วิกฤตการณ์รักแวมไพร์

นัยน์ตาสีฟ้าของไดอาเบิกกว้าง เธอพยายามดิ้นทุรนทุรายหมายจะสลัดริมฝีปากของตนให้หลุดออกจากจุมพิตที่ไม่ปรานีปราศรัยของฝ่ายตรงข้าม
เขาไม่ได้ทะนุถนอมเธอเลยแม้แต่น้อยและจุมพิตของเขารังแต่จะสร้างบาดแผลจนทำให้เธอได้ลิ้มรสเลือดในปากที่มาพร้อมความเจ็บแสบวาบหวามอย่างน่าประหลาด...

กลิ่นคาวเลือดลอยมาแตะจมูกชัดเจนขึ้นเรื่อยๆและดูเหมือนว่ามันจะไม่ใช่แค่ที่ปากของเธอเท่านั้นที่เป็นแผลจนได้เลือด เพราะผลพวงจากการดิ้นพล่านโดยไม่คำนึงถึงตรวนฟันปลานั้นส่งผลให้ข้อมือของหญิงสาวมีรอยขาดวิ่นราวกับเป็นเศษผ้าที่ถูกกรรไกรตัดซ้ำๆ...

มาร์ตินยังคงพริ้มตากระหน่ำจูบซับความหวานกับหยดเลือดในปากคนตัวเล็กอย่างหื่นกระหาย ไม่คิดว่าตนจะถอนริมฝีปากออกไปจากรสชาติที่ชวนลุ่มหลงนี่ได้ง่ายๆ...เขาแทบไม่เคยแสดงความต้องการทั้งสองอย่างควบคู่กันแบบซาดิสถ์เท่าครั้งนี้มาก่อน ทั้งจุมพิตทั้งเลือดของเธอดูเหมือนมันจะกลายเป็นของหวานอันโอชะที่ร้อยปีมานี่ราชนิกุลเพิ่งเคยพบเจอ...

     "......................."  เมื่อหมดทางสู้ ไดอาจึงทำได้แค่ยืนเฉยๆยอมให้บุรุษตรงหน้ารังแกเธอให้สาแก่ใจ...หยาดน้ำตาไหลออกมาเป็นทางอย่างเงียบงัน หวังเพียงรำไรว่าเขาจะไม่คุกคามเธอไปมากกว่าการจูบที่เหมือนสูบเลือดสูบวิญญาณที่ไม่ได้มีอยู่เลยด้วยซ้ำ...

ใช่!!เธอไม่ได้มีวิญญาณ แต่ทำไมเธอถึงรู้สึกว่าคนตรงหน้ากำลังจะกระชากวิญญาณของเธอไปอย่างไม่ใยดี เลือดในตัวเธอก็แห้งเหือดจนแทบไม่มีจะหล่อเลี้ยงในร่างกายอยู่แล้ว...แต่เขาก็ยังจะช่วงชิงมันไปอีกเหรอ!?