บันทึก(ลับ)หัวขโมยแห่งบารามอสผู้ยิ่งใหญ่ วะ55+

ข้อมูลเบื้องต้น

enter

เนื้อเรื่อง

บันทึก(ลับ)หัวขโมยแห่งบารามอส(ผู้ยิ่งใหญ่555+)

สวัสดีไอ้บันทึกเพื่อนยากนี่ฉันเองท่านเฟริน วะ555...

มานี่เลยฉันจะเล่าอะไรให้ฟังนะ...แกรู้ใช่ไหมว่าตั้งแต่เข้าเรียนที่โรงเรียนพระราชาเอดินเบิร์กเนี่ยฉันมี

เพื่อนใหม่เยอะแยะเลย

ก็แหงล่ะสิคนอย่างฉันมันป๊อบปูลาร์น้อยซะเมื่อไหร่ละ 555

ไม่มีใครรังเกียจที่ฉันเป็นหัวขโมย(รูปหล่อ) แกรู้มั๊ยที่นี่มีขอทานมาเรียนด้วยนะ 555 มันชื่อโรแต่โฉม

หน้าที่แท้จริงมันมีดีกรีเป็นถึงเจ้าชายเชียว

เฮ้อ...อุตส่าห์คิดว่าได้เจอคนระดับเดียวกันแล้วซะอีก คนอื่นนะเป็นเจ้าชายเจ้าหญิงกันหมดเลย ดูอย่าง

ไอ้เจ้าคาโลเจ้าชายมาดมากแห่งคาโนวาล...พ่อมันดุน่าเลยบรื๋อ...

กัสนี่ก็ใช่ เรนอน มาทิลด้า พี่โรเวน และพี่ๆ อีกหลายคนที่มีฉายาเดอะปรินซ์และเดอะปรินซ์เซสห้อย

หลัง

มาดูระดับกลางๆ หน่อยละกัน นักบวช...นักฆ่า...นักเดินทาง...แม่มด...พ่อมด...วู้แต่ละคนแหมๆ...

ระดับล่างสุดคงไม่พ้นฉันที่เป็นแค่หัวขโมยที่ช่างสรรหาเรื่องปวดหัวมาให้ทุกวี่ทุกวัน(เฮ้ อย่ามองฉันแบบ
นั้นนะไอ้บันทึกบ้า)

แหมๆ...แกคงคิดว่าทุกคนไม่ค่อยชอบฉันล่ะสิ ก็บอกไปตั้งแต่แรกแล้วไง ว่าไม่มีใครรังเกียจฉันเลย
ออกจะชอบด้วยซ้ำ555

ฉันเคยถามนะ(วันนั้นมันคึก -*-)ทำตาปิ๊งๆ ใส่แล้วไล่ถามเรียงตัวว่ารักเค้ามั๊ย...55555+

แกรู้มั๊ยพี่โรเวน ไอ้คิล เรนอน มันบอกว่ารักฉันด้วย อ้อลืมคนสำคัญไป ความจริงก็ไม่ได้สำคัญอะไร
มากหรอก>/////<

ก็แค่ไอ้เจ้าชายมาดมาก...แถมปากหนักอีก...มันบอกว่ารักฉันแล้วร้องเพลงให้ฟังอีกต่างหาก(อย่ามองมา
สิเฟ้ยคนมันเขิน วะไอ้บันทึกบ้านี่เดี๋ยวจับเผาทิ้งซะเลย)

นี่แกรู้แล้วอย่าไปปูดนะ...ฉันรักเจ้าทะโมนทุกตัวในป้อมเลย รักรุ่นพี่ทุกคนด้วย

ถ้าจะให้นับเป็นคะแนนนะฉันให้ 99.9999 เต็ม 100 (ให้ไปเห๊อะอีก0.0001เอง -*- /เจ้าบันทึก)

เอ้อ...ลืมไปคนนึง คนนี้ฉันให้มัน(กระซิบนะแก)100 เต็มเลย จะใครล่ะก็ไอ้คาโลไง>////< คนอื่นๆ ก็อยาก

ให้เต็มร้อยนะ แต่กลัวไอ้คาโลมันน้อยใจ...

