[OS] Failure [Ren X Baekho]

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

 

 

 

:-Daisy ✿



นานเท่าไหร่แล้วที่คบกันมา?.....ปีกว่าแล้วมั้ง?....แต่เรายังไม่เคยมีอะไรกันเสียที…..

Thank You

 

เนื้อเรื่อง

เราคบกันมานานเท่าไหร่แล้วนะ?

ปีกว่าๆได้แล้วละมั้ง?

ผมยังจำได้ดีครั้งแรกที่เราเจอกัน ผมสีทองสลวยปลิวไสวกลางสายลมยามเช้า ผมหน้าม้าตรงที่ช่วยเติมแต่งใบหน้าสวยดูจิ้มลิ้มมากขึ้น ริมฝีปากสวยสีชมพู่อ่อนได้รูปที่ยั่วยวน ดวงตากลมโตราวกับตุ๊กตา ผมยังคงจำไดทุกอนูแห่งความอัศจรรย์ที่พระเจ้าได้สร้างสรรค์บุคคลที่มีค่ามากเพียงนี้

แต่ทว่าตอนนี้มันกลับไม่ใช่แบบนั่น.......... ไม่สิ มันก็เปลี่ยนไปบ้างเท่านั่นเอง....

หรือว่าผมนะ ที่เปลี่ยนไป?

“แบคโฮ!!”

“หา!”

ผมหลุดจากภวังค์เมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นหูเอ่ยเรียกผมมาจากมุมห้อง เร็นทำหน้าบูดบึ้งอารมณ์เสียใส่ผมอีกแล้วละ... ถ้าเมื่อก่อนก็คงน่ารักดี แต่ตอนนี้มันไม่ใช่....

จากแขนเล็กๆ ตอนนี้กลับมีเนื้อหนังกล้ามเนื้อมากขึ้น หน้าม้าที่ช่วยเพิ่มความน่ารักตอนนี้ก็ถูกเก็บเรียบ ร่างกายเล็กๆและบอบบางเริ่มดูโตขึ้นราวกลับชายชาตรี....

ถึงภายนอกอาจจะเปลี่ยนไปบ้าง แต่เร็นยังคงเป็นเร็นคนเดิมอยู่เร็นที่ผมรักและรักผม..

“เหม่ออะไรของนาย?”

เสียงของเร็นดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้ใบหน้าหวานอยู่ใกล้ผมมากจนผมสะดุ้งตกใจนิดหน่อย เร็นยู่ปากให้กับความเปิ่นของผมอีกครั้ง ช่วงนี้ผมค่อนข้างจะแปลกไปนะ สติล่องลอย และยังทำตัวเปิ่นๆโก๊ะๆอีกด้วย

“เปล่าเหม่อซะหน่อย”

ผมยิ้มกลบเกลื่อนให้อีกฝ่ายด้วยความเนียนที่สุดเท่าที่จะทำได้ แลดูมันได้ผลเสียด้วย เร็นไม่ถามอะไรผมต่อ เจ้าตัวยักไหล่ให้และเดินกลับไปนั่งที่โซฟาตัวเดิม คว้าไอแพดเครื่องเก่งขึ้นมา ผมขอเดาว่าเขาคงเล่นทวิตเตอร์หรืออะไรซักอย่างอยู่เป็นแน่

“รู้รึเปล่าพรุ่งนี้มีงานเลี้ยงส่งท้ายอารอนฮยอง ก่อนกลับแอลเอ”

“อ่อ รู้แล้วละ เร็นจะไป?”

“ก็ต้องไปสิ รุ่นพี่ของพวกเรานะ”

อารอนฮยอง...ผมจำได้ว่าเขาชอบเข้ามาหยอกเล่นกับเร็นอยู่หลายครั้ง บางครั้งเร็นก็ชอบเล่นกับอารอนฮยองด้วยบางครั้ง ไม่ได้การละ ผมต้องไปเฝ้า!

“งั้นฉันไปด้วยดีกว่า”

ถึงจะอย่างงั้นก็เถอะ ผมไว้ใจเร็นแต่ไม่เคยไว้ใจใครคนอื่นซักครั้ง ใครๆก็สนใจเร็นกันทั้งนั้น เร็นอาจจะถูกใครแย่งไปก็ได้ตลอดเวลา ผมต้องไปเฝ้าเร็นของผม

“แบคโฮ”

“หา เฮ้ย!!”

