The little love

The little love

TheGentle_Man

บทนำ ...

                 ...... ความรัก ถ้าจะพูดกับคนที่เพอร์เฟคอย่างผมน่ะหรือ หึๆ ไม่มีทางซะหรอก! จะบอกให้นะผมน่ะ 'เพลบอย ขั้นเทพเรยจะบอกให้ ^^ เรื่องสับรางน่ะ เก่งอยู่แล้ว ววว ^o^ ไม่มีทางซะหรอกที่ผมจะคิดเรื่องไร้สาระพันนั้นน่ะ ....ก่ผมเนี่ย ทั้งหล่อ และยังพ่วง      ท้ายด้วยนามสกุล ของคุณพ่อนักการเมืองดังแนวหน้าของเมืองไทยอีกด้วย ....แหม ^^ อะรัยจะเกิดมาโชคดีขนาดนี้เนี่ยยย ^o^
....แต่ เมื่อมีโชคดี มันก่ต้องมีของคู่กันเป็นเรื่องธรรมดา..

สิ่งที่แย่ๆก่คือ พ่ออยากให้ผมเล่นการเมือง เหมือนท่าน ......
ซึ่งนั่นเป็นสิ่งที่ผม "เกลียดมากที่สุด"....!!

Class : 1 I'm คาลอส

          กึกกกกก ! 
lamborghini รถทรงหรูสายพันธุ์สปอร์ตรุ่นล่าสุด ..ค่อยๆ เคลื่อนที่อย่างช้า ๆ ผ่านซุ้มประตูหน้าของโรงเรียน ผ่านหน้าอาคารเรียน อ้อมหลังโรงอาหาร เพื่อเข้าโรงจอดรถ ที่อยู่หลังสุดของโรงเรียน ......
แกร๊กกกก ...
ประตูรถค่อย ๆ เลื่อนออกช้า ๆ เผยให้เห็นรูปร่างหน้าตา ของเด็กหนุ่มที่เป็นเจ้าของรถ ที่นั่งสำรวจกระเป๋าสำภาระอยู่ด้านเบาะของคนขับ
ทันทีที่ตรวจดูว่าทุกอย่างครบถ้วน ! ผมเอื้อมมือไปปลดกุญแจรถที่ยังคาอยู่ในช่องเสียบกุญแจ ก่อนที่จะก้าวออกมาจากตัวรถ โดยไม่มีท่าทีเร่งรีบแม้แต่น้อย ..... 
ก่มันยังไม่สายนี่นา (  =____=)

ตื๊ดดดดดดดดดดดดดด !!

ผมควาญหาโทรศัพท์มือถือในกระเป่าเป้ตัวเองอยู่พักใหญ่ ….

“สัมภาระมันเยอะจริงๆ นะเนี่ย!” ผมบ่นอุบอุบอิบในระหว่างที่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา

ผมส่ายหน้าอย่างระอาเมื่อเห็นเบอร์ปลายสายที่โทรเข้ามา ก่อนจะกลั้นใจรับสาย

“เฮ้อออออ!! นี่เธอ ...... " ยังไม่ทันที่ผมจะพุดจบ เสียงปลายสายก่เล็ดลอดออกมาแบบเป็นชุด ราวกับว่า อดกลั้นมานานนนนนน ..
"  คาลอส !! นายมาโรงเรียนรึยังเนี่ย... รู้ไหมว่าเนี่ยมันกี่โมงกี่ยามแล้ว บลา ๆๆๆๆ  " ผมพยายามหันโทรศัพท์หนีไปทางอื่น เพื่อให้พ้นๆ จากเสียงนั่นซะที เฮ้ออออ! คิดถูกรึป่าวเนี่ย ที่รับสาย...
" รู้แล้ว ๆ ก็รถมันติดน่ะ ทำไงได้ล่ะ " ผมเริ่มเถียงทันที เมื่อเห็นว่าทางปลายสายหยุดพูด ..... 
" นายก่พูดอย่างนี้ตลอดแหละ ! " เหมือนรู้แฮะว่ามันคือข้ออ้าง ..... ก่แหงล่ะ ! ผมใช้คำนี้มาตลอดทุกครั้งที่มาสายเลยนี่นา คัยจับทางไม่ได้ก็บ้าแล้วววว =___=
" เอาน่า...... ฉันเดินมาถึงหน้าห้องเรียนแล้วเนี่ย แค่นี้ล่ะกัน " เพื่อป้องกันการโดนเทศนาที่ยาวเหยียดอีกรอบ ผมไม่รอช้าที่จะรีบหาทางตัดบทสนทนาทันที ..... 

