[Fic] Saiyuki - Falling rain (Sanzo x Goku)

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

ยินดีตอนรับเหล่านักอ่านทั้งหลาย

ผมมีนามว่า 'ออมจัง' นะครับ ^^

หลายๆคนก็อาจจะรู้จักผมไปแล้ว

ก็ขอบอกนะว่าฟิคนี้นำมาซึ่งความฟิน และมโนของตนเองล้วนๆ =.,=


กว่าไรเตอร์จะแต่งเสร็จก็ปาไปหลายปี หลายชาติเสียแล้ว//โดนถีบ

เอาตรงๆไรเตอร์จะขึ้น ม.4 แล้ว เดี๋ยวต้องไปรับวุฒิอีก อิอิ

มาอ่านคำกล่าวของผมแล้ว เราก็ไปอ่านฟิคนี้กันดีกว่านะ =,.=b


ขอขอบคุณพื้นหลังของP'p Armmy

http://writer.dek-d.com/dekdee/writer/view.php?id=1155379

 

เนื้อเรื่อง

✄THE ORA


 

Title: falling rain

Pairing: Sanzo x Goku

Fanfic Original: Fic Saiyuki

Warning: Yaoi

Rate: PG

ทำไมกันนะ?

ตั้งแต่ที่ซันโซโดนแทงจนเสียเลือดออกมาเยอะ

ตอนนั้น…

เลือดมันก็ขึ้นหน้าทันที

ราวกับว่ากำลัง ‘กลัว’

กลัว…

กลัวที่จะสูญเสียไป

เหมือนกับใครสักคน

ที่เคยสูญเสียไปแล้วครั้งหนึ่ง

การตายที่เคยเห็นมาแล้ว…

แต่ความรู้สึก…

เมื่อเห็นซันโซเป็นแบบนี้

อยากกรี๊ดร้อง

อยากร้องไห้

อยากเข้าไปให้ใกล้มากที่สุด

และ…

อยาก ‘ฆ่า’ ขึ้นมาทันที

โดยที่ไม่สนว่าจะเป็นใคร

เสียงหยดน้ำที่ค่อยๆตกลงมาจากข้างบนฟ้าและตอนนี้กำลังจะเพิ่มจำนวนมากขึ้นกว่าเก่า พวกซันโซที่กำลังมุ่งหน้าจะไปเส้นทางตามที่กำหนดกันไว้แล้ว พอพวกเขามาเจอแบบนี้จึงตัดสินใจต้องเปลี่ยนเส้นทางอื่นแทนเส้นทางเดิมเพื่อที่จะหาแหล่งพักพิงอาศัยใหม่ ฝนที่เพิ่มจำนวนไม่หยุดยิ่งทำให้ผู้ขับต้องระมัดระวังมากยิ่งขึ้น

ตามเส้นทางถนนที่พวกเขาเลือกแล้วดูท่าทางแล้วอันตรายพอสมควรแต่เพราะฝนตกจึงทำให้พวกภูติไม่ค่อยมาแถวนี้และอีกอย่างมันเป็นป่าดิบชื้น แถมเวลาจะสู้กันก็ยิ่งทำให้เพิ่มความอันตรายยกตัวอย่างเช่น ลื่นพื้น

ถึงจะเป็นแบบนั้นก็ยังมีพวกภูติเข้ามาโจมตีพวกเขาอยู่ดี แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ฝ่าผ่านมาได้ปลอดภัยโดยไม่มีรอยขีดข่วน

เมื่อพวกเขามาถึงเส้นทางที่กำหนดก็รีบพากันเข้าไปข้างในโรงแรมที่ภายนอกออกจะโทรมนิดหน่อยแต่ภายในกลับกันชัดๆเลย ภายในข้างในยังพอมีคนอยู่ไม่มากนัก นักท่องเที่ยวที่เข้ามาก็พากันนั่งกินอาหาร บนป้ายก็ประกาศเกี่ยวกับอาหาร แผนผังภายในโรงแรม

“ว้าว~!! สุดยอด…!” ร่างเล็กทำท่าทำทางคล้ายเด็กๆแล้วหันซ้ายขวาด้วยความตื่นเต้น “ทั้งกว้าง ทั้งน่าอยู่…นี่ๆซันโซดูสิ! ห้องเช่ามีตั้ง 30 ห้องเลยนะ สุดยอดไปเลยเนอะ?!”

