[Fic]Hoozuki no Reitetsu Yaoi Hakutaku x Hoozuki เพราะพิษไข้

ข้อมูลเบื้องต้น

กว่าผมจะได้ลงนิยายนี้น่ะ


ต้องผ่านฝ่าอุปสรรคต่างๆนาๆเลยด้วยนะคราบบบบ!! //ตะโกน


(เหตุผลง่ายๆ โน็ตบุ๊คดับเพราะแบตมันหมด ไม่ได้เสียบ . . . อิ #ลืม)


เหตุผลที่ลงนิยายนี้เพราะความชอบส่วนตัวครับผม


ที่จริงจะลงนานแล้วแต่รอคนแต่งลงก่อนน่ะ


และที่ไม่กล้าลงอีกอย่างหนึ่ง


กลัวโดน แบน เป็นเหตุผลง่ายๆมากๆครับ


เพราะเด็กดีเขาไม่ให้ลงแนวนี้น่ะ


แต่ก็ต้องขอโทษนะครับผม =w= ที่เผลอลงน่ะ


อีกอย่างด้วย


อย่าแบนผมเลยยยย ผมขอโทษษษษษ +[]+;;

แต่งตามคำขออีก http://my.dek-d.com/dekdee/writer/view.php?id=1227775

ก็ต้องขอบคุณพื้นหลังของสนุ้กเกอร์ (Snuker)นะครับบบ //กราบงามๆ 


http://writer.dek-d.com/dek-d/writer/view.php?id=398752








 

 

เนื้อเรื่อง

Title:  เพราะพิษไข้

Pairing :  Hakutaku x Hoozuki

Fanfic Original :  Fic Hoozuki no Reitetsu

Warning : Yaoi

Rate : PG -13 (หรือ 15 หว่า =w=?)

Fic Hoozuki no Reitetsu (Yaoi) Hakutaku x Hoozuki

เพราะพิษไข้

                โลกมนุษย์นั้นน่ากลัวยิ่งกว่าสิ่งใดเสียอีก

                แต่โลกของขุมนรกนั้นก็น่ากลัวเท่าๆกับโลกมนุษย์

                แต่เพราะมีบุคคลที่น่ากลัวที่สุดในขุมนรกยามะ

                และได้ขนาบนามว่า ‘น่ากลัวที่สุด’

                นามว่า ‘โฮซุกิ’

                ไม่ว่าจะทำอย่างไงให้ดูตลก น่ารักก็ตามที …

                บุคคลนี้ก็ไม่เคยยิ้มเลยสักนิด

                มีแต่ทำสีหน้าตึงเครียด

                หงุดหงิด …

                และ … โมโห

                จนทุกๆคนต้องถามซะว่า ‘ท่านคนนี้เคยยิ้มบ้างไหม?’

                “ฮ้าว …!!”

                น้ำเสียงงัวเงียของคนพึ่งตื่นนั้นทำให้ท่านที่สูงใหญ่กว่าต้องสงสัยว่าคนตรงหน้าเขาไปทำอะไรมา ดวงตาที่แหลมและสวยบัดนี้มีขอบตาดำราวกับหมีแพนด้า ส่วนเส้นผมที่เคยเป็นทรงตรงและสละสลวยเสมอ ก็ได้มีบางเส้นงอและไม่เป็นทรง อาจจะดูน่าขำก็ตาม แต่นี่มันผิดปกติสุดๆ

                “โฮซุกิ … วันนี้เธอดูแปลกไปรึเปล่าน่ะ?” ท่านผู้สูงใหญ่เอ่ยปากถามด้วยความเป็นห่วง

                “ไม่หรอกขอรับ ผมก็แค่อ่านสูตรปรุงยาหนักไปหน่อยน่ะ แล้วนั่นท่านจะไม่ทำงานต่อเหรอขอรับ?”

