อาญารักซ่อนใจ

ตอนที่ 5 : บทที่ 2 ชนวนความเกลียด (1)

สงสัยไหมว่านี่ภาพอะไร??? มันคือภาพจอโน๊ตบุุุ๊กเหมยเองค่ะ!!!

พยายามอย่างยิ่งในการสุ่มอัพ ฮ่าๆๆๆ 

ถ้ามันมึนๆ งงๆ ขออภัยด้วยค่ะ ปวดตามากมาย

“พี่คริสเตียน รอเอื้อด้วย แฮ่กๆ” เสียงตะโกนปนด้วยเสียงหอบหายใจดังขึ้น เมื่อเจ้าของเสียงต้องออกแรงวิ่งเต็มฝีเท้าเพื่อตามร่างสูงเพรียวที่วิ่งนำหน้าให้ทัน

                “จะตามมาทำไม ไม่รู้หรือไงว่ามันน่ารำคาญ จะไปไหนก็ไปเลยนะ”

            “พี่คริสเตียนยังไม่หายโกรธเอื้ออีกเหรอคะ หายโกรธนะ เอื้อขอโทษ”

            “อย่ามาเรียกฉันว่าพี่นะ ใครเป็นพี่เธอ แค่พ่อฉันเก็บเธอมาเลี้ยง อย่ามาเหมาว่าฉันเป็นพี่นะ”

            “เอื้อขอโทษนะคะ เอื้อไม่ได้ตั้งใจ”

            “ถ้าตามทัน จะยกโทษให้ก็ได้”

                ได้ยินอย่างนั้นร่างเล็กๆ ก็สาวเท้ายาวๆ และถี่ขึ้นอีกเท่าตัว ทั้งๆ ที่เหนื่อยและหอบจนแทบหายใจไม่ทัน จนกระทั่งตามมาถึงทะเลสาบที่อยู่หลังคฤหาสน์หลังโตที่เธอเพิ่งย้ายเข้ามาอยู่ได้ไม่ถึงเดือน

                “ตะ...ตามทันแล้ว แฮ่กๆ พี่คริสเตียนต้องทำสัญญาด้วย พี่ต้องหายโกรธเอื้อนะ แล้วก็ต้องให้เอื้อเป็นน้องด้วย” เด็กหญิงเท้ามือกับเข่าแล้วหอบหายใจแรงๆ ก่อนจะรีบพูดขึ้นเพราะกลัวว่าอีกฝ่ายจะเปลี่ยนใจ

            “สัญญาคือต่อจากนี้ต่างหาก ถ้าเธอว่ายน้ำในทะเลสาบทันฉัน ฉันจะหายโกรธเธอ แล้วก็จะเรียกเธอว่น้องด้วย” เด็กหนุ่มว่าพลางถอดเสื้อออกแล้วเดินลุยน้ำลงไปก่อนจะหันกลับไปท้าทายเด็กหญิงตัวเล็ก “ตามลงมาสิ อยากเป็นน้องฉันไม่ใช่เหรอ”

                “ตะ...แต่ว่าน้ำมันเย็น แล้วเอื้อก็ว่ะ...”

            “หนวกหูน่า ถ้าไม่ลงมาก็กลับบ้านไปเลยไป แล้วต่อไปก็ไม่ต้องมายุ่งกับฉันอีก”

            “กะ...ก็ได้ เอื้อลงแล้ว”

                เด็กหญิงก้าวเท้าลงไปในผืนน้ำเย็บเฉียบ เธอสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อปลายเท้าสัมผัสกับความเย็นยะเยือก แต่เธอก็ยังกัดฟันแน่นแล้วก้าวเท้าลงไปเรื่อยๆ แต่อยู่ๆ พื้นดิ้นที่ค่อยๆ เอียงราดก็ผลุบหายไป

                ไม่ทันได้ส่งเสียงร้องด้วยซ้ำร่างเล็กๆ ก็จมดิ่งลงใต้ผิวน้ำ เธอพยายามกระเสือกจะสนพาตัวเองขึ้นสู่ผิวน้ำ แต่ดูเหมือนยิ่งดิ้นรนเท่าไร ร่างของเธอก็ยิ่งจมดิ่งลงไปเท่านั้น 

“ช่วยด้วย” อุรัสยาพยายามกรีดร้องขอความช่วยเหลือ แต่สิ่งที่ออกมาจากปากกลับมีเพียงฟองอากาศเท่านั้น 

น้ำไหลเข้ามาในปอดทำให้เธอทรมาน อุณหภูมิเย็นยะเยือกทิ่มแทงผิวบอบบาง ทุกตารางนิ้วของร่างกายเริ่มไร้ความรู้สึก

การได้ยิน...

ความรู้สึก...

การมองเห็น...

ประสาทสัมผัสค่อยๆ หายไปทีละอย่าง เหลือเพียงอย่างเดียวนั่นคือความหวาดกลัวสุดขีด

                “เฮือก” อุรัสยาลืมตาโพลง ก่อนจะหอบหายใจแรงราวกับว่าอยากจะเอาอากาศเข้าปอดให้มากที่สุด

ไม่รู้ว่าเมื่อคืนเผลอหลับไปได้ยังไงทั้งๆ ที่ความอยากรู้มันกัดกินและทำให้เธอทุรนทุรายจนแทบจะบ้าตาย แต่ที่รู้คือนานแล้วที่เธอไม่ได้ฝันถึงเรื่องนี้ บางทีอาจเป็นเพราะเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนทำให้เธอฝันถึงเรื่องนี้อีกทั้งๆ ที่มันก็ผ่านมาหลายปีแล้ว นานจนเธอจำรายละเอียดปีกย่อยไม่ได้ แต่ที่จำได้ดีกว่าอะไรทั้งหมด คือความรู้สึกในตอนที่กำลังจมดิ่งลงน้ำ ตอนนั้นเธอกลัวมากเลย ทั้งหนาว ทั้งแสบทั่วร่างกาย ทั้งทรมาน ในใจเธอเรียกหาคริสเตียนซ้ำไปซ้ำมา แล้วเขาก็ช่วยเธอไว้จริงๆ

                ตั้งแต่ตอนนั้นมีสองสิ่งที่ฝั่งใจเธอมาจนถึงวันนี้

                หนึ่งก็คือ... เธอกลัวน้ำ ถ้าเป็นน้ำลึกๆ ไม่ว่าจะเป็นแม่น้ำ ทะเลสาบ หรือสระว่ายน้ำเธอจะไม่เคยย่างกรายเข้าไปใกล้

                และสองก็คือ...  ความต้องการที่อยากจะให้เขายอมรับเหมือนที่ทุกคนในตระกูลเปรโดสยอมรับเธอ มันถูกลบเลือนหายไป กลายเป็นความรู้สึกลึกซึ้งที่ฝั่งรากลึกอยู่ในหัวใจ

แต่สำหรับคริสเตียน ไม่ว่าเวลาจะผ่านมากี่ปี เธอก็ยังเป็นได้แค่เพียงกาฝากที่เขาเกลียดยิ่งกว่ากิ้งกือไส้เดือนไม่เปลี่ยนแปลง