คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1 เพื่อนใหม่?
“อ่อนแอ....
ทำไมถึงมีแต่พวกอ่อนแอแบบนี้อยู่ในโรงเรียนนี้กัน....”
เด็กหญิงในวัย10ปีพูดพลางนั่งหาววอดๆอยู่บนกองนักเรียนชายและหญิง(นิดหน่อย)ที่หมดสภาพจนสุมเป็นภูเขาลูกเล็กๆได้ง่ายๆอย่างสบายใจหากแต่มีบรรยากาศออร่าบางๆที่แผ่ออกมาไม่ให้ใครเข้าใกล้
“ไหนๆก็จบแล้ว จะเข้าที่ไหนดีนะ....”
เธอคือคนแรกและคนเดียวที่จบจากโรงเรียนมาเฟียด้วยเวลาเพียงไม่ถึงปี หลังจากเธอเข้ามาก็ไต่ขึ้นไปในชั้นสูงๆได้อย่างรวดเร็วในทุกๆด้าน
เธอเก่งซะจนไม่มีใครกล้าเข้ามายุ่งด้วยแต่ด้วยความที่วันนี้เธอจะจบออกไปแล้วจึงมีสารท้ารบเข้ามาอย่างไม่หยุดหย่อนเพื่อเป็นการลา
วันนี้เธอเลยโดนท้าสู้มาตั้งแต่เช้าแล้ว
เมี้ยว ~ !!
เสียงริงโทนของโทรศัพท์ของคุโรยูกิดังขึ้นทำให้เธอต้องหยิบออกมาดูว่าใครโทรมา
//ARIA//
พอรู้ว่าใครโทรมาคุโระก็รีบกดรับสายทันที
[ciao yuki! เป็นยังไงบ้าง?
ได้ยินว่าเธอจบแล้วใช่มั้ยล่ะ พวกเราตั้งใจว่าจะให้เธอเลือกเข้าแฟมิลี่ของใครคนใดคนหนึ่งในกลุ่มเพราะเธอเด็กสุด
เพราะงั้นวันพรุ่งนี้ไปเจอกันที่วองโกเล่นะ]
“เข้าใจแล้วล่ะ...อาเรีย แล้วฝากทักทายแกมม่าด้วยนะ”
ยูกิพูดด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูอบอุ่นกว่าครั้งไหนๆ
อาเรียเป็นคนที่พาเธอมาเข้าที่โรงเรียนนี้ในฐานะผู้ปกครอง เพราะเธอมองเห็นอนาคตได้ทำให้รู้ว่ามีอัลโกบาเลโน่ธาตุหิมะคนใหม่ถือกำเนิดแล้วไปรับเธอ
ตอนแรกที่รู้ก็ดูงงๆอยู่แต่หลังจากอาเรียพาไปแนะนำกับคนอื่นก็เริ่มสนิทกัน อาเรียให้ความรู้สึกเหมือนแม่ทำให้ยูกิรักเธอเหมือนครอบครัวจริงๆ ส่วนแกมม่าเธอก็สนิทด้วยเพราะมักจะคอยตามอาเรียเสมอ
[เข้าใจแล้วล่ะยูกิ งั้นไว้เจอกันนะ!]
“ไว้เจอกันนะอาเรีย”
พูดจบก็ตัดสายไปยูกิจึงเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋าไปแล้วเดินออกไปนอกโรงเรียนอย่างไม่รีบร้อน
ตุบ!
“หวา….โทษทีนะๆ
พอดีชั้นเดินไม่ระวังเลยชนเธอไปซะได้
ไม่เป็นไรใช่มั้ยเด็กน้อย?”
ชายหนุ่มผมสีทองดูแล้วอายุประมาณ18ปีกำลังกล่าวขอโทษอย่างตรงไปตรงมา ถ้าเนื้อตัวไม่สกปรกมอมแมมก็คงดูหล่ออยู่
มาตั้งแต่ตอนไหน? ช่างเถอะ... คงเพราะเราคุยกับอาเรียเพลินเลยไม่ระวังตัว ยูกิคิดอย่างสงสัย
“ไม่เป็นไรหรอก.... ว่าแต่คุณไปทำอีท่าไหนเนื้อตัวถึงได้เลอะแบบนี้?”
ยูกิถามอย่างตรงไปตรงมาจนคนตรงหน้าอดคิดไม่ได้ว่าเธอพูดตรง
“แฮะแฮะ พอดีตอนกำลังจะกลับดันหกล้มตั้งหลายรอบเลยมีสภาพเป็นแบบนี้หน่ะ ว่าแต่หนูมาทำอะไรที่นี่แล้วก็ชื่ออะไรงั้นเหรอ?
พี่ชื่อดีโน่นะ ยินดีที่ได้รู้จัก”
ดีโน่ยืนมือออกมาเพื่อแนะนำตัว
“อิจิโนเสะ คุโรยูกิ อายุ 10 ขวบ ชั้นเรียนจบจากที่นี่วันนี้เพราะงั้นเลิกเรียกว่าหนูด้วยล่ะ....ดีโน่”
ยูกิจับมืออีกฝ่ายตอบแล้วพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
“กะ เก่งจังเลยนะ แล้วหนู-เอ้ย! ยูกิจะไปไหนต่อเหรอ?”
ดีโน่ถามอย่างอึ้งๆเพราะไม่นึกว่าจะเจอเจ้าของฉายา
วิฬาเพลิงอสูรตัวเป็นๆแบบนี้
“กลับ.... แล้วนายล่ะ?”
“แฮะๆ ก็จะกลับแล้วล่ะแต่พอดีรอเพื่อนอยู่เลยยังกลับไม่ได้หน่ะ”
“เหรอ.... งั้นชั้นกลับก่อนล่ะ....
