[Fic Beast] Because of you รักนี้ให้คุณคนเดียว

ลำดับตอนที่ #2 : [Because of you: 2]เจออีกแล้ว!!

� � � � � � � � � � � � � � � � � � ��เจออีกแล้ว!! �

� � � ��

ทางด้านโยซอบ


''มาสายอีกแล้วนะยังโยซอบ!!!'' เสียงเพื่อนรักของผมเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นผมกำลังวิ่งมา

''แฮ่กๆๆๆ'' ผมนั่งหอบต่อหน้าเพื่อนรักของผมอย่างเหนื่อยล้า

''อ่าว...เฮ้ย!เป็นไรเนี้ยวิ่งมาอย่างกับเจอควายไล่ขวิด -.- '' เพื่อนรักของผมพูดพร้อมกับนั่งลงมาดู

''ไม่ได้เจอควายไล่ขวิดสักหน่อย!! -3-!'' ผมเถียงพร้อมกับลุกขึ้นยืนเต็มความสูง [ถึงแม้ไม่สูงมากก็เหอะ=[]=]

''แล้วเป็นอะไรมาล่ะ????'' เพื่อนรักของผมถามแล้วยืนขึ้นกอดอกมองหน้าผม

''ก...ก็ชั้นไปเจอไอ้รุ่นน้ิองหน้าหล่อมาอ่ะดิกวังงงงง'' ผมยืนพิงพนังมองหน้ากวังอย่างเอาเป็นเอาตาย กวังเป็นเพื่อนรักของผมตั้งแต่ผมจำความได้น่าจะเป็นประมาณอนุบาล3

''แล้วไงอ่ะ'' กวังถามพร้อมทำหน้าเซ็งๆ

''แล้วไอ้นั้นก็ถามชั้นไม่เลิกชั้นเลยวิ่งหนีมานี้ไง'' ผมพูดแล้วยกมือยืดแก้ม2ข้างของกวัง

''แล้วไอ้รุ่นน้องหน้าหล่ออะไรของนายชื่ออะไรล่ะ'' กวังถามพร้อมหยิบมือของผมออก

''อืม....อะไรอุนๆนี้แหละชั้นก็จำไม่ค่้อยได้ด้วยน่ะสิ'' ชื่ออะไรน้าาา ตอนนั้นผมยังจำได้ขึ้นสมองลงมาที่ใจตอนนี้หายไปไหนแล้วก็ไม่รู้ -.-

''น..นายอย่าบอกนะว่าชื่ออุนจิ!! ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก'' กวังพูดพร้อมระเบิดหัวเราะแบบไม่เกรงใจใคร

''ไม่ใช่สะหน่อยยยยยยยยยยยยยยยยยย'' ผมปฏิเสธเสียงแข็ง

''ก๊ากๆ แล้วชื่ออะไรล่ะะะะะะะ??'' กวังถามพร้อมทำหน้าทะเล้น

''อืม... อ๋อ!!ชั้นจำได้แล้ว!!เขาชื่อดงอุน ซนดงอุน!!'' ผมพูดขึ้นมาอย่างไม่หยุด

''ซน - ดง - อุน ชั้นว่าชื่อคุ้นๆนะ'' กวังถามพร้อมกอดอกคิด

''ชั้นว่าชั้นไม่เห็นคุ้นเลย นายคิดไปเองหรือเปล่า??? - -?'' ผมถามและคิดตาม�

''คงจะใช่ชั้นคงคิดไปเอง'' กวังพยักหน้า
�
ทั้ง2สนทนากันไปเรื่อยๆโดยไม่ทันสังเกตุสายตาที่จ้องมาหาพวกเค้าทั้ง2คนอยู่

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

''โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยย ฝนตกอีกแล้วววววววววชั้นเกลียดฝนตกกกกกกกกกกกกก'' เสียงโวยวายของกวังดังขึ้นมาเมื่อคาบสุดท้านผ่านพ้นไป

