[Fic] cast gamer Yaoi - MxP กว่าจะรู้สึกตัว

ข้อมูลเบื้องต้น

สวัสดีครับ 'ออมจัง' เองนะครับ ^w^

ไม่ได้เจอกันตั้งนาน คงจะคิดถึงสินะครับ #โดนถีบ

ตอนนี้ก็ปิดเทอมแล้ว ผมจะค่อยๆแต่งไปทีะเรื่องนะครับผม ><



****ขอพูดอะไรสักอย่างนะครับผม

นิยายที่ผมลงอาจช้าหน่อย 

เพราะต้องพยายามไม่ใช่สมองแล้วคิดมากเกินไป

และอีกอย่างตอนนี้ผมกำลังทำเกมอยู่ในเว็บ Dek-D นี้

เห็นๆอยู่กันว่ามีแต่คนเล่นใช่ไหมล่ะ? =w=



****โอ๊ะ...และอีกอย่าง

ถ้าหากใครไม่สายนี้

กรุณาปิดไปได้เลยครับ ^^





****ขอขอบคุณ The Black pen

http://writer.dek-d.com/dek-d/writer/view.php?id=1160200

นิยายที่จะลงก็มีดังนี้นะครับ

1.yaoi VOCALOID (Fic) http://writer.dek-d.com/mikuandaom/writer/view.php?id=834586
2.Pocky Game จูบแรกกับเกมป๊อกกี้ (Yaoi) http://my.dek-d.com/mikuandaom/writer/view.php?id=1138308

************สำหรับนิยายที่จะออกใหม่ เป็น Fic คือ.....
3.Assassin classroom คู่ korosensei x nagisa

4.และ saiyuki คู่ sanzo x goku

เนื้อเรื่อง

O W E N TM.

Title: กว่าจะรู้สึกตัว

Pairing: M x P (เอ็ม x พี)

Fanfic Original: Fic cast gamer

Warning: Yaoi

Rate: PG 

ร่างของชายหนุ่มวัยน่าจะประมาณ 30 นั่งแคสเกมกับหลานชายตัวเองที่มีชื่อว่า 'ออย' และนักแคสเกมเมอร์ที่มักโดนจิ้นจากสาววายประจำนั่นก็คือ 'เอก' ที่ทุกๆคนต่างรักและห่วงใย(และคนที่ลุงพีชอบเรียกว่า 'พี่เอก' ) แต่อย่าลืมเพื่อนประจำของชายคนนี้เลยนะ . . . เขามีชื่อว่า 'เอ็ม' ทั้ง 4 หนุ่มกำลังเล่นเกมที่สร้างความหัวเราะ ความสนุก และความเกรียนไว้ในเกมGarry's Mod ร่างของชายหนุ่มที่มีนามว่า 'พี' แต่ทุกๆคนต่างเรียกว่า 'ลุงพี' เผลอไปเจอส้มลูกหนึ่งที่กระโดดอยู่ก็ใช้ปืนยิงใส่

            ตูม!?

            "ลุงพีแกล้งผม . . . !!" คุณตาออยเริ่มโวยวาย

            "ไม่ได้แกล้งซะหน่อย ออยแอบไม่มิดเองนะ~" พีแอบแซวและคนข้างๆเขาก็แอบหัวเราะข้างๆ

            "โธ่ . . . ลุงก็ . . . ผมอดเบยยยย" คนโดนทำร้ายลากเสียงยาวเยียด

            "ฮ่าๆๆๆ . . . !!~"

            ร่างที่โดนออยบ่นหัวเราะออกมาซะน่ารัก จนเผลอทำให้คนข้างๆแอบใช้สายตามองห่างๆและเว้นระยะ เพื่อไม่ให้คนๆนี้ต้องรู้สึกตัวว่ากำลังโดนบุคคลคนนี้มองอยู่ ร่างชายหนุ่มที่แอบมองยิ้มออกมาแล้วคลิกเมาส์ตัวน้อยคู่ใจเขาเหมือนกับว่ากำลังยิงใครสักคนโดน

            ปังๆๆๆ!!

