คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 3
Chapter 3
ทาคาสึกิบุกรุกเข้ามาในห้องเหมือนปกติ ทว่า คราวนี้ กลับไม่ได้มีเพียงแค่คนสวยของเขานอนอยู่คนเดียว ข้างเตียงยังมีเพื่อนเก่าหัวขาวนั่งหาว พร้อมกับร่างกายเปลือยท่อนบน ความรู้สึกหงุดหงิดพุ่งพล่าน ทว่า เขาก็เลือกที่จะเก็บมันไว้ใต้รอยยิ้มจิตๆ พร้อมกับจิตสังหารที่แล่นวาบไปทั่วร่างกาย
“ไง กินโทกิ ไม่ได้เจอกันตั้งนาน” ดวงตาของมันยังเหมือนปลาตายเหมือนเคย กินโทกิเหยียดยิ้มกวนอย่างเป็นเอกลักษณ์ ตอบคำของเขาด้วยน้ำเสียงร่าเริงอย่างที่ควรจะใช้พูดกับ ‘เพื่อน’ ที่ไม่ได้พบกันมานาน
“นั่นสินะ แกหายไปนานมาก จนคิดว่าตายไปแล้วซะอีก” ทาคาสึกิเค้นหัวเราะเบาๆ ขณะมองหน้าคนพูดเชิงหาเรื่อง ทั้งที่ใจจริงต้องพยายามข่มอารมณ์แทบตาย อยากกระชากคนที่หลับสนิทอยู่บนเตียงมาแสดงความเป็นเจ้าของให้หมอนี่เห็น กลับต้องเก็บอารมณ์แล้วใช้ฝีปากเอาชนะแทน
“บังเอิญว่าคนอย่างฉันมันตายยาก แถมยังตายไม่ได้ด้วย ไม่งั้นซึระต้องเสียใจมากแน่ๆเลย จริงมั้ยล่ะ” ชายหนุ่มเดินไปข้างเตียงอีกฝั่ง แล้วก้มลงใช้มือข้างหนึ่งประคองใบหน้าหวานให้หันมาจุมพิตที่ริมฝีปากแทนการทักทาย ขณะเดียวกัน กินโทกิก็ยังไม่ยอมแพ้ โอบเอวบางเข้าหาตัวแล้วสูดกลิ่นหอมของเส้นผมอย่างที่ชอบทำเวลาปกติ ดวงตาต่างสีสองคู่สบกันพร้อมไฟหึงแล่นเปรี้ยะ ๆ
น่าเสียดายที่คนที่อยู่ตรงกลางก็ยังคงหลับไม่รู้ตัวต่อไป จนในที่สุด ชายผมขาวก็ต้องยอมแพ้แล้วลุกขึ้นเดินจากไป แต่ยังไม่วาย ทิ้งรอยจูบไว้ที่ซอกคอขาว ทาคาสึกิรู้สึกเหมือนความหงุดหงิดแล่นไปทั่วร่างอีกรอบ รอจนมั่นใจว่าอีกฝ่ายจะไปจริง ๆ ไม่กลับมาอีกแน่ ๆ จึงเขย่าปลุกคนตัวเล็กอย่างไร้ความทะนุถนอม ก่อนจะก้มลงกัดทับรอยสุดท้ายนั่นแรง ๆ จนคาซึระผวาร้อง
“ดะ เดี๋ยว จะทำอะไร...” ใบหน้าสวยบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด จิกเล็บลงบนแผ่นหลัง ปากก็พยายามห้ามไม่ให้ทำต่อ ทว่า อีกฝ่ายก็ไม่ฟังเหมือนเดิม อดรู้สึกไม่ได้ว่าวันนี้ คนตรงหน้ารุนแรงกว่าปกติ ถ้าปล่อยไว้...อาจจะเผลอฆ่าเขาตายก็ได้ คิดถึงแค่นี้ก็ตัวสั่นขึ้นมา แรงที่ต้องใช้ผลักออกก็หายไปจนหมด
โชคดีที่ไม่นาน ทาคาสึกิก็ดูจะได้สติแล้วผละออกไปเอง มือกร้านจับหัวตัวเองเพื่อพยายามควบคุมตัวไว้ไม่ให้เผลอทำร้ายคาซึระอีก ยิ่งเห็นดวงตาสีดำสะท้อนความกลัวจัดเวลาที่ถูกเขาสัมผัส แต่ก็ยังฝืนถาม “ฉันทำอะไรผิดรึเปล่า” แม้จะเป็นปีศาจอย่างเขาก็อดรู้สึกไม่ดีไม่ได้ จึงเลือกที่จะเบือนหน้าหนีไปทางอื่นแทน
“เปล่า ไม่ได้ทำอะไรผิดหรอก แค่ฉัน...หงุดหงิดไปหน่อยเท่านั้นเอง”
เขาชั่ว เขาเลว เขาก็รู้ตัว
สำหรับเขา เขาไม่เคยผิด ถึงคนอื่นจะโทษเขาหรือโทษตัวเองยังไงเขาก็ไม่เคยสนใจ แต่...แค่คาซึระเท่านั้น ที่พอถามคำถามนี้เขาจะต้องรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นฝ่ายผิดทุกที สุดท้ายก็ต้องยอมลงให้ แล้วเอ่ยปลอบอีกฝ่ายไปทุกที
ความอ่อนแอ...กลับมาอีกแล้ว ทั้งที่คิดว่ากำจัดได้หมดแล้วแท้ๆนะ
ทั้งหมดนี่...ก็ความผิดของแกนั่นแหละซึระ
กระนั้น รอยยิ้มน้อย ๆ ก็ปรากฏบนใบหน้าคมเมื่ออีกฝ่ายคลี่ยิ้มอย่างสบายใจ ก่อนจะเข้าไปกอดร่างบางจากด้านหลังแล้วหอมแก้มแรง ๆ สักฟอด
“ตอนกลางคืน แกจะเป็นของฉันใช่มั้ย ซึระ”
ถามย้ำกลับไปเหมือนย้ำตัวเองไปพลาง ๆ ด้วย คาซึระไม่ได้ให้คำตอบ กระนั้น เขาก็โมเมเองได้ว่ามันคือการตอบรับ ริมฝีปากงับที่ใบหูให้อีกฝ่ายสะดุ้งเฮือก พร้อมกับหัวเราะกับท่าทีน่ารักๆนั่นจนได้กำปั้นทุบแขนเป็นของแถม ก่อนจะคว้าร่างเล็กขึ้นอุ้มท่าเจ้าสาว ส่งยิ้มให้ทั้งที่รู้ดีว่าอีกฝ่ายไม่เห็นพร้อมกับกระซิบ “วันนี้ย้ายที่กันดีกว่า...ลองไปที่โรงแรมดีมั้ย”
เหตุผลที่ย้ายคงไม่อยากให้ฝ่ายนั้นรู้ เพราะมันดูไร้สาระมากต่อหนุ่ม S อย่างเขา เนื่องจากเหตุผลนั้นคือ...
‘ไม่อยากนอนบนที่นอนที่กินโทกิเคยใช้ลวนลามคนรัก’
ไร้สาระเนอะ เพราะฉะนั้น ปิดๆคาซึระไว้แหละดีแล้ว
หรือนี่จะเป็นความรู้สึก ‘หึง’ กันนะ?