ด้วยความซื่อบื่อที่ออกหน้าออกตาของเจ้าลิงทำให้ซันโซอยากเอาพัดมาฟาดจริงๆ…ไอ้ท่าทีที่เหมือนเด็กๆที่มาเจอของแปลกใหม่มันทำให้เขา…บ่นไปพลางมองความร่าเริงของโกคู แต่ถึงจะคิดไปแต่อย่างไรก็…

ตี!!!

“เจ็บ~~!”

ร่างเล็กเริ่มโวยวายที่จู่ๆร่างสูงก็เอาพัดมาฟาดศีรษะ ระหว่างที่ทั้งสองทะเลาะกันฮักไคก็เข้าไปถามเจ้าของร้านที่กำลังรอพวกเขาจองห้องอยู่

“เอ๋~…ห้องเหลือแค่ 2 ห้องเองเหรอครับ?” เจ้าคนที่ถามอุทานออกมาเบาๆ…ถึงจะเป็นสองห้องแต่ก็ดีกว่าห้องเดียวแล้วกัน

“ต้องขออภัยนะครับ พอดีช่วงนี้นักท่องเที่ยวผ่านกันมาบ่อย จนห้องมันเหลือได้แค่นี้แหละครับ”

“นักท่องเที่ยว?”

“ครับ”

“นี่…ซันโซ พวกเราจะเอาอย่างไงดีครับ?”

ฮักไคที่ไม่รู้ว่าจะแก้ปัญหาอย่างไรเพราะกลัวว่าถ้าเขาเลือกเองมีหวัง…โวยวายกันแน่ๆ ฮักไคที่รอคำตอบของซันโซก็เริ่มคว้ากระเป๋าตังตนเองขึ้นมา

“…นั่นสินะ…” คิดไปพลางสูบบุหรี่ไป “ถ้าอย่างนั้นก็เช่าไปทั้งสองห้องเลยสิ ฉันเบื่อนอนรวมน่ะ”

“แล้วผมนอนกับคุณรึไงครับ?”

ฮักไคถามเสริมขึ้นมาอีกครั้งแถมทำท่าจะจ่ายแต่ก็เพราะความคาใจที่จะให้นอนด้วยกันโดย ‘เช่าทั้ง 2 ห้อง’ แบบนี้มันจะเหมือนที่เขาคิดรึเปล่า? ถ้าซันโซพูดแบบนั้นก็แสดงว่าคงจะไม่ใช่ว่าเจ้าตัวจะนอนคนเดียวหรอกนะ? หรือคิดไปมากกว่านี้?

“ไม่ใช่ พวกแกน่ะนอนด้วยกัน ส่วนฉัน…”

อย่างที่คิดเลย~…ฮักไคบ่นในใจ

“ไม่เอาสิ ซันโซ~…ขอฉันนอนคนเดียวส่วนนายก็…” โกโจผู้ซึ่งไม่ค่อยพูดอะไรเพราะกำลังคิดอะไรที่ ‘ไม่ได้’ อยู่นั้นก็รีบพูดแทรกซันโซทันที

ด้วยความรู้ตัวของซันโซที่รู้ว่า ‘ไอ้เจ้าโกโจคงจะเล่นอะไรแปลกๆในห้องนอนแน่ๆ’ จึงรีบ ‘ปฏิเสธ’ ไปก่อนที่คนคนนี้จะพูดไปมากกว่านี้

“อย่าคิดว่าจะได้สาวๆเข้ามานอนนะ” ซันโซผู้รู้ดีรีบตัดบทพูดของโกโจ

“อ๊ะ…เฮ้ยๆ!! ไม่ใช่นะ ฉันน่ะ…”

“เจ้ากัปปะโรคจิต!!” โกคูหยอกแกล้งโกโจด้วยคำด่าจนคนที่หื่นกามเริ่มมีเส้นเลือดขึ้นหน้าผากจึงรู้ว่ากำลังโกรธอยู่

“แก…~!!!” เมื่อโดนแบบนี้ก็ทำท่าจะ ‘ฆ่า’ ขึ้นมาทันที

“ผมว่า…ทำไมไม่ลองนอนเป็นคู่ล่ะครับ?”