น้ำเสียงที่งัวเงียและน่ารักแต่เต็มไปด้วยความหงุดหงิดทำให้บุคคลที่สูงใหญ่ต้องเสียวสันหลังทันที ถึงกับต้องมือสั่นทันทีเพราะกลัวว่าโฮซุกิจะใช้ไม้กระบองหนามแหลมมาฟาดเขา

                ถึงยังงัวเงียแต่ก็มีความน่ากลัวซ่อนอยู่สินะ โฮซุกิคุง

“ฉะ … ฉันว่าเธอไปนอนพักผ่อนก่อนดีไหม?”

“ไม่ล่ะขอรับ ผมจะทำงานต่อเสียหน่อย” เขาพูดพลางถือกระบองหนามออกมา “ท่านเอ็นมะก็ทำงานไปนะขอรับ ส่วนผมจะไปทำงานต่อซะหน่อย”

“อือ ขอให้ทำงานได้อย่างราบลื่นซะล่ะ”

“ขอรับ …” เมื่อโฮซุกิกำลังเดินออกไปจากบริเวณนี้ แต่ . . . ก็ต้องหยุดชะงักก่อน จากนั้นก็พูดอะไรสักอย่างที่ทำให้ท่านเอ็นมะถึงกลับหน้าซีดเชียว “อา … อีกอย่างหนึ่งที่ผมลืมบอกไปน่ะขอรับ”

“หือ … ลืมอะไรล่ะ?”

“ถ้าท่านเอ็นมะทำงานที่ค้างไม่เสร็จ …” พลางหันมาด้วยสีหน้าที่น่ากลัว “คงรู้นะขอรับ ว่าจะเกิดอะไรขึ้น?”

“ขะขะขะเข้าใจแล้ว!! เดี๋ยวจะเอาให้เสร็จเลยล่ะ!!”

“อือ … เหรอขอรับ?”

“อะ … อื่อ!! เชื่อมือเถอะ!!”

“ขอรับ ผมจะเชื่อท่านเอ็นมะนะขอรับ”

ร่างบอบบางก้าวเท้าเดินออกไปจากบริเวณนี้ทันทีที่ได้ขอต่อลองกันกับท่านเอ็นมะ ทางเดินที่ก้าวไปข้างหน้าทำให้รู้สึกว่าทำไมมันช่างไกลซะเสียจริง เพราะเขาอ่านสูตรยามากไปหรือเพราะนอนดึกไปแต่ที่แน่ๆ ตอนนี้แทบจะเดินไม่ไหวเอาซะเลย

“แฮก … แฮก … แฮก …”

น้ำเสียงหอบราวกับพึ่งวิ่งมา แต่มันไม่ใช่เลยสักนิด ความร้อนของร่างกายทำให้รู้สึกว่า ร่างนี้แทบจะไม่มีแรงเอาเสียเลย ทั้งๆที่เมื่อกี้คุยกับท่านผู้ยิ่งใหญ่แล้วยังไม่มีอะไรเลยสักนิด

“… อยากเดินไปที่อื่นชะมัด”

บ่นไปพลางก้าวเท้าเดินไปโดยไม่รู้ว่าตนเองนั้นเดินมาถึงที่ไหน พอมารู้ตัวอีกทีก็โผล่มาที่บนแดนสุขาวดี(สวรรค์)ซะแล้ว อากาศที่แสนจะสดชื่นกับความเงียบของที่นี่ทำให้เขาอยากจะหลับซะจริงๆ

“ที่จริงต้องโผล่มาที่ขุมนรกชั้นที่ 10 สิ นี่มันบ้าอะไรกันเนี่ย?!”

