[OS] อิจฉา {Baekho x Ren}

ข้อมูลเบื้องต้น

 

Calista εїз
 

Thank You




 

เนื้อเรื่อง

ชายหนุ่มนั่งด้านหลังสุดของรถ ด้วยสภาพที่ถูกปลุกมาแต่เช้า แถมเจ้าตัวก็ยังนอนไม่เต็มอิ่ม จึงทำให้อารมณ์ขุ่นมัวเห็นอะไรก็หงุดหงิดไปหมด

ดวงตาคมจับจ้องไปข้างหน้าตนเอง เจ้าของเส้นผมสีไวน์แดงกำลังคุยเล่นอยู่กับชายหนุ่มหน้าใหม่กันอย่างสนิทสนมราวกับรู้จักกันมานาน ไม่สินั้นมันควรจะเป็นช่วงเวลาของเขากับเร็นมากกว่า

เจสันหยิบโทรศัพท์มือถือของตนเองขึ้นมา ในขณะที่เร็นชูสองนิ้วตั้งท่าเตรียมถ่ายรูปตามแบบฉบับ คิ้วของชายหนุ่มร่างใหญ่เริ่มขมวดเข้าหากันอย่างไม่พอใจ เขาไม่อยากจะเห็นภาพเหล่านี้ ภาพบาดตาบาดใจ

ร่างใหญ่แสร้งทำเป็นเปิดผ้าม่านและมองออกไปข้างนอกหน้าต่าง พยายามที่จะข่มจิตใจตนเองให้สงบลง  แต่ถึงจะไม่พูดออกมา แต่เขาก็ไม่สามารถปิดบังได้ทั้งหมด

มือหนาทั้งกำทั้งบีบบิดผ้าม่านจนแทบจะขาดวิ่น เมื่อได้ยินเสียงหวานของคนรักคุยกับพี่ใหญ่อีกคนเขาก็ยิ่งอารมณ์เสีย อารมณ์เสียยิ่งกว่าถูกปลุกบวกกับโมโหหิวซะอีก

ตลอดทางจนถึงสนามบินอินชอล ตั้งแต่ก้าวเท้าลงมา ทั้งเจสันและเร็นก็ยังตัวติดกันแน่น แถมยังคุยกันตลอดเวลาอีก แบคโฮถึงกับต้องเมินและแสร้งทำเป็นเดินไปตรงอื่นเพื่อจะได้ไม่ต้องมาเห็น

“ถ้ามีเวลา ฮยองจะพาไปทานอาหารจีน”

“จริงเหรอครับ” ถึงจะพยายามเดินหนี แต่ชายหนุ่มก็ยังคงได้ยินเสียงบทสนทนาของทั้งคู่ เร็นส่งยิ้มหวานให้เจสันอย่างเป็นมิตร รอยยิ้มที่แบคโฮเคยได้รับ..

เจสันก้มหน้าลงเล็กน้อย สีหน้าที่ยิ้มเมื่อครู่เปลี่ยนไป เร็นสังเกตเห็นสีหน้าที่เศร้าหมองของอีกคนเปลี่ยนไป มันก็ทำให้คนตัวเล็กไม่สบายใจด้วย

“ยังไม่เลิกคิดมากอีกเหรอครับ”

“ฮยองกลัวว่าจะเป็นที่ยอมรับไม่ได้น่ะ” ชายหนุ่มถอนหายใจพร้อมกับยิ้มแห้งๆออกมา ถึงจะยิ้มมันก็แฝงไปด้วยความเศร้าหมอง

“ฮยองเลิกคิดมากเถอะครับ ผมเชื่อว่าเมื่อเวลาผ่านไป อะไรๆก็จะดีขึ้นอย่างแน่นอน”

“ขอบคุณนะเร็น” เจสันยิ้มให้อีกคนและยังแลบลิ้นหยอกอีกคนเล่นจังหวะเดียวกับที่แบคโฮหันมาเห็นพอดี และนั้นก็ทำให้เขายิ่งไม่พอใจเข้าไปอีก