ความคิดของฮักไคที่ทำให้พวกเขาเริ่มหันมาหา…มันก็ดีส่วนหนึ่งนะ แต่ใครจะนอนด้วยกันนี่สิ…นี่คือคำถามของทั้ง 3 คน

“ถ้าอย่างนั้นหยิบไม้สั้นไม้ยาวสิครับ เอาล่ะ…” ฮักไคค่อยๆหยิบไม้ออกมาราวกับว่าเตรียมเอาไว้แล้ว

“ถ้างั้น…หยิบพร้อมกันนะ”

โกคูพูดต่อจากฮักไคแล้วพวกเขา…ก็ทำตามที่เจ้าตัวเล็กบอก

“เอาล่ะนะ…” โกโจร้องออกมา

“หนึ่ง…~” การนับเริ่มขึ้นโดยพวกเขาพูดพร้อมๆกัน

“สอง…~”

“สาม!!”

“อา~…พอได้กินข้าวแล้วมันก็ง่วงนอนแฮะ”

เจ้าลิงที่นอนกลิ้งไปมาอยู่บนเตียงเริ่มยึดพื้นที่เตียงนอนที่เป็นเตียงเดี่ยวแถมยัง…นอนได้คนเดียวอีก จนกระทั้งคนที่โดนจับคู่อยากจะเอาหัวทุบกับกำแพงสุดๆ ถ้านอนกับฮักไคก็พอว่า…แต่นี่มันเจ้าลิงที่นอนดิ้นไปมาแถมยังน่ารำคานอีก

อยากตาย…

“ซันโซ~…ไม่มานอนเหรอ? เตียงนุ่มมากๆเลยนะ!!”

“นอนคนเดียวไปเถอะ!! ไอ้เจ้าลิงบ้า…”

“OK!! งั้นก็ขอตัวนอนล่ะ ราตรีสวัสดิ์”

“…”

“…”

ชิ…ไอ้เจ้าลิงบ้า

ร่างสูงซึ่งมีสีหน้าที่หงุดหงิดแถมยังหันไปมองเจ้าลิงน้อยที่นอนด้วยสีหน้าสบายอกสบายใจแต่เขา…ไม่ได้เป็นแบบนั้นเลยสักนิด ค่อยๆถอนหายใจแล้วอ่านหนังสือไปด้วยจิตใจที่ไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเพราะคิดอย่างเดียวว่าจะ ‘ฆ่า’ ไอ้ลิงนี้ให้ตาย

พอเวลาผ่านไปได้ 1 ชั่วโมง สายตาของเขาก็เริ่มพล่ามัวเพราะอาการที่เรียกว่า ‘ง่วงนอน’ จนทำให้เจ้าตัวเผลอหลับคาโต๊ะไม้โดยที่ไม่รู้ตัว

กลิ่นไอของความชื้น

ความเย็นภายในห้อง

ยิ่งทำให้รู้สึก ‘ง่วง’ ขึ้นมา

ทำให้ผู้คนที่หลับเริ่มคล้อยตามไป ซันโซที่หลับไปเริ่มนึกได้บางอย่างที่เวลาฝนตกเมื่อใดเมื่อมีลมพัดมาเบาๆเวลาหลับจะยิ่งรู้สึกผ่อนคลาย ยิ่งความชุ่มชื้นของฝนที่ปะปนกับดินยิ่งได้กลิ่นธรรมชาติและยิ่งเริ่มทำให้เขา… ‘ฝัน’

ฝันแปลกๆ

‘ดุน่าดูนะ’

‘อย่างกับ…พระอาทิตย์’

‘ชื่อของแกไง ทั้งสั้นและจำง่าย’

‘ความหมายของชื่อนี่คุณตั้งใจคิดดีนะครับ’

‘เซเท็น…ไทเซ’

‘ชีวิตของเจ้า…เปลี่ยนไปนะว่าไหม?’

‘คงเซ็น…’

‘เจ้าคิดจะทำอะไรกันแน่?!’

‘คงเซ็น…’

‘ไม่!!อย่าไปนะ!!’

