[Fic Beast] Because of you รักนี้ให้คุณคนเดียว

ลำดับตอนที่ #1 : [Because of you: 1] บทนำ

บทนำ
�

ฝนที่ตกลงมาไม่มีประโยชน์อะไรต่อผมตอนนี้เลย...

''ฮึก... ทำไม.. ทำไมนายถึงทิ้งผมไป...'' เสียงทุ้มนุ่มที่ตอนนี้สั่นครอพูดออกมาอย่างเหม่อลอย น้ำตาที่ค่อยๆไหลลงมาเรื่อยๆจนถึงแก้มทั้ง2ข้าง

''นาย..ไม่รู้หรือไง...ว่าฉันรัก..นายขนาดไหน...มีย์ ฮึก.. ฮือ..'' ร่างสูงเดินตากฝนจนถึงบ้าน ขาทั้ง2ข้างก้าวเข้าห้องนอนอย่างอ่อนแรง

ร่างสูงค่อยๆ ล้มตัวลงนอนบนเตียงนอนกว้าง

''ฮึก..ฮือ... นาย...ทำไม..ไม่รักผม.. ฮึก.. มีย์...'' ร่างสูงพูดอย่างนั้นซ้ำไปซ้ำมาจนเขาเผลอหลับไปทั้งน้ำตา....

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

� � 7.43 น.
แสงแดดวันใหม่ส่องเข้าตาคนที่นอนขดอยู่บนเตียง

''อืม....'' ร่างเล็กลุกขึ้นมานั่งขยี้ตาเหมือนเด็ก

''เฮ้ย!!!!!! นี้มันกี่โมงแล้ว!!!!!!!'' ร่างเล็กคว้านหานาฬิกาอย่างเร่งรีบ

''7.45!!!! อร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!สายอีกแน่!!!'' ร่างเล็กเด้งขึ้นจากเตียงวิ่งเข้าห้องน้ำด้วยความเร็ว

''ตึ้งๆๆๆๆ'' เสียงฝีเท้าคนตัวเล็กวิ่งลงมาจากชั้น2

''โยซอบ! ไปโรงเรียนสายอีกแล้วนะลูก!! เมื่อคืนทำอะไรอยู่!!!!!'' เสียงผู้เป็นแม่ตะโกนลั่นบ้าน

''เมื่อคืนผม...ผมดูการ์ตูนอยู่ฮ่ะ เลยนอนดึกไปหน่อย แหะๆ '' โยซอบหัวเราะออกมาแก้เก้อ

''โตแล้วยังจะดูการ์ตูนอีก โตแล้วนะลูกไม่ใช่เด็กๆทำตัวให้เหมือนผู้ใหญ่หน่อยสิ'' ผู้เป็นแม่บ่นชุดใหญ่ใส่มาไม่ยั้ง

''อาๆ แม่คร้าบบบบบบ มันจะ8.15 แล้วอ่าาาาา นั้นผมไปก่อนนะครับ'' โยซอบโค้งให้ผู้เป็นแม่แล้ววิ่งออกไปจากบ้านเลย

''ดูลูกคนนี้สิ แม่ยังบ่นเอ้ยพูดไม่จบเลยไปสะล่ะ'' ผู้เป็นแม่ส่ายหัวไปมา

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

''ฮึบ'' ผมกระโดดเกาะรั้วโรงเรียนอย่างลำบาก ก็ดูรั้วโีรงเรียนสิสูงก็สูง�

''ตุบ!!'' ผมกระโดนลงจากรั้วโรงเรียนอย่างชำนาญ คึคึผมมาสายบ่อยไงงงงง เลยชำนาญญญญ

ทันใดนั้น..

''เฮ้อ...ทำไมนายไม่รักผมนะ'' โิอ้แม่เจ้าาาาาาาาา มะเมื่อกี้เสียงใครน่ะ!! หรือว่าจะเป็นผี!!! �ผมค่อยๆย่องไปดูต้นเสียงที่มาจากโต๊ะนั่งใต้ต้นไม้ต้นใหญ่ต้นหนึ่ง

''หล่อ...'' ผมหลุดปากพูดคำว่าหล่อออกมาเบาๆ แต่ดูเหมือนนายนี้จะหูดีสะเหลือเกิ๊นนนนน =[]=

''เมื่อกี้นายว่าอะไรนะ'' เขาเดินมาพูดกับผมที่ยืนเอ๋ออยู่ ผมรีบทำหน้าตาปรกติตามเดิม

''กะ...ก็ปล่าวนี้'' ผมพูดไปเสียงตะกุกตะกัก ก็แหมมมม มีคนหล่อมายืนคุยกับผม2ต่อสองนี้-//-

''แต่ผมว่าเมื่อกี้ผมได้ยินว่า....''�

''นายหูฝาดไปแล่ว ชั้นไม่ได้พูดอะไรสักหน่อย'' ผมรีบพูดแทรกทันที

''อ๋องั้นหรอ - -''

''ก็ใช่นะสิ'' ผมเถียงไปหน้าตาเฉย

''หรอ??'' นายนี้หนิจะถามไปถึงไหน - -*

''อืมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม'' ผมลากเสียงคำว่าอืมให้ยาวที่สุด

''ผมไม่ได้คุยกับคนนิสัยเหมือนนายมานานล่ะนายชื่อว่าอะไร??'' นิสัยเหมือนผม!! หมายความว่ายังไง!! ผมนิสัยยังไง- -*

''ชั้นชื่อว่า ยังโยซอบ แล้วนาย?'' ผมถามอย่างอยากรู้สุดๆ

''ผมชื่อว่าซนดงอุนนายอยู่ม.ไหน'' ซนดงอุนๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ผมต้องจำชื่อเขาไว้ คึคึ

''ชั้นอยู่ม.6 แล้วนายล่ะ'' ผมถามออกไปเพราะดูจากหน้าตา- - เขาต้องแก่กว่าผมแต่มาอยู่ในโรงเรียนได้ไง

''อ่าวแสดงว่านายเอ้ยฮยองก็อายุมากกว่าผม1ปีนะสิหน้าตาอย่างกับเด็กม.ต้น'' ย๊าาาาา ผมเข้าใจผมหน้าเด็ก เอิ๊กๆ

ตึ๊งตึงตึ๊งตึงตึ่งตึงตึ๊งตึง~�

เสียงเลิกเรียนวิชานี้ดังขึ้น

''อา... ชั้นต้องไปเรียนแล้วนะ!! บ๊ายบายยยยย'' ผมรีบพูดแล้ววิ่งออกมาจากตรงนั้น

''เดี๋ยวฮยอง!! แล้วเราจะได้คุยกันอีกเมื่อไหร่'' เขาตะโกน

''ไม่รู้!!'' ผมตะโกนกลับพร้อมวิ่งขึ้นอาคารตัวเองไปเลย

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
�เป็นยังไงบ้างอ่า..... ช่วยเม้นกันด้วยนะค่ะ ^[++++++]^

�





