[Fic] Hoozuki no Reitetsu (Yaoi) Hakutaku x Hoozuki จุดอ่อน

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

นี้เป็น Fic ที่2ของเรื่อง


ทั้งอุปนิสัยของเจ้าตัวอาจจะเปลี่ยนไปรวมทั้งคำพูด


เป็นเพราะไม่ค่อยจำอุปนิสัยของเจ้าตัวเลย(บางตัวน่ะนะ)


ก็ขอขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันเยอะแยะนะครับ


****คำเตื่อนสำหรับคนที่ไม่ใช่สายนี้****


หากผู้ใดไม่ใช่สายนี้ หรือไม่ชอบ กรุณาออกไปได้เลยนะครับ


เพราะถ้าเข้ามาอ่านคุณอาจจะยิ่งไม่ชอบใจแน่นอน


มันแล้วแต่ความชอบส่วนรวมด้วยครับ เตือนแล้วนะ ^-^



****************************************************




*-**-*-*-*ขอขอบคุณพื้นหลังของคุณสนุ้กเกอร์*-**-**-*



http://writer.dek-d.com/dek-d/writer/view.php?id=398752

เนื้อเรื่อง

Title: จุดอ่อน

Pairing: Hakutaku x Hoozuki

Fanfic Original: Fic Hoozuki no Reitetsu

Warning: Yaoi

Rate: PG



********************************************* 

[Fic] Hoozuki no Reitetsu (Yaoi) Hakutaku x Hoozuki

จุดอ่อน

            ตอนนี้ก็เป็นช่วงเวลาที่ข้าคนนี้ควรจะทำงานได้แล้ว แต่กลับมานอนอู้งานใกล้ๆน้ำตกที่เต็มไปด้วยต้นไม้ พื้นหญ้าสีเขียวขจีสวยงาม พร้อมกับอากาศที่บริสุทธิ์เย็นสบายทำให้เผลอนอนไปนานพอสมควร แต่เมื่อได้นอนตามที่ตนเองนั้นสมใจ ก็ต้องมาโดนกระบองหนามที่ไหนสักแห่งร่วงลงมากลางท้องพอดิบพอดี

            “อ๊ากกกกกกก!!!!!”

            “โอ๊ะ . . . ขอโทษนะขอรับ พอดีกระผมไม่ทันได้เห็นน่ะ”

            คนที่พูดจาสุภาพได้หน้าตาเฉย แถมยังไม่ยอมเอากระบองหนามนี้ออกซะที ข้าก็เลยรู้ว่าเป็นใครกัน คนที่ข้าคนนี้อยากฆ่าที่สุด เจอกันทีไรก็มีกัดกันตลอด อา . . . เจ้านี่มาตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ?

            “โอ้ย!! ให้ตายสิ เจ้านี่เมื่อไหร่จะหยุดทำอย่างนี้กับข้าซะทีนะ?” ข้าถามคนตรงหน้าที่ค่อยๆมานั่งข้างๆ

            “ก็เจ้าเอาไว้คลายเครียดน่ะสิ” พูดได้หน้าตาเฉยต่อไป

            “อะไรของเจ้ากัน? ไม่เห็น ‘น่ารัก’ เอาซะเลย”

            “แล้วจะให้ข้าน่ารักรึไง? ข้าไม่ใช่ผู้หญิงนะ”

            ก็ถูกของเจ้าอะนะ

            “ถ้าเกิดเป็น . . . แล้วเจ้าจะแกล้งข้าไหมล่ะ?”

            ข้าถามแบบนี้ออกไปคนข้างๆก็เงียบไปทันที แถมยังปล่อยออร่าไม่สบอารมณ์ใส่อีก จากนั้นก็ลุกขึ้นหนีข้าไปทั้งๆที่ยังไม่ได้บอกคำตอบเลยสักนิด

            เป็นอะไรไปเนี่ย?

            “ท่านฮาคุทาคุขอรับ”

            จู่ๆเถาท่าโร่ก็สะกิตเรียกข้าให้หันไปหาทั้งๆที่ข้าก็กำลังดื่มด่ำอยู่กับหญิงสาวอยู่ด้วย สีหน้าของคนตรงหน้าบงบอกได้เลยว่า ‘อยากรู้’ อะไรสักอย่างที่ข้าคนนี้พอจะรู้ แล้วทำไมถึงต้องเป็นข้าล่ะ?