‘คงเซ็น…’

‘เจ้าเป็นคนยื่นมือมาหาเองนะ ต่อไป…ตาข้ายื่นมือไปหาเจ้าบ้าง’

‘คงเซ็น…’

‘ลาก่อน…’

โกคู…

เฮือก!!

ร่างสูงสะดุ้งพรวดพราดออกมาจากโต๊ะจนเก้าอี้ได้เงยหน้าคว่ำไปข้างหลังตามด้วยร่างของชายหนุ่มที่ตามมันไปด้วย

ศีรษะของเขาได้โขกลงมาบนพื้นแข็งๆ จนกระทั้งเจ้าตัวเผลอร้องออกมาซะดังโดยไม่สนใจเจ้าคนที่นอนห้องเดียวกับเขาเลยสักนิด เหงื่อที่ออกมาจากร่างกายทำให้เสื้อผ้าที่แห้งสนิทกลับเปียกและชื้น ซันโซผู้ที่ไม่เคยใส่ใจอะไรถึงต้องมาสนใจในเรื่องเล็กๆน้อยๆก็แค่ ‘ฝัน’ ที่ไม่น่าเป็นจริง…

แต่มันกลับเหมือนจริง

“…ให้ตาย!!”

“อือ~…ซันโซ นายนอนไม่หลับเหรอ? ถึงต้องไปนอนบนพื้นเล่นแทนน่ะ…”

เล่น?!

คำพูดของเจ้าลิงตัวน้อยทำให้คนที่นั่งบนพื้นรีบหันไปหาพลางชักสีหน้าแบบไม่พอใจสุดๆใส่ คนที่โดนทำหน้าแบบนี้ก็ต้องผวาแต่ก็โดนคนตรงหน้าเข้ามาทำท่าจะลงไม้ลงมือกับเขา จนเขาต้องรีบห้ามและจับข้อมือเจ้าตัวเอาไว้

“แก~…”

“ยะ…หยุดเถอะ ซันโซ!” ร่างเล็กรีบห้าม “ฉันแค่พูดเล่นน่ะ หรือว่านาย…”

“…”

“ฝันร้าย?”

“…”

ฝัน…ร้าย?

ซันโซเริ่มนึกคิดความฝันเขาขึ้นมา มีทั้งความน่ารำคาน หนวกหู น่าเบื่อ แต่ก็…กลับมีความรู้สึกห่วงใย ใส่ใจและความรักที่ให้กัน

‘ลาก่อน…โกคู’

“ซันโซ เสื้อผ้าของนายมัน…” เจ้าคนที่สงสัยเริ่มสังเกตภายนอกก่อนที่จะสังเกตให้มากกว่านี้

“…”

“…เหงื่อนาย…ออกมาเยอะเลยนะ ท่าทางจะฝันร้ายน่าดู…”

“…ก็แค่ฝันน่ะ”

“ฝัน…อะไรล่ะ?”

“…” ความเงียบของซันโซครอบงำไปทั่วห้อง แต่ก็แอบบอกมานิดหน่อย “ผู้ชายที่อายุเยอะกับเด็กผู้ชาย…พวกเขาโดนแยกจากกันน่ะ”

“อือ~…แบบนั้นเหมือนพ่อกับลูกเลยเนอะ!”

พ่อลูก?! แต่ที่เขาเห็นมันไม่ใช่เลย…!

“เฮ่อ~…!” เจ้าตัวที่ฟังคำพูดของเจ้าลิงก็ต้องถอนหายใจทันที

“ฮึๆ…ไหนๆก็ฝันร้ายมานอนกับฉันสิ!”

“ใครจะนอนกับแก?”

“โธ่…ฉันอุตส่าห์จะปลอบใจนะ”

“…”

น่าหัวเราะชะมัด

รอยยิ้มที่กระตุกขึ้นทางมุมปากเล็กน้อยของนักบวช ถ้าหากสตรีผู้ใดมาเห็นเข้านี่ก็คงจะไม่มีคำไหนที่เรียกว่า ‘หลง’ ได้เลย แต่พอโกคูเห็นแบบนี้ก็ยังไปยิ้มตอบอีก

“ยิ้มอะไรของแก?”

