เถื่อนรักจอมมาร

ลำดับตอนที่ #35 : บทที่ 8 ละครฉากใหญ่ (2)

 

รัดเกล้าทอดสายตาออกไปนอกหน้าต่างทรงสูงของห้องนอนกว้างใหญ่ที่ตกแต่งอย่างมีรสนิยมด้วยด้วยโทนสีขาว ครีม และเทา ไปยังถนนที่ทอดยาวระหว่างรั้วกับตัวบ้านที่สองข้างทางเรียงรายไปด้วยต้นไม้ขนาดใหญ่ที่ผสมผสานระหว่างสีเขียว เหลือง และน้ำตาลแดง สนามหญ้ากว้างสีเขียวมีดอกหญ้าสีเหลืองทองขึ้นอยู่ประปราย ถัดไปเป็นทะเลสาบที่ตอนนี้สะท้อนสีของท้องฟ้ายามเย็นที่กำลังอาบเคลือบด้วยสีส้มและสีฟ้าน้ำทะเล ถักทอกลมกลืนกันเป็นผืนเดียวอย่างที่มีเพียงธรรมชาติเท่านั้นที่ทำได้

ที่นี่ช่างดูงดงาม เงียบ และเป็นส่วนตัว และมันก็ช่วยให้จิตใจของคนที่ต้องมาอาศัยอยู่ต่างบ้านต่างเมืองอย่างเธอสงบลงได้บ้าง

คราแรกรัดเกล้าคิดว่าที่พักที่แม็กซิมัสหมายถึงอาจจะเป็นห้องพักในโรงแรมสักแห่งซึ่งอาจจะเป็นเพ้นท์เฮาส์ของโรงแรมเดอะคาริโนสาขาที่ตั้งอยู่ในกรุงอาร์มานแห่งนี้ก็เป็นได้ แต่ทันทีที่แม็กซ์เอสยูวีสีดำมันขลับเลี้ยวผ่านประตูโลหะสีขาวเข้าไปในถนนส่วนตัวที่ทอดยาวตรงสู่คฤหาสน์โอ่อ่าหลังใหญ่ก็ทำให้เธอรู้ว่าเธอเข้าใจผิดไปถนัด

หญิงสาวสูดกลิ่นสายลมอ่อนโยนของต้นฤดูใบไม้ร่วงที่พัดโชยมาพร้อมกับกลิ่นต้นไม้ใบหญ้าและกลิ่นแม่น้ำอันแสนสดชื่นเข้าปอดก่อนจะลุกขึ้นเต็มความสูงเมื่อรับรู้ว่าใกล้ถึงเวลานัดหมายแล้ว หญิงสาวรวบผมเป็นมวยกลางศีรษะระหว่างที่เดินตรงไปหยิบของที่จำเป็นต้องใช้แล้วหายลับเข้าไปในห้องน้ำ

ใช้เวลาเพียงไม่นานหญิงสาวก็ก้าวออกมา มือบางยกผ้าขนหนูสีขาวผืนเล็กขึ้นมาซับหยาดน้ำตรงไรผมและซอกคอระหว่างที่ตรงไปยังสวิทช์ไฟ เพียงเวลาแค่ไม่นานที่เธอหายเข้าไปในห้องอาบน้ำแสงจากดวงอาทิตย์ก็ลับหายไป แต่แสงจากไฟนอกบ้านที่ถูกตั้งเปิดอัตโนมัติก็สาดส่องผ่านหน้าต่างเข้ามาในห้องแทนพอให้เห็นทางเดินสีเทาขมุกขมัว

ทันทีที่แสงไฟสว่างขึ้นรัดเกล้าก็สะดุ้งสุดตัวเมื่อพบว่ามีร่างสูงใหญ่ของใครบางคนยืนอยู่ปลายเตียง อีกนิดเดียว...นิดเดียวจริงๆ เธอได้กรี๊ดลั่นแน่ๆ

          “เข้ามาเมื่อไร แล้วทำไมไม่เคาะประตู”

          “ไม่จำเป็น” แม็กซิมัสตอบเสียงเรียบ เขาขมวดคิ้วมุ่นเมื่อเห็นร่างอรชรในชุดคลุมอาบน้ำสีขาว ผมยาวสีเข้มถูกม้วนไว้เป็นมวยบนศีรษะ บางส่วนเปียกน้ำละลงมาแนบใบหน้าและลำคอระคงได้อย่างน่ามอง กลิ่นหอมบางเบาของครีมอาบน้ำลอยมาแตะจมูก มือเรียวขาวถูกยกขึ้นรวบสาบเสื้อคุลมให้กระชับยิ่งขึ้นเมื่อเธอเห็นว่าเขามองอยู่ แต่...ให้ตายเถอะ! มันยิ่งทำให้เขาเห็นทรวดทรงองค์เอวของเธอชัดเจนขึ้นไปอีก

          เธอทำให้เขาตื่นตัวอีกแล้ว บ้าฉิบ!

