คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter I : ลืมสัญญาที่เคยว่าไว้..
Chapter I
ลืมสัญญาที่เคยว่าไว้..
‘แทคยอน นายไปหาอูยองมารึยัง?’
“ไปมาแล้ว ฉันผิดหวังในตัวแกชะมัด ทำไมแกต้องทำให้อูยองเสียใจวะ”
‘ฉันจำเป็น เข้าใจฉันหน่อยเหอะ’
“ไม่เข้าใจ ถ้าแกทำอูยองร้องไห้เมื่อไหร่ แกเจอดีแน่”
‘โธ่ ไอแทค เข้าใจหน่อยดิวะ เพื่อนกันอยู่ป้ะเนี่ย!’
“เพื่อนดิวะ แต่ทำแบบนี่มันไม่ไหวนะเว้ย น้องเขาก็มีจิตใจ”
‘ฉันก็ไม่ได้บอกว่าอูยองไม่มีจิตใจ ฉันมีเหตุผลของฉัน เข้าใจซักที’
“ไม่โว้ย แกมันเลว ตัดความเป็นเพื่อนกันวันนี้เลยดีไหม!?”
‘แทค ฉันขอโทษๆ แต่ฉันจำเป็น แท..’
ตรู้ด ๆ
“ไอคุณ แกมันไม่ใช่คน!”
*******************************************************
“อูยอง พรุ่งนี้สอบมิดเทอมแล้วว่ะ เบื่อจัง”
“ฉันเตรียมตัวตั้งนานแล้ว แกนั่นแหละ อ่านหนังสือบ้างรึยัง”
“อ่านจนไม่มีอะไรจะให้อ่านแล้ว”
“เทอมที่แล้ว แกก็พูดแบบนี้ ทำไมยังได้ F วะ”
“ไอนี่! อ่านหนังสือเยอะไม่ได้หมายความว่าจะได้ A เสมอไปนะเว้ย ใครจะไปเก่งเหมือนแกกันล่ะ ไม่อ่านยังได้ A อิจฉานะโว้ย”
“ก็คนมันหล่อ”
“ตรงไหนวะ หาไม่เจอ”
“ไอบ้านี่!”
“คุยอะไรกันอยู่ครับ” เสียงนุ่มๆคุ้นหูดังขึ้นด้านหลังของอูยอง
“แทคฮยอง มาได้ยังไงครับ”
“มาหาอูยองครับ”
“มาหาผมทำไมครับ?”
“วันนี้ตอนเย็นฮยองขอมารับอูยองนะ”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ อูยองกลับเองได้”
“ไม่ได้ครับ คุณป้าสั่ง ตกลงนะครับ”
“ก็ตามใจฮยองแล้วกันครับ”
“ดีมากคนเก่ง” แทคยอนโยกหัวอูยองอย่างทะนุถนอม
“ครับ”
“ฮยองไปก่อนนะ เจอกันตอนเย็น ตั้งใจเรียนนะครับ”
“โชคดีครับ”
แทคยอนเดินกลับไปขึ้นรถสุดหรูของเขาก่อนจะขับออกไป
“อูยอง นั่นใครวะ โคตรน่ารักเลย มีการเล่นหัวแกด้วย โอ๊ย ดูแล้วอบอุ่น”
“แทคยอนฮยองน่ะ เป็นเพื่อนของคุณฮยอง”
“แทคยอน ชื่อคุ้นๆนะ”
“ก็พ่อของแทคฮยองเป็นเจ้าของโรงเรียนเรายังไงล่ะ”
“โหวว สุดยอดเลยแก ฉันว่าฉันตกหลุมรักเขาเข้าแล้วล่ะ”
“ยัยบ้า!” อูยองตีแขนเพื่อนผู้หญิงที่เขาสนิทที่สุดไปทีหนึ่งก่อนจะยิ้มแหยๆให้
“เข้าเรียนกันเถอะอูยอง”
“อื้ม”
อูยองเข้าเรียนด้วยความตั้งใจเพราะการสอบมิดเทอมกำลังเข้ามาถึงในไม่ช้านี้ อาจารย์ก็ต่างแนะนำข้อสอบให้ ไปจนถึงการเคลียร์งานต่างๆให้เสร็จสิ้น
“วันนี้ก็พอแค่นี้นะคะ กลับบ้านไปอ่านหนังสือด้วยนะคะ จะสอบแล้ว ขอให้โชคดี”
“ขอบคุณค่ะ/ครับอาจารย์”
เสียงฮือฮาตามประสาเพื่อนฝูงที่ไม่ได้คุยกันมาตลอดคาบเรียนดังออกมาอย่างกลั้นไว้ไม่อยู่ เหมือนไม่ได้คุยกันมาหลายปี
“อูยอง วันนี้ไปติวหนังสือด้วยกันไหม?”
