เถื่อนรักจอมมาร

ลำดับตอนที่ #15 : บทที่ 4 ข้อเสนอสุดแสนพิสดาร (3)

 

____________________

รถยนต์คันหรูยี่ห้อแม็กซ์แล่นฝ่าความมืดเข้ามาจอดหน้าตึกสูงของโรงแรมเดอะคาริโน ‘แม็กซ์’ เป็นรถยนต์ที่ออกแบบและผลิตขึ้นโดยบริษัทแม็กซิมัส ฟอร์มูลา มอเตอร์ บริษัทน้องใหม่ที่เพิ่งเปิดตัวมาได้ไม่ถึงสิบปี แต่กลับสร้างความประทับใจให้กับผู้ขับขี่รถยนต์ และกลายเป็นที่นิยมในระดับโลกอย่างรวดเร็ว

แม็กซิมัส คาริโน เจ้าของรถคันหรูและเจ้าของบริษัทผลิตรถยนต์ยี่ห้อแม็กซ์ก้าวลงจากรถ ก่อนจะโน้มตัวลงยื่นมือเข้าไปให้หญิงสาวที่ไม่ยอมก้าวลงตามมา

รัดเกล้ามองมือหนาที่ยื่นมาตรงหน้า คำนวณเงินที่กระเป๋าถ้าหากว่าเธอต้องเป็นคนจ่ายค่าอาหารมื้อนี้จริงๆ ก่อนจะทำหน้าเหยเกเมื่อคำนวณยังไงเงินที่เธอมีอยู่ก็ไม่มีทางพอกับค่าอาหารของที่นี่ที่แพงราวกับทองคำแน่นอน เมื่อสามวันก่อนถ้าไม่ใช่เพราะลูกนักการเมืองใหญ่อย่างวิศรุจเป็นเจ้ามือ และชายหนุ่มกับวิรัญญาจะไม่คะยั้นคะยอ บังคับ ขู่เข็น และชักจูงเธอทุกวิถีทาง เธอไม่มีทางเข้ามาในไนต์คลับที่ต้องใช้เงินราวกับเอาไปเผาทิ้งเป็นแน่ 

“ถ้าคุณจะให้ฉันเลี้ยงอาหารคุณที่นี่จริงๆ บอกไว้ก่อนนะคะถ้าคุณสั่งเมนูแพงๆ ฉันไม่มีเงินเลี้ยงคุณหรอก” รัดเกล้าตัดสินใจพูดออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อยๆ แล้วเธอก็เห็นริมฝีปากของเขากระตุกขึ้นน้อยๆ เพราะคำพูดของเธอ 

“ใครว่าผมจะให้คุณเลี้ยง ผมเป็นคนพาคุณมาผมก็ต้องเป็นคนจ่ายสิ อีกอย่างตั้งแต่เกิดมาผมไม่เคยให้ผู้หญิงเลี้ยงข้าว”

“อ้าว ฉันนึกว่าคุณจะให้ฉันเลี้ยงข้าวคุณเพื่อเป็นการตอบแทนที่คุณช่วยฉันไว้เสียอีก”

“เปล่า อันที่จริงที่ผมช่วยคุณผมก็ไม่ได้ต้องการสิ่งตอบแทนอะไรหรอก ผมแค่มีเรื่องสำคัญจะคุยกับคุณ”

“มีเรื่องจะคุยกับฉัน เรื่องอะไรคะ”  รัดเกล้าขมวดคิ้วมองใบหน้าไร้ความรู้สึกอย่างไม่เข้าใจว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่และต้องการจะคุยอะไรกับเธอ แต่คำตอบที่เธอได้รับจากเขาก็หาได้เฉลยความข้องใจของเธอได้

“หาอะไรกินก่อนแล้วค่อยคุยเรื่องนั้นกัน”

“ทำไมถึงพูดตอนนี้ไม่ได้คะ” น้ำเสียงของรัดเกล้าปิดความหงุดหงิดจากความอยากรู้ไว้ไม่มิด

“เพราะผมไม่อยากให้ความหิวมาเป็นปัจจัยในการตัดสินใจของคุณ ลงมาสิ”

รัดเกล้าลังเลแต่ก่อนที่เธอจะได้ตัดสินใจ แม็กซิมัสก็พลิกมือที่ยื่นมาให้จับแล้วคว้ามือเล็กไว้แทน

แม็กซิมัสดึงร่างเล็กลงจากรถ พาหญิงสาวเดินลิ่วผ่านประตูกระจกใสแจ๋วของโรงแรมเดอะคาริโน ตัดผ่านล็อบบี้กว้างขวางและจอแจไปด้วยผู้คนตรงไปยังลิฟต์ที่ถูกคนของเขาเรียกรอไว้

ให้ตายเถอะ! นี่มันเรื่องอะไรกัน แล้วเขาต้องการอะไรกันแน่...

