แสงสว่างของแวมไพร์ในค่ำคืนรัตติกาล

บทนำ

ในป่าลึกอันเงียบสงัดที่มืดมนไร้ซึ่งแสงสว่างและมนุษย์ ในคืนนี้มีเพียงแค่สายลมและหมอกหนาๆพัดผ่านอยู่ตลอดเวลาเท่านั้น ภายในป่ามีปราสาทมืดของตระกูลเซอร์เคนแวมไพร์ผู้โหดร้ายและทารุณซึ่งไม่ผูกมิตรกับใคร ในยามค่ำคืนที่แสนมืดมิดและเหงียบเหงา มีแค่พระจันทร์สีแดงฉานดวงใหญ่ค่อยๆลอยฉายเด่นอยู่บนท้องนภา มีเมฆหมอกหนาปกคลุม ฝูงค้างคาวบินสง่าในยามราตรี ดอกกุหลาบสีขาวถูกย้อมสีให้กลายเป็นสีแดงสด สายลมพัดแรงขึ้นจนทำให้ต้นไม้เอนตัวไปมา

เข้าเรื่องเลยเสียดีกว่า...เมื่อ5ปีก่อนมีพระมหากษัตริย์แวมไพร์อาศัยอยู่ ณ ปราสาทมืด ทรงมีนามว่าเฟียร์โดชาร์  พระมหากษัตริย์เฟียร์โดชาร์มีพระชายานามว่าคาร์ริต้า ท่านทั้งสองพบรักกันและทรงให้กำเนิดพระราชโอรสสองพระองค์ ผู้เป็นพี่มีนามว่าฟลอยด์ ส่วนผู้เป็นน้องมีนามว่า มอร์ฟราน หลังจากที่ทุกอย่างกำลังลงเอ่ยไปได้ด้วยดี..ยังคงมีศัตรูที่อาศัย อยู่ในป่ามืดแห่งนี้ นั้นคือมนุษย์หมาป่า และแน่นอนเผ่าพันธุ์นี้ไม่ถูกกันและพร้อมที่จะแย่งชิงอำนาจกัน ได้ทุกเมื่อ ไม่นานนักก็เกิดสงครามทำให้เผ่าพันธุ์ทั้งสอง เผ่าพันธุ์หมาป่าได้สูญเสียกองทัพของตัวเองเป็นจำนวนมาก..จึงได้ทำการหลบหนีไป ส่วนเผ่าพันธุ์แวมไพร์ก็ได้รับชัยชนะ แต่ยังไม่ทันที่ทุกอย่างกลับมามีความสุข ราชินีคาร์ริต้า ได้หายสาบสูญไป....โดยไม่ทราบว่านางไปไหน ทาสรับใช้ในปราสาทและพระมหากษัตริย์จึงคิดที่จะออกตามหาราชินี....แต่สุดท้ายก็ไม่สามารถพบ เมื่อพระมหากษัตริย์เฟียร์โดชาร์สิ้นหวังจึงทำการยกเลิกการค้นหา แต่ยังไม่ทันที่พระองค์ทรงกลับไปยังปราสาทชนเผ่าหมาป่าได้หลอกล่อพระองค์ให้ตายใจและได้ลอบสังหารพระองค์จนถึงคราสิ้นพระชนม์  เหล่าทหารและข้ารับใช้โศกเศร้ากันมากเมื่อรู้ว่าไม่อาจช่วยเหลือราชินีและพระราชาได้เลย แม้เรื่องราวมันจะดูแย่ และถึงแม้จะสูญสียราชินีและพระมหากษัตริย์ไป แต่ยังคงเหลือพระราชโอรสคนพี่และคนน้องอยู่

แวมไพร์ที่จะสืบราชทายาทปราสาทมืดต่อไปยังคงอยู่… แต่เรื่องราวยังไม่จบเมื่อสองพี่น้องเซอร์เคนเติบโตขึ้น 
ไม่นานก็เกิดสงครามชนเผ่าของมนุษย์หมาป่า  เข้าเล่นงาน
ด้วยความที่อยากเป็นใหญ่อยากครอบครองและอยากเป็นผู้ปกครองสงครามนี้ไม่อาจถึงคราวสิ้นสุดได้ เมื่อใดที่เผ่าพันธุ์นั้นยังไม่หมดสิ้น! เกิดความแก่นแย้ง และแข่งขัน ความมืดปกคลุมเข้าสู่ทั้งสองฝ่ายแล้วเมื่อไหร่ฝันร้ายนี้จะจบลง?เมื่อไหร่กันล่ะ?เสียงโหยหวนร้องครางเจ็บปวดยังดังอยู่ทุกคราเมื่อเกิดสงครามบาดแผลและ รสชาติของเลือดฝาดคาวละเลงอยู่เต็มพื้นช่างเป็นสีสันของการต่อสู้เสียจริง?มันดูสวยงามนักสำหรับเผ่าพันธุ์ที่แสนโหดร้าย...

