คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter II : ฉันเปลี่ยนไปแล้ว
Chapter II
ฉันเปลี่ยนไปแล้ว
2 ปีต่อมา
เฮ้อ! การจะสอบเข้ามหาวิทยาลัยนี่ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะ ฉันปวดหัวเป็นบ้า มีทั้งสอบเข้า และสอบนู่นนี่นั่น ฉันไม่ใช่คนเก่งอะไรขนาดนั้นนะ!
“อูยอง นายว่าข้อนี้ฉันทำผิดตรงไหน?”
“ซูจี ยัยเบ๊อะ! ข้อนี้ต้องตอบอย่างนี้สิ มันใช่ที่ไหนเล่า”
“คนมันก็ต้องผิดพลาดบ้างสิยะ แกก็ต้องเคยผิดบ้างแหละ ไอบ้า!”
“ฉันผิดในข้อที่ควรผิดต่างหากเล่า”
“ก็ข้อนี้เป็นข้อที่ฉันสมควรผิดไง”
“แถไปเรื่อยนะ” อูยองเขกหัวเพื่อนรักไปหนึ่งที
อูยองนั่งติวหนังสืออยู่กับซูจีจนกระทั่งตกดึกแทบจะทุกวัน ในช่วงเดดไลน์ ใกล้สอบอย่างนี้
กาลเวลาร่วงเลยไป จิตใจของอูยองเริ่มแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ จนอูยองสามารถลบเลือนรอยแผลในจิตใจได้ เหมือนกับไม่เคยเกิดอะไรขึ้น อูยองไม่ติดต่อกับแทคยอนหรือแม้กระทั้งนิชคุณอีกเลย
“ไปกินแพนเค้กกันไหม”
“ทำไมกี่ปีๆ ก็มีแต่คนชวนฉันกินแพนเค้กนะ”
“หืม? ใครมาชวนแกกินแพนเค้กก่อนฉันกัน หา!”
“เปล่า ฉันหมายถึงว่า ทำไมมีแต่คนชอบกินแพนเค้กเท่านั้นเอง”
“แก..เป็นเพื่อนกับฉันมากี่ปีแล้ว?”
“หา ทำไมอยู่ดีๆมาถามเรื่องนี้ล่ะ”
“ตอบฉันมาเถอะน่า”
“10 กว่าปี”
“อืม..แล้วแกคิดว่าเรื่องแบบเนี้ย แกจะหลอกฉันได้อย่างนั้นหรอ หืม?”
“โธ่..แกนี่มัน”
“บอกมา!”
“ร้านแพนเค้กร้านประจำนั้นน่ะ เป็นร้านที่พี่คุณเขาไปบ่อยๆน่ะ”
“อีกแล้วๆๆๆ ไม่เอาแล้ว ฉันไม่น่าพูดเลย ลืมๆมันไปเนอะ”
“พูดไปเถอะ ฉันเปลี่ยนไปแล้วเบ ฉันไม่รู้สึกอะไรแล้ว”
“นายแน่ใจนะ?”
“อืม” อูยองยิ้มกว้างเผยความแข็งแกร่งของตัวเองให้เพื่อนรักเห็น
“ดีมากเพื่อน งั้นไปกินแพนเค้กกัน เจ้าของร้านนะแก แซบเว่อ”
“นี่คือเหตุผลของแกสินะ”
“แน่นอนสิยะ แพนคงแพนเค้กอะไรนั่นน่ะ ไม่ได้อยู่ในหัวสมองเลย”
“แกนี่มัน”
*******************************************************
“ไอคุณ แกกินอะไรบ้างสิวะ นี่แกไม่กินอะไรมา 3 วันแล้วนะ”
“แล้วไงวะ ฉ..ฉันยอมตายดีกว่า ถ้าฉันไม่ได้เจอคนที่ฉันเฝ้ารอเขามาตลอด 10 กว่าปี แทค..ไปตามอูยองกลับมาหาฉันได้ไหม”
ร่างชายหนุ่มที่หน้าตาเคยหล่อเหลาราวกับเทพบุตรกลับกลายเป็นชายหนุ่มเนื้อตัวมอมแมม ใบหน้าเต็มไปด้วยหนวดเครา ผมที่ดูเหมือนว่าจะไม่ได้รับการสระเลย กล่าวขอร้องอ้อนวอนเพื่อนรักของเขาด้วยสายตาที่ใครเห็นเข้า จะต้องน้ำตาตกกันบ้าง
“ฉ..ฉันจะพยายาม ฉันจะทำให้แกกลับมาเป็นคนเดิม ไอคุณ ถ้าฉันพาอูยองกลับมาหาแกได้ แกสัญญาว่าแกจะไม่ทรมานตัวเองแบบนี้อีก เข้าใจไหม!”