คาซึระรู้สึกว่าถูกอุ้มขึ้นมาบนเกี้ยวโดยมีทาคาสึกิอยู่ข้างๆ จากนั้นมันก็เคลื่อนที่ไป นานพอสมควรกว่าจะยอมหยุดอีกครั้ง ได้ยินเสียงแหวกม่านออกไปดูสถานที่ ก่อนคนข้างๆจะกระซิบว่า “มาถึงโรงแรมที่ฉันว่าไว้แล้วล่ะ”
โรงแรมที่ว่าจะเป็นยังไงก็ไม่รู้ จะเปลี่ยนที่นอนหรือทำอะไรก็ไม่มีอะไรต่าง ยังไงเรื่องที่อีกฝ่ายอยากทำก็มีอยู่แค่อย่างเดียวอยู่แล้วนี่ ที่เขาทำได้จึงแค่ปล่อยให้ร่างสูงอุ้มไปจนถึงห้อง วางลงบนเตียง แล้วนั่งรอว่าฝ่ายนั้นอยากจะทำอะไรต่อเท่านั้นเอง
ผิดคาด ทาคาสึกิไม่ได้จับเขากดแล้วทำเรื่องอย่างว่าทันทีเหมือนคืนก่อนๆ เพียงแค่หยิบขวดยาเล็กๆขึ้นมาจ่อปาก แล้วสั่ง “ดื่มเข้าไปสิ”
คาซึระขมวดคิ้ว กลัวเป็นเหมือนคราวที่แล้วอีก แต่ก็ยอมหลับหูหลับตาดื่มเข้าไปอย่างไม่รู้จักหลาบจำ พอลืมตาขึ้นมาอีกที...โลกที่มืดดำก็ค่อยๆสว่างขึ้น ช้าๆ จนกระทั่งชัดเจนเหมือนปกติ และภาพแรกที่เขาเห็นก็คือ ทาคาสึกิกำลังจ้องหน้าเขานิ่ง
“แค่คืนเดียวนะ ยาแก้พิษนี้มีผลแค่คืนเดียวเท่านั้น แต่ถ้าทำตัวน่ารักมากๆ จะเอายาแก้พิษถาวรมาให้” ชายหนุ่มจับผมเขาขึ้นจูบเบาๆ จนรู้สึกหน้าร้อนขึ้นมา ก่อนจะหยิบกิโมโนสีน้ำเงินเข้มตัวหนึ่งขึ้นมาคลุมให้
“เหมาะกับแกจริงๆด้วย ว่ามั้ย”
ในห้องมีกระจกบานใหญ่อยู่บานหนึ่ง ไม่รู้ว่าเอาไว้ทำอะไรเหมือนกัน แต่จากสภาพห้องที่หรูหราเกินกว่าโรงแรมทั่วไปบอกว่า ทาคาสึกิคงใช้เงินสั่งมันเข้ามา บางทีอาจจะเพื่อให้เขาลองชุดนี้ล่ะมั้ง
หรือว่าเขาจะคิดเข้าข้างตัวเองมากเกินไป
คาซึระส่ายหัว ไม่ว่าเหตุผลจะเป็นยังไงก็ช่าง ตอนนี้ควรจะทำตามคำสั่งของอีกฝ่ายดีกว่า
ภาพของกิโมโนสีน้ำเงินบนร่างของเขาปรากฏขึ้นบนสายตา เนื้อผ้าเป็นผ้าชั้นดีที่คงราคาไม่น้อย ปักลายเป็นรูปผีเสื้อตัวเล็กตัวน้อยประดับไว้ แม้ไม่อยากจะยอมรับ แต่ก็เป็นความจริงที่ว่า เซนส์ของอีกฝ่ายใช้ได้เลยทีเดียว มันเข้ากับเขามาก ราวกับ...ตัดมาเพื่อเขาโดยเฉพาะ หวังให้ความคิดนี่เป็นแค่ความหลงตัวเองของเขาฝ่ายเดียว อย่าให้มันเป็นความจริง ไม่อย่างนั้น...เขาก็จะใจอ่อน แล้วก็ถูกทำร้ายให้เจ็บอีก ซ้ำไป ซ้ำมา
“นี่ ซึระ รู้มั้ยว่าทำไมฉันถึงชอบผีเสื้อ”