 "หึ ๆ หน้าห้องเรียนที่ไหนกัน ใครจะเดินได้เร็วขนานนั้น" ผมบ่นพึมพำในใจ พร้อมกับไม่ลืมที่จะหยิบเครื่องเล่น MP4 แบบพกมาจากกระเป๋าเป้ที่สะพายอยู่ข้างซ้ายออกมา ผมเริ่มเสียบ HeadPhone เข้าไปกับเครื่องเล่น ก่อนที่จะเลือกไปเล่นเพลงโปรดของผม ของวงร็อคชื่อดังของไทย ....

แหงล่ะ ! ถึงผมจะได้ไปเรียนต่อที่นิวยอร์ค แต่ผมก่เป็นคนไทยอยู่ดี ดังนั้นผมก่เรยชอบที่จะฟังเพลงร็อคไทยมากกว่าร็อคสากล อะรัยนั่นซะอีก ^^
เสียงเพลงทำให้ผมเริ่มอารมณ์ดีขึ้น จากการที่โดนบ่นเมื่อเช้าที่ลานจอดรถ .....เกือบ 10 นาที ที่ผมเดินจากลานจอดรถเพื่อมายังห้องเรียน ไม่น่าแปลกนะ..! ก่ผมไม่รีบนี่นา ^____^

" คาลอส !! "
น้ำเสียงที่คุ้นหูดังมาจากด้านหลังของผม เป็นจังหวะเดียวกันที่เพลงของผมกำลังจะเปลี่ยนไปอีกเพลง ทำให้ผมสะดุ้ง ก่อนหันหลังกลับไปมองต้นตอของเสียงนั่น .... เด็กผู้หญิง ที่อยู่ในชุดเสื้อแขนยาวลายสก๊อต ใส่ทับด้วยชุดเอี๊ยมยีนสีน้ำเงินเข้ม มีกระเป๋าอยู่ด้วยหน้าเหมือนตัวการ์ตูนญี่ปุ่นที่ผมชื่นชอบ ตามมาด้วยรองเท้าผ้าใบแบบธรรมดาสีออกฟ้า ๆ หน่อย ซึ่งผมดูยังงัยมันก่ไม่เข้ากันนะ ....คิดว่างั้นนะ ! 
" นี่ฉันบอกกี่ครั้งแล้วว่า อย่ามาเรียกชื่อฉันห้วนๆ แบบนั้นอีก -____- " ก่ผมไม่ชอบให้ใครมาเรียกชื่อเหมือนสนิทกันแบบนี้นี่นา ก่บอกแล้วงัย ว่าผมนะ....ลูกชายของนักการเมืองใหญ่เชียวนะ !!
" นี่.... ยังไม่ชินอีกหรอเนี่ย ? ฉันว่าฉันเรียกชื่อนี้มาจะเกือบ 3 ปีแล้วนะ!! " เด็กสาวเริ่มเถียงผมบ้าง ..... เมื่อเห็นสีหน้าเบื่อๆ ของผม