อีกครั้งที่เร็นชอบโผล่หน้าเข้ามาไม่ให้ซุ่มให้เสียง ใบหน้าของเราอยู่ใกล้กันมากตนผมสะดุ้งหงายท้องล้มไปกองกับพื้น  เร็นยืนมองดูผมจากมุมสูงด้วยสีหน้าที่เอือมระอา เขาส่ายหน้าอย่างหน่ายๆแต่ก็ยังดีที่อุส่ายื้นมือมาช่วยผมให้ลุกขึ้นยืน

“หมู่นี้นายเป็นอะไร?”

“ก็ไม่ได้เป็นอะไรนี้”

ผมยิ้มตาหยีแบบฉบับดังแบคโฮให้อีกฝ่ายพลางเกาหัวแก้เขิน ให้ตายสิ ก็ตั้งแต่นายฟิตเข้าฟิตเนสเปลี่ยนลุคนี้แหละ! ผมจึงกลายเป็นอะไรไปแล้วก็ไม่รู้!

ผมหวั่นไหวเหรอ? แหงละก็เร็นแฟนผมมันเป็นเรื่องปกติ

นี้มันเรื่องบ้าอะไรเนี้ย!?

อารอนฮยองเป็นเด็กนอกที่กลับมาเรียนที่เกาหลีได้ซักพักหนึ่งแล้ว แต่ก็ถึงเวลาที่เขาต้องกลับไปยังบ้านเกิดของเขา อารอนฮยองมีบ้านหลังใหญ่หรูหรามาก เขาจึงจัดงานเลี้ยงที่บ้านแทนที่ว่าจะจัดตามโรงแรมหรือผับ ทุนต่ำนั่นเองง่ายๆ

เท่านั้นยังไม่พอ ถือว่าเป็นงานเลี้ยงครั้งสุดท้ายของอารอนฮยองแล้วจึงจัดเต็ม สุราเมรัย สาวเอ็กซ์ หนุ่มฮอตเต็มงานกันเลยทีเดียวเชียว ของมึนเมาเป็นความคิดของอารอนฮยองแต่ไอ้ สาวเอ็กซ์ หนุ่มฮอต เนี้ยสิ ความคิดของเจ้ามินฮยอนกับเจอาร์เป็นแน่!

คืนวันศุกร์หลังจากเลิกเรียนแล้ว เหล่าเพื่อนๆในชั้นรวมทั้งต่างห้องและรุ่นพี่ต่างก็มาสางสรรค์กันที่ปาร์ตี้ที่บ้านของอารอน เสียงเพลงอึกกะทึกครึกโครมดังสนั่นแบบไม่เกรงใจบ้านหลังอื่นๆในบริเวณเดียวกัน ในงานเต็มไปด้วยหนุ่มฮอต สาวเอ็กซ์ ตามที่ว่าไว้จริงๆ รวมทั้งเพื่อนในชั้นอีกด้วย

ผมเดินไปหาที่นั่งก่อนเป็นอันดับแรกเพราะไม่รู้ว่าจะทำตัวยังไง ที่จริงนี้คือครั้งแรกที่ผมมางานปาร์ตี้แบบนี้ เร็นก็เช่นกัน หรือผมคิดผิดเพราะทันทีที่ก้าวเท้าเข้ามา เร็นก็สะบัดหัวเต้นตามไปจังหวะเพลงอย่างเชี่ยวชาญซะแล้ว..

เครื่องดื่มแอลกอฮอล์วางเรียงกันมากมายอยู่เต็มโต๊ะรวมทั้งแก้วใบสวยหรู ผมก็อยากจะลองดื่มมันเหมือนกันนะ หลายครั้งที่ผมกับเร็นหรือเจอาร์และมินฮยอนจะดื่มกัน แต่ก็ถูกห้ามปรามไว้ทุกที แต่แน่นอน วันนี้มันไม่มีใครห้าม

“แบคโฮ จะดื่มเหรอ?”  เสียงหวานที่คุ้นเคยดังขึ้นข้างๆหู เร็นยืนมองผมด้วยายจาที่แปลกใจ ผมพยักหน้าเล็กน้อย เร็นก็หยิบขวดเหล้าที่วางอยู่มาเปิดชวดทันที รินมันลงแก้วใบหรูเล็กน้อยทั้งสองใบ

“นี้..” เร็นยื่นแก้วเหล้าให้ผมด้วยสีหน้าเรียบเฉย แถมเจ้าตัวก็กระดกเข้าปากเหมือนกับว่าเคยดื่มมาแล้วหลายครั้ง นี้เขาไปแอบดื่มลับหลังผมอย่างงั้นเหรอ!