“ไม่ใช่ซึระ คาซึระต่างหาก” คำประท้วงอันแสนคุ้นเคยกลับมาอีกครา ทาคาสึกิลอบอมยิ้ม ขณะซุกหน้าลงกับเรือนผมหอม แล้วพูดต่อโดยไม่สนใจเรื่องเรียกชื่อผิดเหมือนเดิม
“ฉันชอบผีเสื้อ เพราะก่อนจะเป็นผีเสื้อ มันเคยเป็นหนอนน่าเกลียดมาก่อน...” ภาพของหนอนตัวยักษ์ที่พวกเขาสามคนชอบไปเล่นตอนเด็กๆแวบเข้ามาในหัว มันเป็นหนอนตัวนิ่มๆ จะว่าไปก็แอบน่าขยะแขยง แต่ถึงใครจะว่ายังไง พวกเขาก็ยังชอบ ทั้งเอาใบไม้มาให้มันกินบ้าง แกล้งเอามันไปวางไว้ไกลๆแล้วให้คลานกลับมาเองบ้าง สารพันอย่างดังเช่นที่เด็กน้อยจะคิดกันขึ้นมาได้ ตอนนั้นไม่เคยรู้ด้วยซ้ำว่าสักวันหนึ่งมันจะจากไป คิดว่าจะอยู่ให้พวกเขาเล่นอย่างนั้นตลอดกาล
“หนอน...ที่กลายเป็นดักแด้และเปลี่ยนเป็นผีเสื้อ ทั้งที่เคยทนรับได้ทุกอย่าง ทั้งการกลั่นแกล้งของพวกเขา และสภาพอากาศที่แม้แต่มนุษย์ยังหวาดกลัว ทว่า เพียงแค่เวลาไม่นาน จากสิ่งมีชีวิตน่าเกลียดถึกทน ก็กลายเป็นผีเสื้อแสนสวยที่บอบบาง น่าทะนุถนอมเป็นที่สุด”
ทาคาสึกิลูบลายผีเสื้อที่กิโมโนของคาซึระอย่างแผ่วเบา ร่างในอ้อมกอดมองตามมือนั้น ก่อนจะสะดุ้งเฮือกเมื่ออีกฝ่ายเปลี่ยนท่าทีจากการลูบอ่อนโยนเป็นการขยำผ้าจนยับยู่ยี่
“แต่ว่า หลังจากที่มันเป็นผีเสื้อแล้ว มันก็จะหนีไป ไม่เคยสนใจคนที่เคยอยู่ด้วยบ้างเลย” ชายหนุ่มผลักร่างบางให้ลงไปนอนหน้าคว่ำกับพื้น แล้วยังไม่วายตามไปทาบทับ กระชากผมให้เงยหน้าขึ้นมา ก่อนจะก้มลงกระซิบข้างๆหู
“ถ้าอย่างนั้นล่ะก็ ฉันจะริบปีกของมันซะ จะทำลายทุกอย่างที่ทำให้มันหนีฉันไป แล้วมันจะได้อยู่กับฉันตลอดกาล”
ริมฝีปากก้มลงจุมพิตอย่างเร้าร้อนติดจะรุนแรงตามนิสัยเดิม ทั้งที่ฝืนทำดีให้กันได้... ก็เป็นแค่เสี้ยวเวลาหนึ่ง เพราะ ‘สันดาน’ ในตัวมนุษย์มันแก้กันไม่ง่ายขนาดนั้น ฉะนั้น...ถ้าอยากได้ความอ่อนโยน ทาคาสึกิคนนี้ไม่มีทางให้ได้แน่ ๆ
ดวงตาที่หลับปี๋ด้วยความกลัวพยายามฝืนลืมขึ้นมาเป็นครั้งสุดท้าย แค่อยากจะเห็นใบหน้าของคนที่รัก ครั้งสุดท้ายแล้ว หลังจากนั้นจะตัดใจเพื่อไปรักคนที่สามารถรักเขาได้มากกว่า ถ้าเป็นแบบนั้น คงจะมีความสุข คงไม่ต้องทนทรมานในฝันร้ายซึ่งไม่มีที่สิ้นสุดนี้อีกแล้ว
หากแต่...เขาขอให้นั่นเป็นเพียงภาพลวงตา