          “ทำไมจะไม่จำเป็น”

          “ใครเขาเคาะประตูก่อนที่จะเข้าห้องตัวเอง”

          “แต่คุณก็รู้ว่าตอนนี้ไม่ใช่แค่คุณคนเดียวที่ใช้ห้องนี้อยู่”

          “ผมเอาชุดที่ต้องใส่เย็นนี้มาให้คุณ จัดการตัวเองให้เรียบร้อย ผมจะรอที่ห้องโถงในอีกหนึ่งชั่วโมง”

แม็กซิมัสไม่ได้ตอบโต้คำพูดของเธออีก แต่เขากลับเลือกจะพูดในสิ่งที่ต้องพูด ก่อนจะหมุนตัวเดินออกจากห้องไป เพราะถ้าเขายังยืนอยู่ในห้องนี้ ยืนมองร่างบอบบางที่ไม่มีอะไรปกปิดนอกจากชุดคลุมอาบน้ำตัวเดียว เขาคงได้จับเธอเหวี่ยงลงเตียงตามด้วยร่างของตัวเองเป็นแน่

          เลยเวลานัดมาห้านาทีตอนที่รัดเกล้าทำใจก้าวออกจากห้องด้วยชุดที่กำลังใส่อยู่ได้สำเร็จ ไม่ใช่เพราะชุดนี้โป๊เปลือยเกินกว่าจะใส่ได้ แต่เป็นเพราะความหรูหราเกินพอดีของมันต่างหาก เธอเพิ่งเข้าใจอย่างถ่องแท้ก็ตอนนี้เองว่าทำไมแม็กซิมัสถึงบอกว่าเสื้อผ้าของเธอไม่เหมาะสมกับการเป็นมิสซิสคาริโน

          เสื้อผ้าที่เธอขนมาจากอพาร์ทเม้นต์ในวันที่ต้องไปทำเรื่องย้ายออกแม้ว่าจะไม่แย่มากนัก แต่ถ้าเทียบกับชุดนี้ชุดของเธอก็กลายเป็นชุดซอมซ่อไปเลยทีเดียว แต่ถึงยังไงเธอก็ชอบเสื้อผ้าของตัวเองมากกว่า

รัดเกล้าพ่นลมหายใจออกมาพลางสาวเท้าผ่านทางเดินกว้างขวางตรงไปยังบันไดที่ทอดลงจากชั้นสอง แล้วทันทีที่เธอยืนอยู่บนบันไดขั้นสูงสุดเธอก็เห็นเขา

          แม็กซิมัสยืนอยู่ตรงหน้าต่างที่เห็นวิวทะเลสาบสุดลูกหูลูกตา เขาสวมกางเกงสแลคสีเทาเข้มและเสื้อเชิ้ตผ้าลินินสีขาว และมีสูทสีเดียวกับกางเกงพาดอยู่ที่แขน ผมของชายหนุ่มถูกเชตให้เป็นทรงแปลกตา ดูดีแบบที่ผู้หญิงทุกคนที่เดินสวนจะต้องเหลียวหลังกลับมามองด้วยแววตาหยาดเยิ้ม ไรหนวดตามสันกรามถูกโกนออกอย่างประณีต แต่รัดเกล้ากลับคิดว่าเธอชอบเขาตอนผมยุ่งไม่เป็นทรง มีไรหนวดเขียวครึ้ม และอยู่ในชุดสบายๆ มากกว่า

          นี่เธอคิดบ้าอะไรอยู่นะ ชอบเขาที่เป็นแบบนั้นมากกว่างั้นเหรอ จะบ้าไปแล้วหรือไง!

          รัดเกล้าร้องด่าตัวเองในใจอย่างตระหนก หญิงสาวสะบัดหัวแรงๆ ก่อนจะก้าวเท้าบนร้องเท้าส้นสูงสีเงินลงบันไดไปยังชั้นล่าง

          ทันทีที่ได้ยินเสียงรองเท้าส้นสูงกระทบกับพื้นหินอ่อน ร่างกายภายใต้เนื้อผ้าเนื้อดีก็ขยับจนเธอเห็นกล้ามเนื้อเป็นมัดๆ นัยน์ตาคู่คมที่กำลังทอดมองไปนอกหน้าต่างเหลือบขึ้นมองมาที่เธอแวบหนึ่ง ก่อนจะเดินนำไปยังรถที่จอดรออยู่หน้าประตูบ้าน

          แน่นอน เธอไม่ได้คาดหวังว่าเขาจะตกตะลึงในความสวยของเธอเหมือนฉากคลาสสิกในละครหลังข่าว เหตุผลแรกคือเธอไม่ได้สวยขนาดนั้น เหตุผลที่สองคือเธอไม่ใช่นางเอกของเขาและเขาก็ไม่ใช่พระเอกของเธอ แต่ท่าทางไม่ใส่ใจของเขาก็ทำให้เธออดรู้สึกน้อยใจไม่ได้

          รัดเกล้าสะบัดหัวไล่ความคิดและความรู้สึกที่คิดว่าไร้สาระออกไป ก่อนจะสาวเท้าเร็วๆ ตามแผ่นหลังกว้างตั้งตรงที่เดินลิ่วจนเกือบถึงรถที่จอดรออยู่

          “ใส่ซะ” เสียงเรียบเรื่อยดังขึ้นแทบจะทันทีที่เธอก้าวเข้าไปนั่งในรถ ก่อนที่ของเล็กๆ บางอย่างจะถูกยัดมาไว้ในมือ

          “ทำไมต้องใส่ด้วยคะ” รัดเกล้าเอ่ยขึ้นหลังจากก้มมองเหวนเพชรเม็ดโตที่ตัวเรือนทำด้วยทองคำขาวอยู่ครู่หนึ่ง

          “มันเป็นแหวนแต่งงาน”

          มันเป็นประโยคบอกเล่าง่ายๆ ที่ทำให้คนฟังรู้ว่าอะไรเป็นอะไร มันก็แค่ส่วนประกอบที่จะทำให้ละครฉากใหญ่ดูสมจริงและเพอร์เฟ็ก

          รัดเกล้ากำแหวนในมือแน่นอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหยิบมันสวมที่นิ้วนางข้างซ้าย แล้วทอดสายตามองออกไปนอกหน้าต่างมองต้นไม้น้อยใหญ่ที่มองเห็นเป็นเงาทะมึนในความมืด และไม่ได้สนใจร่างสูงที่นั่งหน้าเรียบอยู่อีกฝั่งหนึ่งของเบาะหลังอีก

------------------------------