.

.

.

.

.

ตึ๊ง...ตึ๊ง..

เสียงนาฬิกายามค่ำคืนได้ส่งสัญญาณบอกเวลาว่าขณะนี้เวลาเที่ยงคืนตรง ภายในห้องนอนทุกอย่างเงียบสงัดและมืดมิดมีเพียงโคมไฟไม้สีน้ำตาลส่องแสงจางๆ สายลมเย็นๆที่แสนหนาวเหน็บจนน่าขนลุกพัดผ่านจากช่องหน้าต่างในห้องนอนทำให้ผ้าม่านบางๆปลิวสไว     ตลอดเวลาในคืนนี้ที่ไม่อาจเห็นแสงของพระจันทร์

มีเด็กผู้หญิงอายุ16ปี ลืมตาตื่นด้วยสีหน้าตื่นตระหนก เหมือนว่าเธอพึ่งตื่นจากฝันร้าย เธอค่อยๆดึงผ้าห่มออกจากตัวแล้วยืนขึ้น.....เธอค่อยๆเดินเข้าไปใกล้ๆหน้าต่างแล้วพูดขึ้นว่า...

''ฉันฝันแปลกๆอีกแล้วนอนไม่หลับเลย'' ฉันไม่เข้าใจตัวเองเสียจริงๆว่าทำไมฉันต้องฝันแบบนี้ มันดูน่าเศร้าและหดหู่มากจริงๆเสียงหัวใจของฉันดังจนตัวฉันเองก็รู้สึกสั่นไหวเสียเหลือเกินฉันไม่เคยได้หลับสนิทเลย มีแต่จะต้องสะดุ้งตื่นขึ้นมาฝันนี้มักจะปะติดปะต่อกันเป็นเริ่องราวเสมอ เดี๋ยวสักพักฉันก็จะลืมเรื่องราวฝันนี้ทั้งหมด  ไม่ว่าจะนึกนานเท่าไหร่ ก็จะเห็นเป็นแต่ภาพลางๆเท่านั้น อยากจะลองนำมันมาเขียนบันทึกเรื่องราวฝันดูบ้าง เผื่อว่ามันจะสื่อความหมายอะไรซักอย่าง แต่ฉันก็มักจะลืมมันซะทุกที แปลกมาก แปลกเสียจนฉันรู้สึกขนลุกเลยล่ะ...

'' บรู๋วววววว..........''

เฮือก...ฉันสะดุ้งโหยง....ฉันไม่ได้กลัวอะไรหรอก แต่มันรู้สึกหลอนมากกว่า? นั้นคือเสียงหมาธรรมดาหรือหมาป่ากันแน่?...ถ้าให้เล่าล่ะก็คุณปู่และฉันอาศัยอยู่ที่บ้านหลังนี้ และมันก็ถูกสร้างขึ้นในป่า แต่ป่านี้ก็อยู่ใกล้กับถนนเลยนะ... คุณปู่ฉันเคยเล่าว่าสมัยหนุ่มๆคุณปู่ได้พบกับหมาป่าตัวเป็นๆมันทำร้ายคุณปู่ฉัน แทบไม่รอดแต่สุดท้ายท่านก็ยังมีชีวิตอยู่ แล้วก็ยังมีรอยแผลเป็น จากกรงเล็บแหลมคมของหมาป่าตัวนั้นอีกด้วย!แต่ ฉันก็ไม่อาจเชื่อได้เลย เพราะฉันไม่เคยเจอมาก่อนเลยนี่นา.....ถ้างั้นเช้ามืดพรุ่งนี้ฉันจะไปพิสูจน์ดู?ว่าหมาป่ามีจริงมั้ย?มันอาจดูเสี่ยงนะ แต่ฉันก็ชอบเรื่องพวกนี้อยู่แล้ว ฉันนี้ดูไม่ค่อยรักชีวิตตัวเองเลยนะ แต่ฉันเชื่อมั่นในตัวเองมากพอ..เพราะฉะนั้นฉันนอนต่อคง....จะดีกว่า

.

.

.

สุดท้ายเธอก็หลับใหลในยามนิทราหารู้ไม่ว่ายังมีคนจ้องมองเธออยู่?

เงาดำมืดปริศนาที่จ้องมองเธอผ่านกระจกนี้ไง เธอไม่เห็นฉันบ้างเลยหรือ?

ฉันหลงรักเธอเสียแล้วสิ....สาวน้อยหวังว่าเราคงจะได้รู้จักกัน..

เมื่อถึงวันนั้นเธอก็จะเป็นคนรักของฉัน....