เฮ้ออออ ..... 3 ปีแล้วหรอเนี่ย เร็วเหมือนกันแฮะ ผมจำได้ว่าตั้งแต่ผมย้ายกลับมาเรียนที่ประเทศไทย คุณพ่อของผมก่ได้พาเพื่อนของพ่อที่เป็นนักการเมืองเหมือนกัน มาทานอาหารที่บ้าน แบบประมาณว่านัดปะสังสรรค์ อะรัยประมาณนี้แหละ ! ยัยเด็กขี้บ่นนี่ก่เป็นลูกสาวของเพื่อนของคุณพ่อ และอีกอย่างที่โชคร้ายที่สุดก่คือ .....ผมย้ายจากนิวยอร์คมาเรียนที่ประเทศไทย และผมก่เป็นคนเลือกโรงเรียนเองด้วย ..... อุตส่าคิดว่ายัยนี่จะไม่มีปัญญาเรียนโรงเรียนเอกชนแพงๆ แบบนี้แล้วด้วยนะ แต่ที่แย่ที่สุดก่คือ..พอคุณพ่อรู้ว่าหล่อนเรียนโรงเรียนนี้ ท่านก็เลยฝากฝังให้หล่อนดูแลผม เพราะเหตุผลสั้นๆที่ว่า 
"ผมจะได้มีเพื่อนใกล้บ้านที่เรียนที่เดียวกัน" 

" นี่ตกลงว่านายจะเข้าห้องเรียนรึป่าวเนี่ย ?? " คำถามของเธอทำให้ผมดึงสติกลับมาจดจ่ออยู่กับปัจจุบัน ณ.หน้าห้องเรียนที่นี่ ...
" เข้าสิ ! ขืนวันนี้ไม่เข้านะ คุณพ่อได้ดุฉันแน่ ! " แค่คิดก็สยองขนแล้วววว .... การโดนคุณพ่อดุเนี่ย มันเป็นสิ่งที่โหดร้ายมากกว่าอดเงินค่าขนมมาโรงเรียนซะอีกนะเนี่ยยยยย =__=!

“คิดได้ก็ดีและ ..... วันนี้คุณพ่อฉันไม่มารับ นายไปส่งฉันด้วยละกันนะ ไปล่ะ ^^ เรียนให้สนุกนะ”  ยังไม่ทันที่ผมจะได้เอ่ยปากซักคำ หล่อนก็รีบชิ่งตัดบทก่อนจะเดินผ่านหันหลังหนีออกไปแบบดื้อ ๆ งั้นแหละ  ......

เฮ้ออออออออออออออ !!

วันนี้คงเป้นวันที่สุดซวยที่สุดใน 3 โลกเลยล่ะมั้งเนี่ย …..ไหนจะเรื่องที่โดนยัยปากจัด “หวาหวา” บ่นแต่เช้าวัน และยังไม่พอเลิกเรียนนี้ผมยังต้องไปส่งแม่นั่นที่บ้านอีก เฮ้อออ! คิดแล้วน่าเบื่อแฮะ สงสัยคืนนี้ต้องหาอะไรทำแก้เซ็งดีกว่ามั้งเนี่ย …….

ตู๊ดดดดดดดดดดดด …..

น่านงัย …..บ่นไม่ทันหมดประโยคเลย “พอล” เพื่อนชายจอมแผนการของผมก็โทรมาพอดีเลย

             ….เหมือนจะรู้แฮะ ว่าเราอยากจะทำอะไรแก้เซงอยู่ ….

“ว่างัย…. พอล”    ไม่รอช้า ผมรีบรับโทรศัพท์แล้วชิงถามความประสงค์ของเจ้านั่นก่อนเลย

“…….” เสียงปลายสายชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนที่จะเอ่ยขึ้นมา “คือว่านะ ….คืนนี้ฉันนัดสาวๆ ในสังกัดไว้เพียบเลย นายสนใจจะมารึป่าวล่ะ ??” นั่นงัย…..ความคิดเดียวกันเป๊ะเรยยยย J

“อื้มมม…แต่ก็คง late นิดหน่อยละนะ เพราะต้องจัดการไปส่งยัยชิวาว่า นั่นก่อนแหละ” แหม…!! ยัยชิวาว่า ฮร่าๆ ผมชอบฉายานี้นะ ^^ มันตรง ๆ ดีน่ะ J

“เป็นอันว่า ……ตกลงซินะ J งั้นคืนนี้ฉันจะรอที่เดิม เวลาเดิมนะคุณหนู ฮร่า ๆ ” แหนะ…..ยังไม่วายที่จะเหน็บผมเรื่องยัยนั่นอีกนะ ……

“อืม….รู้แล้วละน่า” ผมเบ้ปากเล็กน้อยก่อนที่จะกดตัดสายเพื่อนรัก….

…………….