คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : บทที่ 4 บางอย่างที่ขาดหาย 60%
“ะทำอะไร
ปล่อยันนะ”
“ผม็ะใหุ้ทำหน้าที่อเมียไ”
“มะ...ไม่”
เสียที่ใ้เอ่ยห้ามไม่่อยมั่นเท่าไรนั
วามใล้ิอายหิที่ไมุ่้นเยทำให้ทั้หัวใและร่าายสั่นเทา
ริมฝีปาอิ่มสั่นระริอย่าห้ามไม่อยู่ และเหมือนเป็นารยั่วให้อีฝ่ายรอบรอมันเร็วึ้น
เพราะไม่ถึวินาทีหลัานั้น ริมฝีปาเรื่อ็ถูยึรออย่าไม่อาัืน
ุมพิาบ้วรุนแรทำเอาหยาน้ำาใสๆ
ร่วเผาะ
แรบูบามแรอารม์โรธมาว่าเป็นแรพิศวาสทำเอาริมฝีปาอิ่มเ็บระบมรู้สึถึวามเ็มปร่าและลิ่นาวเลือ
ุลีราเบี่ยัวออาารุาม
แ่ลำแนแร่ที่วัรอบเอวบาไว้็ทำให้เธอหนีไปไหนไม่ไ้
และยิ่ิ้นรนมาเท่าไรเา็ยิ่รัแน่นนเธอแทบหายใไม่ออ
ลิ้นร้อนไล้ามริมฝีปาสวย
แรๆ บัับให้ริมฝีปาเรื่อเผยออออย่าไม่เ็มใ
มือหนาอี้าลูบไล้ไปทั่วอย่าเป็นเ้า้าวเ้าอ วามร้อนถูทิ้ไว้ทุๆ
ที่ที่มือแร่ลาผ่าน ุลีรารู้สึเี๋ยวหนาวเี๋ยวร้อนราวับับไ้
ร่าบาสั่นเทานอีฝ่ายรู้สึไ้
เมื่อสำนึถึวามไร้เียสาอนในอ้อมแน
ูบาบ้วรุนแรที่เาั้ใะสั่สอนและลโทษนปาีให้หลาบำและเลิอวีับเาในราแร็แปรเปลี่ยนเป็นอ่อนหวานนุ่มนวลในเวลา่อมา
วามหวานละมุนที่เาปรนเปรอทำให้ร่าเพรียวระหอ่อนระทวยสิ้นไร้เรี่ยวแร
ยอมให้อ้อมแนแ็แรอรัอย่าไร้ารัืน
วามไม่แน่ใในวามอ่อนหวานอ่อนโยนที่ไ้รับทำใหุ้ลีรา้อนวาลมโึ้นมออย่าหวาน่ำ
โยที่เ้าัวไม่รู้เลยว่าารทำแบบนั้นทำให้นรหน้าทนไม่ไหว
ระับร่าในอ้อมแนแน่นึ้น หลลืมหมสิ้นว่านรหน้าเป็นใร
และลืมไปว่า่อนหน้านี้เา้อารอะไราเธอ
ริมฝีปาไ้รูปแนบลบนริมฝีปาสีเรื่ออีรั้
บเบียเล้าลึนร่าบาสะท้าน มือหนา้าหนึ่สอเ้าไปในลุ่มผมนุ่มสลวย
ยึท้ายทอยบัับให้ใบหน้าหวานเยึ้นรับูบเร่าร้อนไ้อย่าถนัถนี่
ส่วนอี้า็โอบรัเอวบารั้เ้าหาแนบิับายแร่
วามอ่อนหวานที่ไ้รับเิมเ็มวาม้อารทั้ทาายและใอเาอย่าที่ไม่เยรู้สึับผู้หินไหนมา่อน
นเาลัว...ลัววามรู้สึที่เาเอ็ไม่อยาะหาำอบเหมือนันว่ามันืออะไรันแน่
ลัวนอยาะถอนริมฝีปาออ
แ่วามอิ่มเอมที่ไ้รับารสูบไร้เียสา็ทำให้ยา่อารถอนัวและถอนใ
“อืม”
เสียแหบพร่าราอย่าพึพอใับวามหวานล้ำที่ไ้รับ เาลาริมฝีปามาที่แ้มเนียน
พรมูบลมาที่ลำอระห มือร้อนทำหน้าที่ลูบไล้ไปทั่ว
ส่ผ่านวามปรารถนาอันเร่าร้อนให้แล่นพล่านไปทั่วร่าบอบบา
เปลวเพลิแห่วามปรารถนาแผเผาร่าสอร่าให้ร้อนรุ่ม
มอมเมาายหนุ่มหิสาวให้หลระเริในรสพิศวาส วาม้อารทาร่าายที่ปะทุึ้นมาทำให้หลลืมทุสิ่ทุอย่านหมสิ้น
“มะ...ไม่”
ุลีราพยายามเอ่ยห้าม
แ่น้ำเสียลับสั่นพร่าเินวบุม แม้ะื่นระหนเพียใ
แ่เพลิพิศวาสที่เาสร้าึ้นลับเผาผลาารวบุมและสำนึอันีามอเธอไปนหมสิ้น
ร่าสาวร้อนรุ่มน้อเบียร่านุ่มนิ่มเ้าหาล้ามเนื้อแ็แร่
ราวับว่าถ้าทำเ่นนั้นมันะทำให้วามเร่าร้อนในายลายลไ้
ริมฝีปาไ้รูปลาเรื่อยไปที่ลำอระห
วามเสียว่านทำให้ริมฝีปาอิ่มเผยอึ้นส่เสียราออมาอย่าลืมัว
มือบาลูบไล้สะเปะสะปะไปทั่วแผ่นหลัว้า ร่าสอร่าเบียเสียันนแทบหลอมละลายไป้วยัน
มือหนาปลระุมเสื้อเิ้อออย่าร้อนรน
เนนิส้มหน้ามอเนินอที่โผล่พ้นบราเียร์ออมาอย่าพออพอใ
ริมฝีปาไ้รูป้มลสัมผัสเนินเนื้อนุ่มเบาๆ
่อนะทวีวามเร่าร้อนึ้นปลุเร้าไฟปรารถนาอันร้อนรุ่มในายสาวให้โหมทวี มันแทบะเป็นไปไม่ไ้เลยที่ทุอย่าะหยุล
ถ้าไม่ใ่เพราะ...
“นาย...ะ...รับ”
บอี้าร์หนุ่มยืนะลึอ้าปา้าเมื่อเห็นารัสุเร่าร้อนอผู้เป็นนายเ็มสอา
แล้ว้อลืนน้ำลายัเอื๊อเมื่อสบับสายาอผู้เป็นนายที่แทบะเผาเาให้ไหม้เป็นุ
‘วยแล้วไอ้เสัน
เ้ามาอนไหนไม่มา ันมาอนำลัเ้า้ายเ้าเ็ม’
>>>>>>
ื้ออออ ้ายำลัะเ้าเ็ม
ความคิดเห็น