“วันนี้ฉันไม่ว่างน่ะ ขอโทษนะ ซึลอง”
“งั้นหรอ ไม่เป็นไรๆ กลับบ้านดีๆละอูยอง”
“อืม ขอบใจนะ”
อูยองเดินไปเอากระเป๋าพร้อมกับเดินลงจากอาคารเรียนอย่างรวดเร็ว พร้อมกับรีบวิ่งไปที่หน้าประตูโรงเรียน
‘ฉันไม่อยากเจอแทคฮยองเลย’
“จะไปไหนอูยอง คิดว่าจะหนีฮยองงั้นหรอ?”
“เอ่อ..”
“หืม?”
“เปล่าครับ อูยองแค่ไม่อยากรอตรงนี้”
“อย่าคิดว่าฮยองโง่สิอูยอง”
“อูยองไม่เคยคิดนะครับ”
“เอาเถอะ ไปกินข้าวกันน้า~”
“พรุ่งนี้อูยองมีสอบนะ”
“เดี๋ยวฮยองติวให้เอง ไปกับฮยองนะ”
“ก็ได้ครับ”
“ดีมากคนเก่ง”
“ฮยองเลิกเรียกอูยองว่าคนเก่งเถอะครับ”
“ทำไมล่ะครับ”
“คือ...” เป็นคำที่คุณฮยองเคยเรียกน่ะสิ
“??”
“เปล่าหรอกครับ อูยองว่ามันแปลกๆ”
“งั้นหรอ ฮยองขอโทษแล้วกันนะ เห็นไอคุณมันชอบพูดบ่อยๆ”
“คุณฮยองพูดว่าอะไรหรอครับ?”
“พอเรื่องของไอคุณก็อยากรู้ขึ้นมาเชียวนะ น้อยใจชะมัด”
“แทคฮยอง!”
“โอเค เล่าก็เล่า”
แทคยอนทำท่ายกมือยอมแพ้ก่อนจะส่ายหน้าอย่างหมดปัญญา
“ไอคุณน่ะมันชอบเล่าให้ฟังว่าคนเก่งของมันน่ะ ชอบเอาใจมัน ดูแลมันอยู่บ่อยๆ แถมยังฉลาดด้วยนะ กีฬาก็ดี กิจกรรมก็โอเค มันเล่าให้ฮยองฟังตลอด เอาแต่เรียกคนเก่งๆ จนฮยองลืมถามไปเลยว่าคนเก่งของมันคือใคร”
“งั้นหรอครับ..” คุณฮยองไม่เคยเรียกเราว่าคนเก่งซักครั้ง
“อย่าไปคิดมากน่า ไปกินแพนเค้กกันดีกว่า อยากรู้ว่าของที่นี่กับที่อเมริกา อะไรอร่อยกว่ากัน”
“ก็ต้องของอเมริกาอยู่แล้วสิครับ ที่นั่นเป็นถิ่นกำเนิดของแพนเค้กนี่น่า”
“ไม่แน่หรอกน่า” แทคยอนขยิบสายตาให้อูยองก่อนจะเดินนำเข้าร้านไป
เราสองคนนั่งกินแพนเค้กไปพลาง ติวหนังสือไปพลางจนกระทั่งเวลาล่วงเลยไป
“ให้ฮยองไปส่งที่บ้านนะ”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ นั่งรถเมล์ไปแปปเดียวก็ถึงแล้ว”
“ดึกแล้วอันตราย ให้ฮยองไปเถอะ ฮยองจะได้ไปหาป้าด้วย”
“แต่..”
“ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น” พูดจบแทคยอนเอื้อมมือไปจับข้อมืออูยองก่อนจะพาข้ามถนน
ระหว่างข้ามถนนนั้นมีชายหญิงคู่หนึ่งกำลังเดินจับมือกันมาอย่างน่าหมั่นไส้ จะไม่เป็นอะไรเลยถ้าผู้ชายคนนั้นเป็นคนที่อูยองรู้เหมือนกับว่าเคยเห็นที่ไหนมาก่อน ร่างกายสูงใหญ่ ผมดำขลับ ทำไมอูยองรู้สึกเหมือนกับว่า...
“คุณฮยอง...” อูยองพูดกับตัวเองเบาๆพร้อมกับน้ำตาที่ร่วงมาโดยไม่ได้นัดหมาย
“คุณคะ วันนี้ไปกินแพนเค้กกันไหม”
“แล้วแต่ฟานี่เลย”
ทั้งสองเดินจากไปโดยไม่กลับมามองเด็กหนุ่มตัวเล็กที่ต้องมาเสียน้ำตาให้กับพวกเขาอีกเลย
“อ..อูยอง เป็นอะไรไป”
“แทคฮยอง รีบกลับบ้านกันเถอะครับ”
“อูยองร้องไห้ทำไม”
“ไม่มีอะไรครับ แทคฮยองรีบพาอูยองกลับบ้านนะครับ อ..อูยองไม่อยากอยู่แล้ว”
บรรยกาศภายในรถเงียบ ไม่มีแม้กระทั่งเสียงลมหายใจ อูยองนั่งเหม่อลอยราวกับคนเสียสติ แทคยอนนั่งมองการกระทำนั้นอย่างเป็นห่วงจนอดใจไม่ได้
“ถ้าอูยองมีอะไรไม่สบายใจ อูยองต้องนึกไว้ว่ายังมีฮยองอยู่ข้างๆอูยองเสมอนะ ฮยองจะรออูยองพร้อมที่จะระบาย ฮยองไม่อยากเห็นอูยองเสียใจนะ”
ไม่มีเสียงตอบรับจากอูยอง มีเพียงหยดน้ำตาที่เคยเหือดแห้งไปแล้วกลับมาชุ่มนองหน้าอีกครั้ง
“อย่าทำร้ายตัวเองเลยนะอูยอง”
“ผ..ผมจะเข้มแข็งครับ ผมจะไม่ร้องไห้” พูดจบอูยองยกมือปาดน้ำตาพร้อมกับปรับเปลี่ยนสีหน้าให้กลายเป็นคนเข้มแข็ง
“ดีมากครับ คนเก่ง”
“ฮยองเลิกเรียกอูยองว่าคนเก่งเถอะครับ อูยองไม่อยากได้ยินมันอีก”
“ฮยองขอโทษ มันรู้สึกติดปากไปแล้วล่ะ”
“ไม่เป็นไรครับ”
กว่าจะถึงบ้านก็ทำให้ความอึดอัดแทบจะระเบิดออกมา อูยองเดินเข้าบ้านโดยไม่หันมาพูดกับแทคยอนซักคำ
“ฝันดีนะครับ อูยอง”
“ครับ”
แทคยอนมองอูยองจนลับตาไป ขากลับเข้ามั่งในรถ พร้อมกับเหลือบไปเห็นกระเป๋าสตางค์ของใครซักคนตกอยู่ตรงเบาะ
“ของใครกัน?”
ในกระเป๋ามีธนบัตรหลายใบ แต่ไม่น่าสะดุดใจเท่ารูปถ่ายของเด็กชายสองคนที่ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม
“ไอคุณ อูยอง..”
“ไอคุณ อูยองเขารักแกมากเลยนะ ทำไมแกทำกับเขาแบบนี้!”
น้ำตาแห่งความสงสารของแทคยอนไหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย แทคยอนมองกระเป๋าสตางค์ของอูยองอยู่นาน กว่าจะขับรถออกไป
*******************************************************
ในเวลาเดียวกัน
“คุณคะ ฟานี่อยากทานแพนเค้กร้านนี้บ่อยๆจังค่ะ”
“อืม.. เดี๋ยวคุณว่างค่อยพามาทานนะ”
“คุณคะ มองฟานี่สิคะ”
“ทำไมล่ะ?”
“คุณมองตรงหน้าต่างมานานแล้วนะคะ ไม่อยากเห็นหน้าฟานี่หรือยังไงคะ!? คุณเป็นคนโทรตามฟานี่มานะ”
“คุณขอโทษ ทานแพนเค้กต่อกันเถอะ”
“ค่ะ”
นิชคุณมองออกไปทางหน้าต่างเช่นเดิม ทำให้ทิฟฟานี่แสดงสีหน้าไม่พอใจออกมาแต่ไม่สามารถทำอะไรได้ จึงต้องจำทนกินแพนเค้กตรงหน้าอย่างเบื่อหน่าย
ผู้คนเดินขวักไขว์ไปมา นิชคุณมองเห็นเด็กชายหน้าตาน่ารักสองคนวิ่งไล่กันอย่างสนุกสนาน พลางให้นึกถึงอดีตขึ้นมา
”อูยอง! แน่จริงก็ตามฮยองให้ทันสิ!”
“คุณฮยอง เอารถของอูยองคืนมานะ!!”
“ตามมาเอาสิ แบร่ๆ”
“คุณฮยอง!!!”
เด็กน้อยสองคนวิ่งไล่กันไปมาบนถนนด้วยประกายแห่งความสุขของทั้งสอง
นิชคุณฟุบหน้าลงกับโต๊ะของร้านแพนเค้ก ทำให้ฟานี่แปลกใจไม่น้อย
“คุณเป็นอะไรไปคะ?”
“ผม...แค่เหนื่อย คุณจะกลับแล้วงั้นหรอ?”
“ค่ะ ฟานี่อิ่มแล้ว”
“อืม งั้นคุณไปส่งนะ”
“ไม่เป็นไรคะ เห็นคุณเหนื่อย ฟานี่กลับเองได้สบายๆ”
“อืม ขอบใจนะ กลับบ้านดีๆล่ะ”
“คุณก็ด้วยนะคะ”
นิชคุณเดินแยกออกมาจากหญิงสาวที่สวยจนไร้ที่ติ ก่อนจะกดรีโมตเปิดรถยนต์ของตนก่อนจะขับออกไป
“คุณรู้บ้างไหมคะ ว่าที่ฉันบอกว่าไม่เป็นไร เป็นการเกรงใจ ความจริงฟานี่อยากให้คุณไปส่งนะคะ คุณไม่เคยสนใจฟานี่เลย ฟานี่เหนื่อยแล้วนะคะ”
ทิฟฟานี่ล้มลงกับพื้นพร้อมกับน้ำตาแห่งการรอคอยของเธอก็ไหลอย่างไม่ขาดสาย ไม่มีใครเห็นเธอ เพราะเป็นเวลาที่ค่อนข้างดึกแล้ว
“ฟานี่รักคุณนะคะ แล้วคุณล่ะ? เคยรักฟานี่บ้างไหม?”
*******************************************************
นิชคุณขับรถออกมาจากร้านแพนเค้กได้ไม่นาน ที่นั่งที่เคยเป็นของเขามาก่อน กลับกลายเป็นของชายหนุ่มรูปงามที่กำลังยิ้มเหยียดๆให้กับทิฟฟานี่
“อกหักล่ะสิ หึ เป็นไงล่ะ”
“ถ้าจะมาสมน้ำหน้า มาทางไหนกลับไปทางนั้นเลยนะ!”
“ใครบอกว่าฉันมาสมน้ำหน้ากันล่ะ อยากให้คุณหันมาชอบเธอไหมล่ะ?”
“นายว่ายังไงนะ?”
“เธอได้ยินไม่ผิดหรอก สนใจไหม?”
“ถ้ามันง่ายอย่างนั้นก็ดีน่ะสิ คุณน่ะดูเหมือนจะลืมรักเก่าของตัวเองไม่ได้ แล้วดันโทรตามฉันมาดามใจ แต่ดันไม่สนใจฉันซะงั้น”
“ฉันมีวิธี สนใจไหมล่ะ”
“พูดมาก่อนสิ”
ชายหนุ่มยิ้มอย่างมีเลศนัยก่อนจะกระซิบแผนการของเขาที่ข้างหูทิฟฟานี่
“ฉัน..ตกลง นายแน่ใจนะ ว่าไม่มีใครรู้เรื่องนี้”
“แน่ใจสิ แล้วฉันจะติดต่อมา ขอตัว”
“อืม”
ทิฟฟานี่ทำหน้าครุ่นคิดก่อนจะนึกอะไรขึ้นได้
“เฮ้! ‘จุนซู’ นายมีเบอร์โทรศัพท์ฉันได้ยังไง”
จุนซูหันมาตามเสียงเรียกของทิฟฟานี่ ก่อนจะรีบวิ่งกลับมายังโต๊ะของเธอ
“ฉันบอกแล้วไงว่า อย่าเรียกชื่อจริงของฉันในที่สาธารณะ ยัยบ้าเอ๊ย!”