“ทำไมถึงดูเชี่ยวชาญนักละ?”

“ก็แค่รินใส่แก้วแล้วยกดื่มมันไม่ยากหรอกนะ”

นั้น ตอบคำถามตีหน้าตายใส่ผมอีกซะด้วย ปิดไม่มิดหรอก ชเวโกเร็น! ผมมองแก้มเหล้าในมืออยู่พักนึงและจินตนาการว่าตัวเองเมาแล้วจะเป็นยังไง

“วู้วว แรงๆเลยเร็น!”

ก่อนที่ผมจะได้กระดกเหล้าเข้าปากก็ได้ยินเสียงเชียร์ของเหล่าผู้คนในงานปาร์ตี้ เสียงเพลงที่เปิดอยู่ดุจอยู่ในผับได้ถูกเปลี่ยนเป็นเพลงที่ผมคุ้นเคยกับมันมากๆเพราะว่าเป็นเพลงที่เร็นชอบร้องและเต้น

ผมเดินแหวกผู้คนไปแล้วพบว่าเร็นกำลังเต้นอย่างเมามันส์กับเพลง Just Dance ของ Lady gaga ทั้งที่ในมือยังถือแก้วเหล้าไว้ พึ่งจะมาถึงก็ใส่เต็มเหนี่ยวเลยนะเร็น

ผมไม่ค่อยถนัดเรื่องพรรค์นี้เท่าไหร่นัก ขอยืนดูเร็นเต้นก็แล้วกัน อย่างน้อยเร็นก็ดูสนุกสุดๆ แค่นั่นก็ดีแล้วละ ผมกระดกเหล้าเข้าปากทันที อื้อหือ รสชาติขมบาดคอสุดๆ ผมทำหน้าแหยงใส่แก้วเหล้าของตัวเอง  คนอื่นดื่มมันเข้าไปได้ยังไงน่ะ หรือเป็นเพราะว่าผมดื่มครั้งแรกมันเลยออกมาเป็นแบบนี้?

“ดื่มแบบนั้นมันจะไปอร่อยได้ยังไงละ”

ผมเงยหน้ามองไปตามเสียงคุ้นๆที่ดังขึ้น ไม่ใช่ใครที่ไหนเจ้ามินฮยอนตัวดีนี้เองละ เดินมากับเจอาร์แต่เจอาร์ขอตัวเดินบ่ายเบี่ยงไปเต้นต่อซะก่อน

“อะไรของนายมินฮยอน เชี่ยวชาญนักเหรอ” ผมยกมือขึ้นจะชกมินฮยอนด้วยความหมั่นไส้ เจ้าเพื่อนตัวดีแอบกลับลบหมัดผมทันไปซะก่อนพร้อมกับส่งเสียงหัวเราะอย่างมีเลนัย

“ดื่มครั้งแรกใช่ไหมหนู เดี๋ยวฮยองแนะนำให้นะครับ”

ดูมัน ยังไม่เลิกกวนประสาท ผมก็ไม่รู้หรอกนะว่ามันไปแอบดื่มของพรรค์นี้เมื่อไหร่ทั้งที่พวกเราก็อยู่ด้วยกันเกือบตลอด คงจะแอบไปดื่มกับเจอาร์สินะ เจ้าสองคนนี้

มินฮยอนจัดการหยิบขวดเหล้าขวดใหม่ที่วางอยู่ตรงริมโต๊ะ ผมไม่แน่ใจว่ามันคือเหล้ารึเปล่าเพราะว่ามันเป็นน้ำใสๆแทนที่จะสีน้ำตาลเหมือนที่ผมดื่มก่อนหน้านี้

“วอดก้า ของดีนะ ไร้กลิ่น ไร้รส แต่อย่าดื่มเยอะมาก เดียวน็อค ฮ่าๆๆๆ”

เมื่อรินเหล้าเสร็จมินฮยอนก็ส่งแก้วเหล้าให้ผม ผมก้มลงดมมัน มินฮยอนพูดถูก ไม่มีกลิ่นจริงๆด้วย เหมือนกับน้ำเปล่าเลยก็ว่าได้ ผมยกแก้วขึ้นดื่ม อืม เหมือนดื่มน้ำเปล่าเลย ไม่ได้กลิ่นและไม่มีรสชาติ ค่อยรู้สึกดีขึ้นกว่าก่อนหน้านี้ซะอีก

“แบคโฮ นายดื่มอะไร?”

