ห้องตรวจเบอร์ 11

เรื่องเล่าเป็นเพียงมุมมองของฉันเอง และเป็นการมองด้านเดียว ไม่ว่าปัญหาในมุมนี้ของคนอื่นอาจจะมองว่าไม่ใช่เรื่องใหญ่ แต่อยากให้ทราบว่า เรื่องใหญ่ของ "เรา" และของ "เขา" มันไม่สามารถเปรียบเทียบกันได้ 

------

บทนำ - จิตเวชหมายเลข 89

     “คนเราเป็นแบบนี้เยอะ พวกเขาล้วนน่าสงสาร เพราะพวกเขาต้องทนอยู่กับความรู้สึกแย่ๆ เหล่านั้น ไม่รู้จะต้องทำอย่างไร และเข้าไม่ถึงการรักษา” นักจิตวิทยา ประจำตัวของฉันพูดกับฉันหลังจากที่ไม่ได้พบกันร่วม 6 เดือน นั่นเป็นอีกครั้งที่ฉันรู้สึกดีที่สามารถเข้าถึงการรักาด้านจิตเวช ดังนั้น “การเขียน” ที่เกิดขึ้นในครั้งนี้ จึงไม่ใช้เขียน เพื่อให้ใครมาสนใจใคร่รู้ในชีวิตฉัน เพียงแค่อยากถ่ายทอดเรื่องราว เรื่องที่อาจจะเล็กน้อยในสายตาใครๆ แต่ทำให้ฉันเกือบจะฆ่าตัวตายด้วยน้ำมือตัวเอง

     ดังนั้น บทความหรือเรื่องที่เขียนขึ้นมานี้ เพียงแค่อยากจะแนะนำคนที่กำลังประสบปัญหาทางภาวะเครียด หรือเกรงว่าจะเป็นโรคซึมเศร้า ได้เข้าถึงการรักษา สิ่งหนึ่งที่ฉันจำได้ดีเวลาไปพบจิตแพทย์ พวกเขามักจะบอกเสมอว่า “สิ่งที่ทำให้เรามาถึงจุดนี้ได้ เพราะเราอยากดีขึ้น” ใช่ ฉันอยากรู้สึกถึง “ความสุข” รวมถึง “คุณค่าของการมีชีวิตอยู่” เราเปลี่ยนโลกใบนี้ไม่ได้ ดังนั้นสิ่งที่เราทำได้คือ เปลี่ยนที่ตัวเรา

     สวัสดีเจ้าหมาดำตัวใหญ่ ถึงเวลาแล้วที่ฉันจะเป็นฝ่ายจับจูงแกเดินไปข้างหน้า แทนที่จะให้แกเป็นคนลากจูงฉันไปตลอดชีวิต หรือแม้กระทั่งลมหายใจสุดท้ายของชีวิต

*สุนัขสีดำ (Black Dog) เป็นสัญลักษณ์ของโลกซึมเศร้า (Depressive Disorder)