ทาคาสึกิที่เขารู้จักคือคนที่มั่นใจในตัวเอง หยิ่ง ทรนงในเกียรติและศักดิ์ศรีมาก สีหน้าที่พบได้เป็นประจำคือ รอยยิ้มจิตๆ และแววตาซึ่งพร้อมเหยียดทุกคน ไม่เคยเห็นใครในสายตา ทว่า เวลานี้ สีหน้านั้นกลับหายไป แทนที่รอยยิ้มจิตด้วยรอยยิ้มเศร้า แววตาเหยียดแทนด้วยแววตาปวดร้าว มองมายังเขาด้วยสายตาของผู้ชายคนหนึ่ง ไม่ใช่เพื่อนเก่า ไม่ใช่ความสัมพันธ์ซับซ้อนใด ๆ เพียงแค่คน ๆ หนึ่งที่อยากให้คนสำคัญเข้าใจเท่านั้นเอง
“แต่ว่านะ... ถ้าทำแบบนั้น ฉีกกระชากปีกของมันออก ผีเสื้อตัวนั้นจะยังอยู่บนโลกนี้ด้วยความรู้สึกดี ๆ เดิม ๆ เหมือนเมื่อก่อนรึเปล่า จะเกลียดฉันใช่มั้ย จะคิดหาทุกวิถีทางเพื่อหลบนี้จากอ้อมกอดของฉัน แม้นั่นอาจแลกด้วยชีวิตใช่รึเปล่า”
คาซึระทำอะไรไม่ถูกเมื่อเห็นท่าทางที่ไม่เคยเจอมาก่อน ในฐานะเป็นเพื่อนสมัยเด็ก เขาเห็นสารพัดสีหน้าของอีกฝ่าย เรียกได้ว่าสามารถแยกได้แล้วว่าฝ่ายนั้นกำลังรู้สึกยังไง โกหกอยู่หรือเปล่า และถ้าตอนนี้ เขายังดูสีหน้านี้ถูกอยู่ล่ะก็ มันฟ้องออกมาว่าทาคาสึกิไม่ได้โกหก เป็นความอ่อนแอที่เผยออกมาในช่วงเวลาสั้น ๆ อย่างที่เจ้าตัวเกลียดนักหนา ทว่า หากเขาดูผิดละก็ ถือว่าเป็นการแสดงที่แนบเนียนและได้ผลมาก...จนเกินไปทีเดียว
“คาซึระ...”
ชื่อจริงที่แทบไม่ได้รับการเหลียวแลถูกเรียกออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ชนิดเรียกได้ว่า ผู้หญิงคนไหนได้ยินละก็ต้องหัวใจละลายแน่ ๆ ไม่ต่างอะไรกับเขาซึ่งแทบละลายไปใต้อ้อมกอดนั้นภายในเวลาไม่นาน
จูบ...ครั้งแรกที่เป็นจูบจริงๆ จูบเหมือนที่คนรักพึงกระทำ ไม่ใช่จูบเอาแต่ได้เหมือนเขาเป็นเพียงของบำเรออารมณ์ทั่วไป คาซึระพลิกตัวมานอนหงาย แล้วเอาแขนโอบรอบคออีกฝ่าย ส่งยิ้มอ่อนหวานให้ ดวงตาที่กลับมามองเห็นอีกครั้งสบมองทุกท่าที เหมือนตั้งใจจะมองให้พอก่อนจะกลับไปตาบอดอีกครั้ง แล้วกระซิบคำตอบที่ทาคาสึกิต้องการออกมา
“ผีเสื้อย่อมอยากบินไปในโลกกว้าง อยากเห็นหลาย ๆ สิ่งที่ไม่เคยได้พบ อยากทำหลาย ๆ อย่างที่ไม่เคยได้ทำ แต่ว่า...ขอเพียงแค่มั่นใจว่าคนข้างหลังยังจะรออยู่ตรงนั้นเสมอ ผีเสื้อตัวนั้นก็จะกลับมา...” น้ำตาใสๆไหลรดจากหางตา ก่อนจะกลืนก้อนสะอื้นนั้นลงไปในลำคอเพื่อพยายามพูดให้จบประโยค
“กลับมาหาอ้อมกอดที่สัญญาว่าจะดูแลตลอดไป”