รัดเกล้าขยับกายไปมาด้วยความกังวล เธอเหลือบมองชายหนุ่มที่ขยับไปกดปุ่มลิฟต์อย่างประเมิน ชั้นที่เธอกับเขาจะไปคือสามสิบเจ็ดของตึกนี้ แม้ว่าจะเคยมาที่นี่เพียงครั้งเดียวแต่เธอก็รู้ว่าชั้นนั้นไม่มีร้านอาหารแน่ๆ และเธอก็จำได้ว่าครั้งก่อนที่เธอกับเขาอยู่ในลิฟต์ด้วยกันเขาก็กดหมายเลขนี้ 

“นี่คุณ” รัดเกล้าเอ่ยขึ้นอีกครั้งเรียกนัยน์ตาสีน้ำเงินที่จับจ้องอยู่ที่ประตูลิฟต์ให้หันกลับมามอง แววตาที่มองมาเรียบนิ่ง มือของเขาถูกซุกเข้าไปในกระเป๋ากางเกง คิ้วข้างหนึ่งถูกยกขึ้นเหมือนจะถามว่า ‘มีอะไร’ เป็นท่าทางที่รัดเกล้าลงความเห็นว่าน่าหมั่นไส้เป็นบ้า ถึงแม้ว่าส่วนลึกจะแย้งว่าท่าทางของเขาดูเท่เหมือนนายแบบฮอลลีวูดก็เถอะ

รัดเกล้าห้ามตัวเองไม่ให้กลอกตาใส่เขาก่อนจะถามสิ่งที่เธอต้องการคำตอบ... “เราจะไปไหนกันคะ”

“ห้องของผม”

“ห้องคุณ” รัดเกล้าทวนคำเขาด้วยน้ำเสียงตกใจ

“ใช่ เราจะสั่งอาหารไปกินที่นั่น”

“ไม่ค่ะ ฉันคิดว่าเราควรคุยกันที่สกายผับฯ หรือห้องอาหารของโรงแรม” ใช่! ต้องเป็นที่ไหนสักแห่งที่เป็นสถานที่ที่มีผู้คนพลุกพล่าน เพราะแม้ว่าเขาจะช่วยเธอไว้สองครั้ง แต่เธอก็ไม่ไว้ใจเขามากนัก ยังไงเขาก็เป็นผู้ชายแปลกหน้าที่เจอกันเป็นครั้งที่สอง

“ผมต้องการที่ที่เป็นส่วนตัวกว่านั้น และห้องของผมเป็นสถานที่ที่ดีที่สุด” แม็กซิมัสยืนยันเจตนารมณ์ของตัวเอง ก่อนจะพูดต่อเมื่อเห็นแววตาระแวดระวังของหญิงสาวตรงหน้า “ผมสัญญา ด้วยเกียรติของแม็กซิมัส คาริโน ผมจะไม่ทำอะไรในสิ่งที่คุณไม่ต้องการ”

“คาริโน” เป็นอีกครั้งที่รัดเกล้าทวนคำของเขาราวกับคนโง่เขลา

“ใช่คาริโน... แม็กซิมัส คาริโน หวังว่าชื่อนี้คงจะการันตีได้ว่าผมจะไม่ผิดคำพูด” แม็กซิมัสว่าพลางกระตุกริมฝีปากขึ้น

จากสีหน้าตะลึงงันของเธอ เธอคงไม่รู้จริงๆ ว่าเขาเป็นใคร และบางทีตอนนั้นที่เธอปฏิเสธการขึ้นเตียงกับเขาคงเป็นเพราะเธอไม่รู้ และเขาก็แน่ใจว่าเธอต้องรับข้อเสนอของเขาแน่นอน เพราะตอนนี้เธอรู้แล้วว่าเขาคือใครและมีกำลังจ่ายให้เธอมากแค่ไหน

 __________________

โอ๊ยเบลอ อัปผิดตอน มาแก้ไขให้แล้วนะคะ