ยิ่งคิดยิ่งหงุดหงิดสุดๆ เหตุผลก็เพราะจู่ๆร่างกายก็ไม่ไหวแถมอยากเข้าไปที่ประตูที่ใกล้ๆกับมืออีก จนมาเจอะเจอกับที่นี่ … ไม่อยากเจอกับไอหมอนั่นซะเลย

“โอ๊ะ! … นั่นท่านโฮซุกินี่”

น้ำเสียงที่จำได้ดิบดี เพราะเคยชวนให้มาทำงานที่นี่พร้อมๆกับสัตว์สหายทั้ง 3 ตัว ที่มาทำงานที่นรก ส่วนคนคนนี้ก็มาทำงานเป็นผู้ช่วยของไอเจ้าหื่นนั่นอีก สงสัยไอหมอนั่นคงอยู่ที่ไหนสักแห่งสินะ

“ท่านโมโมท่าโร่คงสบายดีสินะขอรับ?” เขาถามเพื่อความแน่ใจ

“ขอรับ ต้องขอบคุณมากๆเลยนะขอรับ … แล้วทำไมท่านถึงมาที่นี่ล่ะขอรับ?”

“ก็ … พอดีอาจจะเป็นเพราะร่างกายน่ะขอรับ” โฮซุกิกุมหน้าผาก

“เอ๋!! … ผมว่าท่านไม่สบายมากกว่านะ”

“ไม่ … สบาย …?”

“ขอรับ ผมว่าท่านมานอนพักก่อนเถอะ”

“แต่ผมมีงานที่ต้องทำเยอะแยะนี่ขอรับ”

“พักก่อนเถอะขอรับ”

“อา …”

“เถาท่าโร่~~~!!”

น้ำเสียงกวนโอ๊ยที่ฟังทีไรต้องมีเรื่องกันมาตลอด เขาหันไปตามเสียงที่เรียกด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจสุดๆจนทำให้ผู้มาเยือนการสนทนานี้ต้องทำสีหน้าไม่พอใจเหมือนกัน

“โอ้~~~ เจ้ามาด้วยเหรอ? โฮซุกิ …” คนตรงหน้าเขายิ้มให้ แต่ภายในแฝงไปด้วยความหงุดหงิด

“ก็แค่ … ผ่านมาก็เท่านั้นแหละขอรับ” เขาพูดพลางทำท่าจะก้าวเดินออกไปจากตรงนี้

“เออ … แต่ท่านโฮซุกิไม่สบายนี่ขอรับ”

โมโมทาโร่เอ่ยพูดอย่างนี้ก็ทำให้ร่างบอบบางที่กำลังก้าวเดินออกไปนั้นต้องหันมาสงสัยตาไม่สบอารมณ์ใส่ ส่วนผู้ที่ได้รับฟังก็ยิ้มขึ้นมาทันทีทันใด จากนั้นก็เดินไปหาใกล้ๆคนที่โดนกล่าวหาว่า ‘ไม่สบาย’

“หือ~~~ … นี่นายไม่สบายจริงๆเหรอ?” ยื่นหน้ามาหาพลางทำหน้าทำตา

“…ไม่เกี่ยวกับเจ้าซะหน่อย”

                เอาหน้าเจ้าไปไกลๆข้าเถอะ เห็นทีไรจะฆ่ากันอยู่แล้ว

“เห๊~~? . . . น่าเสียดายชะมัด ข้าอยากให้เจ้ามาเป็นหนูทดลองซะหน่อย”

“หนูทดลอง?”

“อื่อ! พอดีข้าพึ่งทำยาสมุนไพรเสร็จน่ะ เจ้าจะลองดูไหมล่ะ?”

“อา . . . งั้นข้าจะรับคำก็ได้ขอรับ”

“หึๆ เดี๋ยวก็รู้ว่าอยู่ที่นี่น่ะ ดีกว่านรกอีกนะ~”

“แต่รู้สึกว่าเจ้าจะชอบดื่มสาเกที่นรกไม่ใช่เหรอ?”

“อ๊ะ!”

