ประตูห้าเปิดออก
พร้อมกับคนตัวเล็กที่เดินหิ้วของดุ๊กดิีกออกมาจากตัวห้าง
ก่อนที่จะมาหยุดนั่งอยู่ตรงป้ายรถเมย์เพื่อรอคนคนหนึ่งมารับ
"สิค..."
เสียงนุ่มละมุนดังอยู่ข้างๆหู
ทำให้เจ้าของชื่อลืมตา พร้อมกับกระพริบตาถี่ๆเพื่อปรับแสง
"ป่ะ ลุกได้แล้ว เดี๋ยวกลับช้านะ"
เธอเตือนคนที่เพิ่งตื่นจากนิทรา พร้อมกับจับมือให้อีกคนเด็กกว่าลุกตาม
เป็นไปตามคาดน้องลุกและเดินตามคนพี่มาจนถึงรถ
เจนนิษฐ์เปิดประตูรถให้น้องขึ้น และตนเองก็เดินออกมาทางด้านคนขับ
รถคันสวยออกพุ่งทะยานไปตามท้องถนน
ภายในรถมีเพียงเสียงของคนด้านข้าง
ที่พูดนู่นนี่ไปเรื่อย ให้เขาฟัง
เจนนิษฐ์อดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้
ที่มิวสิคพูดทั้งยังแสดงท่าท่างไปด้วย
เป็นอย่างนี้มานานแค่ไหนก็ไม่รู้
รู้ตัวอีกทีเจนนิษฐ์ก็มารับมิวสิคที่ตรงหน้าห้างทุกวัน
และไปส่งมิสิคที่หอพัก
จนสนิทกับพี่ยามหน้าหอไปเสียแล้ว
ยิ้มทุกครั้งเมื่อมิวสิคพูดนู่นนี่ให้ฟัง
และก้ไม่รู้เมื่อไร
ที่รู้สึกว่าเด้กน้อยที่ชื่อมิวสิค
เป็นสิ่งสำคัญในชีวิตที่ขาดไม่ได้
อยู่ๆทั้งรถก้เงียบลงเมื่อ คนที่พูดมาทั้งทางหลับไปแล้ว
เจนนิษฐ์ เอื้อมมือไปเปิดเพลง
เพลงสบายๆคลอเข้ากับเสียงของแอร์และเสียงงึมงัม
ของคนด้านข้าง
ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนสี ไฟตามทางเปิดขึ้น
'อ่า มืดซะแล้ว'
เวลาที่เธอจะได้อยู่กับเด็กน้อยของเธอลดลงทันที่เมื่อฟ้ามืด
เจนนิษฐ์เร่งความเร็วของรถขึ้น
เพื่อจะให้ถึงที่หมายโดยเร็ว
เพียงไม่นาน รถสับอร์นเงินก็จอดเทียบหน้าหอพักแห่งหนึ่ง
"สิค... ตื่นได้แล้วถึงแล้วนะ
เธอเรียกน้องเบาๆ
เสียงงึมงัมออกจากอีกคนทำให้รู้ว่า
มิวสิคยังไม่ตื่น
"สิค ตื่นได้แล้ว"
เธอเขย่าหัวของมิวสิกเบาๆ
ทำให้คนตัวเล็ก ยู่ปากด้วยความขัดใจ
"รีบไปไหนอ่ะ"
"พี่มีธุระต่อ ไว้พรุ่งนี้ พี่จะมาอยู่ยั้นเที่ยงคืนเลย"
"พูดแล้วนะ..."
"อืม สัญญาเลยค่ะ
เจนนิษฐ์ ยื่นนิวก้อยให้คนตรงหน้า
และมิวสิคก็ใช้นิ้วเดียวกันเกี่ยวไว้
"ฝันดีนะ มิวสิค"
"ค่าาา"
---------------------------------40%---------------------------------
รออยู่นะฮะ