            "เฮ้ยยยย . . .?! ตายๆๆๆ!!!" พี่เอกรีบวิ่งหนีทันทีแต่ก็โดนคุณเอ็มขวางไว้และยิงใส่

            "ตายซะเจ้าแตงโม . . ."

            เอ็มยิงท่านเอกปางตายไปก็มาเล่นด้วยกันอีกด้านหนึ่งแล้วเปลี่ยนคู่ด้วยกัน โดยทางฝ่ายออยจะได้พีมา แต่ทางด้านเอกได้เอ็มไป เหตุผลที่เลือกกันแบบนี้เพราะพีบอกว่า 'เอกกับเอ็มชื่อคล้ายๆกัน ก็อยู่ด้วยกันซะส่วนทางลุงพีก็คู่กับหลานชายตัวเองไป' จากนั้นก็ผ่านไป 3 ชั่วโมง ทางฝ่ายคู่หลานกับลุงชนะไปใสสะอาดส่วนทางฝ่ายที่แพ้ก็คือเอ็มกับเอกโดยที่โดนโกงไป 2 ครั้ง(?) เมื่อเล่นเกมกันเสร็จชายหนุ่มก็เริ่มยืดเส้นยืดสายไปมา ส่วนร่างอีกคนที่อยู่ข้างๆก็ถอนหายใจไปครั้งเดียวจากนั้นก็หันมาถามคนข้างๆว่า . . .

            "ลุงพีหิวอะไรแล้วรึยัง?" ร่างสูงถามคนที่ยืดเส้นสาย

            "ก็หิวนะ แล้วเอ็มล่ะ?" ร่างนี้ถามต่อจากคำถามคนตรงหน้าต่อ

            "ก็หิวครับ ทำอะไรกันกินดีล่ะ?"

            "งั้นเอามาม่าเลยแล้วกัน ฮ่าๆๆ!!" พีเอามือปิดปากเป็นเชิงว่ามันน่าขำเอามากๆ

            "มันน่าขำมากเลยเหรอ? งั้นเอาไอนี่ไปกินแทนแล้วกัน เอ้า!"

            ตุบ . . . !

            "ว้าว . . . แซนวิชเหรอ?" ร่างบางจับแซนวิชในปินโตออกมาดู

            "ครับ ซื้อมาน่ะ" ร่างสูงนั้งข้างๆร่างบาง

            "แต่มันเหมือนไม่ได้ซื้อเลยนะเอ็ม"

            ร่างบางหันไปมองร่างสูงที่ทำหน้าตาแอบตกใจอยู่นิดหน่อยแต่ก็โบกมือไปมาว่า 'ไม่ใช่' จนทำให้เชื่อซะได้ว่าไม่ได้ทำมาแต่ซื้อมาจาก 7 eleven…ที่จริงทำเองแหละ แต่แค่อยากให้ลองกินเฉยๆ . . . ร่างสูงคิดพลางมองร่างบางที่นั่งกินแซนวิชข้างๆเขา ร่างบางกินเสร็จก็ยิ้มออกมาและหันไปมองร่างสูง

            "เอ็มไม่กินเหรอ?" ร่างบางยื่นแซนวิชให้ร่างสูง

            "อา . . . แล้วลุงว่ามัน 'อร่อย' ไหม?" ร่างสูงถามเพื่อความแน่ใจ

            "ถ้าไม่อร่อยจะกินต่อเหรอ?"

            "อาฮึๆ นั่นสินะครับ งั้นผมกินนะ . . . อ้ามมม~"

            งัม…

            ร่างสูงงับแซนวิชแสนอร่อยที่เขาเป็นคนทำเองมากับมือและค่อยๆยิ้มให้คนตรงหน้าอย่างดีใจสุดๆที่ได้โดนคนที่ตัวเองชอบมาป้อนให้ แต่ร่างบางกลับไม่รู้สึกอะไรเลยสักนิดที่เอ็มทำอะไรทุกๆอย่างเพื่อให้รู้ตัว(แต่ก็ยังคงไม่รู้อยู่ดี)

            เป็นคนที่ซื่อจริงๆ  . . . ร่างสูงคิด

            "เอ็ม วันนี้จะนอนด้วยใช่ไหม?" ร่างบางหันมาถามร่างสูง

            "ครับ ผมนอนเตียงเดียวกับลุงนะ นอนพื้นแล้วมันเจ็บหลังน่ะ"

            "อือ ได้สิ"

            "งั้น . . . กินเสร็จเมื่อไรพวกเราก็มาเล่นเกมต่อนะครับ"

            "อ้อ . . . เกมเดิมสินะ"

            "ครับ"

            "ได้สิ!"