แกรู้มั๊ย...ว่าทำไมฉันถึงหลายใจ ผลัวะ (เสียงตีหัวคนพิมพ์) อะเอาใหม่ก็ได้ ซี้ดดด

แกรู้มั๊ยว่าทำไมฉันถึง...ถึงรักคนมากๆ แล้วก็รักทุกคนขนาดนั้น

เพราะฉันอยากให้พวกนั้นมันมารักฉันตอบบ้างน่ะสิ>///<

แต่ไอ้คิลมันมาขัดคอ...มันบอกว่าคนเราไม่จำเป็นต้องรักทุกๆ คน(เพราะแกไม่ใช่นางงาม) และ
ทุกๆ คนที่เรารักน่ะไม่จำเป็นต้องรักเราตอบ...จริงหรอ...

แกตอบฉันหน่อยสิไอ้บันทึก...

เมื่อคืนนี้ฉันนอนร้องไห้ด้วยแก...ครั้งแรกในรอบ 100 ปี รู้สึกว่าเมื่อวาน...(6 มกราคม 2550)จะมีแต่เรื่องให้
สะเทือนใจแฮะ แต่มันก็หลายหลายอารมณ์นะ...

แกรู้แล้วนี่ว่าฉันโดนกิ่งแอปเปิลเกี่ยวจนต้องใส่เฝือก(ไปเกี่ยวอีท่าไหนเนี่ย-*-) นั้นแหละๆ เอาเป็นว่ารู้
กัน...

แล้วทีนี้แกก็รู้นี่...ว่าน้ำหวานคือชีวิตฉัน...แล้วมันก็...กระเด็นมาโดนเฝือกนิดหน่อย แต่ฉันเช็ดแล้วนะเฟ้ย
(เหตุการณ์นี้คืนที่ 5 ลืมบอก) เช็ดเสร็จแล้วง่วงไงแกเลยนอนซะ

คราวนี้ถึงวันบรมซวย ซวยตั้งแต่เช้าเลยแก...ฉันถูกปลุก...ถ้าคิดว่าคาโลหรือคิลมาปลุกล่ะก็...

ถุถุถุถูกที่ไหนเล่า...ขบวนพาเหรดมดแดงเฟ้ย -*- มากันทั้งรังยังกับว่าแขนฉันคือโต๊ะอาหารของมัน

สรุปเช้านี้มีซี้ด...แดงกันทั้งแขน...><(ห๊ะ แกบอกว่าสมน้ำหน้าเรอะ เดี๊ยะๆ วอนซะแล้วไอ้นี่)

ตืนมาก็นั่งจุมปุ๊กอยู่ในห้องคุยกะคาโลกับไอ้คิล แปลกใจล่ะสิว่าทำไมไอ้คาโลว่างพอที่จะมาไร้สาระกับ
ฉันได้

เพราะปกติมันต้องรี่ไปประชุมตั้งแต่ไก่ยังไม่โห่เลย หึหึที่มันไม่ไปเพราะคนที่มักจะเรียกประชุมเสมอๆ
ตาพี่โรเวนนั่นแหละ ก็นั่งจุ้มปุ๊กอยู่ด้วยกัน 5555

แล้วเรา 4 คนก็จ้อกันซะสนุกปาก แหม พอได้คุยเรื่องที่ชอบหน่อยละจ้อไม่หยุดเลยนะไอ้น้ำแข็ง...แต่ก็
ดีแล้ว ดีกว่าอมพะนำไม่ยอมพูด...

ตอนนั้นมีคนอยากคุยกับฉันฉันเลยขอตัวไปดูก่อน...คนนั้นเป็นผู้ชายนะเขาบอกว่าเหงาอยากเป็นเพื่อน
ด้วย

แหมแกเอ๊ย...คำว่าเหงาเนี่ยแหละ...ฉันก็เลยยิ้มให้แล้วก็บอกว่ามาเป็นเพื่อนกันดีกว่าเนอะ ทีนี้เราก็ชวน
กันเล่นหมากรุก...เขาเดินผิดฉันก็เตือนสิ

แหม..ระดับเชสมาสเตอร์เชียวนะฉันอ่ะ555 (บอกทำไมใครอยากรู้ง่ะ /บันทึก)

แล้วเขาบอกว่าไงรู้มั๊ย...ไอ้เราเตือนดีๆ ก็มาหาว่าเราขัดคอ...เอากะมันสิเอ๊า! วู้เสียอารมณ์

ฉันเลยเดินหนีขึ้นมาบนห้องมาเล่าให้คาโล พี่โรเวนฟัง(คิลมันไปไหนไม่รู้) 2 คนนี้โกรธใหญ่เลย ฉัน
อยากบอกพวกนายจังว่ารู้สึกดีแฮะ...