            “มีอะไรเหรอ?” ข้าถือแก้วสาเกมาด้วย

            “ท่านฮาคุทาคุ พอจะรู้จุดอ่อนของท่านโฮซุกิไหมขอรับ?”

            เอ๋ . . . จุดอ่อนของเจ้านั่น . . .

            “ไม่รู้สิ หมอนั่นมันไม่ยอมเปิดจุดอ่อนให้ข้าดูเลยสักนิด”

            “เอ๋ . .  แต่ท่านโฮซุกิบอกว่า ‘มีนะขอรับ แต่ไม่บอก’ แต่ก็ใบ้คำให้มาว่า ‘คนที่ข้ารักน่ะขอรับ’ ท่านว่ามาแบบนี้แหละขอรับ”

            “แล้วเจ้ามาบอกข้าทำไมล่ะ?”

            มันจริงไหมล่ะ? มาบอกแบบนี้ข้าก็ได้จุดอ่อนของเจ้านั่น . . . แต่ก็ดีไม่ใช่เหรอ?!

            “คือกระผม . . .”

            “ไม่เป็นไร!!” ข้าแทรกพูดและยิ้มอย่างพอใจ ที่คนตรงหน้ามาบอกใบ้ให้ “แค่นี้ข้าอาจจะพอสืบได้น่ะนะ”

            “แต่ไม่มีสาวใดที่ท่านโฮซุกิจะชอบเลยนะขอรับ” เถาทาโร่คิดแล้วนั่งกินเนื้อย่างไปด้วย

            “นั่น . . . นั่นสินะ แล้วคนพิเศษของเจ้านั่นเป็นใครกันนะ?”

            “ลองไปถามอีกทีไหมขอรับ?”

            “ข้าเนี่ยนะ?! แค่เห็นหน้ากันก็จะกัดกันอยู่แล้ว!!” ข้าบายมือไม่เอาด้วย เพราะเดี๋ยวก็โดนเล่นอะไรพิเรนอีก

            “หรือว่าท่านไม่อยากเอาชนะ?”

            อา . . . นั่นสินะ ข้าก็อยากเอาชนะบ้างเหมือนกัน

            “. . .”

            “ตามใจนะขอรับ ถ้าท่านไม่ . . .”

            “ตกลง!!”

            “หือ?!”

            “ข้า . . . ตกลง”

            “พูดแล้วห้ามคืนคำนะขอรับ”

            “ได้!!”

            หึๆ ได้เวลาที่ข้าคนนี้จะได้รู้จุดอ่อนของเจ้าเสียทีนะ เจ้าเขาเดียว วันเวลานี้ที่ข้ารอมานานแล้ว(นานแล้วสินะ) ถ้าหากเถาทาโร่ไม่มาบอกข้า . . . ข้าก็คงเป็นผู้แพ้ตลอดกาล

            โฮซุกิได้เวลาที่เจ้าจะมาผ่ายแพ้ต่อหน้าข้า และต้องอับอายต่อทุกๆคน หึๆ

            “อัดชิ้ว!!”

            จู่ๆข้าก็จามขึ้นมาโดยไม่รู้ว่าจะมีสิ่งใดเกิดขึ้น แต่เขาว่ากันว่าหากเราจามครั้ง 1 จะมีคนพูดถึง แล้วจะเป็นใครกันล่ะ? ก็มีคนพูดถึงข้าเยอะแยะ แต่วันนี้มันแปลกๆ . . .

            “เฮ่~~!!”

แปลกเกินไปจริงๆด้วย

            น้ำเสียงที่ข้าคนนี้ฟังทีไรก็จะหันไปฆ่าทุกที แต่ว่า . . . ทำไมรู้สึกขนลุกขึ้นมาเสียล่ะ? ร่างตรงหน้าข้าที่รีบวิ่งเข้ามาหาด้วยสีหน้าที่รีบร้อนสุดๆแถมยังถือหนังสืออะไรไม่รู้มาด้วย

            “เจ้า . . . มีอะไร?” ข้ามองสภาพคนที่ดูไม่ได้เลย “ต้องการอะไร?”

            “อะไรกัน? ข้ามาหาก็ตั้งคำถามเยอะแยะเลยนะ” ยิ้มให้ “ข้าอยากถามน่ะ?”

            ต้องมีแผนอะไรแน่ๆ

            “อะไรล่ะ? ข้ากำลังรีบอยู่” ข้าทำหน้าหงุดหงิด

            “เจ้าน่ะ . . .” สบตามอง “มีคนที่ชอบแล้วเหรอ?”

