เจ้าชายแห่งวังรอเธอ

เนื้อเรื่อง

เจ้าชายแห่งวังรอเธอ

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ณ อาณาจักรแห่งหนึ่ง มีเจ้าชายองค์หนึ่งนามว่าเจ้าชาย เนวิน  เจ้าชายเนวินนั้นเป็นเจ้าชายรูปงามเป็นที่หมายปองของบันดาเจ้าหญิงอาณาจักรต่างๆ แต่ทว่าเจ้าชายไม่เคยสนใจผู้หญิงคนไหนเลย  จนวันหนึ่งเจ้าชายและองค์ลักษณ์ของเค้า ได้ออกจากวังไปข้างนอก ก็ได้เจอกับ หญิงชาวบ้านคนหนึ่งกำลัง ถูกเหล่าโจรไล่ล่า แต่เจ้าชายก็ได้ยื่นมือเข้าไปช่วยเหลือ ต่อสูกับเหล่าพวกโจร จนพวกโจรพ่ายแพ้ และหญิงชาวบ้านผู้นั้นก็ได้กล่าวขอบคุณเจ้าชายและองค์ลักษณ์ แต่ตอนนั้นนางยังไม่รู้เลยว่าเจ้าชายคือเจ้าชาย และนางก็ได้กล่าวกับเจ้าชายว่า

 " ท่านชื่ออะไร เราขอขอบคุณมากนะที่ช่วยข้าในวันนี้ "

"เราชื่อเนวิน แล้วนี้คือพี่ชายของเรา ชื่อ คชาเวทย์ แล้วนางหละ"

"เราชื่อ ลูกแก้ว"

 และแล้ว เจ้าชายและองค์ลักษณ์ก้อหนีออกมาเจอกับนางลูกแก้วทุกๆวัน จนเกิดความสัมพันธ์
รักระหว่าง องค์ลักษณ์กับ นางคนนั้นนั้น และจ้าชายเนวิน ก็ได้หลงรักนางคนนั้นเช่นกัน โดยที่ไม่รู้เลยว่าองค์ลักษณ์กับ ลูกแก้ว หญิงที่เธอรักนั้นได้มีใจต่อกัน และแล้วความจริงก็ปรากฏ เมื่อวันหนึ่งเจ้าชายเนวินเกิดสงสัยในความสัมพันธ์ของทั้งสอง ได้สะกดรอยตามออกไป เวลานั้นเป็นเวลาเที่ยงคืน เจ้าชายแอบฟัง คชาเวทย์และนางลูกแก้ว  พูดกัน ตั้งแต่นั้นแล้วเจ้าชายก็รู้ความจริงแล้วทันใดนั้นเจ้าชายก็เดินออกมา เค้าทั้งสองตกใจมากที่เห็นเจ้าชายเนวิน เจ้าชายเนวินก็ได้จับมือของนางลูกแก้วแล้วพาไปที่อื่นโดยนางไม่เต็มใจที่จะไปกลับเจ้าชาย และสะบัดมือออกจากเจ้าชายเนวิน และเจ้าชายก็ได้ถามนางว่า

" นางเคยรักเราบ้างไหม "

นางลูกแก้วก็ตอบว่า
”เราไม่ได้รักท่าน ที่ผ่านมาเราคิดกับท่านแค่เพื่อน ถึงเรารักท่านมันก็เป็นไปไม่ได้”

“ทำไมมันจะเป็นไปไม่ได้ ขอเพียงแค่เรารักกัน”

“ที่มันเป็นไปไม่ได้ก็เพราะ ท่านเป็นเจ้าชายส่วนเราเป็นเพียงแค่หญิงชาวบ้าน เรารู้หมดแล้วคชาเวทย์เป็นคนบอกเราว่าท่านคือเจ้าชาย แล้วแน่นอนมันย่อมเป็นไปไม่ได้  ”

