Music Box ท่วงทำนองแห่งความทรงจำ

ข้อมูลเบื้องต้น

ที่ใต้ต้นไม้บนเนินเขาแห่งหนึ่ง มีเด็กสาวผมสีเขียวน้ำทะเล ดวงตาสีมรกต อายุราวๆ16ปี ยืนอยู่ใต้ต้นไม้ต้นนั้น เธอพูดออกมาว่า นานมาแล้วสินะตั้งแต่ตอนนั้น…เธอจะยังจำมันได้รึเปล่านะ… สมัยที่เราเล่นด้วยกันใต้ต้นไม้แห่งนี้ตอนยังเป็นเด็ก จะมีกล่องไม้ใบเล็กๆที่พวกเราจะใส่ของต่างๆลงไป เช่น ของเล่นของพวกเรา แต่สำหรับชั้นแล้วสิ่งที่บรรจุอยู่ในกล่องไม้ใบนั้น ก็คือ ความทรงจำฤดูร้อนที่ชั้นมีร่วมกับเธอ แต่ว่าตั้งแต่วันนั้น เวลามันผ่านไปเนิ่นนานแค่ไหนกันนะ เด็กสาวรำพึงรำพันกับตัวเอง ชั้นน่ะอยากจะบอกความรู้สึกที่เก็บไว้ภายในนี้ให้เธอได้รับรู้นะ แต่ว่า…ตอนนี้…เธอก็ไม่อยู่ซะแล้ว… น้ำเสียงของเด็กสาวแฝงไปด้วยความเศร้า           ตลอดไป… และต่อไป… ยังคงเฝ้าคอยเธออยู่ ตรงที่ที่เราเคยเล่นด้วยกันเสมอ แม้จะเห็นแสงสว่างดับไปแล้วก็ตาม เมื่อราตรีมาเยือนเด็กสาวได้นอนหลับที่ใต้ต้นไม้นี้ ทุกๆวันในค่ำคืนที่เธอหลับตาลง เธอจะภาวนาบางสิ่งเสมอ อย่าทิ้งชั้นไว้คนเดียวเลยนะ…. เสียงอันแผ่วเบาที่ได้ยิน อยากจะได้พบเธออย่างน้อย…แค่เพียงอีกสักครั้ง…ไคโตะ… เมื่อเก้าปีก่อน ช่วงฤดูร้อน เด็กหญิงคนหนึ่งกำลังนั่งกอดเข่าอยู่ใต้ต้นไม้ เธอดูไม่ค่อยมีความสุข นั้นเป็นเพราะว่า เธอนั้นไม่มีเพื่อนเลยแม้แต่คนเดียว แต่ทันใดนั้น อ่า…นี่เราหลงทางอีกแล้วใช่มั้ยเนี่ย มีเสียงของใครบางคนดังขึ้น หือ นั้นมันเด็กผู้หญิงไม่ใช่เหรอ มาทำอะไรในที่แบบนี้กันนะ ดูเหมือนว่าเด็กหนุ่มคนนั้นจะสังเกตเห็นเด็กสาวที่นั่งอยู่ใต้ต้นไม้ นี่ เธอมาทำอะไรในที่แบบนี้เหรอ เด็กหนุ่มถามออกมา อ้อ ชั้นมานั่งเล่นน่ะ เด็กสาวตอบเด็กหนุ่ม แล้วทำถึงมานั่งเล่นอยู่คนเดียวล่ะ เด็กหนุ่มถามต่อ …เพราะชั้นไม่มีเพื่อนเลยน่ะ… เด็กสาวตอบเสียงซึมๆ เรื่องนั้นไม่จริงหรอกนะ เพราะว่าตอนนี้เธอกับผมเป็นเพื่อนกันแล้วนี่ เด็กหนุ่มพูดพลางยื่นมือออกมาให้เด็กสาว เด็กสาวตาเบิกกว้าง และถามออกมาว่า เธอจะยอมเป็นเพื่อนกับชั้นงั้นเหรอ ได้ยินดังนั้น เด็กหนุ่มจึงยิ้มออกมาพลางพูดออกมาว่า อืม! ใช่แล้วล่ะ พลางยื่นมือมาให้อีกครั้ง เมื่อได้ยินที่เด็กหนุ่มพูดดังนั้น เด็กสาวก็หน้าขึ้นสีขึ้นสี ผมชื่อไคโตะแล้วเธอล่ะ เด็กหนุ่มถามเด็กสาว ชะ…ชั้นชื่อมิคุ เด็กตอบทั้งที่หน้ายังแดงเล็กน้อย และจับมือที่เด็กหนุ่มยื่นมาให้ เวลาผ่านไป นี่!