คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
“เธอเรียกชั้นมาทำอะไรที่นี่ไลลา แค่ทำให้ทุกคนเกลียดชั้นยังไม่พองั้นเหรอ?”
ฉันถามไลลาที่เรียกฉันมาที่หน้าผาติดกับทะเลคนเดียว
“หึ
แค่ทำให้ทุกคนเกลียดทิวามันไม่พอหรอก
ต้องให้ทิวาตายๆไปซะชั้นถึงจะพอใจยังไงละ!!”
ว่าแล้วไลลาก็ผลักฉันจนเกือบตกทะเลแต่ยังดีที่ฉันจับไว้ทัน
เกือบตกลงไปในทะเลซะแล้ว
“เมี้ยว ~ !!”
เจ้านิลปีนขึ้นไปข่วนไลลาที่ทำร้ายฉันอย่างโกรธ
“โอ๊ย! หนอยแน่เจ้าแมวบ้านี่!! ตายไปซะ!”
เมื่อไลลาจับเจ้านิลที่ข่วนใบหน้าของตัวเองไว้ได้ก็โยนมันตกหน้าผาไป
“ไม่นะเจ้านิล!!! ไลลา....ทำไมเธอถึงต้องทำแบบนี้กัน!!”
ฉันพูดพร้อมน้ำตาขณะพยายามปีนขึ้นอย่างโกรธแค้น
“ใกล้จะตายแล้วอย่ามาพูดมากเลย!! ตายๆไปซักที!!”
ไลลาเหยียบมือที่จับพื้นของฉันอย่างเต็มแรงจนฉันเผลอปล่อยมือออกไป
ตอนตกลงไปฉันรู้สึกว่าเวลาช้าลงมากฉันไม่กรีดร้องเลยแม้แต่น้อยฉันทำเพียงแค่ยิ้มออกมาบางๆระหว่างตกลงไป
ร่างของฉันค่อยๆจมลงไปในน้ำทะเล
ลาก่อน....คุณพ่อคุณแม่
ลาก่อน....ราตรี
ลาก่อน....อาทิตย์
อีกไม่นานเราก็จะได้พบกันแล้วนะเจ้านิล...
ขอบคุณที่คอยอยู่เป็นเพื่อนฉันมาตลอด...
ทุกอย่างมันจบแล้วละ...
‘ยังไม่จบซักหน่อยนะเมี้ยว! ทิวาจะต้องไม่ตายเด็ดขาดเลย! ชั้นตายแค่ตัวเดียวก็พอแล้ว!’
เสียงนี้...
เจ้านิลงั้นเหรอ? ขอบคุณนะ แต่ฉันจะไปหาแกเดี๋ยวนี้หล่ะ...
ระหว่างที่แสงค่อยๆมืดลงฉันรู้สึกเหมือนมีอะไรเข้ามารวมกันในหน้าอกแล้วจู่ๆสติของฉันก็หายไปอยู่ที่ไหนซักแห่ง
‘ยินดีที่ได้รู้จัก ผมเป็นคนดึงคุณมาระหว่างที่กำลังจะตายเอง’
ต้องการอะไร?
‘ถามได้ตรงประเด็นมากครับ
ผมมีข้อเสนอให้กับคุณที่มีคุณสมบัติเหมาะสมกับการเป็น1ในอัลโกบาเลโน่คนที่8’
ข้อเสนออะไร?
‘คุณจะได้รับการช่วยชีวิตจากผมและได้รับคำสาปข้อหนึ่งจากผม
คุณจะมีช่วงอายุที่สั้นลง เป็นข้อเสนอที่ดีใช่มั้ยละครับ
ช่วยคุณจากความตายที่กำลังจะมาถึงและให้ใช้ชีวิตต่อได้อีกนิดหน่อย
แต่แค่นั้นก็น่าจะพอสำหรับพวกคุณแล้วนะครับ’
ทำไมถึงเรียกว่าพวก? ชั้นมีคนเดียวนะ
‘สัตว์เลี้ยงของคุณที่เป็นแมวเลือกที่จะยืดชีวิตคุณต่ออีกนิดหน่อยโดยการรวมวิญญาณเข้ากับคุณ
ทำให้คุณได้รับความสามารถของสัตว์เข้าไปและปลุกความสามารถที่หลับไหลของคุณด้วย การรวมครั้งนี้นั้นทำให้คุณมีคุณสมบัติครบสำหรับการเป็นอัลโกบาเลโน่
แต่กลับกัน สัตว์เลี้ยงของคุณจะหายไปตลอดการแม้แต่วิญญาณก็ไม่เหลือ’
นิล....