“อืม รู้แล้ว ไปตามกลับมาให้ได้นะ ฉันคิดถึงเขา คิดถึง คิดถึงมาก”
แทคยอนที่กำลังลุกออกจากห้องไป หันหลังมามองสภาพเพื่อนรักก่อนที่จะน้ำตาตกไปกับภาพตรงหน้า
“ฉันสัญญา แกต้องเป็นเหมือนเดิม”
*******************************************************
อูยองกำลังตั้งหน้าตั้งกับรายงานที่สุดแสนจะสำคัญของเขาตรงหน้า เพราะรายงานนี้เป็นเหมือนอนาคตของเขา ถ้าเขาทำมันไม่เสร็จ ไม่ว่าจะมหาวิทยาลัย คงไม่แม้แต่จะมองชื่อของเขาด้วยซ้ำ
เสียงโทรศัพท์มือถือของเขาดังขึ้นแทบจะเป็นร้อยรอบ ก็ไม่มีทีท่าว่าเขาจะลุกไปรับแม้แต่นิดเดียว เพียงแค่ขยับตัวนิดหน่อย และกลับไปสนใจงานต่อ
2 ชั่วโมงผ่านไป
“เสร็จแล้ว เสร็จซักที!!!”
ร่างของหนุ่มน้อยแก้มป่องกระโดลอยตัวขึ้นด้วยความดีใจ พร้อมกับใบหน้าที่รู้สึกเหมือนกับได้ปลดปล่อยอะไรซักอย่าง
“ใครโทรมาตั้งหลายร้อยสายกันนี่ ไม่ดูเวลาเลย!”
อูยองมองดูเบอร์ที่แสดงขึ้นตรงหน้าจอโทรศัพท์เขา
‘SUZY 80 missed call’
‘089-xxx-xxxx 153 missed call’
“ยัยเบนี่เอง แล้วอีกเบอร์นี่ใครกันล่ะ โทรมายังกับบ้านไฟไหม้ยังไงยังงั้น โทรหายัยเบดีกว่า”
ตรู้ด!
‘อูยอง!! ไอบ้าเอ๊ย ฉันนึกว่าแกโดนโจรป่าจับหั่นเนื้อเป็นชิ้นๆ แล้วขายทอดตลาดซะแล้ว ทำไมไม่รับโทรศัพท์ฉัน ครับ!’
“ฉันทำรายงานสำคัญอยู่ แกก็เว่อซะไม่มี”
‘แค่แกปลีกตัวมารับสายฉันไม่กี่นาที มันจะรบกวนเวลาแกมากมายขนาดนั้นเลยรึไง หา!’
“แน่นอน”
‘อีตาบ้านี่! ขอให้ไม่มีมหาลัยไหนรับแกเลยเถอะ”
“โธ่เบ เข้าใจฉันหน่อยเถอะน่า”
‘ฉันเข้าใจ ว่ามันสำคัญกับอนาคตแก แต่แกเห็นใจกับคนที่เป็นห่วงแกหน่อยไม่ได้รึไง นี่ถ้าไม่ติดว่าฉันเข้าเรียนอยู่ ฉันจะรีบเหาะไปหาแกที่บ้านแล้ว’
“ขอโทษนะครับ ขอโทษๆๆ ขอโทษจริงๆ”
‘คราวหลังอย่าทำแบบนี้อีกนะ ฉันใจคอไม่ดีเลย ฉันต้องไปเรียนแล้ว ดูแลตัวเองด้วย อย่ามัวแต่สนใจรายงาน สุขภาพสำคัญกว่าจำไว้นะ!’
“ขอบใจนะ ขอบใจจริงๆ”
สายวางไปแล้ว ซูจีเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของอูยองตอนนี้เลยก็ว่าได้ หลายคนชอบนินทาว่าอูยองเป็นเก้งกวางบ้างล่ะ เพราะสนิทแต่กับผู้หญิง ผู้ชายกับผู้หญิงสนิทกันไม่ได้หรอ? ไม่เห็นจะเข้าท่าเลย
“แล้วอีกสายนี่ใครกันนะ? ลองโทรไปแล้วกัน”
ตรู้ด ตรู้ด ตรู้ด ตรู้ด...
“ฮัลโหล สวัสดีครับ ผมอูยองพูดครับ ไม่ทราบว่ามีอะไรรึเปล่าครับ ถึงได้โทรมาหลายสายขนาดนี้?”
‘อูยอง..’ เสียงนี้! ทำไมมันถึงได้คุ้นหูจังนะ
“คุณเป็นใครครับ”
‘อูยอง นี่แทคฮยองเองนะ..’
“แทคฮยอง! โทรมาได้ยังไงครับ”
‘อูยองเปลี่ยนเบอร์หนีฮยองล่ะสิ อูยองรู้จักฮยองน้อยไปแล้วนะ’
“เปล่าครับ อูยองแค่เปลี่ยนโทรศัพท์ใหม่แล้วจำเบอร์ฮยองไม่ได้”
‘ช่างมันเถอะนะ อูยอง..อูยองฟังฮยองนะ’
“ฮ..ครับ”
‘อูยองรู้ไหมตลอดเวลา 2 ปีที่อูยองไม่ได้ติดต่อกับฮยอง ไม่ได้ติดต่อกับ..ไอคุณ มันทำให้พี่รู้ว่า ไอคุณมันรักและคิดถึงอูยองมากแค่ไหน อูยองลองให้โอกาสไอคุณมันดูได้ไหม’
“ฮยองพูดเรื่องนี้อีกแล้วนะครับ ตอนนี้อูยองลืมคุณฮยองไปแล้ว อูยองไม่อยากรื้อฟื้นมันอีก อูยองเข้มแข็งขึ้นแล้วนะครับ อูยองจะไม่อ่อนแออีก อูยองเปลี่ยนไปแล้ว”
‘ฮยองรู้ว่าอูยองเข้มแข็งขึ้นแล้ว ฮยองแค่อยากให้อูยองฟังฮยอง ไม่ว่าอูยองจะเป็นยังไง อูยองแค่ฟังเรื่องที่ฮยองจะเล่าให้อูยองฟัง แค่นี้ได้ไหมครับ’
“ได้สิครับ อูยองพร้อมแล้ว”
‘เรื่องทิฟฟานี่.. ไอคุณมันมีเหตุผลอย่างที่มันว่าจริงๆนะ มันจำเป็นที่จะต้องตีสนิทกับฟานี่เพราะพ่อของมัน พ่อของมันสนิทกับพ่อของฟานี่มาก และพ่อของฟานี่ก็เป็นเจ้าของบริษัทหนึ่งที่มีหุ้นส่วนจำนวนมากของบริษัทพ่อไอคุณ แล้วมารู้ภายหลังว่าฟานี่แอบชอบไอคุณมัน พ่อของไอคุณก็เลยขอร้องให้ไอคุณคอยแทคแคร์ดูแลฟานี่’
‘ไอคุณมันไม่เต็มใจเลยนะ ไอคุณมันรักและคิดถึงคนๆเดียวตลอด 10 กว่าปีที่ผ่านมา แล้วเรื่องที่มันสั่งให้ฮยองโกหกอูยองว่า มันยังกลับมาเมืองไทยไม่ได้ ก็เพราะมันต้องการพิสูจน์ว่าอูยองคิดถึงมันบ้างรึเปล่า เท่าที่ฮยองสังเกต ตอนนั้นตอนที่อูยองได้ยินฮยองพูดถึงไอคุณ อูยองดูดีใจมากนะ’
“แต่ตอนนี้มันไม่เหมือนเดิมแล้วนี่ครับ”
‘ที่อูยองพูดมาอูยองแน่ใจแล้วใช่ไหม อูยองแน่ใจว่าอูยองลืมไอคุณได้แล้วใช่ไหม ฮยองไม่ได้คาดคั้น แต่ฮยองอยากให้อูยองถามใจตัวเองดูนะ’
“ครับ อูยองลืมคุณฮยองแล้ว”
‘อูยองกลับไปคิดทบทวนเถอะนะ คนเรามาสามารถลืมคนที่เรารักมากๆภายในเวลาอันสั้นได้หรอก ฮยองเชื่อ ฮยองอยากให้อูยองเห็นใจและให้โอกาสไอคุณ ต..ตอนนี้’
เสียงแทคยอนสั่นเครือราวกับไม่กล้าพูดสิ่งที่ตนกำลังจะบอกกับอูยอง
‘ตอนนี้..ไอคุณสภาพมันแย่มาก มันไม่กินอะไรมา 3 วันแล้ว เนื้อตัวเลอะเทอะมอมแมม ผมเพ่าไม่ได้สระ กลับไปให้ไอคุณเห็นหน้าอูยองหน่อยนะ ถือว่าสงสารมัน นะอูยอง’
“เอ่อ..” คุณฮยองเป็นอย่างนั้นจริงๆหรอ จริงๆใช่ไหม
‘ถือว่าฮยองขอร้องนะ อูยอง’
“แล้ว..จะให้อูยองไปหา คุณฮยองที่ไหนละครับ”
‘อ..อูยอง! ฮยองขอบคุณมากนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ฮยองไปรับที่บ้านตอนเที่ยงๆ แล้วเจอกันนะอูยอง’
“ครับ”
เฮ้อ! ใจอ่อนจนได้สิเรา เอาก็เอา ครั้งสุดท้ายเท่านั้นแหละน่า..
*******************************************************
ร่างของชายหนุ่มที่สภาพตอนนี้ดูมีอายุมากไม่เข้ากับวัยเอาเสียเลย นอนยิ้มกับตัวเองอยู่บนเตียงนอน เหมือนกับได้รับรู้เรื่องราวดีๆ
“เฮ้! ไอคุณ”
“มีอะไร”
“ฉันมีข่าวดีจะมาบอกแก”
“อูยองยอมมาหาฉันแล้วใช่ไหม” นิชคุณมองหน้าที่เหวอแทบจะทันทีที่ได้ยินของแทคยอน ก่อนที่จะหันหน้ามาหาเพื่อนสุดที่รักของเขา
“ก..แกรู้ได้ยังไง ฉันยังไม่ได้บอกใครเลยนะ”
“ฉันรับรู้ได้ ฉันดีใจมากเลยว่ะแทค ฉันจะไม่ยอมปล่อยให้อูยองหนีจากฉันไปไหนอีก ไม่มีทางและไม่มีวัน!!”
“แต่..อูยองบอกกับฉันว่า เขาลืมแกได้แล้ว และดูท่าทางจะเป็นอย่างนั้นจริงๆ”
“ก็ทำให้เขากลับมารักฉันใหม่สิ ฉันจะทำทุกอย่าง ให้เขากลับมารักฉัน”
“ไอคุณ..”
“แกไปพักผ่อนเถอะ ฉันว่าจะไปอาบน้ำสระผมแล้วออกไปตัดผมซะหน่อย มอมแมมชะมัด”
“แล้วตลอด 3 อาทิตย์ที่ผ่านมาแกไม่อาบน้ำได้ยังไงวะเนี่ย ข้าวปลาก็ไม่กิน”
“ฉันไม่รู้ ตอนนั้นจิตใจฉันว่างเปล่าไปหมด ตอนแรกยังดีที่ฉันยอมกินข้าว แต่ 3 วันหลังฉันรู้สึกเหมือนตายทั้งเป็น ฉันไม่อยากรับรู้อะไร ฉันไม่อยากคุยกับใคร ไม่อยากทำอะไร ฉันเจ็บแทค ฉัน..” น้ำตาแห่งความเจ็บปวดไหลออกมาอยากห้ามไม่ได้ ก่อนที่เจ้าของน้ำตา จะรีบเดินออกเข้าห้องน้ำไป
“ทำไมเรื่องของพวกแก 2 คนถึงเป็นแบบนี้วะเนี่ย คนหล่อปวดหัว!”
แทคยอนเดินออกจากห้องไป สักพักใหญ่ร่างของเจ้าของห้องที่หายเข้าห้องน้ำไปก็เดินออกมา ตอนนี้เนื้อตัวสะอาด ผิวขาวตัดกับเสื้อเชิ้ตสีดำ ผมที่เพิ่งสระเสร็จใหม่ๆ ทำให้เพิ่มความเซ็กซี่ของเขาได้เป็นอย่างดี ต่างจากชั่วโมงที่แล้วราวฟ้ากับเหว ตอนนั้นเป็นซาตาน แต่ตอนนี้เขาได้กลับมาเป็นเทพบุตร และเขาก็จะไม่กลับไปเป็นซาตานอีก เพราะเขารู้ว่า ต่อจากนี้สิ่งที่เขารอคอยมานาน จะไม่หายไปไหนอีก
*******************************************************
อูยองนั่นกินข้าวเช้าด้วยความเหม่อลอย จนทำให้ผู้เป็นแม่อดเป็นห่วงไม่ได้
“อูยอง.. เป็นอะไรหรือเปล่าลูก”
“...”
“อูยอง”
“...”
“อูยองลูก!”
“ฮ..ครับ!”
“เป็นอะไรรึเปล่าลูก เหม่อลอยมาตั้งนานแล้ว แล้วเมื่อไหร่จะกินข้าวหมดล่ะนั่น มีอะไรบอกแม่ซิ”
“ไม่มีครับ ผมแค่ไม่ค่อยได้พักผ่อน คงอ่านหนังสือเยอะไปหน่อย”
“งั้นหรอ ลูกต้องพักผ่อนเยอะๆนะ โหมอ่านมากไป ทำให้ร่ายกายทรุดได้ง่ายๆนะลูก แม่เป็นห่วงลูกนะ”
“ขอบคุณครับแม่ แม่ก็ดูแลตัวเองด้วยนะครับ พักนี้แม่ดูเศร้าๆ มีใครทำอะไรแม่รึเปล่าครับ บอกผมมานะ”
“ไม่มีอะไรหรอกลูก หน้าแม่ก็เป็นอย่างนี้มาตั้งนานแล้ว รีบๆกินข้าวได้แล้ว จะออกไปไหนรึเปล่าล่ะ?”
“เดี๋ยวแทคฮยองจะมารับ ไปทำธุระนิดหน่อยน่ะครับ”
“หือ.. แม่นึกว่าลูกโกรธอะไรฮยองเขา ไม่เห็นติดต่อฮยองเขาไปเลย แม่ก็ตกใจ ดีแล้วล่ะลูก กลับเมื่อไหร่ล่ะ?”
“อูยองยังไม่รู้เลยครับ แต่ยังไงอูยองจะรีบกลับมาทานข้าวกับแม่แน่ๆครับ”
“ไม่เป็นไรหนอกลูก แม่ทานคนเดียวได้สบายๆอยู่แล้ว”
“ไม่ได้หรอกครับ อูยองจะให้แม่นั่งเหงาคนเดียวไม่ได้”
“จ้ะ กินเสร็จแล้วแม่ฝากล้างจานหน่อยนะ แม่จะไปตากผ้าซะหน่อย”
“ให้อูยองไปช่วยไหมครับ?”
“ไม่เป็นไรจ้ะ แค่อูยองล้างจานก็พอแล้ว”
“ครับ” อูยองยิ้มให้กับผู้เป็นแม่ด้วยความรักเกินบรรยายก่อนจะหันมาสนใจข้าวต้มตรงหน้าต่อ
“แค่นี้ก็พอแล้ว ความรัก ไม่มีใครรักเราเท่าแม่อีกแล้ว เราจะไม่รักใครอีก ยิ่งรักก็ยิ่งทำให้เจ็บ ยิ่งรักก็ยิ่งทำให้ทรมาน สู้อยู่กับแม่ สบายใจกว่าเป็นไหน”
อูยองยิ้มกับตัวเองก่อนที่จะจัดการชามข้าวต้มไปรวมกับจานชามในอ่าง ก่อนที่จะลงมือล้างให้สะอาด
สักพักใหญ่..
ปริ้น ! ปริ้น !
“อูยอง!!”
“สงสัยแทคฮยองมาแล้วมั้ง”
อูยองวางนิตยสารตรงหน้าลง ก่อนจะจัดการตัวเองและเดินออกจากบ้านไป
“ขอโทษที่มาช้านะ พอดีฮยองมีธุระนิดหน่อย”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ”
“คุณป้าอยู่ไหมอูยอง ฮยองอยากไปทักทายท่านซักหน่อย”
“อยู่ข้างหลังบ้านครับ เดี๋ยวอูยองเรียกให้”
“ขอบคุณครับ”
จังหวะเดียวกันผู้ที่ถูกพูดถึงก็กำลังเดินถือตะกร้าออกมาหน้าบ้านพอดี
“แทคยอน! มาได้ยังไงล่ะลูก”
“คุณป้า!!”
สองป้าหลานโผเข้ากอดกันด้วยความคิดถึง อูยองมองภาพนั้นด้วยความอบอุ่นและรอยยิ้มที่แสนจริงใจ
“แทคยอนคิดถึงคุณป้ามากเลยครับ คุณป้าสบายดีนะครับ?”
“สบายดีลูก แล้วแทคล่ะ บริษัทไปได้ดีไหม?”
“ผมก็สบายดีครับ ตอนนี้ที่บริษัทกำลังวุ่นวายครับ แต่ก็มีคนเก่งอย่างไอคุณมันก็ช่วยได้เยอะ”
“คุณ..นี่ใครหรอจ๊ะ?”
“คุณป้าจำไอคุณมันไม่ได้หรอครับ?”
“คุณไหนน้า ป้าก็แก่ๆแล้วด้วยซิ”
“คุณฮยองไงครับ คุณแม่ ที่เขาเล่นกับอูยองตอนเด็กๆบ่อย”
แทคยอนหันมามองอูยองด้วยความแปลกใจ ก่อนที่อูยองจะส่งรอยยิ้มบอกว่าไม่เป็นไรกลับไป จะมีใครบ้างที่รู้ว่าตอนที่อูยองพูดชื่อของเขาออกไปนั้น เหมือนกับเอามีดกีดหัวใจตัวเองลงไป
“อ๋อ นิชคุณใช่ไหม ป้าคิดถึงเขาจังเลย พาเขามาหาป้าบ้างนะ ป่านนี้คงโตเป็นหนุ่มแล้วสิ อาทิตย์วันเกิดป้าพอดี พาเขามางานวันเกิดป้าด้วยก็ได้นะ”
“คุณแม่..” อูยองทำหน้ากังวลใจ ใครจะกล้าให้เขามากันล่ะ!
“ทำไมหรอลูก อูยองไม่อยากเจอฮยองเขาหรอ เด็กๆนี่รักกันจะตาย”
“เปล่าครับ อูยองก็แค่..”
“ได้สิครับ ผมจะพามันมา ป้าต้องแต่งตัวสวยๆนะครับ”
“แน่นอนอยู่แล้วจ้ะ เอ้านี่ก็คุยกันเพลิน ไปทำธุระกันได้แล้ว ไว้อาทิตย์หน้าเจอกันนะลูกแทค”
“ครับคุณป้า”
“แล้วผมจะรีบไปรีบกลับนะครับ ดูแลตัวเองด้วยนะแม่”
“แม่ไม่ใช่เด็กแล้วนะ ไม่ต้องรีบก็ได้ โชคดีจ้ะ”
อูยองมองผู้เป็นแม่ที่โบกมือให้ก่อนจะกลับเข้าบ้านไป แทคยอนมองสีหน้าของอูยองด้วยความสงสาร
“แทคฮยองจะพาคุณฮยองมางานอาทิตย์หน้าจริงๆหรอครับ”
“ก็คุณป้าอยากเจอ ฮยองก็ต้องพามา”
“แต่อูยองไม่อยากเจอเขา อูยองคิดว่าที่อูยองมาครั้งนี้ จะเป็นการเจอเขาครั้งสุดท้ายซะอีกนะครับ”
“อูยองทำเพื่อคุณป้าไม่ได้หรอครับ ถือว่าทำเพื่อคุณป้านะ”
“แต่..”
“นะอูยอง”
“แทคฮยองก็เป็นแบบนี้เรื่อย อูยองก็ใจอ่อนตลอดนั่นแหละ”
“ขอบคุณครับ”
แทคฮยองยกมือขึ้นลูบหัวอูยองเบา ก่อนจะส่งยิ้มหวานให้
“เป็นยังไงบ้างล่ะ เรื่องเรียน”
“ก็เหนื่อยอยู่ครับ วันๆเอาแต่อ่านหนังสือ ทำรายงาน แล้วก็เรียนพิเศษ”
“ม.6แล้วนี่นา จะเข้ามหาลัยแล้ว ต้องขยันไว้มากๆ อนาคตจะได้สบาย”
“แน่นอนอยู่แล้วครับ ตอนที่แทคฮยองโทรมาหาอูยอง 100 กว่าสาย อูยองกำลังทำรายงานอยู่นะครับ อูยองเลยไม่ได้สนใจอะไรเลย”
“งั้นหรอ ฮยองคงโทรมาผิดเวลาล่ะมั้ง”
“ไม่หรอกครับ ผมมันบ้างานเอง”
2 หนุ่มบนรถต่างถามสารทุกข์สุกดิบของกันและกัน จนถึงที่หมายด้วยความรวดเร็ว และไม่ได้ทันตั้งตัว
“ถึงแล้วอูยอง บ้านของไอคุณ”
อูยองมองบ้านตรงหน้า บ้านนี้เป็นสไตล์โมเดิร์นตามประสาเด็กหนุ่มเมืองนอก ตกแต่งรอบๆตัวบ้านไว้ด้วยต้นซากุระที่บานในฤดูกาล
“คุณฮยองปลูกต้นซากุระได้ยังไงครับ”
“ก็อูยองเคยบอกมันว่า อูยองชอบต้นซากุระไม่ใช่หรอ”
“ครับ..แต่ที่นี่เมืองไทย ไม่ใช่ญี่ปุ่น มีต้นซากุระได้ยังไงครับ”
“ความลับน่ะ ความลับ” แทคยอนขยิบตาให้ก่อนจะเดินนำเข้าบ้านไป
อูยองก้าวเข้าบ้านของนิชคุณด้วยใจที่สั่นระรัว ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้คิดอะไรแล้ว แต่หัวใจของเขาก็ยังไม่ยอมหยุดสั่นซักที
“พี่คุณคะ ฟานี่ว่าตรงนี้ดีกว่าค่ะ”
เสียงใสดังลอดออกมาจากห้องรับแขก จนไม่ต้องเห็นว่าสาวเจ้าของเสียงนี้กำลังออดอ้อนใครสักคนอยู่แน่ๆ
“แทคฮยอง อูยองว่า คุณฮยองคงมีแขกอยู่นะครับ”
“เอ่อ..ไม่หรอก”
“แต่ฮยองไม่ต้องกลัวครับ ผมไม่ได้กลัวอะไร เข้าไปกันเถอะครับ”
“อูยอง..”
อูยองส่ายหน้าให้กับสีหน้ากังวลของแทคยอน ก่อนจะเดินนำเข้าห้องรับแขกไป
‘เข้มแข็งไว้สิอูยอง เราลืมเขาได้แล้ว เขาอยากจะทำอะไรก็เรื่องของเขา!’
“คุณฮยอง ทิฟฟานี่นูนา สวัสดีครับ” อูยองส่งรอยยิ้มหวานให้คนทั้งสอง
“อ..อูยอง!!” นิชคุณแสดงหน้าตกใจสุดขีดก่อนจะเดินมาหาอูยอง
“ไม่ใช่อย่างนั้นนะ”
“อะไรหรอครับ ผมไม่เห็นว่าจะมีอะไรเลย ผมเข้ามาขัดจังหวะหรอครับ งั้นผมต้องขอโทษด้วย”
“ไม่หรอกจ้ะ อูยอง”
“นูนารู้จักผมได้ยังไงครับ?”
“นั่นสิ แล้วอูยองรู้จักนูนาได้ยังไงล่ะ หืม”
“แทคฮยองเล่าให้ฟังครับ ว่าทิฟฟานี่นูนาเป็นเพื่อนสมัยเรียนที่อเมริกาของแทคฮยองกับคุณฮยอง แล้วผมก็รู้ด้วยว่าคุณฮยองกับนูนากำลังเดทกันอยู่”
“อูยองรู้หมดเลยงั้นสิ” สองพี่น้องหัวเราะกันด้วยอารมณ์ขบขันโดยไม่รู้เลยว่ามีสายตาคู่หนึ่งที่มองมายังอูยอง แฝงไปด้วยความเศร้าสร้อย คิดถึงและโหยหาเพียงใด
“แล้วนี่อูยองมีธุระสำคัญกับคุณฮยองหรอจ๊ะ?”
“เปล่าหรอกครับ ผมแค่แวะมาเยี่ยมฮยองเขาเท่านั้นเอง ผมก็ว่าจะกลับแล้ว”
“เอ้าทำไมล่ะ อยู่กินข้าวเย็นด้วยกันก่อนสิ มื้อนี้คุณฮยองจะลงมือเป็นเพ่อครัวเองเลยน้า นูนากินข้าวฝีมือคุณทีไร เป็นต้องเคลิ้มทุกที ตอนอยู่อเมริกาคุณทำให้กินทุกวันเลยล่ะ” ทิฟฟานี่แสดงท่าทางภาคภูมิใจอย่างออกนอกหน้า
“ผมยังไม่เคยได้ทานซักทีครับ แต่ผมไม่รบกวนดีกว่า”
“ไม่เอาน่า อูยอง อยู่คุยเป็นเพื่อนนูนาดีกว่า อูยองคุยด้วยแล้วสนุกดี น่ารักด้วย” ทิฟฟานี่ยื่นมามาหยิกแก้มย้วยๆของอูยองเบาๆ
“เอานะ อูยอง แทคฮยองก็หิวแล้วด้วย”
“แต่..”
“ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้นจ้ะ” ทิฟฟานี่ดันร่างเล็กๆของอุยองไปที่ห้องกินข้าวก่อนจะขยิบตาให้แทคยอนเล็กน้อย
แทคยอนเห็นเหตุการณ์ที่ค่อนข้างมาคุนี้ ทำให้เขาเองก็ทำอะไรไม่ถูก เขาเริ่มท้อกับความรักของเพื่อนซะแล้ว
‘ความรักของแกนี่มันมีอุปสรรคตลอดจริงๆ นี่ก็เงียบไม่คิดจะแก้ตัวอะไรเลย ไอคุณบ้าเอ๊ย! น่าจะปล่อยให้อดข้าวตายๆไปซะก็ดี หึ!!’