มันดีใจนะ...ที่มีคนมาห่วง มาแคร์ความรู้สึก...ก็รู้ว่าไม่ดีที่รู้สึกแบบนี้...เขาเรียกว่ามีความสุขอยู่บนความ
ทุกข์คนอื่นสินะ แหะๆ ขอโทษนะเฟ้ยคาโล...พี่โรเวน

ทั้งสองคนยืนยันที่จะไปเอาเรื่อง(?)กับเจ้าคนไร้มารยาทนั่น แต่แหม...ในฐานะที่เราต้นเรื่อง(???)และรู้สึก
ดีกับเพื่อนใหม่ใยเลยจะอยู่เฉย...มันก็ต้องห้ามบ้างล่ะน่า

ทั้งคู่เลยสงบลงนิดหน่อย...แต่ต่อรองว่าจะชำระความตอนฉันไม่อยู่แทน...ดีกว่ากันตรงไหนเนี่ย

โดยเฉพาะพี่โรเวน...อาการน้องข้าใครอย่าแตะคงจี๊ดขึ้นสมองทันทีที่ฟังเรื่องที่ฉันเล่าจบ

ซึ่งไอ้อาการเนี้ยก็ไม่ต่างจากไอ้คาโลเพียงแต่ชื่อทางการแพทย์ต่างกัน...อาการของคาโลมันเรียกว่า

อาการแฟนข้าใครอย่าแตะ(สินะ)>//////<

แล้วไอ้คิลก็เข้ามาพอดี อยากบอกว่าอาการไม่ต่างกันเล้ย อาการเพื่อนข้าใครอย่าแตะ...

ทั้ง 3 เข่นเขี้ยวกันซะน่ากลัวจนมาทิลด้าที่บังเอิญเดินผ่านถึงกับสะดุ้งรีบออกห่างจากห้องนั้นทันที...

'ใจเย็นๆ ก่อน'

'แบบนี้มันเกินไปเฟริน!!!'

แหม...ขอกรี๊ดดังๆ ทีเถอะ พวกแกมันน่ารักจริงๆ ให้ตายสิ



เออแล้วหายนะก็มาเยือน...ไอ้เจ้าลูกพี่ลูกน้องของฉันมันมาเยี่ยม (ขณะนั้นในห้องฉันพวกพี่ๆ ก็ยังคุยกัน
อยู่อย่างเมามันคล้ายกับว่ากำลังมีปาร์ตี้ยังไงยังงั้นเลย)

ฉันต้อนรับขับสู้มันอย่างสุดความสามารถแล้วนะ


อยากได้อะไรก็หาให้เพื่อที่มันจะได้ออกไปเร็วๆ คือว่านะก็ฉันอยากกลับไปร่วมก๊วนเร็วๆ นี่><

หึ! แล้วมันไอ้ตัวXXXมันก็ยั่วฉันมันรู้ว่าฉันอยากเข้าไปในห้องใจจะขาด มันยั่วโดยการพิงประตูไม่ยอม
ให้ฉันเข้าไป

เสียงหัวเราะในห้องสนุกสนานจนฉันแทบคลั่ง โอ้ววไอ้บันทึกนี่ฉันพูดจริงๆ นะเนี่ย

ฉันจ้องตามันด้วยความเกลียอดอย่างสุดซึ้ง(แกนึกภาพออกเปล่าเนี่ยทำตาแบบจูออนขวางๆ อ่ะ)

แทนที่มันจะสำนึก...กลับจ้องตอบโดยไม่เคารพกันทั้งที่ฉันมีศักดิ์เป็นพี่มัน!!!!

เสียงหัวเราะในห้องยังคงมีมาเรื่อยๆ + กับความน้อยใจ น้ำตาฉันก็ไหลไม่หยุด หวังว่ามันคงจะเข้าใจ
อะไรดีขึ้น

เปล่าเลย...จ้องตอบกลับมาอย่างไม่สะทกสะท้านต่อไป

นาน...นานมากสำหรับความรู้สึกอัดอั้นนี้...แล้วมันก็เป็นฝ่ายหลบตาไปเอง

เดินหนีไปไม่มีคำว่าขอโทษสักคำ...ไม่มีทั้งในคำพูดและแววตา...