เมื่อถึงเวลาต้องขึ้นเครื่อง แบคโฮเป็นคนแรกที่เดินนำไปอย่างรีบเร่ง ทิ้งตัวลงนั่งอย่างเมื่อยล้า แต่ที่น่าแปลกใจก็คือเร็นมานั่งข้างๆเขาเสียด้วย

แบคโฮมองอีกฝ่ายด้วยใบหน้านิ่งและสายตาที่ว่างเปล่า แต่เร็นที่ไม่รู้อะไรก็ยังคงทำตัวปกติ คนตัวเร็นหยิบไอแพดเครื่องเก่งของตัวเองขึ้น นิ้วเรียวยาวปัดๆกดหาแอพพลิเคชั่นที่ตนเองต้องการ

“แบคโฮ ถ่ายรูปกัน”

“ไม่ถ่าย” ชายหนุ่มตอบกลับโดยไม่คิด เร็นที่กำลังจะตั้งท่าถึงกลับเหลือบตามองอีกฝ่ายด้วยท่าทีที่สงสัย ปกติแบคโฮไม่เคยปฎิเสธที่จะถ่ายเซลก้ากับเขาซักครั้ง

“ทำไมละ?”

“ง่วง จะนอน”

“รูปเดียวเองนะ เราไม่ได้ถ่ายด้วยกันมานานแล้ว”

“ไปถ่ายกับเจสันฮยองสิ”

“ถ่ายไปแล้ว”

“บอกว่าไม่อยากถ่าย ฟังไม่รู้เรื่องรึไง” สิ้นสุดประโยค แบคโฮหันหลังใส่เร็น และพยายามจะข่มตาหลับทันที ไม่รู้เลยว่าแรงหวงแรงหึงของตนเองที่อัดอั้นไว้ถูกปล่อยออกมาเป็นคำพูดที่ทำร้ายจิตใจเร็นไปได้ คนตัวเล็กไม่พูดอะไร เขาเก็บไอแพดลงกระเป๋า เจอาร์ที่มองเห็นเหตุการณ์ทุกๆอย่าง เขาตบไหล่เร็นเบาๆเชิงปลอบ แต่มันก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย ในเมื่อแบคโฮเย็นชาใส่ เขาก็จะไม่อยู่ใกล้ๆ

เร็นย้ายที่นั่งไปอีกแถว เขาเดินเข้าไปนั่งที่ในสุด ตามด้วยเจสันและมินฮยอน คนตัวเล็กอารมณ์ขุ่นมัวไม่แพ้แบคโฮเช่นกัน เจอาร์ที่พอจะเข้าใจเรื่องที่กำลังจะเกิดขึ้น เขาไม่พูดอะไรกลับเห็นเรื่องพวกนี้เป็นเรื่องเด็กๆด้วยซ้ำ 2 คนนี้มักจะเป็นแบบนี้อยู่บ่อยๆ..

เสียงอึกกระทึกครึกโครมมาพร้อมกับฝูงชนที่หนาแน่น ท่าทางคงจะต้องฝ่าด่านแฟนคลับออกไปยากหน่อยนะเนี้ย เมมเบอร์ทุกคนออกอาการเหนื่อยล้าหลังจากเดินทางมานาน

“ฮยอง คนเยอะมากเลย” ใบหน้าหวานเริ่มงอแงพรางมองไปยังเหล่าแฟนคลับมากมายผ่านแว่นกันแดด แต่ก็ไม่ลืมที่จะเซอร์วิสชูสองนิ้วให้เหล่าแฟนคลับถ่ายรูป

“ฮยองมาถ่ายด้วยกันสิ” เร็นเอ่ยปากชวนอีกฝ่าย เจสันก็ไม่รอช้า เอนตัวเข้ามาด้านเดียวกับเร็นและชูสองนิ้วให้เหล่าแฟนๆถ่ายรูป เรียกเสียงกรี้ดได้หลายขุมเลยทีเดียว และเหล่าแฟนคลับก็ยิ่งคลั่งมากขึ้นอีก ทุกอย่างแลดูชุลมุนวุ่นวาย