                โดนแทงใจดำอีกแล้วสิเรา

“เจ้ามัน . . .!? ฮึ๋ย!! คอยดู . . . ข้าจะเอาเจ้าคืนเป็น 100 เท่าเลย”

“แต่ท่านฮาคุทาคุก็แพ้เรื่องด่าตลอดนี่ขอรับ”

โมโมทาโร่ที่พูดตรงไปตรงมากับคนที่ไม่อยากแพ้ก็ต้องมาแพ้ราบคาบต่อหน้าต่อตา ส่วนโฮซึกิก็เผลอยิ้มออกมาบางๆราวกับว่ากำลัง ‘หัวเราะ’ ที่คนคนนี้แสดงอารมณ์ออกหน้าออกตาสุดๆ

                เจ้ามันบ้า เผลอทำให้ข้ายิ้มออกมาจนได้

ข้าค่อยๆตักซุบเห็ดแสนอร่อยที่มียาเป็นส่วนประกอบปนอยู่ด้วย เมื่อตักใส่ชามเสร็จก็เดินไปวางไว้ตรงหน้าร่างบอบบางที่จ้องซุบเห็ดนี้ไม่ละสายตาพลางสำรวจรอบชามนี้ ราวกับว่ามันต้องมี ‘ยาพิษ’ ใครจะไปใส่กันล่ะ? ไอหมอนี่ก็ระแวงมากไปแล้ว

“ไม่ต้องห่วงหรอกน่า~ ข้าไม่ใส่ยาพิษในซุบยานี้หรอก . . . เจ้านี่มันระแวงเกินไปไหม?”

“ไม่ใช่หรอก” ร่างบอบบางเงยหน้ามองผม

“หือ . . . แล้วมันอะไรล่ะ?”

“เจ้าน่ะ . . . ” คนคนนี้ใช้นิ้วดีดชาม “ไม่ได้เอาช้อนมาให้ข้าต่างหาก”

                เพล้ง!?

หน้าแตกเลยตรู!!! ข้ารีบเก็บอารมณ์ความโมโหที่ ‘เจ้าเขาเดียว’ มันกวนประสาท อาาาา~ . . . ให้ตายสิ ข้าอยากจะเอายาพิษมาใส่ซุบเห็ดแล้วสิ เมื่อเอาช้อนมาให้ หมอนี่ก็รับมาแล้วตักซุบมากิน

ข้ารอเวลาที่ยาจะออกลิตรจากนั้นก็นั้งคุยกวนหมอนี่ไปด้วย หลังจากนั้นก็ผ่านมาได้ 1 ชั่วโมงแล้ว ยามันก็เริ่มออกลิตรโดยคนไข้นั้นจะมีท่าทีที่เหมือนคนกำลังร้อน ใบหน้าจะแดงเพราะพิษไข้นั้นกำลังระบายออกมา เป็นยาชั้นเยี่ยมไปเลยไหมล่ะ?

“เอาล่ะ งั้นเจ้ามานอนห้องข้าก่อนไหม?” ข้าถามคนตรงหน้า

“. . . อา . . . ฮาคุ . . . ทาคุ”

“หือ? มีอะไรเหรอ?”

                หมอนี่พึ่งจะเรียกชื่อเรารึเปล่านะ?

“ข้า . . . ร้อน” เขาใช้มือโอบกอดร่างกายตัวเอง “ช่วยข้าที . . .”

“อา . . . ข้าว่าเจ้าไปหลับดีกว่านะ”

ข้าค่อยๆพยุงร่างนี้ให้เดินเข้าไปที่ห้องของข้า จากนั้นก็วางร่างนี้ลงบนเตียงและเอาผ้าห่มมาคลุมร่างนี้ แต่สิ่งที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นเมื่อข้ากำลังจะผละออกจากเตียง ก็มีมือของคนที่พึ่งนอนรั้งเอาไว้ แล้วดึงข้าให้มานอนบนเตียงโดยมีร่างบางนี้ขึ้นคร่อมเอาไว้

“นะ . . . นี่เจ้า!? คิดจะทำอะไรน่ะ?!” ข้าผละให้ร่างนี้ออกแต่เขากลับกดข้าลง

“ฮาคุ . . . ทาคุ ข้าร้อน . . . ช่วยข้าที”

