ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    SF[BangChan]เคยรักฉันบ้างไหม

    ลำดับตอนที่ #1 : Path1:Kim Himchan's say100%

    • เนื้อหาตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 371
      5
      12 เม.ย. 56

    'BangLo'
    Baby1:คู่นี้น่ารักมาก
    Baby2:ใช่ๆอยากให้2คนนี้เป็นแฟนกันจริงๆเลย
    บลาๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
     .
     .
     .
     .
    'BangChan'
    Baby1:ไม่เห็นจะเหมาะสมกันเลยไม่สนับสนุนอย่างแรง
    Baby2:ก็น่ารักดีนะ...BangLoดีกว่านะ
    บลาๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
     .
     . 
     .
     .
    ทำไมถึงมีแต่คนสนับสนุนบังโล่อ่ะ บังชานดีกว่าเป็นไหนๆ นี่ถ้าไม่เห็นว่าเป็นเบบี้นะผมจคงไปพ่นไฟใส่คนพวกนี้ไปนานแล้วล่ะ คิดแล้วก็เซ็งทั้งๆที่ผมเป็น"แฟน"หมอนั่นแท้ๆแต่ไม่เห็นจะมีใครเห็นด้วยเลยแม้กระทั่งเจ้าตัวเองที่เขาไม่เคยรักผมเลยสักนิด
    "ฮิมชานฮยองคร้าบ"
    เสียงเรียกของยองแจทำให้ผมต้องละสายตาจากจอคอมพิวเตอร์พร้อมกับกดปิดหน้าต่างของเว็บบ้าบอนั่นลงจนเหลือแต่หน้าของแฟนฟิค'JunSeung' ไม่ได้!จะให้น้องรู้ไม่ได้ว่าผมน้อยใจไอ้ห้อย
    "ฮยองทำอะไรอยู่เหรอครับ"
    น้องถามพร้อมกับยื่นหน้าเข้ามาดูที่หน้าจอคอม
    "อ่านฟิคน่ะยองแจ...แล้วเรามีอะไรกับฮยองหรือป่าว"
    "ยงกุกฮยองให้มาเรียกน่ะครับ"
    มันจะเรียกผมไปทำไมอ่ะ แต่ก็ทำได้เพียงตั้งคำถามในใจเท่านั้นแหล่ะครับขืนผมไม่ไปหามันมีหวังผมคงได้ตายก่อน ถึงผมจะเป็นแฟนแต่ก็แฟนในนามเท่านั้นแหล่ะครับดังนั้นไม่ต้องแปลกใจถ้าเขาจะไม่หันมาเหลียวแลผมเลยสักนิดเดียว





    .....................................................ต่อครับ........................................................

    ห้องนั่งเล่น

    “ฉันจะออกไปข้างนอกกับเซลโล่ นายจะเอาอะไรไหม”

    ยงกุกเอ่ยถามผมทันทีที่ผมก้าวเข้ามาภายในห้องนั่งเล่น หน้าตาที่บ่งบอกชัดเจนว่าอยู่ในอารมณ์ไหนทำให้ผมได้แต่สั่นหัวเป็นเชิงปฏิเสธไป ผมไม่อยากไปขัดความสุขของเขานักหรอก ไม่ใช่คนที่เขารักจะไปมีสิทธิเรียกร้องอะไรจากเขาได้

    “งั้นเราไปกันดีกว่านะฮะยงกุกฮยอง”

    พอน้องพูดเสร็จยงกุกก็กุมมือน้องออกจากหอไป ผมก็ได้แต่กลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ให้มันไหลออกมาให้กับน้องๆได้เห็น

    “นี่เดี๋ยวฮยองจะไปเดินเล่นข้างนอกหน่อยนะ ถ้าฮยองกลับมาไม่ทันก็โทรสั่งอาหารกันก่อนได้เลยนะ”

    กล่าวจบผมก็รีบไปปลอมตัวแล้วเดินออกมาจากหอทันทีไม่รอให้น้องๆด้ามหรือทักท้วงอะไร

    코나빈스 (Kona Beans) 

    ผมมาหยุดอยู่ที่หน้าร้านกาแฟซึ่งผมเคยเห็นในอินเทอร์เน็ตว่าเป็นร้านของรุ่นพี่ super junior  แต่มีใครบ้างนั้นผมเองก็จำไม่ได้หรอก