“มาว่าฉันก็ไม่ถูกนะ แล้วตกลงนายมีเบอร์โทรศัพท์ฉันได้ยังไง?”
“ก็เธอเคยให้ฉันในวันงานประกาศรางวัลตอนนั้นไง แค่นี้ก็ลืมแล้ว ยัยเบ๊อะ”
“อีตาบ้า! จะไปไหนก็ไปเลยไป”
“ไม่บอกฉันก็ไปอยู่แล้ว แล้วเจอกัน”
ทิฟฟานี่สะบัดหน้าให้จุนซูก่อนจะหยิบกระเป๋าสพายของตัวเองและเดินออกจากร้านไป
“ผู้หญิงบ้าอะไร เอาแต่ใจเป็นบ้า”
จุนซูยิ้มกับตัวเองพร้อมกับมองไปยังที่ที่ทิฟฟานี่เคยนั่ง
*******************************************************
อูยองขยับตัวไปมาบนเตียงแสนนุ่มของเขาก่อนจะสะดุดตากับกล่องสร้อยข้อมือที่วางอยู่บนโต๊ะทำงาน
“คุณฮยอง ลืมอูยองแล้วสินะครับ อูยองไม่เคยลืมแม้แต่เสี้ยววินาที สัญญาของเราอูยองจำได้ขึ้นใจ แต่ทำไมคุณฮยองทำกับอูยองแบบนี้ล่ะครับ อูยองคิดถึงคุณฮยองนะครับ คิดถึง..มาก” อูยองก้มหน้าร้องไห้เงียบๆ บนเตียงนอนก่อนจะฟุบหลับไป
*******************************************************
“ไอคุณ!!!”
“เฮ้ย! ไอแทค”
แทคยอนพุ่งหมัดของตัวเองไปละเลงหน้าเพื่อนรักของเขาอย่างรวดเร็ว นิชคุณเอามือป้องกันหน้าตัวเองก่อนจะผลักแทคยอนออกห่างจากตัวเอง
“ทำบ้าอะไรของแก แทค!”
“ต่อยให้ปีศาจที่สิงอยู่ในตัวเองออกไปจากร่างแกไง ไอปีศาจ!”
“ปีศาจอะไรของแก!?”
“แกทำอูยองเสียใจ อูยองเขาร้องไห้ใจจะขาดอยู่แล้ว แต่แกกลับมาลั่นล้าอยู่กับทิฟฟานี่เนี่ยนะ ไอเลวเอ้ย!”
“อูยองเห็นฉันหรอ?” นิชคุณช็อกสุดขีดกับเรื่องที่ได้ยิน
“ก็เออสิวะ แกจำทางม้าลายหน้าร้านแพนเค้กได้ไหม ฉันกำลังพาอูยองกลับบ้าน รู้ไหมว่าพวกฉันเห็นใคร!”
“ใคร?”
“ก็แกนั่นแหละ เดินกระหนุงกระหนิงกับทิฟฟานี่จนน่าหมั่นไส้เลยล่ะ อูยองเขาทำอะไรไม่ถูก น้ำตาไหลไม่หยุดเลย รู้สึกอะไรบ้างไหมวะ!”
“รู้สึกสิ แต่..”
“รู้สึกแต่ยังนิ่งเงียบแบบนี้เนี่ยนะ! แกมันเป็นปีศาจจริงๆไอคุณ! ฉันผิดหวังในตัวแกมาก เราสองคนไม่ใช่เพื่อนกันนับตั้งแต่วันนี้!!”
“แทค! มีเหตุผลหน่อยได้ไหม!!!”