“คนเยอะ ทำไงดี”

“เดี๋ยวเร็นเดิมฮยองไว้จะไม่ได้คลาดกัน”

“นี้ฮยอง ผมไม่ใช่เด็กๆนา รู้หรอกน่า” เร็นหลุดหัวเราะออกมาเล็กน้อยก่อนที่จะเขยิบตัวใกล้อีกฝ่ายมากขึ้น มือแตะไหล่ของอีกฝ่ายอยากหยอกล้อ

“ฮยองแหละ ตามผมไว้ ผมเป็นรุ่นพี่ฮยองนะใน NU’EST เนี้ย”

“เข้าใจแล้วครับรุนพี่” เจสันตอบกลับอีกฝ่าย คนทั้งสองเข้ากันได้เป็นปี่เป็นขลุ่ย เสียงหัวเราะ ท่าทางน่ารักๆของเร็น ที่กำลังถูกใครบางคนแย่งไป

ระหว่างที่ยืนอยู่ด้วยกันกกับเหล่าเมมเบอร์ แฟนคลับเริ่มโถมตัวเข้ามากันมากมาย เสียงกรี้ดรวมทั้งเสียงเรียกชื่อเหล่าเมมเบอร์ดังสนั่นทั่วสนามบิน ในขณะที่คนตัวเล็กเอาแต่โบกไม้โบกมือโดยไม่ทันมองอะไร ชายหนุ่มที่คาดว่าน่าจะเป็นแฟนคลับเดินเข้ามาประชิดตัวร่างเล็กไว้ แต่ก็ไวไม่ทันเจสันเกรงว่าคนตัวเล็กจะเป็นอันตราย ร่างสูงของชายหนุ่มได้เอี่ยวตัวบังร่างของเร็นไว้

“รีบไปเหอะ อยากพักเต็มทีละ” เห็นหมด แบคโฮ เห็นหมด เห็นหมดทุกอย่าง กัดฟันกรอดด้วยแรงโมโห แตนี้มันที่สนามบิน เขาไม่สามารถจะแสดงออกได้ โชคดีที่สวมแว่นอยู่เลยไม่มีใครสามารถสังเกตเห็นความขุ่นมัยในแววตาได้

ฝูงแฟนคลับเริ่มเบียดเสียดกันเข้ามามากขึ้น เมมเบอร์คนอื่นเดินนำฝ่าฝูงชนไปแล้ว ตามด้วยเจสันที่กำลังเดินออกไปอย่างทุลักทุเล แรงเบียดเสียดเกือบทำให้เร็นเสียการทรงตัว มือเล็กถูกคว้าโดยชายหนุ่มที่อยู่ด้านหน้าตนพาเขาเดินออกไปจากฝูงแฟนคลับที่บ้าคลั่งได้อย่างปลอดภัย เร็นยิ้มให้กับการกระทำของอีกฝ่ายอย่างเคอะเขินและเกรงใจ รู้สึกขอบคุณอย่างสุดซึ้งที่มีฮยองคอยดูแลเขา

แต่เวลานี้คนที่ควรจะอยู่เคียงข้างเขาคือ แบคโฮ สิ...

เมื่อเดินทางถึงโรงแรมทุกคนต่างก็พักผ่อนเพื่อจะเตรียมตัวถ่ายแบบและให้การสัมภาษณ์อีก อารอนและเจสันเลือกที่จะใช้เวลาด้วยกันตามประสาเด็กนอก ในขณะที่เมมเบอร์คนอื่นพักผ่อนอยู่ในห้อง เช่นเดียวกับเร็นนอนที่กดไอแพดตัวเองอย่างเพลินๆเพื่อฆ่าเวลา เขากดเปิดเข้าทวิตเตอร์ตัวเองหาอะไรอ่านอย่างที่เคย นิ้วเรียวยาวสไลด์หน้าทวิตเตอร์ตนเองไปตรงเมนชั่น รูปวันนี้ถูกทวีตมาหาเขาเยอะมาก รูปเขากับเจสันฮยองเป็นซะส่วนใหญ่ แถมยังมีข้อความที่แฟนๆทวิตมาหาด้วย ส่วนใหญ่จะเป็นภาษาอังกฤษ เขาก็อ่านไม่ออกหรอก อ่านออกแค่ชื่อตัวเองรวมทั้งชื่อเมมเบอร์ มีชื่อของเจสันด้วย