ชั้นตกลง แต่ขออย่างนึงได้มั้ย?
‘ได้แน่นอนครับ ถ้ามันไม่เกินแรงของผมไปบ้าง’
สอนชั้นที.... สอนชั้นให้แข็งแกร่งขึ้นที.... แค่ในฝันก็ได้! ชั้นอยากแข็งแกร่งขึ้นกว่านี้!
ไม่อยากเห็นใครต้องตายเพราะชั้นอีกแล้ว!
‘ตกลงครับ
แต่ว่าผมจะสอนให้เพียงแค่1ปีเท่านั้น ทีเหลือคุณต้องพัฒนาเอาเอง’
‘ตอนนี้ได้เวลาส่งคุณกลับแล้ว....
ไว้เจอกันในฝันอีกทีนะครับ....อีกอย่างถ้าคุณอยากเก่งขึ้นก็ลองไปอยู่ที่อิตาลี่ดู....ที่นั่นมีมาเฟียและนักฆ่าเยอะคุณจะไปฝึกที่นั่นก็ได้....แต่ผมแนะนำให้คุณลองไปเข้าโรงเรียนมาเฟียที่นั่นดู...’
ขอบ....คุณ...
ฉันพยายามพูดก่อนสติจะดับลง
“อือ ~
....ที่นี่มัน....ห้องพยาบาล?”
ฉันตื่นขึ้นมาอีกทีในห้องพยาบาลของโรงเรียน ตอนนี้ฉันจะขอไม่เชื่อใจใครอีก จะเปลี่ยนตัวเอง จะมีชีวิตอยู่ต่อเผื่อนิลด้วย
กรุงกรี้งๆ!!
“เสียงกระดิ่ง....นิล!”
ภาพที่เห็นตรงหน้าคือร่างของนิลที่โปร่งใสจนมองทะลุได้คาบกระพรวนสีเงินที่ฉันซื้อมาใส่ให้มัน
ไม่สิ...ตอนนี้วิญญาณของเจ้านิลและฉันรวมกันแล้ว ฉันเอามือทาบหน้าอกไว้แล้วก็พบกับสิ่งแปลกปลอมที่เป็นจุกนมสีขาวราวหิมะ
ความสามารถที่ถูกปลุกออกมาและของขวัญชิ้นสุดท้ายของแกฉันจะรักษาไว้อย่างดีเลย...
“เมี้ยว ~ ”
ร่างนั้นพุ่งเข้ามาในอกของฉันก่อนจะหายไป
ข้อความสุดท้ายทีนิลให้กับฉันคือวิธีใช้ความสามารถของตัวเอง...
“ฮึก....ขอบคุณนะนิล....”
ฉันเอากระพรวนมาร้อยกับริบบิ้นแล้วมัดไว้ที่คอก่อนจะค่อยๆมีน้ำตาไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้
ลาก่อน....นิล....
ขอบคุณนะที่คอยอยู่เคียงข้างฉัน...
ลาก่อน...ทิวา.... ขอบคุณสำหรับความจริงใจที่ให้เพื่อนเสมอมา....
แต่มันไม่จำเป็นอีกต่อไปแล้วละ....
ฉันจะไม่จริงใจให้ใครอีกแล้วจนกว่าจะพบคนที่จะเชื่อใจได้และครอบครัว...
ลาก่อน....ตัวฉันคนเก่า....
ขอบคุณนะที่เธอเชื่อใจชั้นตลอดมา....ยูริ
แต่ตอนนี้หน่ะ....
ทิวาวัย 9
ปีถูกทำลายลงไม่เหลือแล้ว....
น่าแปลกนะ....
ทำไมฉันถึงได้แค้นแค่ไลลาเพียงคนเดียวกัน......
ช่วยแสดงให้เห็นทีนะ....
ว่ามิตรภาพของเรามันเป็นแค่....
คำลวงหรือของจริงกัน....
“ตื่นแล้วเหรอจ๊ะทิวา? ครูเป็นห่วงหนูแทบแย่ตอนไปเจอหนูที่ชายหาด ยังดีที่ไม่ได้เป็นอะไรมาก”
ครูห้องพยาบาลเดินเข้ามาถามด้วยเสียงอ่อนโยน
ถ้าเป็นเมื่อก่อนฉันคงจะตอบอย่างร่าเริงแต่ตอนนี้มันไม่ใช่
“....ไม่เป็นไร....ขอยืมโทรศัพท์ที.........นะคะ”
ฉันพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชาก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าต้องสุภาพกับคนอายุมากกว่าเข้าไว้จึงเติมคำลงท้ายไป
“นี่จ๊ะ
หนูดูแปลกไปนะทิวา เกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ?”