''ช้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยชั้นก็เกลียดดดดดดดดดดดดดดดดดด'' ผมพูดเสริม

''พวกนาย2คนพูดกันเบาๆไม่ได้หรือไง!!!!'' เสียงโวยวายของหัวหน้าห้องผมดังขึ้นมา

''ขอโทษครับ!!!'' พวกผมพูดพร้อมโค้งหัวให้หัวหน้าห้องขี้โวยวายอย่างดูจุนรัวๆ

''อืมๆ'' หัวหน้าห้องพูดพร้อมออกจากห้องเรียนเพื่อที่จะกลับบ้าน

''โยซอบวันนี้นายได้เอาร่มมารึเปล่า!!!'' กวังรีบหันหน้ามาถามผมด้วยความเร็วแบบขนาดกล้องยังจับภาพไม่ทัน[?]

ผมล้วงมือหาร่มในกระเป๋าเป้ของผมอย่างรวดเร็ว

''แหะๆ กวังอา~ขอเข้าร่มกลับบ้านด้วยสิ~" ผมพูดอย่างออดอ้อน

''ไม่โว๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย''กวังพูดเสียงดังแล้ววิ่งออกจากห้องไปเลย�

''อะไอ้เพื่อนบ้า แค่ขออาศัยร่มกลับบ้านด้วยก็ไม่ได้วันนั้นนายยังยืมเงินชั้นไปตั้ง2บาทยังไม่คืนเลย'' ผมพูดพึมพำไปมาแล้วก้มหน้ามองแต่พื้น

''ตุบ!!'' ผมเดินไปชนกับคนคน1อย่างจัง

''ข..ขอโทษครับๆๆๆๆ'' ผมพูดแล้วโค้งให้รัวๆ

''อ้าวฮยอง!! เจอกันอีกแล้วนะครับ'' เสียงนี้มัน...คุ้นๆ

ผมหันหน้ามามองหน้าของต้นเสียงเมื่อกี้

"นาย!!!!!'' ผมร้องออกมาลั่นอย่างตกใจ

''ผมทำไมหรอครับฮยอง??'' เขาถามพร้อมมองหน้าผมอย่างสงสัย�

''ป...เปล่าาาา'' ผมถามแล้วรีบก้มหน้าทันที

''อ..อ่าวฮยองเป็นอะไรหรอครับ??'' เขาย่อตัวแล้วยื่นหน้ามาใกล้ๆผมเพื่อจะดูว่าผมเป็นอะไร

''..... -//-'' ผมไม่ตอบได้แต่ก้มหน้าอย่างนั้น

''ย๊าา ฮยอง!!ผมว่าฮยองต้องไม่สบายแน่ๆเลยดูสิหน้าแดงไปหมดแล้วเนี้ย'' เขาถามแล้วยื่นมือมาจับหน้าผากของผม

''ตัวก็ไม่ร้อนหนิ...'' เขาพูดพึมพำ แต่เผอิญผมเป็นคนหูดีเอิ๊กๆ

''ชั้นไม่ได้เป็นไข้ ไปล่ะนะ-//-'' ผมรีบเดินมาจากจุดนั้นอย่างเร็ว

ผมกำลังจะเดินออกจากอาคารของผมเพื่อจะต่อสู้กับฝนทั้งหลายที่เทมาๆอย่างไม่มีท่าทีจะหยุด

''เดี๋ยวฮยอง!!!!!!'' ดงอุนตะโกนห้ามผมออกมาเสียงดัง

''อะ..อะไร??'' ผมหันไปมองหน้าอย่างสงสัย

''ฮยองไม่สบายอยู่นะครับเดินตากฝนกลับบ้านเดี๋ยวก็ไม่สบายหนักกว่าเดิมหรอก!!'' ดงอุนดุอย่างกับพ่อ แต่คำพวกนั้นก็แฝงไปด้วยความห่วงใยล้วนๆ