ไคโตะอย่าหนีนะ ฮะๆจับผมให้ได้สิ ตอนนี้พวกเรากำลังเล่นไล่จับกันอย่างสนุกสนาน ซึ่งพวกเรานั้นมาเล่นด้วยกันที่ใต้ต้นไม้นี้ทุกวัน นี่ๆมิคุ อะไรหรอ กล่องไม้นี้เอาไว้ใส่ของเล่นของพวกเราน่าจะโอเคนะ อืม! ความสุขได้ดำเนินต่อไป จนกระทั่ง…  ไคโตะแม่มีเรื่องสำคัญจะบอกลูกน่ะ อะไรหรอครับ คือว่าพวกเราต้องย้ายไปอยู่ต่างประเทศน่ะ คำพูดของแม่ทำให้ไคโตะเบิกตากว้าง ว่ายังไงนะครับ! คือว่าที่พวกเราต้องย้ายไปต่างประเทศก็เพราะพ่อของลูกน่ะมีงานสำคัญที่ต้องทำที่นั้น กว่าจะเสร็จงานและได้กลับมาคงอีกประมาณเก้าปีได้ อะ…อะไรกัน ลูกไปเตรียมตัวให้พร้อมล่ะพรุ่งนี้ตอนเย็นเราจะไปกันแล้ว วันต่อมา พวกเราก็เล่นด้วยกันเหมือนอย่างเคย ซึ่งผมไม่กล้าบอกเรื่องที่ผมต้องไปต่างประเทศให้มิคุรู้ เพราะว่าผมไม่อยากให้มิคุต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องของผม เมื่อพวกเราสองคนเล่นกันจนเหนื่อย พวกเราสองคนก็มานอนพักกันที่ใต้ต้นไม้โดยที่มือของพวกเรานั้นเกาะกุมกันอยู่ มะ…มิคุ มีอะไรหรอ คือว่า… ไม่ๆยังไงเราก็พูดออกไปไม่ได้ ผมขอโทษนะมิคุ ไคโตะคิดในใจ คะ…คือว่า พวกเรามาอยู่ด้วยกันตลอดไปนะ ไคโตะพูดพลางยื่นนิ้วก้อยให้มิคุ อืม! มิคุยิ้มออกมาแล้วยื่นนิ้วก้อยออกมาเกี่ยวนิ้วก้อยกับไคโตะ จากนั้นพวกเราก็นอนกุมมือกัน จนกระทั่งมิคุเผลอหลับไปเพราะความเหนื่อย ไคโตะได้ลุกขึ้นมานั้นแต่ยังคงกุมมือของมิคุเอาไว้ …ผมขอโทษ…ผมขอโทษนะมิคุ ไคโตะพูดออกมาเบาๆ ก่อนจะหันไปมองมิคุเป็นครั้งสุดท้าย แล้วจึงคลายมือที่กุมมือมิคุออก แล้วเดินจากไป อืมมม มิคุตื่นขึ้นมา ทันทีที่ตื่นขึ้นมาเธอก็ต้องเบิกตากว้าง ไคโตะล่ะ!ไคโตะอยู่ที่ไหนกัน เธอมองซ้ายมองขวาอย่างตื่นตะหนก ก่อนที่เธอจะพูดออกมาเบาๆว่า ….ทั้งที่สัญญาไว้ว่าจะอยู่ด้วยกันตลอดไป….แต่เธอก็จากชั้นไป….โดยไม่มีคำล่ำลา….เธอพูดออกมาโดยที่มีของเหลวสีใสไหลออกมาจากตา หลายวันผ่านไป ตั้งแต่วันนั้นในวันสิ้นสุดฤดูร้อนเธอก็ไม่เคยมาหาชั้นอีกเลย ไม่ว่าชั้นจะเฝ้ารอสักเท่าไหร่ ปัจจุบัน มิคุได้นั่งกอดเข่าอยู่ที่ใต้ต้นไม้ เธอพูดออกมาว่า ตั้งแต่ตอนนั้นก็ผ่านมานานแล้วสินะที่ชั้นได้เจอเธอที่ใต้ต้นไม้แห่งนี้ ความฝันที่เราวาดไว้ในวัยเยาว์กลายเป็นสายลม ที่พัดย้อนกลับไปยังสถานที่แห่งคำสัญญา แต่ว่าชั้นก็จะรอเธออยู่ที่นี่นะ ทันใดนั้น มิคุ เสียงชายหนุ่มคนหนุ่มคนหนึ่งดังขึ้น เป็นเสียงที่ชวนคิดถึงอย่างบอกไม่ถูก เธอจึงหันหน้าไปทางต้นเสียง เธอก็ได้พบว่าชายหนุ่มที่เรียกเธอนั้นเป็นชายหนุ่มผมสีน้ำเงิน ตาสีน้ำเงิน อายุราวๆ16ปี และที่ยิ่งกว่านั้น ถึงหน้าตาจะเปลี่ยนไปบ้างแต่มิคุก็มั่นใจว่าผู้ชายคนนี้คือไคโตะไม่ผิดแน่ ผมขอโทษนะมิคุที่ทิ้งให้เธออยู่คนเดียวตั้งนาน… ไคโตะพูดยังไม่ทันจบก็โดนมิคุโผเข้ามากอด ชั้นรักเธอ นี่คือถ้อยคำที่ชั้น จะถ่ายทอดถึงเธอ กับท่วงทำนองแห่งความทรงจำนี้