ฮยองผู้น่าร้าก...คิมมินซอก.

เช้าที่สดใส..ซิ่วหมินฮยองผู้น่ารักอย่างผมที่มักจะตื่นเช้าเสมอ ทุกวันผมจะออกไปวิ่งสักรอบสองรอบก่อนไปห้องซ้อม 
รองเท้าที่ผมใส่ในตอนนี้พิเศษกว่าวันไหนๆมันเป็นรองเท้าผ้าใบลายสีเหลืองยี่ห้อดังราคาแพงของลู่หานที่ใครๆก็แตะไม่ได้สักคน...แต่เมื่อคืนหมอนั่นถือรองเท้าคู่รักมาให้ผมแล้วบอกว่า...
"รองเท้านายพื้นมันสึกแล้ว...ให้ยืม"ผมตกใจมาก!จู่ๆหมอนี่รู้ได้ไงว่ารองเท้าเน่ามันขาดแล้ว
ตอนแรกผมก็ไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยินหรอกแต่พอเจ้าของรองเท้าเริ่มหน้ามุ้ยเท่านั้นล่ะ
"ฉันจะใส่..ขอบใจนะ"ผมตอบออกไปตามมารยาทแต่ลึกๆแล้วแอบกลัวอยู่นิดๆ
   หลังจากที่ผมวิ่งกลับมา ทุกคนในบ้านก็ตื่นกันแล้ว เลย์นั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ในครัวส่วนเฉินออกไปซื้อแฮมกับไข่ที่ร้านสะดวกซื้อ คริสยังคงอยู่ในห้องนํ้ามีเพียงเทาเทาที่เสร็จจากภาระกิจส่วนตัว
"ฮยอง!..หายไปไหนมา"เทาถามผม
"ไปวิ่งมา..กะจะชวนนายแต่เห็นหลับอยู่...ไปอาบนํ้าก่อนนะ"ผมขี้เกียจตอบคำถามที่เทาจะถามอีกเลยตอบให้หมด
"เลย์...อาหารเช้าของฉันไม่เอานะ"เสียงลู่หานดังจนผมได้ยินชัดเจน
ลู่หานถือขาดนํ้าเดินผ่านโต๊ะอาหารที่ผมกำลังนั่งกินแฮมกะไข่ดาวที่เลย์ทำให้...มันอร่อยคับ..
ผมกำลังดื่มนํ้าหลังจากกินมื้อเชาเสร็จ
"ฮยอง!...ฮยอง!..."เสียงเฉินตะโกนเรียกใครสักคนที่แก่กว่าเขา
"ฮยองซิ่วหมิน!"เสียงเฉินยังคงตื่นเต้นกับการเรียกชื่อจนเลย์ต้องวิ่งออกจากครัว
"เบาๆก็ได้...ฉันได้ยินแล้ว..มีไร"ผมบอกเฉิน
"รองเท้า....รองเท้าพี่นะสิ"เฉินพูดเสียงเรียบ
"รองเท้าฉัน..รองเท้าฉันมันทำไม...นายจะยืมเหรอ"
"จะทิ้งทำไมไม่บอกกันล่ะ"เฉินรู้สึกเสียดายนิดๆแต่ผมสิ....เฮ้ย!...
"ฮะ!...นี่..นายเห็นที่ไหน"ผมมั่นใจว่าเก็บไว้ในตู้ดีแล้วนี่
"บนรถขยะ!...เมื่อกี้"นิ้วเรียวชี้ไปที่รถสีเขียวคันใหญ่ที่วิ่งผ่านหน้าบ้านไป
"ไม่~~~ไม่นะ!..คุณลุงคับ...รอผมด้วย"เสียงผมดังลั่นในบ้านแต่ตัวผมวิ่งไล่ตามรถขยะ
รู้ไหม..นั่นมันรองเท้าคู่แรกที่ผมซื้อมาด้วยนํ้าพักนํ้าแรงเลยนะ...คุณลุง!...หยุดรถที..ได้โปรด
  ผ่านไปเกือบชั่วโมงกว่าผมจะได้รองเท้าสุดที่รักกลับมาในอ้อมอกอีกครั้งแต่กลิ่นกับสภาพหน้าตายังกะไม่ได้อาบนํ้ามาทั้งชาติ สมาชิกในบ้านมองหน้าผม...พวกมันคงคิดว่าผมไม่กล้าคุ้ยขยะล่ะสิ
คนอย่างคิมมินซอกถ้าคิดจะทำอะไรก็ต้องทำให้ถึงที่สุด...ว่าแต่ใครกันมันเอารองเท้าข้าทิ้ง..อย่างนี้ต้องสืบ