“ก็นาย…ยิ้มด้วยนี่นา ไม่ใช่เหรอ?”

“…อา”

ซันโซเริ่มปวดหัวทันทีที่คนตรงหน้าพูดแบบนี้ พอเจ้าลิงพูดแบบนี้ก็ยิ่งทำให้ร่างสูงเผลอคิดอะไรสักอย่าง แต่ก็ต้องสะดุดกับดวงตาสีเหลืองสวยและใสซื่อ

‘เก็บสัตว์มาได้น่ะ ดุน่าดูนะ’

…

“ซันโซ?”

คนตรงหน้าเขาเอ่ยชื่อเรียกสติให้กลับมาและให้หันมาซบตากับร่างเล็ก พอโดนมองนานๆแบบนี้ร่างกายของลิงน้อยก็รู้สึกร้อนๆหนาวๆคล้ายจะเป็นลม แก้มทั้งสองขึ้นสีและร้อน แถมตาทั้งคู่ก็หันไปทางอื่นอีก

ร่างสูงที่เอาแต่นิ่งเงียบไม่กล่าวคำพูดอะไรออกมา ก็ค่อยๆเริ่มยื่นหน้าไปใกล้ๆกับคนที่หันหน้าหนี เสียงลมหายใจของทั้ง 2 เริ่มหายใจติดๆขาดๆ ริมฝีปากที่กำลังจะแตะชนกันนั้นต้องขยับหนีโดยฝีมือของร่างเล็กที่ทำตัวไม่ถูก แถมยังเผลอหันมาซบตามองคนตรงหน้าอีก จนกระทั้งทำให้เขาต้องค่อยๆปิดเปลือกตาลงเพื่อยืนยอมให้คนคนนี้เข้ามาสัมผัส

กลีบริมฝีปากชมพูน่ารักบัดนี้กำลังโดนชายผมสีเหลืองงดงามที่ใครๆต่างก็พากันหลงใหลและสนใจ ยึดความหอมหวาน ความนุ่มนิ่มและความเร่าร้อนเอาไว้เพียงผู้เดียว ร่างสูงไม่รู้ตนเองกำลังทำอะไรแต่ว่า…เขาคนนี้ก็หยุดไม่ได้ที่จะสัมผัสร่างเล็ก…หยุดไม่ได้เลยสักนิด

“อือ~…ซัน-โซ!!” ร่างเล็กรีบผลักผู้ที่กระทำเขาให้ออกไป

ทั้ง 2 ที่เริ่มเข้าสู่ความเงียบสาเหตุเพราะเจ้าตัวเล็กที่เผลอผลักออกนี่สิ…ทำให้ร่างสูงรู้ตัวทันทีว่ากำลังทำอะไรอยู่ คนที่กระทำมิดีมิร้ายอยู่เริ่มก้มหน้าก้มตาทันทีพลางใช้มือขวาปิดปากตนเองเบาๆส่วนเจ้าตัวน้อย…มองคนตรงหน้าด้วยความสงสัยปนหน้าแดง

“…ซันโซ…ทำไมนายถึงจูบล่ะ?”

“หุบปาก!! …” คนตรงหน้ากุมศีรษะ “อย่ามาถามเลย ฉันก็ไม่เข้าใจ”

“งั้น…” คนที่ผลักค่อยๆขยับตัวเข้ามาใกล้คนตรงหน้าแล้วจากนั้นก็จับใบหน้าเขาให้หันมามอง “จะนอนไหม? ถ้าไม่นอนฉันนอนล่ะ”

“…”

ซันโซต้องแปลกใจที่จู่ๆร่างตรงหน้ามาเชิญชวนขนาดนี้ทั้งๆที่เขาเผลอตะโกนใส่ โกคูเจ้าลิงตัวน้อยมองคนตรงหน้าแล้วถอนหายใจ จากนั้นก็ถอยห่างเพื่อไปนอนบนเตียงที่เดินของตนเองต่อ ระหว่างที่กำลังจะเข้าไปนอนนั้น จู่ๆคนข้างหลังก็พุ่งเข้ามากอดแล้วกดหัวเขาให้นอนลงมาซุกแผงอกร่างสูงแทน

“ซันโซ!!ปล่อยนะ! นายคิดจะ…”

“หยุดดิ้นแล้วหุบปากซะ! น่ารำคาน…”

“แต่นายมากอดทำไมล่ะ?! ไม่มีเหตุผลที่ต้องกอดนี่!”