เม็ดเหงื่อที่ไหลไปตามใบหน้าตามด้วยแผงอกขาวเนียนเหมือนผู้หญิง ดวงตาแหลมคมน่าหลงใหลจ้องมองมาที่ข้าด้วยสายตาที่ยั่วยวนได้ใจ ตามด้วยกิโมโนที่หลุดไปข้างหนึ่งจึงทำให้ดูยั่วได้ใจเอามากๆ

ริมฝีปากสีชมพูสวยได้รูปค่อยๆยื่นหน้ามาหาข้าคนนี้ จากนั้นก็บรรจงจูบริมฝีปากข้าจนสมองของข้าคนนี้ขาวโพล่นไปหมด ไม่รู้ว่าตนเองนั้นกำลังทำอะไรอยู่ แต่ที่แน่ๆ . . . ข้าคนนี้ได้ตอบรับกับรสชาติของคนคนนี้เข้าให้แล้ว

“อือ~ . . . ฮาคุทาคุ ข้า . . . ข้า . . . อื่อ!!” พูดยังไม่จบก็โดนปิดปากเสียแล้ว จากนั้นก็โดนถอนออกเพื่อให้ได้พูด “ข้า . . .”

“อือ~ ข้ารู้ว่าเจ้าจะพูดอะไร” พูดไปพลางลิ้มรสร่างกายนี้ด้วยความกระหาย

“ข้า . . . ข้าอยากบอกจริงๆ” เขายื่นมือมาจับใบหน้าข้า

“. . . ก็ได้ ข้าจะฟังเจ้า” ข้ากุมมือที่จับใบหน้าจากนั้นก็จูบมันเบาๆ

“ข้า . . . ข้ารักเจ้า!! และช่วยทำมัน . . . รุนแรงกว่านี้จะได้ไหม?”

                ตึกตัก!!

นี่เจ้ายั่วข้าเองนะ โฮซึกิ

ข้าค่อยๆยื่นหน้าไปหาร่างบางจากนั้นก็เริ่มปิดริมฝีปากนี้ต่อด้วยความรุนแรงที่หมอนี่ไม่อาจที่จะหยุดส่งเสียงครางหวานได้เลย หมอนี่เอาแต่เรียกชื่อข้าพลางบอกว่า ‘ห้ามหยุด’ อีกด้วย

โอ้พระเจ้า . . . นี่มันเป็นเพราะยาหรือพิษไข้กันแน่นะ แต่พอเห็นหมอนี้ในสภาพที่เปลือยเปล่าก็ยิ่งทำให้ร่างกายนี้เริ่มมีอารมณ์ไม่หยุดเลย คนตรงหน้าข้าเริ่มสูดอากาศข้างๆหูจนรู้ได้ว่า ‘ไม่ไหวแล้ว’ จนข้าคนนี้เผลอจูบแก้มเบาๆเป็นการปลอบโยนเพื่อให้คนคนนี้ไม่ต้องฝืนให้มาก

“นอนก่อนไหม? หรือว่าจะอาบน้ำก่อน?” ข้าถามร่างบางพลางลูบใบหน้าร่างนี้ไปด้วย

“อาบน้ำดีกว่า ข้ารู้สึกเหนียวตัวเอามากๆเลย” คนตรงหน้าข้าจับมือข้าพลางยิ้มให้

                นะ . . . น่ารัก!!

“อื่อ . . . ข้าก็จะอาบกับเจ้าเหมือนกัน” ข้าตอบรับและเข้าไปบรรจูบอย่างเผ่วเบา

“อือ”

คนตรงหน้าข้ายอมให้จูบ จากนั้นข้าก็เริ่มอุ้มร่างบางนี้ให้มาอาบน้ำด้วยกัน . . . สองต่อสอง และเริ่มมีอะไรกันในห้องน้ำอีกยกที่ 2 อา . . . วันนี้มันบ้าอะไรกันนะ~~~ ข้าเริ่มปวดหัวจริงๆแล้วนะ