เร็นโผล่มายืนข้างหลังผมแบบไม่ให้ซุ่มให้เสียง แถมยังเอาคางเกยไหล่ผมซะด้วย ดวงตากลมจ้องแก้วเหล้าในมือผมตาเป็นมัน.. ย๊า เร็น อย่าบอกนะว่านายก็ไปแอบดื่มลับหลังฉันมาก่อนหน้านี้

“วอดก้า”

“ดื่มแบบนี้มันไปอร่อยอะไรละ ไร้รสชาติ ต้องผสมเอา”

ผมรู้สึกได้ถึงใบหน้าอันร้อนผ่าวของเร็นที่ซุกลงมาที่ต้นคอผม พร้อมกับกลิ่นเหล้าที่โชยเตะจมูก นี้เร็นเมาเหรอ?

“นายเมาเรอะ”

“เปล่าซะหน่อย”

คนข้างหลังพูดด้วยน้ำเสียงัวเงีย เร็นโอบเอวผมไว้ มือซนเริ่มซะเปะซะปะจับชายเสื้อผม นี้จะทำบ้าอะไรเนี้ยเร็น!!

“เฮ้ๆ ทำอะไรกัน ไปในห้องไป” เสียงเจ้าของงานปาร์ตี้ตัวดีดังขึ้น เดินมาพร้อมกับแก้วเหล้าในมือ ดูท่าทางสติยังคงสมประกอบอยู่เพราะว่าคงชินชากับเครื่องดื่มมึนเมาพวกนี้เสียแล้ว ต่างจากผมกับเร็นอย่างสิ้นเชิง!

“โอ๊ะ แบคโฮ ไม่เจอนายมาพักใหญ่ ผอมลงรึเปล่า?”

อารอนฮยองทักพลางมองผมหัวจรดท้า ใช่แล้วละ ผมผอมลงเยอะ ช่วงนี้ออกกำลังกายเข้าฟิตเนส

“ใช่แล้วฮยอง ดูสิ พุงไม่ป่องแล้ว”

“เฮ้ย!”

มือเร็นที่จับชายเสื้อของผมอยู่แล้วดึงขึ้นทันที ไม่ใช่แค่ผมที่ตกใจ รวมทั้งอารอนและมินฮยอนก็อ้าปากเหวอเช่นกันเพราะเร็นไม่เคยทำตัวแบบนี้มาก่อน ผมรีบดึงเสื้อตนเองลงทันทีโดยหวังว่าจะไม่ใครเห็นสัดส่วนอะไรของผม

“อะไรของนายเนี้ย แบคโฮ อ่อนหัดชะมัด”  เร็นบ่นอุบใส่ผมก่อนที่ผละจากตัวผมและเดินกลับไปห้องเดิมที่มีเหล่าผู้คนกำลังเต้นอย่างเมามันส์

ผมหันกลับมามองแก้วเหล้าในมือตนเองอีกครั้งและกระดกเข้าปากจนหมดแก้วอย่างไม่รีรอ นี้มันเกิดอะไรขึ้น!? บอกทีนั้นเป็นเพราะว่าฤทธิ์ของแอลกอฮอล์เฉยๆ หรือว่านั้นมันตนของเร็นกันแน่ แล้วนี้ตัวผมเป็นอะไรไปเนี้ย!

คงเป็นเพราะว่าอารอนฮยองเห็นผมดื่มหมดแก้วแล้ว เลยใจดีคว้าแก้วจากมือผมไปพร้อมกับรินเหล้าเพิ่มให้ เขาคว้าขวดเหล้าวอดก้ามาเติมให้ผม แต่ยังไม่พอนะ อารอนฮยองหยิบขวดอื่นที่วางอยู่ใกล้ๆมาผสมกันต่อ เฮ่ย.. ผสมกันแบบนั่นได้ด้วยเหรอวะ

“นี้ วอดก้าเพรียวๆไม่สะใจ ต้องผสมกันเลยครับ”

อารอนฮยองยื่นแก้วใบเดิมมาให้ผม กลิ่นมันแรงมากๆ แหงละผสมกันระหว่างสองอย่างนี้นา

“วันนี้วันสุดท้ายของฮยองแล้วนะ เต็มที่เลย” อารอนตบไหล่ผมเบาๆก่อนที่จะเดินกลับเข้าสู่ฝูงผู้คนมากมายที่กำลังเต้นไปตามจังหวะเพลง