“เหตุผลเหรอ? …ก็ลงโทษไง”

“ลงโทษ? …ระ…เรื่องอะไรล่ะ?!” โกคูกลัวทันทีที่ร่างสูงพูดแบบนี้

“โธ่~~เจ้าลิงโง่!!”

“มาด่าทำไมเนี่ย? เรื่องอะไรกันฉันยังไม่…”

คนที่ทนฟังเจ้าลิงตัวปัญหาที่เอาแต่ ถาม ถาม และถามอย่างเดียว รีบกระชากศีรษะให้เข้ามาใกล้ๆแล้วคนคนนี้ก็ได้โดนลงโทษด้วยบทลงโทษที่แสนหอมหวานรวมทั้งความเร่าร้อนปะปนกันไป สิ่งที่นุ่มนิ่มภายในปากกำลังหยอกเล่นลิ้นเจ้าลิงน้อยอยู่ด้วยความสนุกสนาน

“ไม่…เอา อือ~~” คนที่โดนจูบรีบผละคนตรงหน้าที่เอาแต่รุกเข้ามาให้ออกไป แต่ร่างกายกลับคล้อยไปตามซะเอง

“ลงโทษ…ที่แกทำให้ฉันรู้สึกแปลกๆ”

“ซะ…ซันโซ” ร่างที่หอบค่อยๆเอ่ยชื่อร่างสูงออกมา

“นอนซะ” ซันโซกระซิบข้างๆหูจนร่างที่หอบสะดุ้ง “ไม่อย่างนั้นฉันคงทำมากกว่านี้”

“อะ…อื่อ!”

“…หึ”

คนที่ตอบตกลงรีบหลับตาลงแล้วนอนนิ่งๆพลางเกร็งไปด้วยยิ่งทำให้ร่างที่สั่งแอบอดขำในใจไม่ได้เลย ส่วนคนที่ขำก็นอนกอดแล้วลูบเส้นผมพลางยื่นหน้าเข้าไปบรรจงจูบหน้าผากเบาๆ

“ซันโซ…”

“หือ?”

“คือ…ที่จูบนี่…มีความหมายอะไรเหรอ?”

“จูบตรงปากเนี่ยนะ?”

“อื่อ!”

“…อยากรู้จริงๆเหรอ?”

“อือๆ”

“…”

ซันโซเริ่มลูบเส้นผมอีกครั้ง แล้วซบตากับคนตรงหน้าที่เฝ้ารอคำตอบ

“แกน่ะ…รู้สึกว่าหัวใจมันเต้นจนเจ็บไหม?”

“ก็…นิดหน่อย”

“รู้สึกตื่นเต้น”

“อือ”

“รู้สึกว่ามันร้อนๆ”

“อือ”

“แล้ว…ตอนที่จูบรู้สึกดีไหม?”

“…”

คำถามนี้เล่นซะทำให้เจ้าลิงที่เคยร่าเริงแจ่มใส ไม่เคยยอมใครต้องมาโดนสยบโดยคนตรงหน้าโดยคำพูดที่ไม่ควรจะถามเพราะว่ามัน ‘อาย’ มากๆ

“อะ…อา” ร่างบางตอบแบบไม่เต็มใจหน่อย

“จริงรึเปล่าเนี่ย?”

“จะ…จริงสิ!! ทั้งรู้สึกดี อบอุ่นแล้ว…มีความสุขแปลกๆอีก” ร่างเล็กพูดไปพลางหน้าแดงไป

…

..

.

เขาอยากจะหัวเราะจริงๆแล้วนะ

“หึ…”

“หะ…หัวเราะอะไรของนายกัน?!” คนที่หน้าแดงรีบโวยเข้าให้

“ก็…”

แกน่ะ…

‘ชอบ’ฉันแล้ว

ไม่ใช่รึไง?

เจ้าลิงโง่

…

..

.

“ได้กลับมาบ้านเก่าซะที~~!!”

“บ้านเก่าอะไรของแก นี่มันวัดนะ”

“วัดก็เหมือนกับบ้านนั่นแหละ”

“ไม่เหมือนเฟ้ย!!”

