U Love I??(Yuri)

เนื้อเรื่อง

"โอซาโนะจัง"

"................"

"โอซาโนะจัง"

"................"

"โอซาโนะจัง"

"................"

"โอซะ......"

"โอ๊ยเรียกอยู่ได้น่ารำคาญ"ฟิลว์ขาดแล้วโว้ย

"ก็โอซาโนะจังไม่ให้หน้ามาสักทีนี้น่า"พูดแล้วก็เอาคางเกยกับขอบโต๊ะทำหน้าตาเป็นหมาเหงา

"แล้วเรียกอ่ะมีไรเหรอ"หันหน้าไปถามเจ้าหมายักษ์

"ไปทานข้าวกัน"พร้อมลาก"โอซาโนะจัง"ออกไปด้วย

ณ โรงอาหารโรงเรียนนันโจ

"^_^"

"-_-" มีไร จ้องอยู่ได้ชวนมาทานข้าวไม่ใช่เหรอทำไมไม่ทานละ"ชี้ช้อนไปที่หมายักษ์

"ก็อิ่มแล้ว งั่ม"งับไปที่ช้อนของ"โอซาโนะจัง"

"อี้ๆๆ แล้วชวนมาทำไมเล่า"ขว้างช้อนทิ้งทันที

"ก็อยากเห็นหน้าโอซาโนะจังตอนทานข้าวนี้น่า"เอื้อมมิอไปหยิบช้อนคันใหม่ให้

"เธอตามฉันทำไม"ในเมื่อไม่มีช้อนก็ใช่นิ้วนี้แหละชี้เจ้ากวนประสาทนี้

"ก็บอกไปตั้งหลายครั้งแล้วว่า ฉันชอบโอซาโนะจัง จุ๊บ"คว้ามือของ"โอซาโนะจัง"ขึ้นมาจูบ

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด"เสียงของสาวกสาวของเจ้าหมายักษ์ที่พร้อมใจกันกรี๊ด

"ชิ๊ง ชึก"สายตาอาฆาตของผู้ชายทั้งโรงอาหาร

"ม่ายยยยยยยยยย"(วิ่งออกไปแล้วครับท่าน)

"แฮ่กๆๆๆ"ฉัน อายูคาว่า  โอซาโนะ ฉันเพิ่งผจญกับเรื่องราวอันแสนวุ่นวายมาค่ะ ฉันละไม่เข้าใจเลยว่าสาวน้อยธรรมดาอย่าง ที่สูงแต่ 158 หนัก 45 ฉันเป็นประธานชมรมจัดสวนค่ะ แล้วเจ้าคนที่ทำให้ฉันต้องผจญกับเรื่องวุ่นวายคือ เจ้าหมายักษ์ ทาจิบานะ ยูคิ ดาวโรงเรียนนันโจ ด้วยส่วนสูง 168 หนัก 48 นักกีฬาโรงเรียน ประธานชมรมบาส ทำให้ยูคิป๊อบมากในโรงเรียน และด้วยผลการเรียนดีเด่นทำให้ยูคิเป็นที่รักของอาจารย์  ทำไมๆๆๆๆๆคนดังอย่างนั้นถึงได้มาชอบฉัน

ใช่ว่าฉันจะเกลียดยูคิหรอกน่ะ แต่ว่ามันทำให้ฉันต้องเจอกับ การกลั่นแกล้งจากเหล่าสาวกสาวๆของยูคิ และสายตาทิ่มแทงของเหล่าผู้ชายแฟนคลับของยูคิ  และต่อไปนี้ฉันจะไม่ทนแล้วววววววววว

"ยูคิมานี้สิ"นี้เป็นครั้งแรกที่ฉันเป็นคนเดินไปหายูคิ

"โอซาโนะจังงงงงงงงงงง"ยูคิวิ่งออกมากอดฉัน

"โอ๊ยถอยไป แล้วตามฉันมานี้

ฉันเดินนำยูคิมาที่ดาดฟ้า

"โอซาโนะจังมีไรจับฉันเหรอ"ยูคิทำท่าทางดีใจกระโดดไปรอบๆตัวของโอซาโนะ

"เลิกยุ่งกับฉันซักทีรำคาญ"ทำไมน่ะทั้งๆที่เตรียมตัวมาดีแล้วแท้แต่ทำไมใจมันหวิวยังไงไม่รู้

ยูคิหยุดกระโดดทันทีมองหาฉันก่อนที่จะก้มหน้าลงไป

"โอซาโนะจะ..จัง รำคาญฉันจริงๆเหรอ"ยูคิหันมามองหน้าฉันด้วยให้หน้ายิ้มแย้มแต่ฉันรู้น่ะในสายตาของยูคิมันดูเศร้าๆ

"อ๊ะ อืม ใช่"ทั้งที่ปากพูดไปอย่างนั้นแต่ทำไมรู้สึกเหมือนใจมันขัดแย้งกันล่ะ

"แล้วโอซาโนะเกลียดฉันเหรอ"ทำไมๆๆๆทำไมไม่ใส่"จัง"เวลาเรียกชื่อฉันล่ะ

"เอ่อ มัน..ก็ "ไม่น่ะไม่เกลียดแต่ทำไมพูดออกไปไม่ไดล่ะ พูดสิว่าไม่ได้เกลียด

“ไม่เป็นไรฉันรู้ดี ขอบใจน่ะที่โอซาโนะไปหาฉันที่ห้อง แม้จะเรียกมาเพราะเรื่องนี้ก็เถอะ  เอ่อไม่มีอะไรแล้วใช่มั๊ย งั้นฉันไปก่อนนะ”ยังไม่ทันที่ฉันจะได้พูดอะไรยูคิก็เดินออกไปก่อน ทำไม ฉันรู้สึกเสียใจจังที่ไม่ได้พูดว่าไม่เกลียด