ผมกระดกแก้วเหล้าดื่ม รสชาติแปลกประหลาดจนไม่สามารบรรยายได้เนื่องจากเอาสองสิ่งมาผสมกัน แต่ค่อยๆจิบไปมันก็เพลินดี

ไม่รู้นี้ผ่านมากี่ชั่วโมงแล้วทั้งเร็นและแบคโฮรวมทั้งคนอื่นๆในงานเริ่มจะเมามันส์กับบรรยากาศและเสพติดของมึนเมาพวกนี้กันอย่างออกรสชาติ

ใบหน้าหวานแดงก่ำยืนเต้นโยกตัวไปตามจังหวะเสียงเพลง เสื้อแจ็กเกตสีดำที่สวมก่อนมาที่งานตอนนี้ถูกถอดไปกองทิ้งที่ไหนซักทีเสียแล้วเผยให้เห็นกล้ามแขนเล็ก เร็นเมาจนไม่รู้สึกรู้สาอะไรแล้ว ปล่อยร่างกายไปตามเสียงเพลงและบรรยากาศมึนเมา  เช่นเดียวกับแบคโฮที่ดื่มตามคำแนะนำของอารอนจนตอนนี้จากใบหน้าขาวๆเริ่มแดงขึ้นถึงขีดสุด เริ่มจะอยากขยับตัวไปตามเสียงเพลงอึกกระทึกเหล่านี้

“เร็น นายเมาแล้ว”

“ยัง ฉันยังไหว”

ปากบอกว่าไหว แต่ใบหน้าซุกกับอกของเจอาร์ที่กำลังยืนพิงกำแพงอยู่ จนชายหนุ่มต้องประคองใบหน้าของเร็นไว้ มือซนสะเปะสะปะดึงเสื้อแจ็กเก็ตของเจอาร์ออกเผยให้เห็นแขนเรียว

“เร็น ฉันว่านายไม่ไหวละ”

“ไหวเว้ย ฉันไหว..”

“เร็นเมาแล้วตลกว่ะ น่าแกล้ง ฮ่าๆๆๆ”

โลกของผมมันเริ่มหมุนติ้ว ผมเริ่มหนักหัวซีกขวาขึ้นมานิดนึงแล้วละหลังจากดื่มมากไป แล้วป่านนี้เร็นทำอะไรอยู่เนี้ย ผมมองไปยังตำแหน่งของเร็นที่ยืนอยู่ หาตัวได้ง่ายในฝูงผู้คนเพราะสีผมทองเด่นเป็นสง่า แต่แล้วมัน..

เร็นกำลังยืนแหย่เล่นกับเจอาร์ ไม่พอเจอาร์ยังประคองใบหน้าของเร็นไว้อีก ทำอะไรกันไม่เกรงอกเกรงใจกันเลย! ผมกำมือแน่นด้วยความโกรธ

ผมเดินเซๆฝ่าเข้าไปในฝูงคนมากมายที่กำลังดิ้นพล่านราวกับโดนน้ำร้อนหลวก เป็นเพราะแอลกอฮอล์จึงทำให้ผมเดินดีๆไม่ได้

“เร็น ทำอะไร!” ผมกระชากข้อมือของเร็นออกมาจากการซบร่างของเจอาร์อย่างแรง เร็นดูตกใจแต่ก็สะบัดมือผมออกอย่างไม่ใยดี

“อะไรของนายเนี้ยแบคโฮ!!”

“นายนั้นแหละ เมาเลอะเทอะ ทำอะไรน่าเกลียด!!”

“ฉันไม่ได้เมา นายสิเมา!!”

“หยุดๆๆ นายทั้งคู่แหละที่เมา”

“ฮยอง อย่าไปยุ่ง” อารอนเดินมาคั่นระหว่างของทั้งสองไว้ ฝ่ามือดันอกทั้งคู่ไว้ให้ออกจากกันแต่ก็ถูกเจอาร์ดึงตัวอารอนออกมาจากระหว่างทั้งสองพลางกระซิบกระซาบอะไรบางอย่าง

“เรื่องของผัวเมีย ห้ามยุ่งให้เขาเคลียกันเอง”

“นายก็เมา แบคโฮ”