นิชคุณเห็นอูยองกำลังเดินมาเข้าห้องน้ำคนเดียว เลยรีบปล่อยให้ทิฟฟานี่คุยกับแทคยอนไปแล้วรีบเดินตามคนที่เขาตามหามาแสนนานทันที
“อูยอง..”
“มีอะไรหรอครับ”
“คุณฮยองคิดถึงอูยองนะ”
“ผมก็คิดถึงคุณฮยองครับ ในฐานะ น้องชาย คนหนึ่ง”
“อูยอง..ฮยองไม่ได้คิดกับอูยองแค่ฐานะนั้นนะ”
“ฮยองก็รู้นิครับ ว่ามันเป็นไปไม่ได้ ตอนนี้อูยองก็ลืมฮยองแล้ว ที่อูยองมาตามคำขอของฮยองก็เพราะอูยอง อยากตัดขาดสายใยของเรา และจบความยุ่งยากของพวกเราซักทีครับ อูยองเบื่อที่ต้องมานั่งเสียใจหรือร้องไห้เพราะฮยองอีกแล้ว อูยองเหนื่อยครับ”
“ฮยองยังรักและคิดถึงอูยองตลอดเวลา 10 กว่าปีที่ผ่านมา ฮยองทรมานมากนะ ที่ฮยองไม่สามารถทำตามที่เราสัญญากันไว้ได้ แต่ตอนนี้ฮยองพร้อม พร้อมที่จะทำตามสัญญาของเราแล้วนะอูยอง อูยองกลับมาหาฮยองนะ ฮยองรักอูยองนะ”
“รักษาสัญญา รู้จักมันด้วยหรอครับ ถ้ารู้จักแล้วทำไมฮยองทำไม่ได้ ฮยองรู้ไหมครับว่าการรอคอยของคนน่ะ มันไม่สามารถทนได้ถึง 10 กว่าปีหรอกนะครับ!! แต่ที่อูยองทนมาได้เพราะว่าอูยองรักและคิดถึงฮยองมากแค่ไหน ในแต่ละวันอูยองทรมานกับการรอคอยที่ไม่มีวี่แววแม้แต่ความหวัง ฮยองรู้ไหมครับว่าอูยองอดทนกับมันมากมายแค่ไหน แต่พอฮยองกลับมา ฮยองทำเป็นไม่สนใจมัน แค่ส่งของมาให้ แล้วไปสนใจกับผู้หญิงคนอื่นน่ะหรอครับ ผมเหนื่อยแล้วครับ มันสูญเปล่าหมดแล้ว”
“ฮยอง..ฮยองขอโทษ”
“ขอโทษแล้วเอาเวลา 10 กว่าปีของอูยองคืนมาได้ไหมครับ ถ้าฮยองพูดคำนี้เป็นแต่สำนึกไม่ได้ ไม่ต้องพูดหรอกครับ เสียเวลา”
อูยองกำลังจะเดินหนีออกไปจากตรงนี้ แต่ทว่าไม่ทันกับความเร็วของมือนิชคุณที่คว้าเอวบางของเขามาไว้ในอ้อมแขน
“ปล่อยอูยองเดี๋ยวนี้นะ ถ้าฮยองไม่ปล่อย อูยองจะร้องไห้ให้แทคฮยองมาช่วย”
“อะไรก็ไอแทคนะ ชอบมันนักหรอ”
“ถ้าผมบอกว่า ใช่ ฮยองจะว่ายังไงล่ะครับ ปล่อยได้แล้ว”
นิชคุณปล่อยให้คนตัวเล็กกว่าดิ้นไปมาในอ้อมแขนเรื่อยๆจนกว่าจะเหนื่อย
“ไม่เหนื่อยรึไง”
“ถ้ารู้ว่าผมเหนื่อยก็ปล่อยสิครับ”
“ก็จะให้อยู่นิ่งๆซักทีไงเล่า”
“ปล่อยเถอะครับ อูยองขอร้อง อูยองไม่อยากเจ็บอีกแล้ว”
“ฮยองสัญญาจะไม่ทำให้อูยองต้องเจ็บ หรือร้องไห้อีก เชื่อใจฮยองนะ”
“ความเชื่อใจของอูยองที่มีต่อฮยองมันหมดไปตั้งแต่วันแรกที่เราเจอกันแล้วครับ”
“ที่ทางม้าลายน่ะหรอ..”
“อูยอง!!” แทคยอนเปิดประตูโพล่งเข้ามา
“อ..เอ่อ ขอโทษเว้ยๆ”
“ไม่เป็นไร แทค แกถ่วงเวลาทิฟฟานี่ให้ฉันหน่อย เราสองคนต้องเคลียกันอีก ‘ยาว’” นิชคุณขยิบตาอย่างมีเลศนัยให้แทคยอนก่อนที่จะโดนทุบโดยมือเล็กๆของคนในอ้อมแขน
“เราเคลียกันแล้วครับ แทคฮยองช่วยผมด้วย”
“เอ่อ..อูยองเคลียกับไอคุณให้มันจบๆนะ”
“โธ่แทคฮยอง”
ร่างสูงใหญ่ของแทคยอนเดินออกไปจากบริเวณสมรภูมิรบระหว่างอูยองและนิชคุณเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“มีอะไรก็ว่ามาสิครับ”
“อูยองรักคุณฮยองไหม?”
