เถื่อนรักจอมมาร

ลำดับตอนที่ #16 : บทที่ 4 ข้อเสนอสุดแสนพิสดาร (4)

 

รัดเกล้านั่งมองเปลวเทียวที่สะบัดไหวเพราะสายลมแผ่วเบาจากเครื่องปรับอากาศสลับกับชายหนุ่มที่นั่งจัดการกับอาหารตรงหน้าของตัวเองหลังจากละเลียดไวน์ไปจนหมดแก้วอย่างพิศวง ถึงตอนนี้เธอก็ยังไม่รู้ว่าเขาต้องการอะไรกันแน่ และไม่เข้าใจด้วยว่าทำไมตัวเองถึงไว้ใจเขาถึงขนาดยอมขึ้นมาอยู่ในที่มิดชิดแบบนี้กับเขาตามลำพัง

สาบานได้ว่าไม่ใช่เพราะนามสกุลคาริโน ไม่ใช่เพราะเขาเป็นผู้ชายที่ช่วยเธอไว้จากเหตุการณ์วิกฤติถึงสองครั้ง ไม่ใช่เพราะหน้าตาหล่อเหลาและกล้ามเนื้อที่ซ่อนอยู่ใต้เสื้อผ้าที่ราคาของมันคงแพงระยับ หรือเพราะเสน่ห์ดึงดูดอย่างผู้ชายที่พุ่งออกมาจากทุกส่วนที่เป็นเขา แม้จะแน่ใจว่าทั้งหมดนั้นไม่ใช่เหตุผลที่ทำให้เธอมาอยู่ที่นี่ตอนนี้แต่สุดท้ายแล้วเธอก็หาเหตุผลไม่ได้เหมือนกันว่าอะไรกันแน่ที่ทำให้เธอไว้ใจเขาถึงขนาดนี้

“ถ้าคุณไม่ว่า ผมขอตัวสักครู่”

“คะ?” รัดเกล้าถามกลับอย่างงงๆ ก่อนจะรู้ว่าตัวเองเผลอจ้องเขาอยู่นานอย่างเสียมารยาท ความอับอายแล่นระอุไปตามเส้นเลือดพร้อมกับความร้อนที่ลามไปทั่วใบหน้าอย่างรวดเร็ว หญิงสาวรีบหลุบตาลงพื้น และตอบเขาอีกครั้งหลังจากสมองประมวลผลช้าไปเกือบครึ่งนาที “เชิญค่ะ”

รัดเกล้าเหลือบมองร่างสูงที่เดินหายเข้าไปในประตูบานหนึ่งที่อยู่อีกด้านหนึ่งของห้อง ไม่ถึงทีเขาก็เดินกลับมาอีกครั้งพร้อมกับเอกสารอะไรบางอย่าง

“รับไปสิ”

รัดเกล้ามองกระดาษพับครึ่งที่เขาส่งมาให้อย่างงงๆ ไออุ่นจากมือหนายังคงติดอยู่ตอนที่เธอรับมันมาไว้ในมือ หญิงสาวค่อยๆ คลี่กระดาษออก และมองมันอย่างไม่เข้าใจ

“อะไรคะ” ไม่ใช่เพราะเธอไม่รู้ว่ามันคืออะไรแต่ที่ไม่รู้คือเขาให้เธอทำไมต่างหาก

“สองล้านบาท ผมว่ามันน่าจะมากพอ” แม็กซิมัสเลือกเสนอจำนวนเงินที่คิดว่าผู้หญิงทุกคนไม่มีทางปฏิเสธได้

“มากพอสำหรับอะไรคะ”

“เงินล่วงหน้าที่คุณจะได้จากการรับข้อเสนอของผม จากนั้นคุณจะได้รับค่าจ้างเป็นรายเดือน เดือนละสองแสนบาทจนกว่าผมจะยกเลิกสัญญา”

“...” รัดเกล้าไม่ได้พูดอะไรออกไป สายตาของหญิงสาวจับจ้องอยู่ที่คู่สนทนา แววตาเป็นเครื่องหมายคำถามเสียจนชายหนุ่มพ่นเสียงหัวเราะหึๆ ออกมาจากลำคอ ทั้งๆ ที่เขาไม่ได้ยิ้ม

“สัญญาว่าจ้างให้คุณมาเป็นภรรยาชั่วคราวของผม”

ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มทุ้ม สุภาพ ราวกับเรื่องที่เขากำลังพูดเป็นเรื่องธรรมดาทั่วไป แต่รัดเกล้ากลับมองเขาด้วยแววตาพิศวงกับข้อเสนอสุดแสนพิสดารที่คิดว่ามีเพียงแต่ในละครเท่านั้น

“คุณต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ” รัดเกล้าเผลอตะโกนออกมาเสียงดังอย่างลืมรักษามารยาท

          “ผมไม่ได้บ้า” เขายักไหล่ไม่ยี่หระต่อสายตาที่มองเขาราวกับเขาเป็นคนเสียสติของหญิงสาวตรงหน้า “และถ้าคุณตกลงเราจะเซ็นสัญญากันตอนนี้เลย” แม็กซิมัสว่าพร้อมกับเหลือบตามองซองเอกสารที่อยู่ในมือนิดหนึ่งอย่างสื่อความหมายว่าทุกอย่างพร้อมแล้วสำหรับการเจรจาครั้งนี้

          “ขอบคุณมากนะคะ แต่ฉันคงรับข้อเสนอของคุณไม่ได้” รัดเกล้ายัดเช็คในมือตัวเองใส่มือหนา พร้อมกับเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่ปิดบังความไม่พอใจ

“ทำไม ค่าตอบแทนที่คุณได้น้อยเกินไปงั้นเหรอ”

“มันไม่ได้เกี่ยวกับเงินค่ะ ถึงคุณจะเพิ่มเงินอีกกี่พัน กี่หมื่น กี่แสน ฉันก็ยังยืนยันคำเดิม”

อารมณ์คนที่ถูกยื่นข้อเสนอให้กำลังเดือดปุดๆ และเดือดยิ่งขึ้น เมื่อคนที่ยื่นข้อเสนอยังคงดื้อดึงไม่ยอมแพ้ แถมยังมองมาด้วยแววตาที่ทำให้เธอรู้สึกเหมือนกับถูกสาดด้วยน้ำเย็นจัด

“แล้วถ้าเป็นสามล้านล่ะ”

รัดเกล้ากัดริมฝีปาก กำมือแน่น เธอโกรธจนตัวสั่นแต่ก่อนที่ความอดทนของเธอจะขาดผึงลง โทรศัพท์ในกระเป๋าใบเล็กก็ส่งเสียงกรีดร้องเสียก่อน หญิงสาวละสายตาที่ประสานกับนัยน์ตาสีน้ำเงิน หยิบโทรศัพท์ขึ้นมารับโดยไม่ได้มองด้วยซ้ำว่าใครโทรมา

“สวัสดีค่ะ”รัดแก้วกรอกเสียงลงไปพลางเหลือบตาขึ้นมองใบหน้าของชายหนุ่มร่างสูงที่ยังยืนมองเธอนิ่ง ก่อนจะเป็นฝ่ายขยับห่างออกมา แล้วเดินไปยังประตูที่เชื่อมระหว่างห้องรับแขกกับระเบียงกว้าง

_______________________

มาต่อให้แลวจ้า

ช่วงนี้เหมยเดินทางไกล เลยหายไป เดี๋ยวกลับแล้วอัปชดเชยให้วันละ 2 ตอนนะคะ