อา . . . นี่ข้าทำบ้าอะไรลงไปน่ะ เผลอไปมีอะไรกับเจ้าโรคจิตเนี่ยนะ? บ้าๆๆๆๆๆ!!! ตั้งสติเอาไว้ ตั้งสติเอาไว้โฮซึกิ เมื่อวานข้าก็จำอะไรไม่ได้หรอก แต่ที่แน่ๆตื่นขึ้นมาก็เจอคนโรคจิตเข้าแถมยังเปลือยกันทั้งคู่อีก

“อือ~”

คนที่ยังนอนอยู่ทำเสียงครางจนข้าคนนี้สะดุ้งและก็คิดว่า ‘สตงสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแล้ว’ คนที่นอนข้างๆข้า ค่อยๆพยุงตัวเองจากนั้นก็ยิ้มมาให้ข้า กวนประสาทอีกแล้ว

“นี่มันอะไรกัน!? เจ้าทำอะไรกับข้าน่ะ?” ข้าขึ้นเสียงถามคนตรงหน้า

“อะไรกัน~~ เมื่อคืนเจ้าออกจะน่ารัก ยั่วแถมยังเชื่อฟังอีกนี่นา”

“หา?!”

“หรือว่าข้าต้องฟื้นความทรงจำนี้น่ะ” เขายื่นหน้ามาหาข้า จนข้าเผลอหลบทันที

“ไม่เอาดีกว่า ข้าว่าเจ้าต้องแกล้งข้าแน่ๆ”

“เอ๋? เมื่อคืนเจ้ายังบอกรักข้าอยู่เลยนี่นา หรือว่า . . .” เขาเชยคางผมขึ้น “เป็นพวกปากไม่ตรงกับใจน่ะ?”

“อึก!? . . .” ข้ารีบหันหน้าหนีแต่ก็ไร้ผลอยู่ดี “อา . . . ข้า . . .”

“ปากแข็งสินะ?”

“แล้วจะทำไมล่ะ?” ข้ารีบสวนกลับ “ข้าเป็นแบบนี้แล้วเจ้าจะรักรึไงกัน?”

“. . .”

“ข้าน่ะ เอาแต่ใจตัวเอง อยากทำอะไรก็จะให้ได้ เหมือนเด็กๆชะมัด”

“. . .” คนตรงหน้าผมเริ่มเงียบ “แต่ข้าว่า . . . ออกจะน่ารักนี่นา”

“ห๊า?!”

“ข้าก็เหมือนเจ้านั่นแหละ” เขายื่นหน้ามาประกบริมฝีปากผม “รักนะ คุณเจ้าหญิงโฮซึกิ”

“ทำบ้าอะไรของแก เลี่ยนเป็นบ้า”

“ก็คนรักนี่นา ไม่ใช่เหรอ? . . . หรืออยากให้ทำต่อน่ะ”

“ไม่เอาแล้ว!! แกทำให้ข้าเจ็บไปหมดเลย”

“ถ้างั้นก็อยู่เฉยๆปล่อยให้ข้ากอดแล้วกันนะ”

“. . .”

ข้าเงียบไปสักพักจากนั้นก็ซุกแผงอกหมอนี่เบาๆพลางยอมให้คนคนนี้กอดและจูบเบาๆ ข้าพึ่งจะรู้นี่แหละว่าความสุขนี้มันหาได้ยากมากๆ ข้ารู้สึก . . . อยากอยู่ใกล้ๆคนคนนี้จัง

“นี่ . . .” ข้าเรียกหมอนี่จนหมอนี่ยิ้ม

“อะไรเหรอ?”

“ถ้าเจ้าเลิกกับข้า ข้าจะจับเจ้ามาอยู่นรกกับข้าซะเลยดีไหม?”

“งั้นเลิกตอนนี้ดีไหม?”