จะทำอะไร!?”
ยูกิทำท่าจะเดินออกไปก็ถูกดีโน่ดึงคอเสื้อไว้ทำให้เกิดอาการหงุดหงิด
“กลับกับชั้นเถอะนะ!! ขอให้ชั้นขอเลี้ยงข้าวเป็นการขอโทษที่ชนด้วยเถอะ!”
“แน่ใจ?”
“อือ!”
“.....งั้นตกลงก็ได้...
ยังไงๆวันนี้ก็ว่างอยู่แล้วด้วย...”
“แล้วทำไมชั้นต้องมาด้วยกันกับพวกแกด้วยล่ะโว้ยยย!!!”
ชายผมขาวยาวถึงกลางหลังผู้มีเสียงดังเกิน180เดซิเบลพูดขึ้นอย่างหงุดหงิด
“ไม่รู้.... / ไม่เอาน่าสควอโล่ ยูกิเป็นเพื่อนใหม่ของชั้นนะ ใช่มั้ยยูกิ?”
ยูกิตอบด้วยน้ำเสียงเรียบๆคล้ายไม่รู้สึกอะไรแล้วนั่งกินพาสต้าต่อส่วนดีโน่ก็พูดขึ้นอย่างร่าเริง
“ตกลงพวกแกมาด้วยกันแน่เหรอว่ะ!!”
สควอโล่พูดด้วยน้ำเสียงงหงุดหงิดสุดๆ
ยังดีที่ในห้องนี้เก็บเสียงทำให้ไม่มีใครข้างนอกร้านรำคาญ
“....ชั้นหน่ะไม่จำเป็นต้องมีเพื่อนหรอกนะ....
ก็โดนมาตั้งขนาดนี้แล้วนี่...”
ยูกิพูดประโยคสุดท้ายเบาๆเพื่อไม่ให้ใครได้ยิน
“น่าๆ พวกเรามาเป็นเพื่อนกันเถอะนะยูกิ! ชั้นขอร้องหล่ะ!”
“ถะ ถ้านายขอร้องแบบนั้นจะยอมก็ได้ แต่พวกนายเนี่ยแตกต่างกันชะมัดเลยแฮะ...”
ยูกิพูดออกมาอย่างตรงไปตรงมา
“มันก็จริงแฮะ ตอนแรกๆที่เป็นเพื่อนกันยังมีคนพูดบ่อยๆเลยว่าเป็นเพื่อนกันได้ยังไงแต่ที่รู้ๆตอนนี้สนิทกันสุดๆเลยล่ะ!”
“ชิ!! ก็ไอ้ม้าบ้านี่มันจู่ๆก็ลากไปนู่นไปนี่จนสุดท้ายต้องตามไปเลยกลายเป็นเพื่อนกันซะงั้น คิดแล้วเจ็บใจสุดๆ....”
ยูกิหัวเราะออกมาแล้วยิ้มอย่างร่าเริง
ถึงจะเปลี่ยนไปขนาดไหนแต่เนื้อแท้ก็เป็นคนร่าเริงไม่มีทางเปลี่ยนได้อยู่แล้ว
“หวาๆ!!
ยูกิหัวเราะแล้วแหล่ะ! ครั้งแรกตั้งแต่คุยกันเลยนะที่เห็นเธอยิ้มแล้วก็หัวเราะแบบนี้
เธอยิ้มแล้วดูดีกว่าตีหน้านิ่งตั้งเยอะแหน่ะ”
ดีโน่พูดพร้อมยิ้มอย่างร่าเริงแล้วมองยูกิด้วยแววตาเอ็นดู
ไม่รู้ทำไมถึงรู้สึกเหมือนเธอตรงหน้าให้ความรู้สึกน่าปกป้องเหมือนน้องสาว
เมื่อคิดแบบนั้นดีโน่ก็ยิ้มออกมาคนเดียว
“ยิ้ม....? ชั้นหน่ะเหรอ...ยิ้มแล้วดูดี?”
ยูกิพูดออกมาคนเดียวแล้วก้มหน้าซ่อนความอาย
“อือ! ดูดีมากๆเลยล่ะนะ! ใช่มั้ยสควอโล่?”
ดีโน่หันไปถามเพื่อนอย่างร่าเริง
“อืม ค่อยดูน่ารักเหมาะกับวัยหน่อย
ส่วนแกก็เลิกคุยแล้วกินข้าวของตัวเองไปซะ!”
สควอโล่พูดแล้วหันไปกินของที่ตัวเองสั่งมาต่อ....
เป็นไงบ้างเอ่ยตอนต่อไปเนี่ย? สนุกมั้ย? ตอนนี้น่าจะสั้นหน่อยนะ พอเขียนๆดูแล้วกะจะให้ยูกิมีนิสัยเงียบๆแต่เพราะตัวคนเขียนมีนิสัยไม่คงที่ด้วยละมั้ง! ตัวละครเลยมีนิสัยแบบเดียวกันไปด้วย
สุดท้าย... หวังว่าทุกคนจะสนุกกันนะ!
แถมท้าย! เอารูปดีโน่กับเฮียหลามมาให้ บอกตามตรงว่าชอบเฮียมากกว่าท่านฮิเยอะ แต่เรื่องนี้มันเป็นคู่ของท่านฮิก็คงช่วยไม่ได้.... กะว่าถ้าแต่งเรื่องนี้จบจะแต่งของเฮียต่อ
.
.
.
.
หมายถึงถ้าจบนะ...
ไว้เจอกันใหม่ตอนหน้านะ บายจ้า!
ความคิดเห็น