    อืม...วันนี้รู้สึกว่าคนมันจะเยอะผิดปกตินะเนี่ย แต่ผมก็ไม่ได้สนใจหรอกก็ผมหิวนี่นาเดินเข้าไปนั่งในร้านเลยล่ะครับ

    “ไม่ทราบว่าจะรับอะไรดีครับ”

    ถ้าดื่มกาแฟตอนนี้ตอนกลางคืนคงจะนอนไม่หลับแน่ๆ

    “โกโก้เย็น...และขอบัตเตอร์เค้กด้วยละกันครับ”

    “รอสักครู่นะครับ”

    พอพนักงานเดินจากไปผมก็เลยได้แต่มองดูรอบๆร้านจึงทำให้รู้สาเหตุที่คนเยอะแล้วล่ะครับ ลี ซองมินต้นเหตุที่ทำให้ร้านนี้เต็มไปด้วยผู้คนมากมาย

    “นี่ครับ  ของที่สั่งได้แล้วนะครับ”

    พนักงานของร้านวางโกโก้กับเค้กลงบนโต๊ะให้ผมก่อนที่จะเดินไปรับออเดอร์จากโต๊ะอื่น

    ทุกคนกำลังสงสัยใช่ไหมครับว่าทำไมผมกับยงกุกถึงเป็นแฟนกันทั้งๆที่เขาไม่ได้รักผมเลย ผมน่ะหลงรักเขาตั้งแต่ที่ได้เข้ามาเป็นเด็กฝึกหัดแล้วหล่ะครับ มันนานมาแล้วแต่ผมก็พึ่งจะได้สารภาพรักกับเขาเมื่อตอนที่เราเดบิวต์ได้เพียงแค่หนึ่งเดือนและวันนั้นมันก็เป็นวันที่ร่างกายของผมได้ตกเป็นของเขาและเขาคงจะไม่บอกน้องๆว่าผมกับเขาอยู่ในสภานะอะไรถ้าจงออบไม่เปิดประตูเข้ามาเห็นว่าพวกเราอยู่ในสภาพไหนผมคงไม่ต้องอธิบายใช่ไหมครับ แต่ถึงแม้ว่าเขาจะบอกน้องๆว่าผมกับเขาเป็นแฟนกันแต่ว่าเขาก็ไม่เคยที่จะแสดงอะไรออกมาว่าเขารักผมเลยสักนิดเดียว ส่วนมากเขาจะใช้เวลาอยู่เซลโล่มากกว่าผม ผมเข้าใจนะว่าน้องมีเสน่ห์มากกว่าผม น่ารักกว่าผม เก่งกว่าผม  ถ้าผมเป็นยงกุกผมก็เลือกเซลโล่ล่ะนะ ใครเขาจะมาเลือกคนไม่เอาไหนอย่างผมกันล่ะใช่ไหมครับ ผมเจ็บนะที่ทุกอย่างมันเป็นแบบนี้แต่จะให้บอกเลิกก็ไม่กล้าที่เอ่ยคำนั้นออกมา แต่ผมก็เจ็บนะกับการที่เราอยู่ในสถานะของคำว่า แฟน แต่ก็ไม่เคยที่จะได้รับความรักจากเขาเลย ยงกุกชอบบอกว่ารำคาญเวลาอยู่กับผม ผมไม่เข้าใจว่าผมทำตัวน่ารำคาญมากนักเหรอ กับการที่เราเป็นห่วงคนที่เรารักผมถามเขาว่าเหนื่อยไหมแต่คำตอบที่ได้รับกลับมามักจะมีแค่เสียงถอนหายใจ สีหน้าเบื่อหน่าย สายตาดุๆไม่เคยที่จะมีรอยยิ้มมอบให้ผม ไม่เคยเลยที่จะบอกรักกัน ไม่เคยเลยที่จะมีของขวัญมาให้ในวันครอบรอบของการคบกัน เวลาผมไม่สบายคนที่อยู่ดูแลผมไม่ใช่ยงกุกแต่เป็นน้องๆในวงแต่พอเซลโล่ไม่สบายยงกุกกลับสามารถที่จะดูแลน้องได้มันน่าเจ็บใจใช่ไหมครับ แต่ไม่รู้ทำไมทั้งๆที่เขาทำให้ผมเจ็บขนาดนี้ผมกลับเลิกรักเขาไม่ได้สักที



