[ONE SHORT] Naughty Halloween {Baekho x Ren}

ข้อมูลเบื้องต้น

cinna mon

Title: Naughty Halloween  

Couple: Baekho x Ren

Type: Romantic, Comedy  

Note: ภาคต่อของเรื่องนี้คือ Special Halloween ค่ะ

กดเพื่ออ่าน Special Halloween  

Thank You

เนื้อเรื่อง

นี้ก็เป็นค่ำคืนอีกวันที่แสนลึกลับ หลังจากเลิกงานอันแสนน่าเบื่อที่บริษัท ถึงจะควบตำแหน่งใหญ่โตงานสบายวันๆก็ได้แต่เซ็นเอกสาร แต่ชีวิตมันก็น่าเบื่อเกินไป ต้องเติมสีสันซะบ้าง ทุกๆวันหลังเลิกงานยามราตรี

ชายหนุ่มสาวเท้าก้าวเข้าบาร์ที่ตนเองมาเป็นประจำ หลังจากที่หน้าบูดบึ้งอยู่กับกองเอกสารและเลขาที่พยายามจะอ่อยเขาแต่ก็ไม่ได้ผลหรอก น่าเบื่อ คนที่นี้สิ น่าสนใจกว่าตั้งเยอะแยะ

แสงไฟสีม่วงแดงสลัวๆ ทำให้บรรยกาศยิ่งดูลึกลับ เพราะเป็นเวลาพึ่งเลิกงาน คนจึงไม่เยอะมาก เป็นเวลาดีที่ไม่มีใครจะมาแย่งคนสวยของเขาไป ดวงตาคมมองหาบุคคลที่ตนเองหมายปอง

ร่างบางที่คุ้นเคยยืนหันหลังอยู่บนเวที เรือนผมปลิวไสวไปตามของเครื่องปรับอากาศเล็กน้อย ใบหน้าหวานๆค่อยๆหันมา จนในที่สุดเขาก็เป็นจุดสนใจของคนทั่วทั้งผับ ‘ชเว มินกิ’ หรือ ชื่อที่ใช้ในการแสดงชื่อว่า ‘เร็น’ คือดาวเด่นของบาร์แห่งนี้ ชายใดเห็นเป็นต้องตกอยู่ในมนต์สะกต ใบหน้าเรียวสวยราวกับผู้หญิง ปากนิดจมูกหน่อย ดวงตากลมโตบวกกับอายไลน์เนอร์แล้วยิ่งทำให้ดุดันเข้าไปอีก

วันนี้เร็นมาในชุดตะข่ายสีดำ กางเกงขาสั้นหนังสีดำทำให้เรียวขาสวยดูดเด่นขึ้นไปอีก เพียงชุดธรรมดาๆก็ทำให้ร่างบางดูเซ็กซี่และเร้าอารมณ์แล้ว ชายหนุ่มยิ้มกรุ้มกริ่มเล็กน้อย ทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้ที่ประจำและไม่ลืมที่จะสั่งเหล้าที่เขาโปรดปรานอีก ดื่มของมึนเมาพร้อมกับการแสดงตรงหน้ามันยิ่งทำให้เขามีความสุขมากขึ้นไปอีก

เสียงดนตรีเบาๆแนวแจ๊สถูกเปิดขึ้น เช่นเดียวกับร่างบางที่หันมา เรียวขาค่อยๆก้าวออกมาตามจังหวะเพลงร้อน กลุ่มผู้คนเริ่มเงียบลงและจับตาไปยังร่างบางบนเวที เร็นเดินมาถึงเสา นิ้วเรียวยาวสัมผัสลงบนเสาสีดำ ดวงตากลมหรี่ตาลงมองชายหนุ่มขาประจำที่กำลังมองเขาอยู่อย่างยั่วยวน 

ร่างบางยกขาเกี่ยวกับเสาไว้ข้างนึงมือทั้งสองข้างยืดเสาไว้ ดวงตากลมหลับลงเอนหลังลงอย่างช้าๆ ท่ามกลางแสงไฟสลัวๆ ปะปนกับกลิ่นแอลกอฮอล์ ทุกอย่างล้วนสมบูรณ์แบบ..

