บัญชารักจอมเถื่อน

ลำดับตอนที่ #7 : บทที่ 2 (4)

‘เป็นบ้าอะไรไปวะ ทำไมถึงต้องไปจูบเธอด้วย’ 

เอริคยกมือขึ้นลูบใบหน้าแรงๆ เพื่อดึงตัวเองออกจากภวังค์ความคิดที่ทำให้เขาเป็นบ้าเป็นหลังทุกครั้งที่ปล่อยให้มันผุดขึ้นมา

การคิดถึงจูบธรรมดาๆ วันนั้นก็ทำให้ร่างกายของเขาแข็งเกร็งไปทั้งร่าง ซึ่งมันก็เป็นอย่างนี้ทุกครั้งที่เขาคิดถึงมัน ทว่าวันนี้กลับเหมือนปฏิกิริยาทางร่างกายของเขามันรุนแรงกว่าทุกๆ ครั้งที่ผ่านมา

ชายหนุ่มกวาดตามองรอบๆ พยายามหาอะไรก็ได้มาดึงความสนใจจากความต้องการทางกายที่พลุ่งพล่านขึ้นมา ทว่ากลับหาสิ่งที่น่าสนใจกว่าไม่พบ เขาผุดลุกขึ้นนั่งบนเตียงด้วยอารมณ์ที่งุ่นง่านถึงขีดสุด

ใช่! ตอนนี้เขากำลังอยู่ในห้องนอนกว้าง ในคฤหาสน์สีขาวหลังใหญ่ แทนที่จะเป็นสำนักงานใหญ่ของแกรนด์เอนเตอร์ไพรส์ 

หลังจากส่งบิดาถึงเตียงนอน ร่างสูงใหญ่ที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามสาวเท้าตรงไปยังประตูหน้าบ้าน ก่อนจะเปลี่ยนใจหมุนตัวสาวเท้ากลับเข้าห้องส่วนตัวของตนในวินาทีสุดท้าย เขาเปลี่ยนใจด้วยตัวเขาเอง ไม่ใช่เป็นเพราะคำพูดของผู้หญิงไร้ค่าคนนั้น

“เอริค เดี๋ยวก่อน” เสียงของคนที่เดินตามเขาออกมาจากห้องนอนใหญ่ดังขึ้นห่างออกไปไม่ถึงเมตร ทว่ามันกลับไม่ทำให้เขาหยุดการก้าวเดินได้

 ตอนยังเป็นวัยรุ่นเขาไม่ได้เก็บความรู้สึก ปกปิดไว้ภายใต้ความเฉยชาแบบนี้ เขาระเบิดทุกอย่างที่รู้สึกออกมาโดยไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรหม บางครั้งก็ใช้ถ้อยคำหยาบคาย ไม่เคยให้ความเคารพอย่างที่คนอายุน้อยกว่าควรมีให้กับคนที่อายุมากกว่า แต่เธอก็ไม่เคยโต้ตอบอะไรกลับมา ทำให้เขาทะเลาะกับพ่อบ่อยมาก แต่คนที่เขาทำตัวหยาบคายด้วยกลับไม่เคยถือสาหาความเขาเลยสักครั้ง ไม่เคยตอบโต้ ไม่เคยแม้แต่จะแสดงความไม่พอใจที่เขาว่ากล่าวเธอ อีกทั้งยังพยายามเข้ามาไกล่เกลี่ยทุกครั้งที่เขากับพ่อทะเลาะกัน เธอทำตัวแม่เลี้ยงแสนดี แบบที่เขาเชื่อมาตลอดว่าเธอเสแสร้งแกล้งเล่นละคร

 จนเมื่ออายุมากขึ้น ภาวะทางอารมณ์มากขึ้น เขาจึงเรียนรู้ว่ายิ่งเขาแรงมากเท่าไร บิดาก็ยิ่งให้ความรัก และเห็นว่าเธอแสนดีขึ้นเท่านั้น เขาจึงทำเป็นเหมือนว่าเธอเป็นเพียงอากาศธาตุที่ไม่มีตัวตน 

  “เอริค หยุดก่อน” 

 “...”

“เธอจะไม่พูดกับฉันก็ได้ แค่หยุดแล้วฟังก็พอ”

 ต้องการอะไร” ตอนแรกเขาตั้งใจจะเมินอีกฝ่ายเหมือนที่เคยทำมาตลอด ทว่าร่างสมส่วนที่ก้าวเท้ายาวเร็วขึ้นแซงก่อนจะหมุนตัวมาขวางหน้าก็ทำให้เขาทำอย่างนั้นไม่ได้

  “ที่นี่ไม่มีคนเลย มีแค่น้ากับรัตน์ที่เป็นผู้หญิง ซึ่งก็ไม่มีใครขับรถเป็น ถ้าเกิดอะไรขึ้นมันจะลำบาก ที่น้าพูดเข้าใจใช่ไหม”

 “...” เขาไม่ได้ตอบรับกลับไป ทำเพียงแต่เดินเลี่ยงร่างที่ขวางหน้าอยู่แล้วก้าวไปตามทิศทางเดิม 

ตอนแรกเขาก็คิดว่าจะอยู่บ้าน ไม่กลับไปทำงานต่อแล้วเหมือนกัน ทว่าเขากลับพาตัวเองขึ้นรถแล้วขับออกจากบ้านไป เพียงเพราะไม่อยากทำตามคำพูดของกานต์สินี แม้ว่าสิ่งที่เธอพูดจะเป็นสิ่งเดียวกับที่คิดอยู่ก็ตาม ทว่าท้ายที่สุดเหตุผลก็อยู่เหนือทิฐิ เขาเลี้ยวรถกลับมาที่คฤหาสน์หลังจากพาโรลส์รอยซ์คันโปรดพ้นประตูรั้วไปได้แค่ไม่กี่เมตร

  ชายหนุ่มเอื้อมมือไปหยิบรีโมทเครื่องปรับอากาศมาลดอุณหภูมิลงอีกเมื่อรู้สึกว่าอุณหภูมิยี่สิบห้าองศาไม่ได้ช่วยให้เขารู้สึกเย็นสบายอย่างเช่นทุกๆ วัน เขายกมือขึ้นปาดเหงื่อเม็ดเล็กที่ผุดพรายขึ้นมาตามไรผมออก ก่อนจะคลายเนกไทออก โยนมันไปบนโซฟาตัวหนึ่ง แล้วกลับมาปลดกระดุมเสื้อเชิ้ต ถอดมันออกจากร่างเหวี่ยงไปกองไว้ที่เดียวกับเนคไทสีเทาอ่อน

 แต่อุณหภูมิที่ลดลง และท่อนบนที่เปลือยเปล่ากลับไม่ช่วยให้ความรู้สึกร้อนวูบวาบลดลงได้เลย เหงื่อที่ผุดพรายขึ้นทั่วร่างทำให้เขารู้สึกเหนียวเหนอะหนะไปทั้งตัว แถมอาการแข็งขยายจนรู้สึกอยากปลดปล่อยจากความทรงจำนั้นก็ยังไม่เลือนหายไปไหน ไม่สิ! มันยิ่งรุนแรงมากขึ้นเสียด้วยซ้ำ

ชายหนุ่มผุดลุกขึ้นจากเตียง ปลดกางเกงให้ร่วงลงไปกองอยู่ปลายเท้าพร้อมกับบ็อกเซอร์ ก่อนจะพาเรือนร่างเปลือยเปล่าที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามเนื้อที่เกิดจากการออกกำลังกายหนักๆ หายลับเข้าไปในห้องน้ำ

ฝาก e-book มาใหม่ด้วยค่ะ       

ปรารถนารักจอมทมิฬ ซีรีส์ ไฟเสน่หา อันดับ2