“เฮ้ย?!” ข้าหันไปหาแต่ก็โดนจูบอีกครั้ง

“ฮึๆ ก็ . . .” เขาเริ่มขึ้นคร่อมข้าจากนั้นก็จูบหน้าผากเบาๆ “ก็ข้าอยากอยู่กับเจ้านี่นา”

    โลกมนุษย์นั้นน่ากลัวยิ่งกว่าสิ่งใดเสียอีก

                แต่โลกของขุมนรกนั้นก็น่ากลัวเท่าๆกับโลกมนุษย์

                แต่เพราะมีบุคคลที่น่ากลัวที่สุดในขุมนรกยามะ

                และได้ขนาบนามว่า ‘น่ากลัวที่สุด’

                นามว่า ‘โฮซุกิ’

                ไม่ว่าจะทำอย่างไงให้ดูตลก น่ารักก็ตามที …

                บุคคลนี้ก็ไม่เคยยิ้มเลยสักนิด

                มีแต่ทำสีหน้าตึงเครียด

                หงุดหงิด …

                และ … โมโห

                จนทุกๆคนต้องถามซะว่า ‘ท่านคนนี้เคยยิ้มบ้างไหม?’

แต่พอมาเจอกับคนที่รัก …

ก็ต้องเผลอยิ้มให้คนคนนี้ทุกครั้ง

“ไอบ้า” ข้าหันหน้าหนี

“เอ้า! โดนด่าอีก แต่ก็ . . . ยังไงก็รักอยู่ดีนะ โฮซึกิ”

“ระ . . . รู้แล้วน่า . . .” ข้าเงียบไปสักพักก็คิดอะไรออกซะแล้ว “นี่ . . .”

“หือ?”

“ข้าก็รักเจ้านะ ฮาคุทาคุ”

ข้าก็เหมือนน่า โฮซึกิ . . . ข้ารักเจ้ามากๆ รักและรักมากๆเลย

                “เงียบทำไมล่ะ?” ข้าถามคนตรงหน้า

                “เปล่า~ แค่คิดอะไรนิดหน่อย”

“คิด?”

“ก็ . . . ~” ลากเสียงพลางล็อคข้อมือข้า “ถ้าเกิดว่าจู่ๆข้าก็อยากแต่งงาน แล้วเจ้าสาวเป็นเจ้า . . . ทุกๆคนจะตกใจกันไหมนะ?”

“ข้าว่า . . . ตกใจจนฟ้าผ่าเลยล่ะ”

“นั่นสินะ~~ นี่ . . . โฮซึกิ”

“หือ?”

“ขออีกยกได้ไหม?”

“ไม่เอา”

“น่า~~นะ!” เขาคลอเคลียข้า จนข้าต้องเผลอขำออกมา

“ทำบ้าอะไรของเจ้า?”

“เอ้า! ก็ทำให้คนคนนี้ยิ้มอย่างไงล่ะ ไม่ดีเหรอ? . . . โฮซึกิ”

“หือ?”

                ถามอะไรเยอะแยะชะมัด

“ข้ารักเจ้านะ”

“อ๊ะ . . .”

แค่คำว่า ‘รัก’ อย่างเดียวที่เผลอทำให้ข้าคนนี้หวั่นไหว ดวงตาอันแหลมคมทั้งคู่ที่เหมือนกับข้านั้น . . . ทำให้หวั่นไหวจริงๆด้วยสิ แต่แค่วันนี้วันเดียวเท่านั้น . . . ที่ข้าคนนี้จะยอมเจ้านะ ฮาคุทาคุ

ฝั่งโมโมทาโร่

“ตายแล้วสิเรา . . .”

ระหว่างที่ข้ากำลังเก็บเกี่ยวผลไม้นั้น ก็ต้องเผลอไปได้ยินเสียงบทสนทนาอันหวานและเร้าร้อนของทั้งคู่เข้า ข้าก็พึ่งจะรู้ตัวว่าที่ทั้งคู่ทะเลาะกันก็เพราะ ‘รัก’ ก็เหมือนกับคนทั่วๆไปกล่าวนั่นแหละ

                ยิ่งเกลียดกัน ยิ่งรักกัน

อา . . . มันก็ไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่ล่ะนะ แต่ว่าพอเจอทั้งคู่พูดกันแบบนั้นเข้า . . .

‘ข้ารักเจ้านะ’

มันก็อดที่จะเชื่อไม่ได้เลย ระหว่างที่ข้ากำลังเอาผลไม้เข้าไปข้างในนั้น ก็ได้พบกับท่านโฮซึกิที่อยู่ในชุดของท่านฮาคุทาคุ อา~~ . . . นี่มันฝาแฝดกันชัดๆเลยนี่ขอรับ

“กลับมาแล้วเหรอ?~ เถาทาโร่คุง”

“ขอรับ ท่านฮาคุมทาคุ”

“โอ้! ลูกสวยๆทั้งนั้นเลยนี่นา?”

“ก็ไม่รู้สิขอรับ เมื่อวานมันก็ไม่งามเท่าไหร่ แต่วันนี้มันแปลกๆน่ะครับ . . . ราวกับว่าเจ้าผลไม่พวกนี้ได้เจอสิ่งที่ดีๆเข้าน่ะขอรับ”

“สิ่งที่ดีๆ . . .” ท่านฮาคุทาคุหันไปมองท่านโฮซึกิพลางยิ้มหวานใส่จนท่านโฮซึกิต้องหันหน้าหนี

“ถ้างั้น . . . กระผมก็ตัวออกไปข้างนอกก่อนนะขอรับ”

“อื่อ~~~”

                ปล่อยให้ทั้งคู่อยู่ด้วยกันนั่นแหละ ดีแล้ว

“ทำบ้าอะไรของเจ้า?”

คนตรงหน้าข้าถามพลางเอามือยันหน้าให้ข้าคนนี้ออกไป ก่อนที่ข้าจะได้ยื่นหน้าเข้าไปหอมแก้มให้ชื่นใจหน่อย

 หวา~~ . . . ปากร้ายจังเลยนะ

“ก็อย่างที่เถาทาโร่บอกนั้นแหละนะ อาจจะเป็นเพราะ ‘ความรัก’ นั่นแหละ”

“บ้า!”

“ฮึๆ แล้วเจ้าจะกลับเมื่อไหร่กัน?”

“จนกว่า . . . ข้าจะพอใจล่ะมั้ง?”

“พอใจ? . . . อ้อ พอใจที่อยู่กับข้าสินะ?”

แป๋ด~~!

หน้าแดงจนน่าหม่ำอีกแล้วนะ เจ้าเขาเดียว

                “เอ๋ . . . นี่เรื่องจริงสินะ?” ข้าพูดพลางใช้มือทั้งสองยันโต๊ะนิดหน่อย

                “แปลกรึไง?”

                “ไม่หรอก เรื่องธรรมดานี่นา เนอะ!”

                ข้าพูดจบแล้วยืนเงียบ สักพักคนข้างๆข้าก็คร่อมข้าอีกครั้งด้วยท่ายืนและยื่นหน้ามาหา ข้ายิ้มให้พลางหัวเราะในลำคอ

                “ข้าจะบอกอะไรอีกอย่างนะ” คนตรงหน้าข้าพูดออกมาด้วยท่าทีที่ยังเก็บอารมณ์ไม่อยู่

                “อะไรล่ะ?”

                “หุบปากไป . . .”

                “. . .” ข้าเงียบสักพักก็เข้าใจอะไรหลายๆอย่างว่า ‘คนคนนี้’ คิดจะทำอะไร? “รับทราบขอรับ~~”

                เมื่อข้าคนนี้ได้เงียบลงไป ร่างบอบบางนี้ก็ได้ยื่นหน้าเข้ามาประกบปากจูบอย่างแผ่วเบาและลึกซึ้ง ข้าพึ่งจะรู้ว่า . . . คนคนนี้เริ่มทำให้ข้า . . .

รักมากๆแล้วสิ

THE END