            “. . .”

            คำถามอย่างนี้เล่นซะข้าสะดุ้งทันที จู่ๆก็มาถามแบบนี้หรือว่ารู้แล้ว? ไม่สิ . . . ไม่ ต้องมาแกล้งข้าแน่ๆ เพราะเจอกันทีไรก็จะกัดกันอยู่แล้วนี่นา แต่ . . . ทำไมจู่ๆหน้ามันก็ร้อนขึ้นมา

            “ไม่คิดจะตอบรึไง?” เขายังคงดื้อต่อ

            “. . .” อา . . . ตอบไม่ถูกด้วยสิ

            “หรือว่า . . .”

            “. . .”

            “จะเป็น . . .”

            “. . .”

            “ผู้ชายคนหนึ่งเหรอ?”

                        ฉ่าาาาาาา!!

            “ไม่ใช่!!”

            “แล้วทำไมเจ้าต้องหน้าแดงด้วยล่ะ?” สงสัยก็เริ่มยื่นหน้ามาหา

            “ปะ . . . เปล่าซะหน่อย! กะ . . . กรุณาเอาหน้าเจ้าออกห่างจากข้าเดี๋ยวนี้นะ!!” ว่าจบก็ยันหน้าให้คนตรงหน้าออกไป

            ทะ . . . ทำไมจู่ๆหัวใจมันก็ . . .

            “เจ้านี่มันปากแข็งชะมัดเลยนะ ข้าถามก็ตอบหน่อยสิ?”

            “ทำไมข้าต้องมาบอกเจ้าด้วยล่ะ?! ข้าไปล่ะ!!”

            “ดะ . . . เดี๋ยวสิ!!”

            ข้าพูดจบก็รีบเร่งฝีเท้าเดินหนีเจ้าหื่นกามและไม่หันไปหาน้ำเสียงที่เรียกข้าด้วย ถึงเรียกไปข้าก็ไม่หันไปเสียหรอก คำถามบ้าบออะไรกัน? อยากรู้ขนาดนั้นเชียว? เรื่องของข้าเนี่ยนะ!? . . .

            ไร้สาระชะมัด!!

            “ท่านโฮซุกิขอรับ~~~!”

            น้ำเสียงนี้ถ้าข้าจำไม่ผิด . . . ท่านชิโร่นี่นา?! พอหันไปตามน้ำเสียงนั้นข้าก็เห็นท่านชิโร่วิ่งมาหาและทำสีหน้าดีอกดีใจ เห็นทีไรก็อยากลูบหัวท่านทุกทีเลยนะ

            “สวัสดีขอรับ ท่านชิโร่”

            “สวัสดีขอรับ ท่านโฮซุกิ!! วันนี้เล่นกับข้าได้ไหมขอรับ?” พูดไปก็แกว่งหางไปด้วย

            เฮ่อ . . . ทำตัวน่ารักจังนะ

            “คงไม่ได้น่ะขอรับ วันนี้กระผมงานยุ่งจริงๆ เอาไว้คราวหน้านะขอรับ?”

            “ได้สิขอรับ!! งั้นไปก่อนนะขอรับ!”

            “ขอรับ”

            สัตว์สุนัขอย่าง ‘ท่านชิโร่’ วิ่งไปทางอื่นโดยกล่าวลาด้วย ชักจะชอบความน่ารักของท่านชิโร่แล้วสิ สงสัยเป็นความน่ารักของสัตว์ล่ะมั้งนะ . . .

            “หือ?”

            ข้าเงยหน้าขึ้นแล้วหันไปมองตรงมุมเสาแต่ก็ไม่มีอะไรเลยสักนิด สงสัยคงคิดมากไปมั้ง? . . . แต่เมื่อกี้รู้สึกว่าโดนมองอยู่นี่นา สงสัยข้าคงคิดไปเองล่ะมั้ง?

            หันหน้าไปทางอื่นและไม่สนใจสิ่งที่กำลังสงสัยอยู่ เสา . . . ใครจะตามมากันล่ะ? นี่มันนรกนะ คงไม่มีหรอก . . . มั้ง?

            “บ้าชะมัด!!”