            ผมโน้มตัวแอบมองร่างที่พึ่งนอนไม่กี่ชั่วโมงหรือเกินไปชั่วโมงหนึ่งล่ะมั้ง…ช่างเป็นคนที่ไม่ระวังตนเองซะเลยว่าจะโดนกระทำอะไรที่ไม่ดีลงไปน่ะ…ริมฝีปากชมพูปนแดงที่มองเท่าไรก็เหมือนกับเชิญชวนให้น่าเชิญชิมมากขึ้น จนผมไม่อาจหยุดนิ่งได้จึงยื่นหน้าไปใกล้ชิดกว่าเก่าเละประกบริมฝีปากให้แน่นมากขึ้น ไออุ่นและกลิ่นกายช่างหอมราวกับดอกไม้ยิ่งน่าลิ้มรสและน่าลองเข้าไปใกล้ๆ แขนของใครบางคนทำให้ผมต้องสะดุ้งตกใจเพราะว่าตอนนี้คนตรงหน้ากำลังโอบกอดผมไม่ยอมปล่อยเลยสักนิดเดียว

            "อะ . . . เอ็ม?" หน้าตาคนตรงหน้าผมยั่วยวนได้ใจสุดๆ

            "ลุงพี!?" ผมรีบผละออกทันที

            "เอ็ม . . . ?" คนตรงหน้าผมค่อยๆมีสติ "เมื่อตะกี้ 'จูบ' งั้นเหรอ?"

            "คะ . . . คิดไปเองล่ะมั้งครับ ผมขอตัวนอนล่ะ"

            "อะ . . . เอ็ม?!"

            สิ่งที่ผมได้ยินเป็นครั้งสุดท้ายก่อนหลับก็คือ 'ชื่อ' ของผม มันทำให้ผมคนนี้ไม่อยากฟังน้ำเสียงของคนที่ผมรักข้างเดียว และจากนั้นก็มีน้ำเสียงถอนหายใจต่อด้วยคำพูดประโยคที่เบาเสียเหลือเกิน แต่ต้องเป็นประโยคที่ผู้ชายไม่ใช่ชอบผู้ชายแน่ๆก็น่าจะเช่น…

นายมันบ้ารึเปล่า?

พวกเราเป็นผู้ชายนะ

ฉันเกลียดพวกเกย์

นายพูดอะไรออกมาน่ะ?

ประมาณนี่ล่ะมั้ง?

" . . . เอ็ม"

            เสียงใครเนี่ย?

            "ตื่นได้แล้ว"

            จะหลับต่ออะ อย่าปลุกสิน่ารำคาน . . .

            "เอ็ม ~ . . . ตื่นได้แล้ว" จากนั้นก็โดนคนปลุกจับแขน  "มากินข้าวเช้าเร็ว!"

            "ม่าย ~ เอา . . ." ปัดแขนคนปลุกให้ออกไป

            "เฮ่อ . . . คนเรานี่ก็นะ . . . เอ็มตื่น ~ . . ." คราวนี้คนปลุกเริ่มใช้กำลัง

            "งืมๆ . . . จะหลับต่อ อือ ~  . . . น่ารำคานอะ" คุณเอ็มเอาผ้าห่มมาคลุมถึงหัวแล้วซุกกับหมอนทันที

            "เอ็ม . . . ผมเกลียดคุณ"

            "ห๊ะ! . . . หา?!"