นั่น...มันทำให้ฉันต้องกรี๊ดออกมาจริงๆ ครั้งแรกในชีวิต และก็เป็นครั้งแรกอีกเช่นกันที่ฉันร้องไห้โฮเสียง
ดัง

แกคงคิดว่าฉันร้องไห้เรื่องไร้สาระมากสินะ...แกไม่รู้หรอกว่านี่มันครั้งที่เท่าไหร่...และฉันอัดอั้นอดทนมา
นานแค่ไหน...

พี่โรเวนเปิดประตูออกมาเห็นฉันทรุดตัวลงร้องไห้ก็รีบเข้ามาดู

มันทำให้ฉันรู้สึกอบอุ่น...คนที่น่าเกรงกลัว...มีคำปลอบที่อ่อนโยนขนาดนี้เชียวหรือ...

ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้ไอ้คำว่า เสนาธิการฝ่ายซ้าย...มันเป็นกำแพงคอยกั้น...ไม่ค่อยกล้าปรึกษาหรือแม้แต่
คุยด้วย หากเจ้าตัวไม่ทักและเริ่มคุยก่อน...

แล้วคิลก็ตามออกมามันดูตกใจไม่แพ้พี่โรเวน แหงล่ะ...หัวขโมยเก่งๆ อย่างฉันเคยร้องไห้ให้ใครเห็นที่
ไหนล่ะ

นักฆ่า...มีอุ้งมือที่อบอุ่นคอยลูบผมฉันอยู่ตลอดแม้มันจะไม่ค่อยดพูดอะไร...

แต่ฉันเข้าใจดี...

แล้วอีกคน...คนที่น่าจะห่วงเราอีกคน...หายไปไหน

พี่โรเวนคงรู้ฉันคิดอะไรอยู่เลยบอกมาว่าคาโลต้องรีบไปพบมหาปราชญ์...มีเรื่องด่วนมาก

น่าเสียดาย...แต่อย่างน้อยเหตุการณ์นี้ก็ทำให้รู้ว่าคนข้างๆ รู้สึกกับเรายังไงมั่ง

ขอบคุณเหลือเกิน...ฉันกลัวจังเลย กลัวว่าถ้ารักพวกนายมากไป...ถึงคราวจาก

ฉันจะทำยังไง...เพราะกลัวเรื่องที่จะตามมาฉันเลยไม่อยากเปิดใจ...ฉัดปิดกั้นหัวใจตัวเองตลอด

แต่พอได้มาเข้าเรียนที่โรงเรียนนี้...มันทำให้ฉันเปลี่ยนไป

แต่...ฉันยังคงปิดกั้นความรู้สึกอยู่ส่วนหนึ่ง...ให้พอแค่คำว่ารัก...ยังไม่ใช่รักมาก...

แค่รักถ้าแยกจากกันก็ช้ำจน...ทนไม่ไหว...แล้วถ้ารักมาก...คง...ทรมานและไม่เหลืออะไรอีกแล้ว...

ถ้าล้ม...จะมีมือของใครมาช่วยฉุดขึ้นมาให้ก้าวต่อไป มือของใคร...??

แล้วคำพูดของนักฆ่าเพื่อนรักของฉัน...ก็ลอยเข้ามาในหัวอีกครั้ง...

คนเราไม่จำเป็นต้องรักทุกๆ คน และทุกๆ คนที่เรารักน่ะไม่จำเป็นต้องรักเราตอบ..

ฉันรักทุกๆ คนไปแล้ว...และหวังที่จะได้รับรักตอบ...จากทุกคน

แค่หวัง...เท่านั้น

ฉันมันพวกทำดีหวังผลเฟ้ย ฉันรักพวกแกเพราะอยากให้พวกรักฉันบ้าง...ก็เท่านั้น

คิลโดนท่านมหาปราชญ์เรียกไปพบอีกคนซึ่งเจ้าตัวอิดออดไม่ยอมไปซะอย่างนั้น...แต่ฉันก็บอกว่าไม่
เป็นไรแล้วฉีกยิ้มฝืนๆ ให้...

มันเลยยอมไปแต่โดย(ไม่)ดี พี่โรเวนพาฉันไปรู้จักกับคนกลุ่มหนึ่งด้วยแหละไอ้บันทึก

แกทายซิว่าใคร...

ก็พี่โรเวนบอกว่า...เป็นคนสำคัญ...??? สำคัญยังไงฉันก็ไม่รู้หรอกนะ คุยๆ ไปก็สนุกดีอยู่หรอกนะ

แต่พี่หัวเขียว(คนนะแกไม่ใช่แมลงวัน)ดุชะมัดยาดเลย แล้วพี่นี้พอจะเลิกคุยพี่โรเวนก็เฉลย...