''แล้วจะให้ชั้นทำไงได้ล่ะ ร่มชั้นก็ลืมเอามา=[]='' ผมตอบไปอย่างหาเรื่อง

''งั้นผมไปส่งก็ได้ครับ'' ดงอุนตอบพร้อมยิ้มออกมาอย่างหล่อ -//-

''จะดีหรอ??'' ผมถามอย่างลังเล

''ครับ แล้วฮยองอยู่แถวไหนล่ะครับ'' เขาถามแล้วหยิบร่มสีเขียมเข้มขึ้นมา

''อยู่แถวXH@%+%'' ผมตอบไป

''ดีจังครับ!!'' ดงอุนยิ้มแล้วกางร่มออก

''ทำไมอ่ะ??- -? '' ผมถามแล้วก็เขยิบตัวเข้าไปใกล้ๆคนตัวสูงเพื่อจะได้เข้าร่ม

''ก็บ้านฮยองอยู่ข้างบ้านผมพอดีน่ะครับ'' ดงอุนพูดแล้วโอบไหล่ผมเข้ามาในร่ม�

''ห๊ะ!!! จริงด้วย!!ชั้นลืม เพื่อนข้างบ้านชั้นตะกลูซน'' ผมถามพร้อมทำหน้าแตกตื่น

''55555555555555'' ดงอุนหัวเราะออกมาเสียงดัง

''หัวเราะอะไร - -*'' ผมถามอย่างไม่ค่อยพอใจ

''ก็แค่บ้านอยู่ใกล้กันต้องทำหน้าตาแตกตื่นขนาดนั้นเลยหรอครับ5555555'' ดงอุนพูดแล้วหัวเราะออกมาไม่หยุด

''ก..ก็'' ผมพยายามจะเถียงแต่... ผมเถียงไม่ออก -..-

''ก็อะไรครับ??'' ดงอุนหยุดขำแล้วจ้องมาที่ผม

''เปล่าาาาาา กลับบ้านกันเถอะ~'' ผมพูดแล้วลากคนตัวสูงกลับบ้านทันที

เราสองคนคุยกับไปคุยกันมาโดยไม่ทันสังเกตุสายตาคู่เดิมที่จ้องมองทั้งผมและดงอุนอย่างตาไม่กระพริบ

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ผมและดงอุนเดินคุยกันไปมาจนถึงบ้านของผม
''อ่า.. ขอบคุณมากนะที่มาส่ง'' ผมพูดขอบคุณดงอุนที่อุส่าให้อาศัยร่มจนมาถึงบ้านของผม�

''ไม่เป็นอะไรหรอกครับ'' เขายิ้มให้

''นั้นชั้นไปนะ'' ผมกำลังจะเดินออกจากร่มแต่ร่างสูงจับต้นแขนของผมไว้ก่อน

''เดี๋ยวครับ ฮยองยืมโทรศัพท์หน่อยสิครับ'' ดงอุนพูดแล้วออดอ้อนผม

''อา.. ก็ได้ๆ'' ผมพยักหน้าแล้วยื่นโทรศัพท์รุ่นNote2สีขาวให้ดงอุน ถ้าไม่ติดที่ว่าดงอุนให้ผมอาศัยร่มมาถึงบ้านผมไม่มีวันให้เด็ดขาด -..-

ดงอุนหยิบโทรศัพท์ของผมแล้วกดไปมา�

Because i'm shadow shadow shadow~�

เสียงโทรศัพท์ของดงอุนดังขึ้นแล้วก็หยุดไป ผมมองการกระทำนั้นอย่างมึนงง�

''อ่ะนี้ฮยองผมยิงเบอร์ฮยองใส่เครื่องผมเรียบร้อยล่ะนะเดี๋ยวคืนนี้โทรไปหานะครับ~'' ดงอุนพูดแล้วก็เดินเข้าบ้านของตัวเอง ก่อนจะเข้าบ้านไปเขาหันมาส่งยิ้มให้ผมแล้วก็เดินเข้าประตูไปเลย

''อะไรของมันว่ัะ-.-'' ผมพึมพำกับตัวเองแล้วก็เดินเข้าบ้านไป

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ตอนนี้ก็จะ4ทุ่มกว่าแล้ว ผมกำลังจะเดินไปขึ้นเตียงนอนแต่แล้วเสียงโทรศัพท์ผมก็ดังขึ้น

so beautiful my girl oh oh girl oh oh girl~

ผมจ้องมองเบอร์แปลกในโทรศัพท์ผมแล้วบ่นออกมาว่า ''ใครว่ะโทรมาสะดึกดื่น!! อย่างนี้ต้องว่าสักหน่อยสะแล้ว!''