เร็นคงไม่หยุดต่อล้อต่อเทียง ผมเริ่มจะมีน้ำโหแล้วละ ผมไม่ได้เมาซักหน่อย ผมกระชากข้อมือเร็นให้เดินตามผมมาแต่ดูเหมือนคนตัวเล็กจะไม่ค่อยอยากตามมาเท่าไหร่นัก

“ฉันยังดื่มได้ต่อ ไม่เมา” การกระทำเหมือนกับเด็กไม่รู้จักโตของคนทั้งคู่เริ่มขึ้น แบคโฮยกขวดเหล้าวิสกี้ขึ้นดื่มทั้งขวดด้วยความใจร้อน ในขณะที่มีอารอนและเจอาร์ยืนดูอยู่ห่างๆแบบลุ้นๆโดยไม่คิดจะห้ามซักคำ

“ฉันพนัน 100 วอนว่าแบคโฮน็อกก่อน” เสียงผู้อาวุโสกล่าวขึ้นอย่างมั่นอกมั่นใจ

“ฮยองงกว่ะ ผมพนันล้านวอนเลยว่าเร็นจะน๊อกก่อน ฮ่าๆๆๆๆ” เจอาร์หัวเราะลั่น

“ฉันพนันว่าทั้งคู่จะจบลงที่บนเตียง” มินฮยอนไม่รู้โผล่มาจากไหนเดินมาพูดข้างหูคนทั้งสองและเดินจากไป ทิ้งให้อารอนและเจอาร์ยืนทำหน้าหื่นคิดจินตนการไปต่างๆนาๆ

“ฉันก็ยังดื่มต่อได้เว้ย!” เร็นคว้าขวดเหล้าจากมือของแบคโฮมาดื่มต่อโดยไม่สนใจสายตาของคนรอบข้าง แต่แน่นอนว่านี้มันเกินกว่าที่คนทั้งคู่จะรับไหวแล้วละ แบคโฮยืนกระพริบตาถี่ๆเรียกสติตนเองแต่มันก็ไม่ได้ได้ผลหรอก นี้มันเกินขีดจำกัดของเขาแล้ว

“ฉันว่านายสองคนต้องค่อยๆคุยกันนะ ไปคุยกันในห้องฉันก่อนก็ได้”

อารอนผู้หวังดีเดินโอบไหล่พาแบคโฮไปยังที่หมายแต่แน่นอนว่ากำลังคิดอะไรอกุศลเป็นแน่แท้ เพราะว่าทั้งคู่คบด้วยกันมาก็นานแล้ว ถึงเขาจะไม่เคยร็แต่เดาได้เลยว่าทั้งคู่ไม่เคยมีอะไรกันมาก่อนแน่ๆ แต่ครั้งนี้อหละที่จะเป็นครั้งแรก หึๆ

เมื่ออารอนพาแบคโฮมาถึงห้องนอนของเขาแล้ว เช่นเดียวกับมินฮยอนที่พยายามลากเร็นมาด้วย อารอนผลักแบคโฮลงกับเตียง ชายหนุ่มยังคงตื่นอยู่แต่อยู่ในสภาพที่ควมคุมตนเองไม่ได้ดีนัก เช่นเดียวกับเร็น

หลังจากจัดการทิ้งร่างที่มึนเมานี้เสร็จแล้วทั้งคู่ก็เดินออกจากห้องพร้อมยังปิดประตูให้เรียบร้อย และแน่ใจว่าจะไม่มีใครมาเปิดประตูห้องนี้จนกว่าจะเช้า...

“งืมม” เสียงงืมงำดังขึ้นจากปากของแบคโฮ เขาพยายามจะลุกขึ้นแต่ก็ลุกไม่ไหวทั้งหัวทั้งตัวต่างหนักอึ้งไปหมด  เร็นที่ยังคงมึนเมาและยังคึกคะนองคิดอะไรทะเล้นๆออก มือเล็กประคองใบหน้าของร่างที่นอนอยู่บนเตียงไว้ ลูบแก้มใสอย่างหลงใหล

“แบคโฮย่า...” ริมฝีปากบางจูบซอกคอของคนที่นอนอยู่อย่างฉวยโอกาส จมูกโด่งซุกไซร้ไปตามไปตามซอกคอขาว กลิ่นเหล้าคละคลุ้งไปทั่วห้องเป็นสิ่งที่ช่วยกระตุ้นอารมณ์ได้อย่างดี

“เร็น..อย่า”

“แบคโฮ..น่ารักจัง” ริมฝีปากบางกดจูบลงบนริมฝีปากของร่างที่อยู่ข้างล่างของเขา มือซนสะเปะสะปะเลิกเสื้ออีกคนขึ้น ลิ้นร้อนแทกเข้าโพรงปากของชายหนุ่มอย่างกระหาย ดูดเลียลิ้นหนาจนมีเสียงครางดังจากอีกฝ่ายไม่หยุด

“อืม..เร็นพอแล้ว”

“ฉันรู้ว่านายชอบ...”