“นางรู้แล้ว แต่เราก็..... เราขอโทษ เราไม่ได้ตั้งใจจะหลอกนางนะ แต่เราไม่มีโอกาสที่จะบอก กลัวนางจะไม่กล้าจะคุยกับเรา เรากลัว เรากลัวว่าวันหนึ่งถ้าเกิดนางไม่คุยกับเรา แล้วเราจะทำยังไง”

ในขณะที่เจ้าชายพูดกับนางลูกแก้วนั้น น้ำตาหยดแรกของเจ้าชายก็ไหลออกมา จึงทำให้องค์ลักษณ์ของเจ้าชาย รู้สึกผิด และพูดกับเจ้าชายว่า 
 

“เจ้าชายเนวิน ข้าได้ทำผิดต่อท่าน แย่งคนที่ท่านรัก ข้าสมควรตายนัก ข้าก็ไม่รู้ว่าข้าควรจะทำไงดี แต่ที่ข้าคิดได้ในตอนนี้ ก็คือ ข้าคงต้องไปแล้ว ถ้าชาติหน้ามีจริง ข้าขอเป็นทาสรับใช้เจ้าชายไปตลอด  ส่วนเจ้าข้าก็รักเจ้า แต่ข้าคงไม่มีโอกาสได้ดูแลเจ้าอีกแล้วนะ ดูแลตัวเองด้วยนะ   ข้าขอโทษทุกคนที่ข้ามันตัวต้นเหตุ.....ลาก่อน...”

ทันใดนั้นเอง คชาเวทย์ก็ได้ชักดาบออกมา แล้วแทงเข้าไปที่กลางอกของตน โดยที่เจ้าชาย และ นางลูกแก้ว ได้แต่ยืนมอง โดยที่ไม่สามารถทำอะไรได้เลย และนางลูกแก้วก็ได้พูดขึ้นว่า

ด้วยในวันนี้เราพร้อมจะไปกับ คชาเวทย์ทุกที ไม่ว่าคชาเวทย์จะไปไหนเราก็จะตามไป เรารักคชาเวทย์ เราจะตามคชาเวทย์ไป ลาก่อน

นาง นาง.................อย่าคิดอะไรบ้าๆนะ

 ไม่หรอก เราต้องการจากไปจากที่นี่...  (แต่ในใจคิดว่า นางจะฆ่าตัวตายตามชายที่เธอรัก แต่นางกลัวเจ้าชายจะเสียใจเพราะนาง นางจึงวิ่งหนี แลออกจากเมืองนี้ไป)

ก่อนนางไปเจ้าชายได้พูดว่า “ เราจะรอเจ้านะ เจ้าต้องกลับมา จะรอเจ้า ที่วังรอเทอ”

และไม่นาน เจ้าชายก็ได้สร้าง วังใหม่ เจ้าชายทรงตั้งชื่อว่า วังรอเธอ ข้างหน้าวังนั้นมีรูปปั้นเหมือนของนางลูกแก้ว ได้ตั้งอยู่ เพื่อเป็นอนุสรณ์แห่งการรอคอยของเจ้าชาย

“เราไม่เคยทำอะไรให้นางได้เลย ตอนนี้สิ่งที่เราทำให้นางได้ก็คือ การรอ รอ  เรารู้ว่านางไม่มีวันที่จะกลับมา แต่เราก็จะรอ เพราะเราทำได้แค่ รอ”

ไม่นานเจ้าชายก็ได้ ป่วย และ จากโลกนี้ไปในที่สุด. ทางด้านของนางลูกแก้วนั้น ได้ตายจากไปนานแล้ว โดยที่เจ้าชายไม่เคยรู้เลย  และเรื่องราวของทั้ง3 ก็ได้ถูกจารึกไว้ใน วังรอเธอ โดยถูกบันทึกเป็นตัวอักษรลงในสมุดเล่มหนึ่ง ซึ่งเจ้าชายเป้นคนเขียนมันขึ้นเอง  ใช้ชื่อเรื่องว่า เจ้าชายแห่งวังรอเธอ