“เอ่อ..” เล่นถามกันตรงๆแบบนี้เลยสิน่า
“ฮยองไม่รู้หรอกนะว่าตอนนี้อูยองคิดกับฮยองแบบไหน แต่ฮยองอยากให้อูยองรับรู้ ว่าตลอดเวลา 10 กว่าปีที่ผ่านมา คนเดียวที่ฮยองรักและคิดถึงทุกวินาที ก็มีแต่อูยองคนเดียวเท่านั้น ไม่ว่าฮยองจำเป็นต้องทำบางอย่างด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม หัวใจของฮยองก็มอบให้อูยองไปหมดแล้ว ฮยองรักอูยองนะ”
“อูยองบอกไปแล้วไงครับ ว่าอูยองไม่ได้คิดอะไรกับฮยองแล้ว อูยองขอโทษนะครับ อูยองขอตัว”
“ฮยองจะไม่รั้งอูยองอีกแล้ว ฮยองแค่ขอให้อูยองกลับไปคิดถึงเรื่องราวของเราใหม่ ขอโทษที่ทำให้ลำบากใจนะครับ ขอให้โชคดี”
นิชคุณจูบบนหน้าผากเนียนเบาๆ ก่อนจะรัดวงแขนให้แน่นๆก่อนจะปล่อยอูยองให้เป็นอิสระ
“ฮ..ฮยอง”
“ไปเถอะครับ ฮยองเหนื่อยที่จะรั้งแล้ว”
“ผมขอถามอะไรคุณฮยองซักอย่างได้ไหมครับ”
“เอาสิ”
“คุณฮยองรักทิฟฟานี่ไหมครับ”
“รักสิ คุณฮยองรักทิฟฟานี่แบบน้องสาว เอ็นดุแบบน้องสาวคนหนึ่ง”
“งั้นผมขออีกคำถามหนึ่งนะ”
“ว่ามาเลย”
“ฮยองรู้ไหมว่าผม ..คิดถึงฮยองมากแค่ไหน J”
“อูยอง.. หายโกรธฮยองแล้วใช่ไหมครับ”
“ยังครับ ยัง”
“อ้าว”
“ผมแค่สารภาพว่าผมยังรักและคิดถึงฮยองอยู่เสมอ และไม่เคยคิดที่จะเปลี่ยน แต่ทุกครั้งที่ผมมีความหวัง ฮยองเป็นคนทำมันด้วยตัวฮยองเอง ผมให้โอกาสฮยองเริ่มใหม่จาก0 ถ้าฮยองต้องการ”
“อูยอง.. ขอบคุณนะ ฮยองจะทำให้ 0 เต็ม 100 ได้อีกครั้ง”
นิชคุณรัดอ้อมกอดให้แน่นขึ้นและระบายยิ้มออกมาอย่างเก็บไม่อยู่
“คุณฮยองรักอูยองนะครับ รัก รักมาตลอด”
“ครับ”
แย่.. นายมันแย่อูยอง ไปใจอ่อนให้เขาอีกแล้ว แย่ที่สุด ถ้าเจ็บขึ้นมาอีกละ!
“ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ ผมมีรายงานสำคัญต้องทำ”
“ครับผม ดูแลตัวเองด้วยนะ”
“ครับ”
ผมรีบเดินขอตัวออกมาก่อนจะเดินไปขึ้นรถกลับบ้าน วันนี้ว้าวุ่นชะมัด ผมยอมรับตรงนี้เลยว่า ถึงแม้ผมจะเคยตัดใจจากเขาคนนี้ได้แล้ว แต่วันนี้ผมได้อยู่ใกล้เขา เขาทำให้ผมหวั่นไหวและใจสั่นไม่ต่างจากตอนแรกๆเลย จาก 0 ผมเพิ่มให้ 10
*******************************************************
“แทค..”
“ว่าไงเพื่อน”
“ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง ขอบคุณที่เคียงข้างกู ขอบคุณมึงมากนะเว้ย”
“ไม่เป็นไรเว้ย กูเห็นมึงมีความสุข กูก็มีความสุข”
“ขอบคุณจริงๆเว้ย”
“เออ กูมีเรื่องจะบอก”
“อะไรวะ”
“กูจะไปเมกาซัก2เดือนนะ”
“ฮะ!? ไปทำไม”
“ไปทำธุระให้พ่อ บริษัทพ่อกูในเมกา มีปัญหาใหญ่แทบล้มละลาย กูเครียดมากเลยตอนนี้”
“เออๆ ขอให้มึงแก้ปัญหาได้ไวๆ กูรู้ว่ามึงทำได้”
“เออขอบใจเว้ย เดี๋ยวกูต้องไปจัดกระเป๋าแล้ว พรุ่งนี้เดินทาง”
“งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้กูไปส่งมึงที่สนามบิน”
“โอเค เจอกันพรุ่งนี้”
Talk ♥
ฝากฟิคเรื่องนี้ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจด้วยนะคะ คอมเม้นให้ด้วยน้าา
ความคิดเห็น