มือของแบคโฮบีบไหล่เร็นแน่นเมื่อเร็นยังไม่หยุด ฟันขมขบกัดตามตัวของชายหนุ่มจนเป็นรอยแดงจ้ำ ใช่แล้วละ ความรู้สึกดีๆแบบนี้ใครที่ไหนไม่ชอบ ยิ่งในเวลาแบบนี้ จิตใต้สำนึกบวกกับฤทธิ์เดชชองแอลกอฮอล์ช่างเป็นโอกาสที่เหมาะเจาะจริงๆ

แขนแกร่งของชายหนุ่มโอบร่างของเร็นไว้ ถึงปากจะบอกปฎิเสทแต่ในใจมันตรงกันข้ามแล้วละ ไม่รู้ว่าใครกันแน่ที่ตัวเล็กลงหรือตัวโตขึ้นเพราะจากมุมนี้เขามองเห็นเร็นตัวใหญ่จริงๆ

“ฉันชอบแขนนายจังเร็น”

“นายนี้มันเมาหนักจริงๆ คิคิ”

“ไม่ได้เมา...”

เสื้อผ้าอาภรณ์เริ่มถูกปลดเปลื้องไปทีละตัวอย่างช้าๆ ร่างที่เปลือยเปล่าแนบชิดสนิทกันอยู่บนเตียงเพียงลำพังอากาศร้อนอบอ้าวบวกกับแรงกระตุ้นจากแอลกอฮอล์ทำให้ห้องนอนห้องนี้แทบจะระเบิด

สัมผัสแสนเร้าร้อนถูกมอบให้ซึ่งกันและกันอย่างไม่มีใครยอมใคร ร่างกายที่เริ่มขยับไปมาตามจังหวะรัก เรียกเสียงครางได้เป็นอย่างดี กิจกรรมบนเตียงที่เกิดขึ้นแบบไม่รู้ตัวด้วยความผิดพลาดของเด็กไม่รู้จักโต พอตื่นมามันก็จะหายไป..

หายไปทั้งหมด.....  

ถึงมันจะหายไปแต่หลักฐานยังคงอยู่

แสงแดดยามเช้าส่องเข้ามาทางหน้าต่างจนชายหนุ่มที่นอนอยู่บนเตียงต้องคิ้วขมวดเพราะแสงแดดที่แยงตารบกวนเวลานอนของเขา ชายหนุ่มค่อนๆปรือตาขึ้น ดวงตาจับจ้องไปยังเพดานห้องที่เขาไม่คุ้นเอาซะเลย นี้เขานอนอยู่ที่ไหนเนี้ย? ห้องของอารอนฮยองเหรอ? และเจ้าตัวก็พบคำตอบเมื่อมองไปยังโต๊ะหัวเตียงข้างๆที่มีรูปของอารอนวางอยู่ ใช่แล้วละเขาคงเมาจนหลับไป..

ผมค่อยๆเอนตัวขึ้นจากเตียงแต่ความรู้สึกเจ็บจี้ดมันก่อตัวขึ้นภายในผม ทำไมถึงได้เจ็บแบบนี้ เจ็บมาก ผมปวดสะโพกและท่อนล่างของผมมาก อะไร? ทำไมผมปวดแต่ท่อนล่างลงไป?

โอ้ย!! ทำไมผมเจ็บตรงนั้นได้ ผมเปิดผ้าห่มออกก็พบว่าผมอยู่ในสภาพที่เปลือยเปล่าไร้ซึ้งสิ่งใดปกคลุมยกเว้นผ้าห่มนี้แหละ นี้มันเกิดบ้าบออะไรกับผม!  

ไม่ทันสังเกต ผมพึ่งเห็นว่ามีคนนอนข้างๆผม ผมค่อยๆดึงผ้าห่มออกเล็กน้อยเห็ยใบหน้าที่คุ้นเคยของเร็น เขากำลังนอนหลับอยู่ และอยู่สภาพที่เปลือยเช่นเดียวกับผม....

อย่าบอกนะว่า...