คำนั้นอาจจะหมายถึงใครก็ได้ แต่ว่า...มันก็คือความหวัง เปรียบเหมือนคนที่อยู่ในทะเลทราย บ่อน้ำบ่อเล็กก็เพียงพอให้มีความสุขได้ ทาคาสึกิเลิกสนใจว่าร่างกายของอีกฝ่ายจะเคยผ่านใครมารึเปล่า เพียงแค่จูบทับลงไปบนซอกคอ ตั้งใจจะทะนุถนอมอีกฝ่ายให้มากที่สุด อย่างน้อย...ก็แค่คืนนี้ หลังจากนี้ ไม่รู้เขาจะหลุดนิสัยเสียๆอะไรออกไปอีกรึเปล่า แต่...อย่างที่บอก ‘ก็แค่คืนนี้’ เขาจะเป็นอย่างที่คาซึระอยากให้เป็น เพราะอยากให้แน่ใจว่าหัวใจของอีกฝ่ายจะไม่หลุดไปจากมือเขาตลอดกาล
แม้ไม่ได้อยู่ข้าง ๆ เขาก็คิดว่า...คงไม่เป็นไร
เวลาประมาณตีหนึ่ง กินโทกิไม่ยอมหลับไม่ยอมนอน เอาแต่เหม่ออยู่ตรงที่นั่งที่ประจำของตัวเอง มองท้องฟ้า มองดาว มองพระจันทร์ ทุกอย่าง ทว่า ในใจกลับมัวคิดถึงอย่างอื่นจนไม่ได้ชื่นชมความงามของยามค่ำคืนเลย
“ซึระ ตอนนี้ แกมีความสุขรึเปล่า...”
ถามกับอากาศว่างเปล่าโดยไม่คิดว่าจะได้คำตอบ ริมฝีปากเหยียดออกมาเป็นรอยยิ้ม ยิ้ม...แบบยิ้มจริงๆ ไม่ใช่หน้าปลาตายเหยียดยิ้มกวนส้นแบบนั้น ก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ
“อย่าไปหาหมอนั่นได้มั้ย อย่าทำให้ตัวเองตกหลุมพรางแล้วเจ็บไปมากกว่านี้เลย”
มีเพียงความเงียบเท่านั้นที่เป็นคำตอบ มือใหญ่ยกขึ้นปิดตา หลบเลี่ยงแสงนวลของดวงจันทร์ ตั้งใจจะข่มตาให้หลับ แม้ในใจจะไม่อาจสงบเพราะเป็นห่วงคนบางคนอยู่ก็ตาม
“คาซึระ...”
______________________________________________________________________________________________________
ทากะออกมาเพื่อเรียกคะแนน เป็นไงบ้างคะ มีใครเปลี่ยนใจไปเชียร์บ้างรึยัง=w=
แต่...หมั่นไส้อ่ะ
ทากะ=หล่อเลว...ไหงเป็นงี้ละเฮ้ย!
หวาน(แบบแอบ s) ซะ..หมั่นไส้!!!
น้ำท่วม...ขอไม่เอ่ยถึงแล้วกัน
กำลังอพยพสู่บ้านญาติค่ะ
และกำลังเป็น homesick ขั้นอ่อน ๆ = =;;
(ไม่เป็นไร หนักกว่านี้อีกหน่อยก็เจอมาแล้ว)
เฮ้อ... ไม่เป็นไร นี่เรายังถือว่าโชคดี ยังนั่งเล่นคอมได้อยู่ โชคดีมากๆ แล้วค่ะ^^
thaigintama อัพไปเมื่อสองวันก่อน...
อัพก่อนเพราะว่า QM ใช้ไม่ได้ เดี๋ยวไม่มีคนมาอ่านให้TwT
(แต่ก็ยังใช้ไม่ได้อยู่ดีแหละ= =)
เอาเหอะ อาทิตย์นี้ไม่ใช้ก็ได้!
รอบหน้าจะพยายามปรับปรุงให้อัพได้พร้อมกันค่ะ^^
เมนท์กันด้วยน้า
ติชมได้เต็มที่
ความคิดเห็น