    To be con.



    talk: เป็นฟิคเรื่องแรกที่ได้แต่งนะครับ มีข้อผิดพลาดอะไรตรงไหนบอกเราได้เลยนะจะได้ปรับปรุงเรื่องนีไม่น่าเกิน 6 ตอนก็จบจะมีพาทย์ของฮิมชานกับยงกุกอาจจะมีสเปเชี่ยลคู่อืนด้วยยังไงก็ต้องดูอีกที อาจจะมาลงให้ช้าเพราะมีอุบัติเหตุนิดหน่อยแต่ยังไงก็จะมาลงให้จนจบนะครับ 


    <a href="http://writer.dek-d.com/loveprettygang/story/view.php?id=595078" target="_blank">:)
    <style type="text/css">
    .head1 { background:#f49075 !important; 
    border:1px solid #f49075 !important; }
     
    .head1 h1 { color:#ffffff  !important; font-family: Tahoma ;
    border-top:1px dashed #ffffff  !important; 
    border-bottom:1px dashed #ffffff  !important;}
     
    .head2 font { color:#ffffff  !important; font-size:12px; }
    .head2 table,.head2,.head2 td { background:#f49075 !important; }
     
    .tableblack { border-bottom:4px solid #ffffff  !important; 
    color:#ffffff; font-size:12px; font-weight:400; }
     
    h2 { color: #E69A85 !important ;}
    span.desc_head {font-weight: bold;}
    span.small_title { color:#ffffff  !important;} </style>
    <style type="text/css">
    A:active,a:visited { color:#DEB2A4 ; }
    A:hover { border-top:1px dashed #FCFAF7 !important; 
    border-bottom:1px dashed #D3EDED !important;
    color:#8ABDBC !important; 
    background:#FCFAF7 ;letter-spacing:1px } 
     
    BODY { scrollbar-3dlight-color: #FFFFFF;
    scrollbar-arrow-color:#FFFFFF;
    scrollbar-darkshadow-color:#FFFFFF;
    scrollbar-face-color:#edcda5;
    scrollbar-highlight-color:#edcda5;
    scrollbar-shadow-color:#edcda5;
    scrollbar-track-color: #FFFFFF; }
     
     INPUT,SELECT,TEXTAREA { background-color:#ffffff  !important; 
    border:dashed 1px #F2E1DC !important; 
    color:#E3BCB1 !important; 
    font-family:tahoma; font-size:12px; }
     
    a:link { color:#D69885 ; }
     
    body { background: #ffffff url(http://image.dek-d.com/25/1117806/110075827) repeat fixed; } hr { visibility:hidden; }
     
    table { background:#FFFFFF; border:none; 
    border-collapse:separate !important; }
     
    .tableblack { border:0px solid #fff !important; color:#f5f5f5;
    font-size:12px; font-weight:700; }
     
    table,td,span.desc_head,tbody,tr { background: #ffffff !important; 
    border:none !important; 
    color:#DB9B88 ; font-size:12px; }
     
    table.story { border:none; color: #ffffff ; 
    font-size:12px; font-weight:700; }
     
     td,td font { color:#D4B1A7 !important; }
     
    td,th,div,body,li,ul,p { color:#DBB2A7 !important; 
    font-family:Tahoma; font-size:12px; } </style>
    <style type="text/css">
    *::selection{
    background:#FEF8F0;
    color:#f3b7a3;}
    *::-moz-selection{
    background:#FEF8F0;
    color:#f3b7a3;}
    *::-webkit-selection{
    background:#FEF8F0;
    color:#f3b7a3; </style>
    <style type="text/css">
    ::-webkit-scrollbar-thumb:vertical {
    background-color:#f2b49f;
    height:10px;
    -moz-border-radius: 10px 30px;
      border-radius: 3px;
    }
    ::-webkit-scrollbar-thumb:horizontal {
    background-color:#ffefdb ;
    height:13px !important;
    }
    ::-webkit-scrollbar {
    height:13px;
    width:13px;
    background-color:#ffefdb;
    } </style>
    <strong>Shalunla</strong></a></a>

     

     

    :) Shalunla
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×