ร่างบางเอนตัวกลับมา เต้นโยกย้ายส่ายสะโพกเสียจนผู้คนในบาร์แทบคลั่ง เรียวขาย่อลงทั้งสองข้างจนเป็นรูปตัวเอ็ม และลุกขึ้นช้าๆอย่างยั่วยวน  ดวงตาคมของชายหนุ่มโฟกัสไปทุกจุดของร่างสวยบนเวที คนสวยบนเวทีขี้แกล้ง อยากดูอะไรเจ๋งๆ ก็ต้องลงทุนกันหน่อย..

ชายหนุ่มหยิบกระเป๋าสตางค์ใบหรูแบรนด์ดังของเขาขึ้น บรรจงหยิบธนบัตรจำนวนห้าพันวอนขึ้นมา 1 ใบ เขายื่นไปหน้าเวที ใบหน้าหวานอมยิ้มให้ เร็นเดินไปหยุดตรงหน้าของชายหนุ่ม เอนตัวก้มมองอีกฝ่าย ยื่นมือรับธนบัตร แต่นั้นมันคงธรรมดาไป ต้องตอบแทนอย่างสวยหรู เร็นค่อยๆยัดธนบัตรใบนั้นลงไปในกางเกงของตน เขายิ้มมุมปากให้กับตนตรงหน้า ที่ตอนนี้สติเริ่มจะพังทลายกันไปข้าง

“ชอบไหม?” เร็นก้มตัวลงกระซิบข้างใบหูอีกฝ่าย ไม่ลืมจะใช้ปลายลิ้นแตะติ่งหูอีกคนอย่างแกล้งๆ และผละออกอย่างรวดเร็ว

ชายหนุ่มคว้าธนบัตรอีกใบขึ้นมาอย่างไม่รีรอ คนตัวเล็กน่ารักแบบนี้ เขาก็ต้องให้รางวัลเพิ่มซักหน่อย มือหนายัดธนบัตรลงไปในกางเกงอีกฝ่ายอย่างหมั่นเคี้ยว เร็นยิ้มเย้ยยันอีกฝ่ายแล้วผละออกมาอีกครั้ง

ล่วงเลยไปหลายนาทีจนเร็นทำการแสดงเสร็จ เล่นเอาเสียผู้คนในบาร์แทบกระอักเลือด บาร์ยังไม่ปิดแต่หมดคิวของเร็นแล้ว คนสวยเดินลงจากเวทีเพื่อกลับเข้าห้องแต่งตัว เป็นที่น่าเสียดายของเหล่าชายหนุ่มผู้หลุ่มหลงโลกีย์ทั้งหลายที่ได้ดูโชว์ของเร็นเพียงแป๊บเดียว

“พรุ่งนี้ที่บาร์จะจัดงานฉลองวันฮัลโลวีนภายใต้ชื่อ ‘Naughty Halloween’ ทุกคนอย่าลืมมานะครับ~” ชายหนุ่มละสายตาจากเวทีไปยังตามเสียงประกาศจากเคาเตอร์บาร์ ‘ฮวัง มินฮยอน’ หนุ่มหน้าตี๋มาดคุณชายผู้เป็นข้าวของที่นี้ ถึงกับออกตัวเองมาเชิญชวนลูกค้าด้วยตัวเองเลย ซึ่งปกติจะไม่ค่อยเข้าร้าน

“นอกจากจะเหล้าฟรีทั้งงานแล้ว เรายังมีโชว์พิเศษจากดาวเด่นสุดฮอตอย่าง ‘ชเว เร็น’ ตื่นเต้นกันล้วสินะครับ”

ตื่นเต้นมากถึงมากที่สุด คนสวยของเขาจะมาไม้ไหนกัน มันจะต้องสุดยอด อลังการงานสร้างไม่มีอะไรจะร้อนแรงเท่านี้อีกแล้ว

“แต่มันไม่ง่ายอย่างนั้นหรอก...” ใบหน้าคมของชายหนุ่มหันพรึบกลับไปที่มินฮยอน เจ้าตัวยิ้มตาหยีตามแบบฉบับและกล่วต่อ

“งานนี้ห้ามมาคนเดียวนะครับ ต้องพาเพื่อนมาด้วยอย่างน้อย 1 คน เป็นคู่ก็ได้นะครับ ทุกอย่างจะได้ร้อนแรงขึ้นไปอีก.. แล้วต้องแต่งตัวให้เหมาะสมกับเทศกาลด้วยนะครับ”

เจ้าฮวัง มินฮยอน หน้ายิ้มจอมบ้ากามเอ้ย...

และเขาต้องหาเพื่อนไปงานนี้ให้ได้ ชายหนุ่มเลือกที่จะชวนเพื่อนร่วมงานคนสนิทของเขา หนุ่มใหญ่บ้างานอย่าง ‘คัง ดงโฮ’ หรือฉายา ‘แบคโฮ’ ที่วันๆไม่ค่อยๆออกไปสำราญใจเลย เหมาะแก่การชักชวนไปที่สุด และอีกอย่าง แบคโฮยังโสดอยู่ด้วย

“แบคโฮ!”

“ห๊ะ?” แบคโฮเงยหน้าขึ้นจากกองเอกสารกองโต ใบหน้าบูดเบี้ยวแกมหงุดหงิดเพราะงานมากมายตั้งกองเป็นภูเขา ผู้เรียกยิ้มกริ่ม

“อะไรของนายวะ อารอน พูดมาสิ”

“เลิกงานไปบาร์กัน”

“ไม่”

“แบคโฮ นายต้องออกไปเปิดหูเปิดตาพักผ่อนบ้างนะ ที่บาร์มีเด็กน่ารักเต็มเลย.. เหล้าฟรีด้วยวันนี้”

“เด็กน่ารัก? ได้แค่ดูสินะ”

“เฮ้ยๆ จับนิด เต๊าะหน่อยก็ได้”

“ไม่ไป”

“อ่ะๆๆ อาจทำได้มากกว่านั้นก็ได้”

“ทำอะไร?”

“ก็แบบ..” อารอนยิ้มมุมปากสายตาแปรเปลี่ยนบ่งบอกถึงความหื่นกามตามแบบฉบับ หัวสมองนึกถึงร่างบางที่กำลังโยกย้ายเอวบางอยู่บนเวทีอย่างเพลิดเพลิน

“อาจจะทำได้มากกว่าแตะเนื้อต้องตัวไง เพียงแต่ต้องกระเป๋าหนักหน่อย”

“น่าสนใจ  ไปด้วยก็ได้” แบคโฮยิ้มขำอย่างนึกสนุก ดีเหมือนกันจะได้ไปเปิดหูเปิดตาบ้าง ดีไม่ดีอาจจะได้เด็กหิ้วกลับบ้านมาด้วย..

เลิกงานแล้ว 2 หนุ่มใหญ่ก็ตรงไปยังบาร์ทันที ตั้งแต่ข้างนอกจนถึงข้างใจถูกประดับประดาไปด้วยของตกแต่งสีส้มและสีดำไปหมดเพื่อเหมาะสำหรับเทศกาล วันนี่คนเยอะเป็นพิเศษ มากกันเป็นคู่ก็มี เป็นกลุ่มใหญ่ๆก็มี

อารอนแต่งตัวด้วยชุดย้อนยุคสีแดงเลือดหมูแนวตะวันตกกับกางเกงสีขาวซึ่งเหมาะกับเขามากทีเดียว แต่งหน้านิดหน่อยให้เหมือนกับแวมไพร์ ถ้าวันนี้โชคดี เขาก็คงจะได้กัดคอใครซักคนก็ได้ แบคโฮแต่งตัวค่อนข้างจะธรรมดา โนเมคอัพกางเกงขายาวสีดำกับเสื้อลายเสือสีขาวดำ ให้ความรู้สึกเหมือนเสี่ยมากกว่าจะเป็นเสือขาวแสนดุดัน

อารอนดูคึกคักกว่าปกติ แน่ละวันนี้จะต้องมีโชว์เด็ดๆจากเร็นให้ดู เขายิ้มแก้มแทบปริ ต่างกับแบคโฮที่ยังคงหน้านิ่งอยู่ตั้งแต่เข้ามา เขาก็แค่มาหาความสุขชั่วข้ามคืน น้อยคนนักที่จะถูกใจเขา ในขณะที่อารอนกับชอบเด็กทุกคนที่นี้ด้วยซ้ำ แต่ชอบเร็นเป็นพิเศษก็เท่านั้นเอง

แบคโฮและอารอนนั่งลงบนโต๊ะแถวหน้าสุด ด้วยความที่อารอนสนิทกับเจ้ามินฮยอนเจ้าของที่นี้อยู่แล้วจึงมีสิทธิ์จองโต๊ะได้วันนี้ช่างเป็นวันของเขาจริงๆ จะได้ดูคนสวยชัดๆ

หลังจากเหล้ากลิ่นหอมเร้าอารมณ์มาเสริฟ์ที่โต๊ะแล้ว แสงไฟก็ค่อยๆสลัวลงเป็นสีส้มอ่อน เสียงดนตรีเหมาะกับเทศกาลฮัลโลวีนดังขึ้น ผ้าม่านสีดำค่อยๆเลื่อนขึ้น เสียงตบมือจากเหล่าชายหนุ่มดังกระหื่ม เมื่อดาวเด่นของบาร์ปรากฏตัวขึ้น

เจ้าของกลุ่มเส้นผมสีทองสลวยมาในลุคใหม่กว่าเดิม ดวงตากลมถูกแต่งเติมด้วยอายไลน์เนอร์คมกริบดั่งลูกแมว ริมฝีปากอวบอิ่มสีชมพูอ่อนน่าสัมผัส ชุดหนังสีดำมันวาวทั้งชุด กางเกงหนังสีดำขาสั้นเหมือนกับคราวก่อนแต่เมื่อมันใส่คู่กับถุงน่องตะข่ายสีดำ มันก็ดูเปลี่ยนไป เซ็กซี่ ร้อนแรง กว่าเดิม หูแมวสีดำปุกปุ๋ยเล็กติดอยู่บนศรีษระเท่านั้นยังไม่พอ พอร่างบางหันหลัง ค่อยๆก้มโค้งลงโชว์บั้นท้ายสวยที่มีหางแมวปุกปุ๋ยสีดำห้อยลงมา

ดาวเด่นของงานเป็นลูกแมวยั่วสวาท ถ้ายังคงเป็นชายชาตรีอยู่จะต้องหักห้ามใจไม่ได้อย่างแน่นอนที่อยากจะครอบครองคนตัวเล็กแสนซนบนเวที กายบางเอนตัวขึ้นเอนตัวขึ้นหันมาก่อนที่จะก้าวไปข้างหน้าอีกครั้งช้าๆ ยั่วยวนสายตาหื่นกามทั้งหลาย รวมทั้ง 2 หนุ่มที่นั่งอยู่ข้างหน้าด้วย อย่างอารอนคงไม่ต้องพูดถึงว่าสภาพตอนนี้เป็นเช่นไร แทบจะคลั่งตายอยู่แล้ว ไม่ต่างจากแบคโฮที่ตอนนี้กำลังอ้าปากค้างมองคนตัวเล็กบนเวที ปกติแล้วน้อยคนนักที่จะถูกใจชายหนุ่มเสือขาว ดวงตากลมสบตาเข้ากับตาคมของแบคโฮพอดี ชายหนุ่มเบิกตากว้างตกใจเล็กน้อยแต่ก็ยังมองคนตัวเล็กไม่กระพริบตา

ถึงจะมีลูกค้ามากหน้าหลายตา แต่เร็นก็ไม่เคยเห็นแบคโฮมาก่อนเลย แต่เขาก็ไม่ค่อยสนใจมันนักเท่าไหร่ ดูเหมือนว่าตัวเองจะสะกดทุกคนภายในร้านได้แล้ว

มินฮยอนที่ยืนอยู่ตรงเคาร์เตอร์พลางเช็ดแก้วไปด้วยสบตาคู่สวยพร้อมกับแสยะยิ้มพยัคหน้าเบาๆเป็นการส่งสัญญาณ เร็นยิ้มมุมปาก มือคว้าแส้เส้นหนาสีดำที่เกี่ยวตรงเอวออกมา มือเล็กเหวี่ยงแส้กระแทกกับพื้นเวทีอย่างแรงจนเกิดเสียงดำ ผู้คนทั้งหมดต่างตกตะลึง

เร็นเหวี่ยงแส้ลงไปที่พื้นอีกทีแรงๆเสียงดังสนั่น ตำแหน่งใกล้ๆกับแบคโฮที่นั่งอยู่เจ้าตัวสะดุ้งเล็กน้อย กระตุกเท้าหนีอย่างเผลอไผล คนตัวเล็กหัวเราะคิกคักในลำคอ

“วันนี้เร็นคนสวยของเรามีเซอร์ไพร์มาให้ทุกคนด้วยนะครับ แต่อย่าตกใจซะก่อนละ” มินฮยอนพูดใส่ไมค์ขึ้นมาสร้างความตื่นเต้นให้กับเหล่าลูกค้าทั้งหลายแล่มาก เช่นเดียวกับอารอนที่เนื้อตัวสั่นไปหมดแล้ว

“เร็นจะทำอะไรเนี้ย”

“นั่งรอดูต่อไปเดี๋ยวก็รู้เองแหละน่า” แบคโฮที่เริ่มรำคาญอาการติดสัตว์ของอารอนจึงบ่นอย่างรำคาญขึ้นมาเล็กน้อย แต่ก่อนที่จะได้หันกลับไปตรงเวที

เรียวขาก้าวลงมาจากเวที สายตาของคนทั้งคู่ประสานกันพอดิบพอดี ใกล้กันมาก ชายหนุ่มเบิกตามองอีกฝ่าย ยิ่งใกล้ยิ่งสวย สวยเหลือเกิน

เร็นเสยผมสีทองของตนเองที่ปรกใบหน้าเล็กน้อยพอเป็นพิธี ไม่ทันที่คนตัวโตจะได้ตั้งสติ บั้นท้ายนิ้มก็ถูกวางลงบนตักของเขาเสียแล้ว แขนเล็กโอบคอแกร่งของชายหนุ่ม กลิ่นตัวหอมหวนโชยเตะจมูกอีกฝ่าย มือเล็กสมผัสลงบนแก้มใสของชายหนุ่มช้าๆ

ส่ายตาของผู้ชายจับจ้องมายังคนทั้งคู่ อารอนก็เช่นเดียวกัน นึกเจ็บใจว่าทำไมเร็นไม่ลงมาหาเขา แต่กลับเป็นเพื่อนของเขาเอง

“มาครั้งแรกเหรอ?” เสียงหวานกระซิบเบาๆข้างหู ปลายจมูกซุกไซร้ซอกคออีกฝ่าย เรียกสายตาอิจฉาตารอนจากคนรอบข้างได้อย่างดี เร็นผละออกมา ขยับมือซนของตนเองโอบคออีกฝ่าย ใบหน้าหวานเอียงคมมองอีกคนราวกับลูกแมวขี้สงสัย

“ถามไม่ตอบละ?”

“......”

ชายหนุ่มยังคงเงียบ เขาไม่พูดอะไร ใบหน้าขาวเริ่มแดงขึ้น อุฯภูมิในร่างกายเริ่มร้อนขึ้น เพราะคนตรงหน้า เร็นอมยิ้มใส่อีกคนอย่างแหย่เล่น

เร็นมักจะเป็นคนขี้แกล้งเสมอ

“Trick or Treat?”

คำพูดคุ้นหูในทุกๆวันฮัลโลวีนเอ่ยขึ้นมาจากริมฝีปากสวย มันเป็นคำถามที่เขาต้องตอบ แต่ไม่รู้ว่าควรจะตอบอะไรเนี้ยสิ

หลอก หรือ เลี้ยง?

“Trick”  พอตั้งสติได้ ชายหนุ่มเอ่ยตอบอีกฝ่ายไป เร็นยิ้มชายตามองอีกฝ่าย นิ้วเรียวยาวค่อยๆแตะลงบนริมฝีปากนุ่มของชายหนุ่ม แบคโฮมองตามทุกอิริยาบถที่อีกฝ่ายทำ

เซ็กซี่........................

“เลือกได้ดี...” ริมฝีปากอวบอิ่มประทับลงกับของอีกฝ่ายเบาๆ อารอนอ้าปากค้าง แบคโฮเบิกตากว้างแต่เขาก็ไม่ได้ขัดขืน

เพียงแค่จุ๊บเบาