1/11/2016
6.30น
เสียงฉีกรามยอนค่อยๆดังขึ้นอย่างคุ้นเคย
อาหารเช้าที่ไม่มีสารอาหารที่พอจะประทังชีวิตได้ไปวันๆ
ถูกเตรียมขึ้นอย่างไร้ชีวิตชีวา
'คุณ' หญิงสาวบ้านนอกที่ใช้ชิวิตอยู่ในชนบท
ที่เบื่อกับการใช้ชีวิตในบ้านนอกคอกนาที่นี้เหลือเกิน
"กรุงโซล...ที่นั้นเป็นยังไงกันนะ" คุณพูดพรึมพรำออกมาเเต่ก็ได้เเค่คำพูด
เพราะยังไงคุณก็ไม่มีทางได้ไปอยู่ในเมืองที่ศิวิไลเเบบนั้นได้เเน่นอน
'ไม่ มี ทาง'
ขณะเดียวกัน
เสียงเพลงเเละฝีเท้าขยับไปมาตามจังหวะของเพลงที่ดังกระหึมในห้องเล็กๆ
หยาดเหงื่อค่อยๆหยดไปทีละหยดสองหยดมีชายหนึ่งคนที่กำลังฝึกซ้อมเต้น
เพื่อเดินตามฝันของเขาที่จะไปเป็น 'ศิลปิน'ที่เขาวาดฝันไว้
ความมุ่งมั่นของเขานั้นมันก็ต้องมีอุปสรรคมากมายมาด้วยเช่นกัน
เสียงหอบที่ดังไปทั่วห้องทำให้รู้ว่าเขาซ้อมหนักมากจริงๆ
"เหนื่อย..." เสียงพูดเบาๆที่ผสมกับเสียงหอบของยุนกิ
ยุนกิเหนื่อยล้ากับการซ้อมเขาอยากที่จะพักผ่อนบ้าง
อยากออกไปเที่ยวใช้ชีวิตสงบๆบ้างเเต่เขาก็รู้ว่ามัน
'ไม่ มี ทาง ที่ จะ เป็น ไป ได้'
ความต้องการที่เเตกต่าง
ที่มีคำว่า 'ไม่มีทาง' เป็นตัวขวางกั้น
เเต่ถ้าคำว่า 'ไม่มีทาง' กลับกลายเป็น 'ความจริง'ขึ้นมา
'คุณ' จะรับจริงนั้นได้หรือไม่?
'คุณ' พร้อมที่จะเผชิญกับมันมั้ย?
ถ้าพร้อมเเล้ว"ยินดีต้อนรับสู่ความฝัน"
ปล.ฟิคเรื่องนี้ไม่ได้ใสใสนะฮ้าบบบ
ข้อความที่โพสจะต้องไม่น้อยกว่า {{min_t_comment}} ตัวอักษรและไม่เกิน {{max_t_comment}} ตัวอักษร
กรอกชื่อด้วยนะ
_________
กรอกข้อมูลในช่องต่อไปนี้ไม่ครบ
หรือข้อมูลผิดพลาดครับ :
_____________________________
ช่วยกรอกอีกครั้งนะครับ
กรุณากรอกรหัสความปลอดภัย
ความคิดเห็น