คำเฉลยที่เล่นเอาฉันช็อคไปหลายวิ...

ก็คนพวกนี้เป็นเหล่าผู้คุมกฎและเสธฯ คนสำคัญๆ ของป้อมอัศวินนี่นา

แต่มีคนหนึ่งที่ฉันไม่อยากเชื่อ...ว่าจะเป็นหนึ่งในบุคคลสำคัญขนาดนั้น

ก็เจ้าชมพู่...บอกว่าอายุ 10 ขวบ(แค่ดูเหมือนเด็กตัวใหญ่) ผู้ชายอะไรหัวสีชมพูพิงค์เลย -*-

ขนาดตอนจะกลับห้องชมพู่ก็มาบอกว่าความจริง 'พี่' อายุ 22 เอิ๊ก...

เดินอึ้งๆ กลับห้องไม่พูดไม่จาแล้วออนเอ็ม แกว่าฉันเห็นใครออนอยู่ทั้งๆ ที่ตอนนั้นเที่ยงคืนกว่าแล้ว

ถ้าบอกว่าท่านพ่อ...ก็

ถุถุถุถูกต้องนะคร๊าบบบ

แต่ท่านพ่อมาแปลกเล่นมาในโหมดปีศาจน้อยขี้น้อยใจ...บอกว่างานอดิเรกที่ทำอยู่(แต่งนิยาย -*-)ทั้งๆ
ที่ชอบแต่กลับไม่อยากทำแล้ว

ฉันตกใจมากๆ เลยไอ้บันทึก ก็นิยายป๋าสนุกจะตายมาโพสต์ในบอร์ดโรงเรียนแถมท่านพ่อยังชอบมาให้
กำลังใจบ่อยๆ อีกต่างหาก

มาให้กำลังใจคนอื่นจนหมดไม่มีสำหรับตัวเองสินะ

แหม...ท่านพ่อจะน้อยใจไปใยฝีมือท่านก็เข้าตากรรมการหลายท่านอยู่...อย่างน้อยผมก็ชอบงานท่านพ่อ
นะ...

ปลอบไปได้ไม่เท่าไหร่ แหมเว้ย! เน็ตตัดประกอบกับจะตีหนึ่งแล้วถ้าจะออนอีกครั้งคงได้ลงไปนอนตอน
ตีสามแน่ๆ (เน็ตป้อมอัศวิน 2 ช.ม.ตัดที -*-)

เราเลยบ่นขอโทษในใจหน้าคอมก็รู้อยู่นะว่าท่านพ่อคงไม่ได้ยิน...แถมยังไม่ได้ลาเลย...มาลาในบันทึกนี้
ละกัน



'ฝันดีนะฮะป๊ะป๋า'

'ผมจะติดตามอ่านนิยายป๊ะป๋าตลอดไปเล้ย><'

'บายฮะ'



ฮ้าววววว...ตี 1 กว่าแล้วหรอ...ชักง่วงแล้ว งั้นฉันไปนอนก่อนนะไอ้บันทึกเพื่อนยาก...บ๊ายบาย...



เฟริน เดอโบโรว์



ปล. ณ ห้องนอนที่เงียบเหงาไร้ร่างเพื่อนสนิทและคนรักที่ไปพบเลโมธียังไม่กลับ ทำเอาหัวใจเล็กๆ สั่น
ไหวก่อนที่เจ้าของร่างจะปล่อยให้มันรินไหล...

มีน้ำตาและเสียงสะอื้นเป็นเพื่อน...ก็ยังดีกว่า...ที่ต้องนอนเงียบๆ คนเดียว...



เจ็บ...เท่าไหร่...ใจซ้ำ...ย้ำว่าเจ็บ

ปวด...แต่เก็บ...เก็บไว้...ในใจหนา

เหลือ..กำลัง...ขุ่นขึ้ง...ตรึงอุรา

เกิน...เวลา...แห่งสุข...ทุกข์เหลือเกิน



หมดสิ้นกันเมื่อฝันพลันสลาย

เวลากลายกลับเวียนเปลี่ยนทิศา

สนุกไปจนเหลิงเกินเวลา

แล้วพัดพาให้เหงาเศร้าฤดี



ลิตเติลมิคุจัง




อย่าลืมติชมนะคะ