            บ่นออกมาแล้วกลิ้งตัวไปมาบนพื้นแข็งอย่างเจ็บใจ เมื่อกี้ข้าก็เห็นแล้วนี่ว่าเจ้าเขาเดียวนั่นชอบเจ้าสุนัขสีขาวของเถาท่าโร่นั่นแต่ทำไม . . . หงุดหงิดที่ไปเห็นล่ะเฟ้ยยยยย!!!!

อยากจะฆ่าตัวเองให้ตายจริงๆเลยนะ

“แล้ว . . . ชอบอะไรกันแน่ . . . จุดอ่อนน่ะจุดอ่อน!!”

“จุดอ่อนของท่านโฮซุกิเหรอขอรับ?”

“ใช่ๆ ข้าหาตั้งนานแต่ไม่เจอซะที”

“ข้ารู้ๆ!!”

“แล้วเป็นใครล่ะ?”

“ท่านไง!!”

“ข้า . . . เหรอ?” เงียบไปสักพักก็พึ่งนึกได้ “เฮ้ยยยยย?! เจ้า!! . . . เจ้าสุนัขของเถาทาโร่นี่นา?!”

“สวัสดีขอรับ ข้าบอกไปแล้วนะ ไปล่ะ!”

“ดะ . . . เดี๋ยวสิ!!”

นี่มันอะไรกัน?! . . . ข้าเนี่ยนะ? ข้าเหรอ? จริงดิ?!

ระหว่างที่ข้าคนนี้กำลังสับสนอยู่ ก็ได้มีใครสักคนขวางกระบอกหนามมาอีกแล้ว คราวนี้กลางหัวซะด้วยสิ อา  . . . ใครกันนะ? ทำเรื่องโหดร้ายได้ลง . . . คอ ภาพตรงหน้าข้าเริ่มมืดลง ร่างกายร้อนรุมไปหมดแต่ . . . มีใครสักคนตรงหน้าข้า . . . เข้ามาพูดกับข้าแต่ทำไมถึงไม่ได้ยินนะ?

“โฮซุ . . . กิ . . .”

เย็น

.

.

.

เย็นชะมัด . . .

ทำไมถึงเย็นอย่างนี้นะ? ระหว่างที่กำลังคิดไปอยู่ จู่ๆก็มีบางสิ่งบางอย่างชกที่หน้าท้องข้าพร้อมกับแรงกดดันต่างๆเข้ามา ร้องเสียงดังด้วยความเจ็บปวดและตั้งท่าพร้อมรับมือความเจ็บปวดเมื่อกี้

“ทำ . . . ทำบ้าอะไรของเจ้ากันน่ะ!!” ข้าโวยวายร่างบอบบาง

“เจ้าก็เหมือนกันนั่นแหละ!! รู้ไหมว่าตนเองน่ะไม่สบาย?!” แต่กลับมาโดนย้อน

“ห๊ะ?! ข้าเนี่ยนะ?”

“ก็ใช่น่ะสิ!! หัดห่วงตนเองหน่อยสิ เจ้าหื่นกาม”

“อะไรของเจ้าเนี่ย?! ปลุกดีๆก็ไม่ได้ ปลุกขึ้นมาก็มาด่าข้าเนี่ยนะ?!”

“ก็แกมันห่วยนี่!! หัดรู้สภาพร่างกายหน่อยสิ?”

“ร่างกายข้าจะยังไงก็ชั่ง! ไม่ต้องมาสนใจหรอก!!”

“แต่ข้าสนนิ!! ข้าเป็นห่วงเจ้านะ!!”

“. . .”

“. . . อึก!”

. . .

ห่วง . . . ข้าเนี่ยนะ?

“ยะ . . . อย่าสนคำพูดของข้านะ!! ปะ . . . ปากมันไปเองต่างหาก!! ข้า . . .” เงียบไปสักพักก็เอามือปิดปาก “ขอตัวล่ะ!!”

“เฮ้ย!!”

ปัง!!

ข้ายังไม่ได้พูดสักคำเลยนะ!? ใช้ดวงตาจ้องมองไปที่ประตูทางออกและนอนต่อ อา . . . กลิ่นที่นอนของเจ้านั่น . . . หอมชะมัด ทั้งๆที่อยู่ในนรกแต่กลับหอมราวกับดอกไม้ เริ่มจะ . . . หลงใหลเจ้าเขาเดียวซะแล้วสิ

“โฮซุกิ . . . หอมจัง”

นี่เหรอ . . . กับการสนใจใครสักคนที่ ‘พิเศษ’ กว่าน่ะ?

