไม่มีเวลาส่วนตัวน่ะสิ

“งั้นก็พาน้องไปดูห้องได้แล้ว  ช่วยน้องถือกระเป๋าด้วยล่ะ”   แม่ว่าก่อนจะเดินไปสวนหลังบ้าน

“เอามานี่”   แทฮยองกระชากกระเป๋าเป้จากหลังคนน้อง   “ตามมา”

แทฮยองว่าจบก็เดินนำขึ้นไปยังชั้นบนของตัวบ้าน  ยุนกิก็เดินตามมาอย่างว่าง่ายเพราะส่วนตัวยุนกิก็เป็นคนไม่ค่อยจะดื้อเท่าไหร่นัก  (มั้ง)   เดินตามแทฮยองจนมาถึงหน้าห้องร่างสูงบิดกลอนประตูแล้วเดินเข้าไป

“กระเป๋านี้ใส่อะไร?”   ยกกระเป๋าเป้ที่ถือขึ้นมา

“เสื้อผ้าครับ”

“เออ  งั้นเดี๋ยวกูจัดใส่ตู้ให้  ส่วนมึง..”   กวาดมองรอบห้อง  “จัดเตียง”

“ครับ”  พยักหน้าเชิงเข้าใจ

ยุนกิเดินดุ่มๆมาที่เตียง  สายตาเรียวมองเห็นมือถือเครื่องสวยวางอยู่ที่เตียงเขาคิดว่าอาจจะเป็นของเจ้าของห้องแต่วีดีโอที่มันโชว์อยู่นี่สิมันทำให้เขาอยากรู้ว่ามันคืออะไร  ยุนกิเหลือบไปมองคนตัวสูงที่วุ่นอยู่กับการจัดเสื้อให้เขาอยู่

มือบางหยิบมือถือนั้นขึ้นมาแล้วใส่หูฟังทั้งสองข้างเข้ากับหู  จริงๆหูฟังมันคาไว้อยู่แล้วทำให้ยุนกิไม่ต้องยากที่จะมาลดเสียงเพราะเขาอยากรู้ว่าคนเป็นพี่ดูอะไร  นิ้วเรียวจิ้มที่หน้าจอเพื่อให้วีดีโอฉาย

หญิงสาวผิวขาวกำลังนั่งคร่อมผู้ชายที่ดูจะโตกว่า  ยุนกิขมวดคิ้วเขาไม่รู้ว่าทำไมคน 2 คนที่อยู่ในวีดีโอถึงไม่ใส่เสื้อผ้ากัน  ไม่หนาวหรือไง?  สายตาเรียวยังคงจ้องดูต่อ   ผู้หญิงในคลิปเริ่มที่จะหยับตัวของตัวเองขึ้นลงเหมือนเธอนั้นกำลังขี่ม้าอยู่

เสียงร้องครางที่ดังออกมาผ่านหูฟังทำให้ยุนกิสงสัยเป็นอย่างมากว่าคนสองคนกำลังทำอะไรกันอยู่ทำไมหน้าถึงดูมีความสุขขนาดนั้น   ความรู้สึกแปลกๆจากด้านล่างของยุนกิมันทำให้เขารู้สึกปวดๆ และอึดอัดมากๆ   แต่เพราะยุนกิอยากรู้จึงอดทนและยอมดูต่อ

“ยุ—“   แทฮยองที่จัดเสื้อให้อีกฝ่ายเสร็จแล้วกำลังจะหันมาถามว่าทำไมไม่เริ่มทำซักทีเพราะเขารู้สึกเสียงมันเงียบๆ  แต่เมื่อเขาหันไปก็เห็นอีกฝ่ายถือโทรศัพท์ของเขาไว้แล้วพร้อมใส่หูฟัง

‘ชิบหาย.. คลิปกู..’

แทฮยองถึงกับตาโตเพราะคลิปโป๊ที่เขาลืมกดออก  มือหนารีบขว้าโทรศัพท์ของตนออกจากมือคนตัวเล็ก  ยุนกิเลิกคิ้วสงสัยแล้วหันมาถามเขา

“พี่แทฮยอง...   เขาทำอะไรกันครับ?  ทำไมมันดูสนุกจัง”

“...”

“ยุนกิอยากทำบ้าง  มันดูมีความสุขมากเลยนะครับ”

“...”   แทฮยองถึงกับตาโตอีกครั้ง  นี่ไอ้เด็กยุนกินี่ไม่รู้จักเซ็กส์หรือไงกัน

“พี่แทฮยอง..”

“...”

“ยุนกิรู้สึกแปลกๆตรงนี้”   มองต่ำลงไปและชี้ที่เป้ากางเกง   “พี่แทฮยองช่วยยุนกิหน่อยนะ  ยุนกิอึดอัด  มันคืออะไรหรอครับพี่แทฮยอง   อาการแบบนี้..”

 

TLAK

กรี๊ดดดด   อะไรวะ.. นี่กูมาเปิดเรื่องใหม่อีกละ  อิเวงงง   เรื่องเก่ายังไม่จบเลยว้อยย 5555555

คือจะบอกจุดประสงค์ของเรื่องนี้ที่แต่งขึ้นมานะเว้ย  คือวันนี้ตอนเรากำลังจะเดินไปบ้านพี่ของเรา  ไม่ใช่พี่แท้ๆนะเป็นพี่ข้างบ้านน่ะ  เขาชวนเราไปซื้อไอซ์ฉะ   แล้วโมเม้นต์แบบหมาบ้านเราเยอะไงแล้วหมาเราก็ตามเราไปทุกที่ด้วยจริงๆ  -..-   ละอีหมาเวรของเราก็เห่าน้องเขาเราก็บอกน้องนะว่าไม่ต้องกลัวมันไม่กัดมันเห่าเฉยๆแล้วน้องก็หันหน้ามาเหมือนจะร้องไห้แล้วบอกว่า   “พี่..หนูกลัวหมาตัวนี้”  แล้วก็รีบๆเดิน  ละคือถ้าน้องร้องพี่ปลอบไม่เป็นนะพี่บอกเลย5555  ละอยู่ดีๆฟิคก็ลอยขึ้นมาได้ไงก็ไม่รู้ 555555  นี่แหละที่มาของฟิคนี้  อั่มมม... -*-   แบบยุนกิเป็นคนใสๆซื่อๆไม่รู้ห่าเหวอะไรเลยต้องมาเจอกับคนแบบแทฮยองอะไรทำนองเนี่ย  เราอยากลองแต่งเหมือนกันนะ 5555 ไปล่ะ  บรั๊ยยยยย   คอมเม้นต์ให้กำลังใจด้วยล่ะอย่าลืม!!!   เพราะมันจะเป็นกำลังดีๆให้เค้าไงตะเอง  จุ๊บๆๆ