ความสัมพันธ์ระหว่างซันโซกับโกคูยังคงเป็นเหมือนเดิมไม่มีอะไรเปลี่ยน ยกเว้นแต่อยู่ด้วยกัน 2 ต่อ 2 จากหน้ามือต่อหน้าคนอื่นทำตัวปกติแต่พอลับหลังมีการกอด จูบและนัวเนียด้วยกันเสมอ

การถกเถียงของทั้ง 2 ยังคงดำเนินต่อไปยกเว้นเสียแต่ต้องหยุดการทะเลาะเพราะซันโซนั้นได้ชวงชิงจูบอันหอมหวานนี้

“ซะ…ซันโซ?!” คนที่โดนจูบขึ้นสีทันที

“ถ้าไม่หยุดเถียง คืนนี้เดินไม่ได้แน่”

“อึก…!”

“จะเถียงต่อไหม?”

“มะ…ไม่แล้ว”

“ถ้างั้น…” ค่อยๆยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ “หิวใช่ไหม?”

“อื่อ! หิวมากๆเลยล่ะ”

พอได้ยินคำว่า ‘อาหาร’ คนคนนี้ก็ยิ้มแป้นด้วยความดีใจทันที ส่วนร่างสูงก็แสยะยิ้มออกมาราวกับว่ากำลังวางแผนการอะไรแน่ๆ

“แต่…” ร่างสูงค่อยๆขยับเข้าสู่สภาพเดิม

“แต่อะไรล่ะ?”

“สิ่งที่ต้องตอบแทน…”

“ตอบแทน…งั้น เดี๋ยวแบ่งข้าว…”

“ไม่ใช่”

“เอ๋?”

“เข้ามาจูบสิ” ร่างสูงยิ้มใส่

“อา~~~…”

“ที่ปากนะ”

“อุ…”

ฉ่าาาาาา

เสียงกระทะร้อนๆที่กำลังทอดอาหารดังขึ้นบ่งบอกได้ว่าร่างนี้กำลังหน้าแดงคล้ายจะเป็นลม ซันโซค่อยๆเดินหนีถอยห่างไปจากตรงนี้พลางแอบอมยิ้มเพราะกลัวว่าเขาจะหัวเราะออกมาจนทำให้คนตรงหน้าเขาโวยวายใส่

แต่หารู้ไหมว่า ณ ตอนนี้ร่างเล็กกำลังก้มหน้าลงส่วนนักบวชคนนี้ก็กำลังโดนจับจ้องเป็นเหยื่อชั้นดีเลย ร่างเล็กรีบพุ่งตัวเข้าหานักบวชผู้แสนสะอาด บริสุทธิ์(?)นี้ ให้เข้ามาใกล้ๆพลางกัดริมฝีปากเบาๆแล้วเข้าไปจูบอีกครั้ง

“ขะ…ข้าให้จูบแล้วนะ!! แล้วที่กัดไป…เจ้าทำให้ข้าเขินนี่นา”

“…”

“นี่…พูดอะไรหน่อยสิ”

“…”

“…”

“โกคู…”

“ห๊ะ?!…หือ? อะไรเหรอ?”

“…” ค่อยๆกระตุกยิ้มแล้วยื่นหน้ามาหา “ขออีกรอบ…นะ”

ความออดอ้อนของซันโซทำให้โกคูทำตัวไม่ถูกแถมยังเผลอยอมไปตามน้ำอีก ยอมให้จูบ สัมผัสและรวมถึงความรู้สึกที่ส่งให้กัน

จากหลง

ให้เป็น ‘ชอบ’

จากชอบ

ให้เป็น ‘รัก’

จากรัก

ให้เป็น…

คนที่สำคัญที่สุด

และ

ยอมที่จะตายแทน

            “ซันโซ…”

“อะไร?”

“…ฉัน…ชอบนะ”

“…จูบเหรอ?”

“นะ…นายต่างหาก!!”

“…คิก!”

ไอ้เจ้าลิงบ้า

พูดอะไรน่าอายสำหรับแกชะมัด

แต่ก็…

ชอบเหมือนกันนะ

โกคู







 

The end