ผมกดรับโทรศัพท์แล้วก็ทำเสียงไม่พอใจใส่ ''ฮัลโหล!! นี้ใคร!!!!''

''ผมเองฮ่ัะฮยองซนดงอุน'' เขาตอบมา

''อ่าว นายเองหรอโทรมาทำไม?'' ผมถามอย่างใจเย็นแหมมมมก็กลัวเสียภาพพจน์เป็นนะะะะ�

''ก็... บ้านผมไม่มีใครอยู่อ่ะฮยอง'' เขาตอบเสียงสั่นๆ

''แล้วไง??'' ผมตอบไปพร้อมทำหน้าเซ็งโลก

''ผมขอนอนด้วยได้มั้ยครับ?'' เขาตอบมา

''อืม.....คิดก่อน'' ผมยืนคิดว่าจะให้นอนด้วยดีมั้ย

''น้าาาฮยองน้าาา'' เขาอ้อนสุดชีวิต

''งั้น...ก็ได้ เดี๋ยวชั้นไปรับหน้าบ้านนะ'' ผมพูดแล้วกำลังจะเปิดประตูห้องนอนเพื่อไปรับร่างสูง

''ไม่ต้องฮยองผมอยู่หน้าระเบียงฮยองล่ะครับ''
�
''ตึ๊กๆ'' เขาเคาะกระจกระเบียง2ครั้งแล้วยืนรอ

ผมเดินไปเปิดประตูกระจกระเบียงเพื่อให้ร่างสูงเข้าห้องมา

คือห้องผมกับห้องดงอุนจะมีระเบียงหันหน้ามาหากันแล้วก็จะมีต้นไม้มาคั้นกลาง2-3ต้น

''ป่ะไปนอนได้แล้วครับฮยอง'' ร่างสูงเดินไปนอนบนเตียงนอนผม =[]= ทำอย่างกับว่าเป็นห้องของตัวเองงั้นแหละ

''อ๋อได้ๆ'' ผมเดินไปปิดไฟแล้วเดินไปนอนบนเตียง ไอ้นี้จะลักหลับผมมั้ยเนี้ย!! [ผมคิดอะไร-....-]

อยู่ๆก็เหมือนมีอะไรมาเกาะแกะอยู่ที่เอวของผม นั้นมันมือดงอุนแน่ๆ!!

''นายทำอะไรน่ะ!!'' ผมตะโกนลั่น

''ชู่ววว เงียบสิฮยองเดี๋ยวพ่อแม่ของฮยองก็มาหรอก คืนนี้ขอนอนกอดหน่อยนะครับ คึคึ'' เขาดึงผมไปก่อนพร้อมกับยิ้มให้

''อาๆก็ได้ๆ'' ผมพูดพร้อมหลับตาลงเพราะความเหนื่อยล้าของวันนี้

''ฝันดีครับ'' ร่างสูงพูดแล้วกอดผมแน่นเหมือนกลัวผมจะหายไป

''ฝันดีๆ'' ผมพูดส่งๆไปแล้วหลับใหลไปในนิททา
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
อา... มันดูน้อยๆยังไงก็ไม่รู้-3- ถ้าพิมพ์หล่นหรือพิมพ์ผิดก็ขอโทษด้วยนะค่ะ �โค้ง. ติดตามกันด้วยนะค้าาาาา สักนิดก็ยังดี~ ^[++++++++]^ ไฟร์ติ้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

��