หลังจากนั้นยูคิก็ไม่ได้มายุ่งกับฉันอีกเลยไม่มองหน้าฉันเลยด้วยซ้ำ มีแต่ฉันเท่านั้นที่ตอนนี้กลายเป็นฝ่ายมองหายูคิอยู่ทุกที

หนึ่งอาทิตย์ต่อมา

“ปิ๊ง ป๊องๆๆ”ใครมากดออดหน้าบ้านน่ะ

“ค่ะมาแล้วค่ะ”ฉันออกมาเปิดประตู มันทำให้ฉันต้องพบกับ

“ยูคิ”คนที่ฉันมองหามาตลอด 1 อาทิตย์ ที่ผ่านมา

“โอซาโนะจัง”ดีใจจังยูคิใส่จังลงในชื่อฉันแล้ว

“ยูคิ ยูคิ ยูคิ ยูคิ ยูคิ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ”ฉันขอเรียกขื่อเธอหลายๆครั้งได้มั๊ย เรียกให้สมกับที่ฉันมองหาเธอทุกวัน

“โอซาโนะจัง ฉันมาลาน่ะ”ยูคิยิ้มหน้าเศร้า

ว่าไงน่ะ มาลาเหรอ  ไปไหนล่ะ

“คือฉันต้องไปเรียนต่อที่ สเปนน่ะ พ่อไปติดต่อให้ตั้นนานแล้วแต่ฉันยังไม่อยากไปเพราะอยากอยู่กับโอซาโนะจัง  แต่ตอนนี้ฉันตั้นสินใจแล้วน่ะฉันจะไปเรียน  เรียนให้จบกลับมาหาโอซาโนะจังอีกครั้ง แม้โอซาโนะจังจะไม่ชอบฉันก็ไม่เป็นไร”ยูคิยิ้มจางๆจับมือของฉันขึ้นไปกุมไว้

“ความจริงฉันก็ไม่ได้เกลียดยูคิหรอกน่ะ แต่”ฉันก้มหน้า ทำไมล่ะทั้งที่มองหาตลอด แต่พอได้เจอก็ไม่กล้าสบตา

“เหรอ!! งั้นดีเลย”ยูคิจับหน้าของฉันขึ้นมาสบตา

“ฉันชอบโอซาโนะจัง ถึงจะบอกหลายครั้งแล้วก็เถอะ แต่ครั้งนี้ฉันอยากฟังคำตอบ!!”ฉันรู้สึกร้อนหน้าขึ้นมา

“ฉัน....ๆ.คือ”ฉันพูดไม่ออกไม่ไดเกลียดน่ะแต่ไม่รู้ว่าชอบรึป่าวยังไม่เข้าใจความรู้สึกของตัวเองเลย

“ไม่เป็นไร ยังไม่ต้องตอบตอนนี้ก็ได้ ไว้ฉันกลับมาน่ะ แล้วฉันกลับมาเมื่อไรโอซาโนะจังต้องตอบฉันทันทีเลยน่ะ  ต้องไปขึ้นเครื่องแล้วไปก่อนน่ะ”แล้วยูคิก็วิ่งออกไปปล่อยให้ฉันยืนงงอยู่คนเดียว

“แล้วฉันจะรอเธอกลับมาน่ะยูคิ”ฉันตะโกนออกไปพร้อมโบกมือให้ยูคิที่ไม่ได้หันหน้ามามอง(มันคงรีบจริงๆแหละ)

เวลาผ่านไป 1 ปี

ตอนนี้ฉันอยู่มหาวิทยาลัยแล้ว มีผู้ชายมาจีบฉันมากมาย แล้วฉันก็มีแฟนแล้วด้วยเค้าเป็นรุ่นพี่ที่คณะ แต่ฉันก็ไม่เคยลืมยูคิเลย และฉันก็เตรียมคำตอบให้ยูคิแล้วตั้งแต่วันที่ยูคิไป  ยูคิไม่เคยติดต่อมาเลย แต่ฉันก็รู้ว่ายูคิต้องคิดถึงฉันแน่ๆ

“ใครมายืนอยู่หน้าบ้านน่ะ”ฉันเดินกลับบ้านเห็นคนตัวสูงยืนอยู่หน้าบ้านท่าทางน่าจะเป็นคนต่างชาติ ดูดิ หัวทองทำผมตั้งมาเลย และแล้วคนๆนั้นก็หันมา

“โอซาโนะจังงงงงง”ยูคิๆ ยูคินี้น่าวิ่งมากอดฉันฉันก็กอดตอบน่ะ

“โอซาโนะจังขอหอมทีน่ะ”ไม่พูดเปล่ามันหอมก้มฉันซ้ายขวา ทำอกแฟนฉันอึ้งไปเลยค่ะ(เลยบอกไปว่าแฟนเดินมาส่งค่ะ)

“นี้ๆๆๆๆๆๆคำตอบล่ะ”ยูคิเร่งเอาคำตอบ

ฉันหันไปมองหน้ารุ่นพี่

“ขอโทษน่ะต่ะ ฉัน...............”

จบค่ะ นี้เป็นผลงานyuriเรื่องแรกค่ะ อาจไม่ดีเท่าไร ยังไงก็ช่วยเม้นให้ด้วยน่ะค่ะจะได้ปรับปรุง

ส่วนเรื่องนี้จะจบยังไงก็ช่วยแต่ต่อให้ที่น่ะค่ะ