แอ๊ด ~

เสียงเปิดประตูดังขึ้นก่อนที่เร็นจะอนุญาตให้เข้ามาเสียอีก ใบหน้าหวานหันไปพบปะกับบุคคลมาใหม่ ไม่ใช่ใครที่ไหน แบคโฮนั่นเองที่เข้ามา ใบหน้าหวานเผยรอยยิ้มอย่างที่เคยทำให้กับอีกฝ่าย

“มินฮยอนไม่อยู่เหรอ”

“ไม่อยู่ มินฮยอนไปหาเจอาร์” คนตัวเล็กตอบกลับด้วยรอยยิ้มกว้าง ยิ่งดูก็ยิ่งน่ารักแต่เขากำลังโกรธเร็นอยู่ เรื่องอะไรจะยอมใจอ่อนให้ละ แบคโฮยังคงหน้านิ่งต่อไป ดวงตาคมเหลือบไปเห็นไอแพดของเร็นที่กำลังเปิดรูปภาพเร็นกับเจสันอยู่ มองไกลๆ ก็รู้เลยว่านั้นมันรูปที่สนามบิน..........เร็นเดินจับมือกับเจสัน..........

และความอดทนของแบคโฮก็หมดไป..

“มีความสุขมากสินะ”

“หา?” ใบหน้าหวานเอียงคอมองชายหนุ่มผู้เป็นคนรักอย่างงงๆ เขาไม่เข้าใจว่าแบคโฮพูดถึงอะไร แต่ชายหนุ่มมีท่าทีที่โกรธจัด

“จับมือถือแขนกันไม่แคร์สายตาคนรอบข้าง”

“แบคโฮ พูดถึงอะไรอยู่เนี้ย?”

“รู้อยู่แก่ใจ อย่ามาทำใสๆ”

“คัง ดงโฮ พูดให้มันดีๆ”  วาจาร้ายกาจไม่ค่อยถูกปล่อยออกมาจากคนตรงหน้านี้ และแน่นอนว่าใครที่ไหนได้ฟังย่อมไม่พอใจ  เร็นลุกขึ้นจากเตียง ดวงตากลมฉายแววโกรธเช่นเดียวกับแบคโฮที่ยังเคืองไม่แพ้กัน ดวงตาคมจ้องไปยังไอแพดแทนคำตอบ นั้นก็พอจะทำให้เร็นเดาออกว่าแบคโฮหมายถึงอะไร

“อิจฉาเหรอ”

“อิจฉาอะไร”

“อิจฉาที่ฉันกับเจสันฮยอง..”

“เจสันฮยอง ยี้ แหยะ”

“ดงโฮ!”

“ทำไม ฉันจะเรียกบ้างไม่ได้รึไง”

เร็นเบิกตากว้างเขียวปั๊ดใส่อีกคน เช่นเดียวกับแบคโฮที่ยังจ้องใบหน้าหวานอย่างไม่ยอมแพ้ อดทนมาตั้งแต่เช้าตอนนี้ขอปลดปล่อยหน่อยเถอะ เขาน่ะทั้งโกรธทั้งเคืองและหึงคนตัวเล็กมากๆเลย

“ตั้งแต่เช้านี้นายอยู่กับเขาตลอดเลยนะ”

“ก็เขาเป็นเมมเบอร์ของเราใน NU’EST- M เรื่องแบบนี้ไม่เห็นจะแปลก”

“ก็ไม่แปลกหรอก ถ้านายไม่ออกนอกหน้าขนาดนี้”

“ดงโฮ!”