ผมจัดการสำรวจร่างกายของตัวเองอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ มีอะไรจะน่าตกใจไปกว่านี้ ผมมองร่างหายตนเองโดยเฉพาะท่อนล่างของผม หลักฐานคาตา ไม่จริง...

ไม่จริง ผมอาจจะเมานะแต่นี้มันก็มากไปมันไม่ใช่เรื่องจริง! ของเหลวสีขาวขุ่นยังคงมีเลอะเทอะอยู่ตามตัว ผมจะตกใจน้อยกว่านี้แน่ถ้ามันไม่ไปอยู่ตรงจุดนั้น ชัดเลย...

ผมกับเร็น....

มันไม่ควรจะเป็นแบบนี้ ผมสิต้องเป็นฝ่ายกระทำ ไม่ใช่ถูกกระทำ!

“งืมม”

เสียงหวานงัวเงียขยี้ตาจากการนอนหลับ เร็นพลิกตัวมาทางผมพอดีเขาค่อยๆลืมตาขึ้น ตากลมโตจ้องมาทางผมงงๆ เช่นเดียวกับผมแต่ผมน่ะ จ้องเขาด้วยสายหวาดระแวงต่างหาก

“แบคโฮ  เกิดอะไรขึ้น ทำไมนาย..”

เร็นมองมายังผมที่ต้อนนี้เอาผ้าห่มปิดท่อนล่างเอาไว้ หน้าผมแดงก่ำพูดไม่ออกบอกไม่ถูก อยากจะรีบๆหายไปเดี๋ยวนี้เลย นี้เขารู้รึเปล่าว่าทำอะไรลงไป!

“นายรู้ตัวไหมว่าทำอะไรลงไป”

“ฉันจำไม่ได้ มันเกิดอะไรขึ้น?” เร็นลุกขึ้นนั่งบนเตียงแต่แล้วก็ต้องแปลกใจว่าทำไมตัวเขาเองก็อยู่ในสภาพที่เปลือยเปล่า เขามองกลับมาทางผมเบิกตากว้าง

“เมื่อคืนนายเมา”

“นายก็เมาเหมือนกันแหละ”

“เร็น! นี้มันบ้าบอมาก!”

“เพราะว่าดื่มมากไปจริงๆนั้นแหละ ไม่เป็นไรฉันไม่โทษนาย”

“พูดบ้าอะไรของนาย!”

เร็นคิ้วขมวดติดกันเป็นโชว์เขาไม่เข้าใจว่าทำไมแบคโฮถึงต้องเป็นเดือดเป็นร้อนแบบนี้ ดูจากสภาพแบคโฮเหมือนกับเด็กเสียสติถกข่มขืนมาอะไรแบบนั้นเลย...

“นายข่มขืนฉัน”

“จะบ้าเรอะ แบคโฮ!”  คิดไม่ทันขาดคำแบคโฮก็พูดออกมาแบบนั้นซะแล้ว เร็นจะไปข่มขืนเขาได้ยังไงกันละ!?

“จริงๆนะ นายจำไม่ได้เหรอไง ฉันน่ะเจ็บข้างล่างไปหมดแล้ว!”

เร็นเปิดผ้าห่มแบคโฮดูทันทีโดยไม่บอกไม่กล่าว แบคโฮตกใจดึงผ้าห่มกลับมาคลุมร่างตนเองต่อ สีหน้าที่ชวัญเสียอายจนแดงก่ำ

เวรกรรม....

นี้เขาข่มขืนแบคโฮจริงๆเหรอเนี้ย…..

เขาไม่ได้อยากจะบรรยายว่าเมื่อกี้ตอนเปิดผ้าห่มเขาเห็นอะไร จริงๆนั้นแหละ คาตาเลย...

“ฉันไม่ได้ข่มขืนนายนะ นายสมยอม”

“ไอบ้า!! ไปให้พ้นฉันเลย” แบคโฮผลักไหล่ของเร็น เขาทั้งโกรธทั้งอายมันก็จริงอย่างที่เร็นพูดแต่เขาไม่รู้ตัวจริงๆนั้นแหละ เพียงแต่ตื่นมาก็เป็นอย่างที่เห็น!

ถึงจะเป็นแฟนกันแต่มันก็ไม่ควรจะเป็นแบบนี้!

แล้วหลังจากนี้จะเป็นยังไงต่อไป แค่ตอนนี้ก็มองหน้ากันแทบไม่ติด ยิ่งสำหรับแบคโฮแล้ว….

End