ครูถามด้วยเสียงอ่อนโยน
ส่วนฉันก็กดเบอร์ของแม่ลงไปแล้วโทร
“.....ไม่มีความจำเป็น....”
ฉันตอบไปด้วยเสียงเย็นชาจนรู้สึกว่าบรรยากาศในห้องค่อยๆเย็นจนน่าอึดอัดสำหรับครู
“ฮัลโหล....นี่หนูทิวานะ....ถ้าหนูจำไม่ผิดรู้สึกว่าแม่จะเป็นลูกครึ่งญี่ปุ่น
– ไทยสินะ...”
[.....]
“งั้นช่วยเปลี่ยนชื่อในใบประวัติของหนูให้ที
เปลี่ยนเป็นอิจิโนเสะ คุโรยูกิ....”
[…..]
“ขอบคุณ.... แล้วก็มีอีกเรื่อง...”
[…..]
“แม่ช่วยส่งหนูไปอิตาลี่ที.....หนูจะทำเรื่องย้ายออกเอง...”
[…..]
“ถ้าถามแบบนั้นก็คงต้องตอบว่าโรงเรียนมาเฟีย....มีคนบอกมาว่าถ้าอยากเก่งขึ้นให้ไปทีนั่น...”
[…..]
“ไม่รู้....อีกอย่างจะบอกอีกเรื่องนะ....ทิวาหน่ะตายไปแล้ว....ทั้งนิลและทิวาตายไปหมดแล้ว....ตอนนี้คนที่คุยอยู่คืออิจิโนเสะ คุโรยูกิเท่านั้น...ลาก่อน....”
ฉันกดวางสายไปก่อนจะลุกขึ้นยืน
“ขอบคุณที่ให้ยืม....ไว้ถ้าเจอกันครั้งหน้า....จะมาตอบแทนบุญคุณให้...”
ฉันวิ่งออกไปด้วยความเร็วกว่ามนุษย์ปกติ
ห้องผอ.
ก๊อกๆ
“เชิญเข้ามา”
ผอ.ไนติงเกลเอ่ยอนุญาติ
“ขอนุญาติ....
คุณไนติงเกล....คุณครูมารี....?”
ฉันพูดอย่างสงสัยเพราะตอนนี้คุณครูทุกคนที่ฉันรู้จักกำลังนั่งอยู่บนโซฟาและทำหน้าเคร่งเครียด
“มาทำอะไรที่นี่คะเลดี้ทิวา?”
“อิจิโนเสะ....คุโรยูกิ....ตอนนี้....ไม่มีทิวาอยู่อีกแล้ว....”
ฉันพูดไปแบบนี้ทำให้ทุกคนดูตกใจ
แล้วเดินไปที่โต๊ะผอ.แล้วยื่นเอกสารลาออกไป
“ขอ....ลาออก...”
ฉันเดินหันหลังเตรียมเดินออกไป
“เดี๋ยวค่ะเลดี้ทิวา!! คุณลาออกจากที่นี่แล้วจะไปเรียนที่ไหนต่อ!?”
ครูมารีถาม
“....โรงเรียนมาเฟีย....ที่อิตาลี่....
แล้วจะกลับมาล้างแค้นให้ทิวาและนิลที่ตายไปเพราะไลลาด้วยตัวเอง....เพราะงั้นถ้าหาหลักฐานได้แล้วก็อย่าพึ่งเอามาประกาศจนกว่าจะกลับมาละ....”
“ทำไมล่ะค่ะเลดี้คุโรยูกิ!! เลดี้ยูริอุตสาห์หาหลักฐานเพื่อเอาผิดไลลาได้แล้วนะค่ะ!!”
“ยูริ.....ถ้าเธอเกิดอันตราย....พวกคุณต้องปกป้องเธอด้วยนะ.....ส่วนเรื่องที่ถาม....ไม่มีความจำเป็น.....ที่ต้อง...บอก...”
ฉันเดินไปทางสนามบินพร้อมกระเป๋าเดินทางที่จัดไว้
ดีค่ะ! พอดีเป็นไรต์หน้าใหม่แต่ก็ขอฝากนิยายเรื่องนี้ด้วยนะคะ ถ้ามีอะไรติก็เชิญติกันได้เลยนะคะ
ถ้าชอบก็อย่าลืมเม้นกันนะ! ไรต์จะได้มีกำลังใจเขียนต่อ บายจ้าา!!
ปล. ปรับอายุของตัวละครในลาฟลอร่าและเนื้อเรื่องเต็มที่ ถ้าไม่ชอบก็กดปิดได้เลย
ความคิดเห็น