“อา . . . เมื่อไหร่จะมานะ สงสัยข้าคงอยากจะอยู่ที่นี่ต่อจัง . . .”

. . .

. .

.

ข้า . . . คิดอะไรขนลุกไปใช่ไหม?

ตึกตัก!!

หัวใจ . . . พึ่งจะมาสั่นคลอหรือเต้นเร็วตอนนี้เนี่ยนะ? ข้ากุมอกเอาไว้พลางถอนหายและเข้าไปในห้องตนเองอีกครั้งหนึ่ง คงไปแล้วสินะ? . . .

“หือ?”

“เจ้า!? . . . ยังไม่ไปอีก!!”

“ก็ . . . นิดหน่อยน่ะ” จะหน้าแดงทำไมเล่า?!

“นิดหน่อยอะไรล่ะ?”

“อา . . . มันหอมดีน่ะ”

“หา?!”

พูดบ้าอะไรกันเนี่ย?!

“. . .”

“. . .”

ข้าค่อยๆถอนหายใจและเดินไปนั่งขอบเตียงที่คนตรงหน้านอนอยู่ เมื่อปล่อยให้เป็นเวลานานความเงียบก็เริ่มปกคลุมแต่เหลือเพียงเสียงลมหายใจของคนข้างหลังข้า . . . และก็ได้เข้ามาซบหลังข้าซะแล้ว

“นี่ . . . เจ้าน่ะ ตื่นเถอะ” ข้าค่อยๆปลุกเขาให้ตื่นขึ้น

“. . .”

“ฮึ ขี้เซาชะมัด”

พูดจบก็ค่อยๆจับคนที่หลับนอนลงบนเตียง แต่ก็มีสิ่งที่ไม่คิดฝันนั่นก็คือ ระหว่างที่กำลังวางคนหลับลงบนเตียงก็โดนกอดให้มานอนข้างๆด้วย อา . . . นี่อย่าบอกนะว่าคิดถึงสาวที่ควงมาน่ะ

“อือ . . . โฮซุกิ”

เรียกชื่อทำไมล่ะ?

“หอมจัง . . .”

ละเมอหารึไงกัน?

“นอนไปซะ เจ้าขี้เซา”

สั่งหมอนี่ไปก็เผลอยิ้มออกมาอย่างเปิดเผย แล้วก็ . . . ซบหลับลงข้างๆเขา โดยไม่สนใจใครจะมาเห็นเข้า ไม่สบายแต่ยังมีแรงอีกนะ

“หลับฝันดี ฮาคุทาคุ”

อา . . . เมื่อกี้ . . .

น่ารักมากๆ

ยิ้มออกมาไม่กลัวว่าข้าจะเห็นเลยนะ

“. . . เจ้ามันน่ารักเกินไปแล้วนะ”

พูดไปพลางเขี่ยเส้นผมหน้าออกไปให้เห็นใบหน้าเนียนสวย ตาคมหน้ามอง ริมฝีปากน่าจูบ ยิ่งเวลาลืมตาขึ้นยิ่งน่า . . . รัก

“มองอะไรของเจ้า?”

น่ารัก . . . ล่ะมั้ง?

“เปล่า” ข้าปฏิเสธไป

“แต่เจ้ามองอยู่”

“ก็ . . . เจ้ามัน . . . น่ารักนี่นา”

“หา?”

“ชมว่า ‘น่ารัก’ ไม่ได้รึไงกัน?”

“ก็ข้า . . . ผู้ชายนี่นา” หันหน้าไปทางอื่น

“อายรึไง?”

“อายบ้านเจ้าสิ!!”

“แต่หน้าแดงอยู่นี่นา”

“เรื่องเจ้าสิ!!”

คนที่นอนข้างๆข้าเริ่มจะหมุนตัวไปทางอื่นเพื่อไม่ให้ข้ามอง แต่กลับให้มามองหลังบอบบางนี้แทน . . . ช่วยไม่ได้ล่ะนะ ทำแบบนี้เองนะ เห็นท่าทีที่คนตรงหน้าทำให้ขำขึ้นมาก็เริ่มคิดอะไรสักอย่าง เพื่อแกล้งคนหันหลัง

            ค่อยๆเอื้อมมือไปแตะหลังและกระชากโฮซุกิให้เข้ามาใกล้ชิดมากกว่าเดิม

“จะ . . . เจ้า!!”

