อาญารักซ่อนใจ

ลำดับตอนที่ #6 : บทที่ 1 แค่ ‘เกือบ’ สมบูรณ์แบบ (6)

น้ำเสียงดุดันที่หลุดออกมาจากริมฝีปากได้รูปทำให้เธอรู้ว่าตัวเองมีทางเลือกแค่สองทางที่เขากำหนดให้เท่านั้น นั่นคือ ‘เซ็นชื่อลงบนใบหย่าตอนนี้’ หรือไม่ก็ ‘หยุดต่อต้าน ยินยอมให้เขาย้ำยีเรือนร่าง เหมือนที่ยินยอมให้เขาขย้ำขยี้หัวใจมาตลอดหลายปี’

ถ้าเลือกได้ เธอก็อยากเลือกข้อแรก แต่เธอไม่มีทางเลือก...

สำหรับคนอื่นเธอไม่รู้ว่า ‘สัญญา’ มีไว้ทำไม แต่สำหรับเธอสัญญามีไว้ให้รักษา ดังนั้นเธอจึงเหลือทางเลือกแค่ทางเดียว 

อุรัสยากัดริมฝีปากแน่น ก่อนจะปิดเปลือกตาลง ลมหายใจร้อนผ่าวที่เป่ารดตรงซอกคอเหมือนส่งผ่านความร้อนมายังร่างของเธอ  ไรหนวดที่ครูดกับผิวเนื้อทำให้เธอเกร็งไปทั้งร่าง มือหนาที่ลูบวนตรงหน้าท้องก่อนจะสอดผ่านขอบชั้นในตัวจิ๋ว

ปลายนิ้วที่แตะลงบนจุดอ่อนไหวทำให้ร่างบางสะดุ้งเฮือก ความปรารถนาร้อนแรงพลุ่งพล่านไปทั่วร่าง แต่สัมผัสเกินเลยนั้นก็ทำให้เธอตื่นตระหนกเช่นกัน ทว่าคำพูดที่หลุดออกจากริมฝีปากได้รูปหลังจากที่เงียบไปนานก็ทำให้ความรู้สึกเหล่านั้นถูกลบเลือนหายไป

         “ถามจริงหน้าเธอทำด้วยอะไร ปูนซีเม้นต์ หรืออิฐ คาร์ลอสปฏิเสธ ยังหน้าด้านแต่งงานกับฉันอีก”

“...” เสียงของเขาแผ่วเบา และอู้อี้จนแทบฟังไม่รู้เรื่องแต่กลับทำให้ร่างของเธอแข็งทื่อราวกับมันกลายเป็นปูนซีเม้นต์หรือไม่ก็อิฐอย่างที่เขาใช้ต่อว่า

“เธอคงไม่อยากให้คนที่เธอรักต้องอยู่อย่างทรมานใช่ไหม” เสียงของเขาแผ่วเบาลงกว่าประโยคก่อน แต่เธอก็ยังได้ยินหมดทุกถ้อยทุกคำ

“มะ...หมายความว่ายังไงคะ” ลำคอของเธอก็แห้งผากกว่าจะหาเสียงตัวเองเจอก็นานนับนาที

“...”

แต่พอถามออกไปกลับไร้คำตอบรับจากคนที่เธอต้องการคำตอบจากเขา น้ำหนักที่กดทับลงมาทำให้เธออึดอัด และหายใจไม่ออกแต่ก็ไม่กล้าผลักร่างหนาออกห่าง และถึงจะบอกเขาว่าหนัก ให้เขาถอยออกไป เขาก็คงไม่ทำตามสิ่งที่เธอต้องการอยู่ดี เธอจึงได้แต่กัดฟันทน

แต่...

“พะ...พี่ค่ะ” อุรัสยาเอ่ยขึ้นอีกครั้งหลังจากรออยู่นานแต่อีกฝ่ายไม่ยอมตอบอะไรกลับมาสักที แถมเขายังนิ่ง ไม่ยอมขยับกายด้วย หญิงสาวค่อยๆ เบี่ยงหน้าไปมองคนที่ซุกซบใบหน้าลงกับไหล่ของตนอย่างกล้าๆ กลัวๆ ก่อนจะถอนหายใจออกมา

‘เขาคงเมามากจนอยู่ๆ ก็หลับไปอย่างนี้’

อุรัสยาถอนหายใจออกมาอีกหน ความโล่งอกตีปนกับความหนักหน่วงอยู่ในใจจนแยกแยะไม่ออก เธอโล่งอกที่ทุกอย่างมันหยุดลงก่อนที่มันจะเกินเลยไปมากกว่านี้ แต่คำถามที่ยังไม่ได้คำตอบก็ทำให้หัวใจเธอหนักอึ้งเหมือนมันถูกถ่วงด้วยหินก้อนมหึมา!

อุรัสยาปล่อยความคิดให้ล่องลอยไปไกล ขณะที่ปล่อยให้สายน้ำไหลจากเรนซาวเวอร์ราดรดเรือนร่างที่เต็มไปด้วยรอยจูบและรอยช้ำที่เกิดจากความคุกรุ่น  

สองประโยคของคริสเตียนผัดกันผุดขึ้นในหัวของเธอซ้ำไปซ้ำมา ทั้งสองประโยคค่อยๆ กัดกินเธออย่างช้าๆ ทรมาน ทุรนทุราย อย่างที่เธอเองก็ทำอะไรไม่ได้

‘ถามจริงหน้าเธอทำด้วยอะไร ปูนซีเม้นต์ หรืออิฐ คาร์ลอสปฏิเสธ ยังหน้าด้านแต่งงานกับฉันอีก’

เรื่องที่เธอต้องแต่งงานกับคาลอส เธอไม่เคยรู้มาก่อนเลย ส่วนเรื่องที่ต้องแต่งงานกับคริสเตียนเธอก็ไม่คาดคิดด้วยซ้ำมามันจะดำเนินมาจนถึงตอนนี้ 

‘เธอคงไม่อยากให้คนที่เธอรักต้องอยู่อย่างทรมานใช่ไหม’

แล้วประโยคนี้อีก มันเรื่องอะไรกันนะ... มันคืออะไรกันแน่!? ถ้าให้เธอเดาคริสเตียนคงหมายถึงคาร์ลอส แต่การที่เธอตกลงแต่งงานกับคริสเตียนเป็นเกี่ยวอะไรกับการที่คาร์ลอสต้องทนอยู่อย่างทรมานด้วยนะ

อุรัสยาพ่นลมหายใจออกมา รู้อย่างแน่ชัดว่าตัวเองต้องทรมานเพราะความอยากรู้ไปอย่างนี้อีกหลายชั่วโมง...

คริสเตียนหลับสนิท ขนาดตอนที่เธอผลักร่างหนาที่ฟุบหลับซบหน้าลงกับซอกคอของเธอให้พลิกกายลงไปนอนหงายบนเตียง เขาก็ยังไม่รู้เรื่องรู้ราว และเธอก็ไม่กล้าพอจะปลุกเขาให้ตื่นขึ้นมาถามว่าประโยคสุดท้ายที่เขาพูดหมายถึงอะไร จะไปถามความจริงกับคาร์ลอส ตอนนี้มันก็ดึกมากจนเธอไม่อยากโทรไปรบกวนพี่ชายที่มีภรรยาแล้ว ยิ่งคุณลุงผู้ที่มีพระคุณกับเธอที่สุด เธอยิ่งไม่กล้าไปรบกวนเวลาพักผ่อนของท่าน

__________________

มาต่อให้แล้วน้า ชอบฝากบอกเค้าหน่อยน้าาา