“ไหนล่ะเหตุผลของแก แกจะบอกว่าที่ทำไปนี่เพราะจะทดสอบอูยองรึไง หา!”
“ถ้าฉันบอกว่า ใช่ แกจะว่ายังไง”
“อย่ามาตลกกับฉัน!” แทคยอนยึดปกเสื้อของนิชคุณไว้ในกำมือก่อนจะดึงตัวเขาขึ้นชี้ฟ้า
“แทคฮยอง ใจเย็นก่อนครับ..” เสียงเล็กดังขึ้นด้านหลังของแทคยอน
“อูยอง..”
“น้องอูยอง..”
“แทคฮยอง อย่าทำอะไรคุณฮยองเลยครับ อูยองผิดเอง”
“อูยองฟังฮยองอธิบายก่อนนะ คุณฮยอง ไม่ได้ตั้งใจนะครับ”
“ฮยองไม่ต้องอธิบายหรอกครับ อูยองเข้าใจ ต่อให้ฮยองตั้งใจหรือไม่ได้ตั้งใจ อูยองก็ไม่ถือหรอกครับ อูยองจะทำเป็นว่าเราสองคนไม่เคยสัญญาอะไรกันไว้นะครับ”
อูยองยิ้มจริงใจให้กับนิชคุณ แต่ใครจะรู้ว่าตอนนี้หัวใจของอูยองแทบจะแตกเป็นเสี่ยงๆแล้ว
“อูยอง ฮยองขอโทษ..”
“ไม่เป็นไรครับ ต่างคนต่างอยู่เถอะนะครับ ขอให้ฮยองมีความสุขกับทิฟฟานี่นะครับ”
“อ..อูยอง ไม่ใช่อย่างนั้นนะ”
“อูยอง กลับบ้านกันเถอะ เดี๋ยวฮยองไปส่งนะ”
“ได้ครับ”
“ไอแทค!”
“ฉันขอเตือนแก ต่อจากนี้แกห้ามมายุ่งกับอูยอง ไม่ว่าอะไรก็ตาม ถ้าฉันเห็นแกทำอูยองเสียใจอีก แกไม่ได้อยู่บนโลกนี้อย่างมีความสุขแน่”
“ไปเถอะครับ อูยองง่วงแล้ว”
“โอเคครับ”
อูยองกำลังก้าวขึ้นรถสุดหรูของแทคยอน แต่นิชคุณก็เอื้อมมือมาจับอูยองไว้ก่อน
“อย่า..อย่าพึ่งไปเลยนะ”
“ปล่อยอูยองนะครับ”
“ไม่ปล่อย อูยองฟังฮยองสิ ฮยองไม่ได้ตั้งใจ”
“ปล่อยอูยองเดี๋ยวนี้นะ ไอคุณ!”
“ฉันไม่ปล่อยจนกว่าฉันจะได้เคลียกับอูยอง ไปกับฮยองนะ”
“ไม่ครับ อูยองจะกลับบ้าน”
อูยองสะบัดมือนิชคุณออกก่อนที่จะรีบก้าวขึ้นไป นิชคุณทำได้เพียงอ้อนวอนให้อูยองหันมาเห็นใจเขาบ้าง แต่ก็สายไปแล้ว รถของแทคยอนขับออกไปจากที่นี่แล้ว
ภายในรถอูยองไม่มีแม้แต่น้ำตา หรือความเสียใจให้แทคยอนได้เห็น แทคยอนได้เพียงเอื้อมมือไปกุมมืออูยองเบาๆ
“ไม่ต้องเสียใจนะ แทคยอนอยู่นี่ทั้งคนนะครับ”
“อูยองเข้มแข็งขึ้นแล้วครับ อูยองไม่สนใจกับเรื่องแค่นี้หรอก ฮยองไม่ต้องเป็นห่วงนะ วันนี้ไม่มีใครอยู่บ้าน ฮยองไปส่งอูยองที่บ้านซูจิหน่อยสิครับ”
“ได้สิ”
หลังจากจบบทสนทนานี้ไม่มีแม้แต่เสียงพูดคุยหรือรอยยิ้มระหว่างคนทั้งสองอีกเลย จนกระทั่งถึงที่หมาย
Talk •
ติชมได้เสมอนะค้า รับฟังทุกคอมเม้นท์เลย ♥
ความคิดเห็น