คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ลำดับตอนที่ 2
3
ณ หอพักสตรี(สามมีขึ้นได้) บริเวณหลังมหาลัยที่มีชื่อเสียงเป็นอันดับหนึ่งของประเทศไทย ภายในหอพักสุดหรูที่ถูกแบ่งออกเป็นห้องนอนสองห้องและมีโซนห้องครัวและห้องรับแขก ในนั้นกำลังมีสาว(สวยด้วย)สองคนที่นั้นอยู่ที่โซฟาสีแดงสด
“นี่แก”
“อะไร” (ฉันตอบกับเมื่อยายจีรันพูดขึ้นมาขณะที่นั่งดูซีลีเกาหลีทางช่องเจ็ดในวันเสาร์อย่างสบาย)
“ก็เมื่อเช้าแกไปหาคุณปู่แกยังอารมณ์สนทรีอยู่เลย แต่พอแกกลับมาแกก็อารมณ์เปลี่ยนเป็นเมื่อคนปวดขี้แต่ขี้ไม่ออกอย่างไงอย่างนั้นเลย”
“ฉันเป็นแบบนั้นจริงหรอ”
“อือ”
“เหมือนคนปวดขี้จริงๆหรอ ว้ายคนสวยรับบอไว้ ”
“แกอย่ามาปัญญาอ่อน ฉันก็แค่เปรียบเทียบเท่านั้น”
“ฉันก็รู้หรอน่าว่าแกพูดเปรียบเทียบ แต่ฉันไม่อยากพูดถึงเมื่อเช้านี้ก็เท่านั้นเอง”
“ทำไมถึงไมอยากพูด คุณปู่ว่าแกหรอ”
“จะบ้าหรอ แกก็รู้ว่าคุณปู่ไม่เคยว่าฉัน”
“เออ! มันก็จริงของแก แล้วมันเรื่องอะไรวะ”
“ฉันจะเล่าให้ฟังนะ แกตั้งใจฟังละ เรื่องมันมีอยู่ว่าฉันไปหาคุณปู่ที่ห้องทำงานบนชั้นสิบสอง พอฉันเปิดเข้าไปก็พบว่าไม่มีคนอยู่ในห้องเลยสักคน แต่พอฉันจะเดินออกจากห้องก็ได้ยินเสียงคนอยู่ในห้องน้ำก็คิดว่าต้องเป็นคุณปู่แน่ๆ ฉันก็เลยไปยืนหน้าห้องน้ำกระว่าพอคุณปู่ออกมาก็จะกระโดดกอดให้หายคิดถึง พอเสียงประตูเปิดออกฉันก็เข้าไปกอดทันที่แต่”
“แต่อะไร”
“ก็ฉันคนที่กอดมันไม่ใช่คุณปู่นะสิแก”
“จริงหรอแก แล้วเขาเป็นใครละ ”
“นายนั้นนะหรอ ก็เป็นลูกเพื่อนแม่ของฉันไงละ ไม่พอนะนายนั้นนะทั้งปากดี กวนอวัยวะเบีองร่าง และไม่ให้เกียติผู้หญิงอีกตั่งหาก นายนั้นมันจะต่อยฉันด้วยนะแก หนำสำยังมาเรียกฉันว่ายายนมบูดด้วย เกิดมายังไม่เคยเจอผู้ชายแบบนี้เลยนะ ”
“จริงหรอแก มันกล้าทำแบบนั้นเชียวเหรอ อยากเห็นน้ำหน้ามันนักเชียว”
ยายจีทำหน้าอย่างเดือดร้อนแทนที่ฉันมีเรื่องกับนายนมวัวแดง ก็ฉันเพื่อนรักมันนี่ ถ้าไม่รักกันฉันคงไม่เล้าเรื่องบ้าๆที่จะโดนผู้ชายอย่างนั้นจะต่อยหรอ แต่ฉันรู้สึกว่ารักยายจีมากขึ้นทุกวัน ทุกวันและก็ทุกวันโดยเฉพาะตอนที่ฉันเดือดร้อนแบบนี้แหละ รักตายเลยเขิน >_<
“ถ้ามีโอกาสแกจะได้เห็นเองนั้นแหละ แกและฉันก็จะแกล้งนายนั้นด้วยกัน”
“ดี ดีมากเลยเพื่อนฉันยอมรวมมือ อยากเห็นเหมือนกันว่านายนั้นมันแน่สักแค่ไหน”
“รักแกวะ จี” ( ฉันพูดพางโผล่เอาไปกอดตัวยายจีที่นั่งอยู่ข้างๆฉัน)
“โอ๊ย! เจ็บนะแก เออฉันก็รักแก”
“มาแต่งานกันเลยไหม”
“จะบ้าหรอยะ ฉันชอบผู้ชายนะยะไม่ผู้หญิง”
“ก็ไหนแกบอกว่ารักฉันไง”
“รักของแกมันเป็นแค่เพื่อนโว้ย”
“แต่ฉันไม่ใช่” (ฉันพูดแบบจริงจังแล้วมองยายจีที่กำลังนั่งตัวแข็งกับคำพูดที่ฉันพูดออกไป)
“แก...อย่าล้อเล่นหนา”
“ไม่ได้หรอเล่นนะโว้ย” ฉันมองหน้าของยายจีที่กำลังทำท่าเหมือนคนปวดขี้แต่ขี้ไม่ออกเห็นแล้วอยากขำวะ “จี ! โกรักมึงวะ” (มาแบบรักแห่งสยาม)ฉันก้มตัวลงทำท่าเหมือนจะจูบยายจีนั่งตัวแข็งอยู่บนโซฟา ฉันโน้มตัวลงมาเรื่อยๆ และพอจมูกฉันและยายจีชนกันยายจีก็หลับตา “ฮา...ฮา....” ฉันระเบิดเสียงหัวเราะออกมาเมื่อเห็นยายจีนั่นหลับตาปรีอยู่อย่างนั้น
“แก่หัวเราะอะไรวะมิวล์”
“ก็หัวเราะแกนะสิถามได้ แกคิดว่าฉันจะรักแกแบบนั้นจริงๆหรือไง”
“ก็แกทำท่าเหมือน....”
“เหมือนอะไร”
“ก็เหมือน...”
“โอ๊ย !ยายจีฉันนะเพื่อนแกนะโว้ยและฉันก็ชอบผู้ชายด้วยฮ่า....”
“หรอแต่ฉันเชื่อในสิ่งที่แกพูด และท่าแกจะพูดแบบนั้นก็ดีแล้ว เพราะฉันก็จะบอกแกมานานเหมือนกัน”
“แกคงไม่หมายความว่า....”
“ใช่ โกรักมึงวะ”
“ไม่จริง......” ฉันวิ่งหนียายจีที่กำลังบ้าอะไรไม่รู้มาบอกว่ารักฉัน แต่เมื่อกี่ฉันแค่แกล้งมันเท่านั้นเอง มันดันคิดจริงหรือมันแค่หรอฉันกันแน่
“ฮ่า....ฮ่า...ขำมึงวะมิวล์ ฉันแค่หรอกแกเล่นเองก็ใครใช่ให้แกมาหรอกฉันวะ หือ..หือ เมื่อกี่ฉันนะหวั่นไหวนะเว้ย”
“หือ...หือฉันก็เหมือนกันแหละ”
ฉันและยายจีนั่งลงกับพื้นอย่างหมดแรงหลังจากการวิ่งไล่จับกับจีที่ล้อเล่นเรื่องบ้าๆนี่ และก็หัวเราะพร้อมกันอย่างมีความสุข ”ฮ่า...ฮ่า....”
ความคิดเห็น