“ทำไม หรือไม่จริง!” แบคโฮเริ่มเสียงดังใส่เร็นอีกครั้ง คนตัวเล็กจับจ้องใบหน้าไปยังชายหนุ่ม ทั้งโกรธทั้งโมโหทำไมคนรักถึงพูดจาร้ายกาจแบบนี้กับเขาได้ เสียงสะอึกสะอึ้นค่อยๆดังออกมาจากลำคอของคนตัวเล็ก ขอบดวงตาร้อนผ่าวแทบรุกเป็นไฟ หยาดน้ำตาใสๆค่อยไหล่ลงอาบแก้มทีละน้อย

"แล้วเวลาที่ฉันต้องการนาย นายไปอยู่ที่ไหนมา !"  คนตัวเล็กตะโกนออกมาอย่างเหลืออด อารมณ์โกรธปะทุขึ้นอย่างอัดอั้นไม่ได้ ชายหนุ่มนิ้งชะงักไปและไม่พูดอะไร

“คนเยอะมากเลยรู้ไหม”

“....”

“ฉันเดินออกไปไม่ได้ ฉันถูกเบียด”

“…”

“ทำไมนายไม่รอฉัน....ไม่พาฉันเดินออกไป”

“…..”

“....อย่างที่เคยทำ”

“ดูเหมือนนายมีคนคอยปกป้องดูแลแล้วนี้ไง”

“คิดเองเออเองทั้งนั้น เคยถามฉันบ้างไหมว่ารู้สึกยังไง”

“ไม่จำเป็นต้องถาม คำตอบมันอยู่บนหน้านาย ดูมีความสุขดีไม่ใช่เหรอไง ระริกระรี้ยิ้มหน้าบาน อยากอยู่ใกล้เขาจนตัวสั่น!”

เพี๊ยะ!

พูดไม่ทันยั้งคิด ด้วยความโกรธและไม่ยอมแพ้ ชายหนุ่มจึงเผลอพูดจาร้ายกาจใส่คนรักตนเองไป ใบหน้าหล่อหันไปตามแรงตบ หน้าของเขารู้สึกชาไปครึ่งหนึ่ง นี้เป็นครั้งแรกที่เขาถูกคนรักของตนเองลงไม้ลงมือ เพราะใครละ ถึงเป็นแบบนี้

“นายชักจะรุนแรงไปแล้วนะ มินกิ” น้ำเสียงเปลี่ยนไปบ่งบอกถึงอารมณ์ที่ขุ่นมัวและแอบแฝงไปด้วยความขุ่นเคือง เขาลูบใบหน้าของตนเองช้าๆ ชายตามองอีกฝ่ายด้วยสายตาที่แข็งกร้าวและดุร้าย

‘น่ากลัว’ เร็นไม่สามารถถอยหลังกลับได้แล้ว เขามองฝามือตนเองก่อนที่ซุกมือไว้ด้านหลัง เขาเผลอลงไม้ลงมือทำร้ายร่างกายคนรักของตนเองลงไป

“ฉันขะ..”

“นายตบฉันเพราะคนอื่นอย่างงั้นเหรอ!!”

“แบคโฮ ฉันเจ็บ!” ไหล่บางถูกบีบด้วยฝ่ามือใหญ่ด้วยความโกรธ แผ่นหลังกระแทกลงกับผนังอย่างแรงจนคนตัวเล็กร้องเสียงหลง มือหนากดข้อมือเล็กเอาไว้ติดผนังเบียดลำตัวเข้าหาอีกฝ่าย

เร็นเบือนหน้าหนีเมื่อตนเองถูกลุกล้ำโดยร่างใหญ่ตรงหน้า ใบหน้าคมซุกไซร้ซอกคอขาวสูดดมกลิ่นหอมที่คุ้นเคย ร่างบางพยายามจะดิ้นให้หลุดจากอีกฝ่าย เขาไม่ชอบแบบนี้ ถ้าจะมีอะไรกันเวลาแบบนี้ มันไม่ใช่เลย แต่แบคโฮก็ไม่หมดความพยายาม