“ขออยู่แบบนี้สักพักนะ . . .” และกระซิบข้างใบหู

“อา . . . อือ”

พึ่งจะ . . . โดนคนคนนี้ยอมให้กอดก็แค่วันนี้สินะ กลิ่นหอมของหมอนี่ทำให้ข้าแอบดมอยู่นิดหน่อย ส่วนหมอนี่ก็ . . . เกร็งจนทำตัวไม่ถูก น่ารักจังเลยนะ โฮซุกิ . . .

“เจ้า . . . กอดคนอื่นแบบนี้ตลอดเลยเหรอ?” กำลังรู้สึกดีอยู่เลย

“หือ? . . . ไม่นะ แม้แต่ผู้หญิงที่เคยนอนก็ไม่เคยกอดแบบนี้เลย”

“แล้วทำไม . . . ถึงเป็นข้าล่ะ?”

“อือ . . . นั่นสินะ”

“. . .” เงียบเลยเหรอ?

“เพราะ . . . พิเศษล่ะมั้ง?”

“พิเศษ?”

“เป็นคนที่ . . . พิเศษคนหนึ่งนั่นแหละ”

“งั้นเหรอ?”

“อือ” พูดไปพลางกอดแน่นกว่าเดิม

“ข้า . . . พิเศษสำหรับเจ้างั้นเหรอ?”

“มากเลย มากจนข้า . . . ทนไม่ไหวแล้วสิ”

“หา?! . . . ดะ . . . เดี๋ยวสิ!!”

ข้าค่อยๆยื่นหน้าเข้าหาโฮซุกิแล้วหอมแก้มไปฟอดหนึ่งจากนั้นก็เริ่ม . . . หอมบริเวณคอหมอนี่ไปด้วย โฮซุกิดิ้นไปมาพลางบอกให้ ‘หยุด’ แต่ข้าไม่อยากหยุดน่ะ กำลังมีความสุขอยู่เลย แบบนี้ก็เหมือน . . . กำลังแกล้งคนอยู่เลยน่ะสิ

“ฮาคุทาคุ . . . หยุดนะ ข้าจักจี้!!”

“โฮซุกิ~~ . . .” ยังคงหอมคอต่อ

“ยะ . . . หยุดสิ!!”

“ฮึๆ แกล้งแบบนี้ก็สนุกดีนะ”

“บะ . . . บ้า”

“โฮซุกิ”

“หือ?”

“ข้าน่ะ . . . อยากอยู่กับเจ้านานๆจังเลยนะ”

“เจ้า . . . คิดจะสารภาพรึไง?”

“คงจะ . . . เป็นแบบนั้นล่ะมั้ง?” ข้ายื่นหน้าไปหา

“นี่ . . . เอาจริงดิ?!”

“ใช่ . . . ข้าชอบเจ้า” จับมือบอบบางแล้วจูบเบาๆ “ชอบแล้ว . . . ผิดเหรอ?”

“. . .” โฮซุกิก้มหน้าลงแล้วพึมพำเบา “ตกใจต่างหาก”

“. . . หวั่นไหวง่ายจังนะ?” จูบหน้าผากเบาๆ

“ฉะ . . . เฉพาะเจ้านั่นแหละ”

“หือ? จริงเหรอ” ยื่นหน้ามาหา

“จะ . . . จริง . . .” ก้มหน้าลงกว่าเดิม

“เงยหน้าสิ”

“. . .”

พูดแบบนี้ไปบางคนอาจจะไม่ยอมเพราะอายแต่ถ้าเป็นโฮซุกิคงทำตามแน่นอน คนตรงหน้าข้าเงยหน้าขึ้นมามองหน้าข้า เมื่อสบตากันแล้วต่างก็รู้ซึ่งกันและกันว่า . . . ต่างคนต่างก็เขินอายที่ทำแบบนี้ แล้วพึ่งมารู้ความรู้สึกแบบนี้ เมื่อสบตากันนานๆก็เริ่มยิ้มออกมาและหัวเราะเบาๆ

“มองหน้ากันแล้ว จู่ๆก็หัวเราะออกมาเลยนะ” ข้าแซวคนตรงหน้า

“เจ้าก็เหมือนกันนั่นแหละ” คนตรงหน้าข้าก็ยิ้มใส่

เมื่อหัวเราะกันอย่างสมใจก็ค่อยๆมาสนใจกัน ข้าจูบหน้าผากและปากเบาๆแล้วกระซิบร่างบอบบางให้นอนหลับฝันดี ส่วนร่างบางนี้ก็ซบแผงอกข้าและ . . .