            ร่างที่ปลุกเท่าไรก็ไม่มีท่าทีที่จะตื่น แต่ตอนนี้สะดุ้งลุกขึ้นมานั่งบนเตียงเรียบร้อย จากนั้นก็หันไปมองร่างชายหนุ่มที่แก่กว่าเขาเสียอีก ริมฝีปากของชายหนุ่มค่อยๆเปิดกว้างและต่อคำพูดด้วยคำบ่นต่างๆนาๆ ทำให้หนุ่มน้อยที่โดนบ่นต้องมาคิดว่า 'บ่นยิ่งกว่าผู้หญิงเสียอีก' จากนั้นก็เปิดใจกว้างในการรับฟังผู้เป็นที่รักบ่นต่อไป

            "ลุงพีครับ" หนุ่มน้อยเรียกคนตรงหน้าและยื่นมือไปลูบหัวเบาๆ

            "หะ . . . หือ?! มีอะไรเหรอ?" ร่างนี้ต้องตกใจเพราะจู่ๆบุคคลนี้มาลูบหัว

            "ผมมันงอตรงนี้น่ะครับ นอนหลับฝันดีสินะครับเนี่ย?" ร่างสูงค่อยๆยิ้มมีความสุข

            "กะ . . . ก็นิดหน่อยเอง"

            ลุงคิดจะทำเป็นลืมเรื่องเมื่อคืนสินะ? แต่ผมก็ดูออกอยู่ดีนั่นแหละ เอ็มพูดในใจ

            "หลับลงด้วยเหรอครับ?" เริ่มแกล้งลองถาม "หรือว่าเอาไปคิดด้วยรึเปล่า?" เอ็มพูดอย่างงี้ก็ทำให้คนตรงหน้าต้องมานั่งกินข้าวด้วยท่าทีที่สั่น และอยากออกไปจากตรงนี้

            "กะ . . . ก็หลับลงนะ แต่ทำไมถึงต้องถามอย่างงี้ล่ะ?"

            "หือ? ถ้าจะให้ผมพูดเกี่ยวกับ 'จูบ' น่ะเหรอครับ?" ร่างที่แกล้งยื่นหน้ามาหาพี

            ฉ่าาาา . . .

            "อาคือ . . ." เสียงคล้ายเหมือนไข่ทอดแต่นี่ไม่ใช่ไข่ แต่เป็นใบหน้าแดงก่ำของคุณพีเขา

            " . . . ผมไม่ได้ยินสิ่งที่ลุงจะพูดเลยนะ ตอบมาดังๆหน่อยสิครับ"

            ยิ่งใบหน้าของคนคนนี้แดงเท่าไหร่ . . . ก็ยิ่งทำให้ร่างสูงอยากแกล้งให้มากขึ้น และมากขึ้น จนกระทั้งคนคนนี้มองหน้าไม่ติดไม่ก็ก้มหน้าลงหลบใบหน้าร่างสูงนี้ หลังจากนั้นก็แสดงท่าทีที่น่ารักออกมาด้วยน้ำเสียงหวานๆที่ครางออกมาว่าให้ 'หยุด' การกระทำแบบนี้เพราะคุณลุงพีคนนี้จะละลายจริงๆเสียแล้ว

            "อะ . . . เอ็ม~ อย่าเอาหน้ามาใกล้สิ" พีดันใบหน้าของเอ็ม จนร่างสูงต้องใช้มือตัวเองมาล็อคแขนทั้ง 2 ข้างของพี่เอาไว้

            "ลุงพีครับ ผมมีเรื่องอยากจะพูดมานานเล้ว . . . จะรับฟังสิ่งที่ผมพูดได้รึเปล่า?"

            "ดะ . . . ได้สิ แต่ช่วยปล่อยแขนลุงจะได้ไหม?"

            "ก็ได้ครับ ผมจะปล่อย . . . แต่ห้ามหนีนะครับ"

            "อือ . . . ไม่หนีหรอก"

            "จริงๆนะครับ จะยอมเปิดใจให้ผมพูดจริงๆใช่ไหมครับ?"

            "อือ จริงๆ . . . พูดมาได้เลย"

            "จริงนะครับ" รอยยิ้มเรียบๆแต่แฝงไปด้วยความวิตกกังวลไม่มากนักทำให้พีค่อยๆลูบเส้นผมเขาเบาๆ

            "จริงจากใจเลยล่ะ" พียิ้มให้คนตรงหน้า

            "ผม . . . " เอ็มค่อยๆก้มหน้าลงจากนั้นก็พูดเบาๆราวกับเสียงกระซิบว่า "ผมชอบลุงพี"

            "หา? ชอบอะไรนะ . . . ไม่ได้ยินน่ะ"

            "ผมชอบ . . . โธ่ . . . ลุงไม่ฟังผมดีๆเลยอะ!!" เอ็มโวยวายเหมือนเด็กๆ

            "ก็เอ็มพูดเบานี่นา . . ." ร่างบางหัวเราะเบาๆ

            "หึ"

            เอ็มทำปากมุ่ยต่อจากนั้นก็หันหน้าไปทางอื่น ทำให้รู้ว่ากำลังหงุดหงิดอยู่…ลุงพีตัดสินใจเข้าไปใกล้ๆและต่อจากนั้นก็ลูบเส้นผมของเอ็มอย่างถนุถนอม

แต่จู่ๆสิ่งที่ไม่คาดฝันนั้นก็เข้ามา เอ็มจับแขนพีที่เอาแต่ลูบผมเขาจากนั้นก็ดึงให้เข้ามาใกล้ๆจากนั้นก็เอียงคอยื่นหน้าไปหาอีกฝ่ายแล้วบรรจงจูบริมฝีปากหวานนั้น ทางฝ่ายที่โดนจู่โจมอย่างนี้ก็ต้องตกใจสุดๆแต่ก็ค่อยๆเคริบเคริ้มกับการโดนสัมผัสที่มันช่างร้อนรุมราวกับอยู่ในห้องที่อับไปด้วยความร้อน…แต่นี่มันจูบที่ไม่อยากจะเชื่อในสายตาของพีสักนิดว่า…จะทำให้เขาต้านทานสิ่งนี้ไม่ได้แม้แต่จะดันคนคนนี้ให้ออกไปก็ทำไม่ได้เลย

            ลิ้นของร่างสูงคว้านหาความหวานหอมและนุ่มจนน่าเล่นโดยไม่สนใจเลยว่าร่างบางจะรับได้หรือไม่…แต่ตอนนี้มันไม่ไหวจริงๆ ในหัวของเขาก็ว่างเปล่าไปหมดเลย…เสียงของน้ำลายที่ดังจนน่าอายยิ่งทำให้ร่างสูงชอบยิ่งกว่าตอนจูบธรรมดาเสียอีก

ส่วนร่างบางก็อายจนเกร็งไปหมดแต่ก็เผลอตามน้ำไปด้วยซะงั้น? เอ็มค่อยๆผละร่างนี้ออกต่อจากนั้นก็จูบแก้มไปครั้งหนึ่ง . . . และจ้องมองใบหน้าที่แดงก่ำและหายใจแรงๆเพราะเอ็มเล่นแรงไม่ยอมปล่อยพีออกให้มาหายใจเลยสักนิด

            "ผมรักลุงพี ผมรักลุงครับ!" เอ็มรีบสารภาพบอกรักออกไป ต่อจากนั้นก็โอบกอดร่างบางเอาไว้แน่นๆ

            "เอ็ม . . . ปล่อยก่อน" เมื่อได้สติก็บอกให้ปล่อยทันที

            "ไหนบอกว่าจะไม่หนะ . . . " ก่อนที่จะพูดจบพีก็ยื่นหน้าไปหาและประกบปากเอ็มทันที

            "ก็ไม่หนีนี่ไง แต่จะบอกต่อจากคำพูดเมื่อกี้ยังไงล่ะ" ร่างบางยิ้มน่ารักและหน้าแดงไปด้วย

            "ลุง . . . ลุงชอบผมเหรอ?" เอ็มค่อยๆเสียงสั่น

            ขี้แงจังนะ . . . ร่างบางคิด

            "อือ แต่ก็ถ้าเกิดเอ็มยอมให้ลุงดูแลนะ"

            "ไม่ ผมจะดูแลลุงเองครับ"

            "ฮึๆ พยายามเข้านะ โอ๊ะ . . . และที่บอกว่า 'ชอบ' น่ะ เปลี่ยนเป็น 'รัก' นะ "

            "ลุงพี . . . ฮึก . . . !" ร่างสูงเอามือปิดหน้าตัวเองต่อจากนั้นก็ซุกแผงอกพีทันที

            "เอ้า! ร้องไห้ซะงั้น . . . ไหนบอกจะดูแลลุงไง" ร่างบางรีบปลอบใจทันที

            "ก็ผม . . . ฮึก! . . . ดีใจนี่นา . . . " ยิ่งถามยิ่งร้องไห้สงสัยคงเก็บกดมาเยอะ

            "งั้นก็นอนซะนะ"

            "ครับ . . . "

            ทำตัวให้ห่วงตลอดเลย . . . ร่างบางคิด

            "ลุงพีครับ" จู่ๆร่างสูงก็เรียกจนต่างบางต้องตอบ

            "อะไรเหรอ?"

            "รักนะ . . . "

            ฉ่าาา . . . ?

            กระทะจะไหม้ไหมเนี่ยยยย?! ร่างบางก้มหน้าลง

            "ลุงพีหน้าแดง?"

            "ก็เพราะใครล่ะ?"

            "ผมเหรอครับ?" เอ็มชี้หน้าตัวเอง

            "ก็ใช่น่ะสิ!"

            " . . . ฮึๆ งั้นผมจะรับผิดชอบทุกๆอย่างเองครับ"

            "หึ" จากนั้นร่างสูงก็ยื่นหน้าไปหอมแก้มร่างบางด้วยความหมั่นไส้ต่อจากนั้นก็จูบกันต่อไม่หยุด ถึงมีใครมาห้ามแต่ก็ไม่อาจที่จะหยุดความร้อนรุมนี่ได้เลย

            "รักนะ ลุงพี"

            "ระ . . . รู้แล้วน่ะ" จากนั้นร่างบางก็ทำหน้าตาน่ารักใส่โดยท่าทีที่เขินอาย ทำให้ร่างสูงทนไม่ไหวเผลอจ้องหน้าและจูบต่อ

                        ***ของแถมความฟิน***

            "เอ็มมม~!? นี่มันอะไรกันน่ะ?!"

            ชายหนุ่มรีบเดินออกมาด้วยท่าทางที่เต็มไปด้วยความเขินอายเพราะตอนนี้คุณลุงพีเผลอไปใส่ชุดเดรสสีขาว แต่จริงๆพีนึกว่ามันเป็นเสื้อสีขาวธรรมดา ส่วนร่างที่มองก็ถึงกับอึ้งไปเลย . . . เพราะคนตรงหน้าน่ารักจนจะถึงขีดจำกัดแล้ว

            "อา . . . นั่นมันชุดเพื่อนสาวผมที่ฝากไว้น่ะครับ" เอ็มเกาหัวเบาๆด้วยความเขินอาย

            "แล้ว . . . แล้วทำไมไม่บอกตั้งแต่ผมเข้าห้องน้ำล่ะ?" พีโวยวาย

            "ก็นึกว่าจะไม่ใส่นี่นา" เอ็มค่อยๆโอบกอดร่างแต่งหญิงและยื่นหน้ามาหา "ลุงแต่งอย่างงี้ก็น่ารักดีนะครับ"

            "หา? .  . . นายบ้ารึเปล่าเนี่ย . . . "

            ไม่ทันที่ร่างนี้จะพูดจบก็โดนร่างสูงประกบปากจูบซะแล้ว จากนั้นก็ผละร่างนี้ให้นอนลงบนโซฟาและไม่รอช้าที่จะสัมผัสร่างกายของร่างบางนี้เลย . . . ร่างสูงโอบกอดร่างบางไม่ให้ไปไหนส่วนร่างบางก็จะละลายแล้วเพราะร่างตรงหน้าเขาเอาแต่จูบไม่ให้หายใจดีๆเลย

            "แฮก . . . อะ . . . เอ็มเบาๆหน่อยสิ ไม่ค่อยได้หายใจเลยนะ"

            "ก็ผมอยากจูบให้นานๆนี่นา"

            "ก็ . . . ก็ได้"

            "ฮึๆ งั้นผมคนนี้ไม่เกรงใจแล้วนะ"

            "หา?"

            "วันนี้อยากได้ยินเสียงคนบางคนครางจังเลยนะครับเนี่ย" ค่อยๆเลียใบหู

            "อือ~ . . . เอ็ม"

            "ตกลงตามนี้นะครับ"

            "อะ . . . อืม"

The end