เขาผละออกจากร่างบาง เมื่อคนตรงหน้าได้ถอยออกไปจากตรงหน้า เร็นก็ไม่รอช้าฉวยโอกาสวิ่งหนีออกมาจากตรงนั้น แต่ไม่รู้เลยว่านั้นมันคือแผน

NC Cuts ขอได้ที่ทวิตเตอร์ @eimsofia หรือ @mewsofiaza

“คนที่ควรอยู่เคียงข้างฉันคือนาย ไม่ใช่เขา”

เร็นเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาแฝงไปด้วยความเจ็บปวดปนเสียงสะอึ้นเบาๆ แบคโฮปล่อยคนตัวเล็กออกจากอ้อมกอด เพราะตัวเองมัวแต่โมโหและไม่ฟังอีกฝ่ายพูด แต่มันก็สายไปแล้ว เขาได้ทำร้ายคนรักคนเองด้วยการระทำและวาจาที่ร้ายกาจ

“คิดว่าฉันจะนอกใจนายจริงๆเหรอ” เสียงสะอึ้นยังคงดังต่อเนื่องออกมาแผ่วเบา แบคโฮเริ่มตั้งสติของตนเองได้ คำพูดที่ฟังดูเจ็บปวดของอีกฝ่ายเตือนสติเขา มือหนาแตะไล่บางเบาๆ แต่ก็ถูกสะบัดออก

“คบมานานเท่าไหร่แล้ว ทำไมถึงไม่ไว้ใจกันเลย”

“ฉันขอโทษเร็น ฉันขอโทษ”  แบคโฮดึงร่างเล็กเข้ามาในอ้อมกอดของตนเอง มือหนาลูบผมอีกฝ่าย เสียงสะอึ้นเริ่มจางหายไป แขนเล็กโอบกอดร่างหนา ใบหน้าหวานซุกลงกับอกแกร่ง

“ขอโทษนะเร็น ขอโทษ ฉันรักนายมากจริงๆ เลยทำอะไรไม่ยั้งคิด ขอโทษ ขอโทษ”

“เจ็บ” เสียงอู้อี้ดังขึ้นมาราวกับลูกแมวขี้อ้อน แบคโฮกระชับกอดอีกฝ่ายแน่นขึ้น เขาละอยากจะฆ่าตัวเองให้ตายไปเลยจริงๆ

“ฉันไม่มีอะไรกับเจสันฮยองจริงๆ เราเป็นเพื่อนกันเฉยๆ”

“ฉันเข้าใจแล้วมินกิ ได้โปรดยกโทษให้ฉันด้วย” เร็นผละออกจากอ้อมกอดของแบคโฮ คนตัวเล็กยู่ปากอย่างงอนๆ ดวงตากลมแดงก่ำ ริมฝีปากเจ่อเพราะแรงอารมณ์จากคนตรงหน้า

“ทีหลังอย่าทำอีกนะ เข้าใจไหม”

“เข้าใจแล้วครับ” ใบหน้าหวานค่อยๆเผลอรอยยิ้มเล็กน้อย แบคโฮดึงร่างบางเข้ามากอดแน่น พลางจูบเบาๆที่หน้าผาก

“แต่นายก็ห้ามให้ใครจับมืออีกนะ ไม่ชอบเลย นายเป็นของฉันคนเดียว”

“เข้าใจแล้ว...”

เหลือเวลาอีกครึ่งชั่วโมงที่ทั้งคู่ต้องออกจากห้อง แบคโฮจัดการแต่งเนื้อแต่งตัวให้อีกคนรวมทั้งตัวเอง สิ่งที่น่าดีใจก็คือ คราวนี้แบคโฮ ไม่ยอมห่างคนรักของตัวเองแม้แต่วินาทีเดียว เร็นก็เช่นกัน มือสองมือประสานกันตลอดเวลาที่อยู่ใกล้กัน ถึงจะไม่พูดมาก แต่ทั้งคู่ก็เข้าใจกันมากขึ้น และมากขึ้น

The End ♥