จุ๊บ!

จูบริมฝีปากเพื่อให้ข้าเผลอยิ้มและเขินอายที่ทำแบบนี้

“ข้ารักเจ้านะ โฮซุกิ”

“ข้า . . . ก็ด้วย ข้ารักเจ้า . . . ฮาคุ . . . ทาคุ”

. . .

. .

.

ทำตัวน่ารักอีกแล้ววววว!!

วันเวลาผ่านไปอย่างไว แต่ไม่สามารถส่งผลกระทบกับทั้งสองคนนี้ได้เลย ร่างบางค่อยๆซบไหล่ร่างสูง ส่วนร่างสูงก็ลูบหัวร่างบางเบาๆ ตอนนี้พวกเขาอยู่ที่สวรรค์ (ก็ฮาคุทาคุชวนมานี่นา) ร่างบางที่มองแม่น้ำใส สะอาดมีปลาแหวกว่ายไปมาอย่างสนุกสนาน เห็นแบบนี้แล้วฮาคุทาคุก็สะกิตร่างบางให้หันมาหา

“สงบดีใช่ไหม?” พูดไปก็แค่แก้เงียบ

“ไม่ต้องพูดก็ได้นะ สงบแบบนี้เจ้าก็ชอบไม่ใช่เหรอ?”

“ก็กลัวเจ้าจะเบื่อนี่นา”

“ไม่หรอก ก็มีเจ้าอยู่ด้วยนี่นา”

“. . . บ้า แบบนี้ข้าก็ไม่ไหวหรอก”

“หือ ทำไมล่ะ?”

“ก็มีเจ้าแล้วอารมณ์มันก็ไม่อยู่กับที่น่ะสิ อยากจะ . . . จูบขึ้นมาแล้วสิ”

“. . . นั่นสินะ”

จู่ๆร่างบางก็ผลักร่างสูงให้นอนลงบนพื้น จากนั้นตนเองก็คร่อมตัวคนที่นอนให้อยู่นิ่งๆ ริมฝีปากกระตุกยิ้มขึ้นอย่างเจ้าเล่ห์และยื่นหน้ามาหา ร่างสูงเห็นแบบนี้ก็โอบกอดเอวร่างบางเอาไว้

“ข้าให้บริการก็ได้นะ”

“เจ้ามันยั่วชะมัด”

“แล้วคนรักของใครกันขอรับ”

“ฮึ เจ้านี่มัน . . .”

น่ารักเกินไปแล้ว

“เอ๋ . . . หรือไม่ชอบ?”

“ชอบสิ บริการเยอะๆเลยนะ”

“เจ้าคนลามก!”

Fin

***แถมจ้า!!***

“นี่ฮาคุทาคุ” ร่างบางเรียก

“มีอะไรเหรอ?”

“ถ้าเกิดว่า . . . ข้าเลิกกับเจ้าแล้ว เจ้าจะทำอะไรล่ะ?”

“ข้าเหรอ? . . . จับมาขังไว้ในบ้านเลยล่ะมั้ง?” ร่างสูงพูดลอยๆไป

“เหรอ?”

“อือ โอ๊ะ! . . . แล้วเจ้าล่ะ?”

“ข้าเหรอ . . .” พลางทำหน้าเฉยชา “คงจะลากมามัดติดเสาและอดข้าวอดน้ำสักพักก็เริ่มทรมานโดยการใช้แส้ มีด อา . . . แต่ที่ชอบที่สุดนะ ทรมานโดยใช้เครื่องอุปกรณ์ซะมากกว่าโอ๊ะ . . . และที่เด็ดที่สุดนะ มัดตัวโดยวิธีการมัดที่พวกมาโซคิสม์ชอบกันน่ะ” จู่ๆก็ยิ้มสนุกขึ้นมา

ข้า . . . ไม่อยากเลิกกับเจ้าแล้วล่ะ

“ถามทำไมเหรอ?” โฮซุกิทำหน้าสงสัย

“เปล่า แค่สงสัยน่ะ”

“. . . เหรอ?”

เว้นช่วงนี่~ . . . คิดอะไรรึเปล่าเนี่ย?

(ฮาคุทาคุ . . . นายคงรู้นิสัยของท่านโฮซุกิน้อยไปสินะ)

จบแล้วจ้า!!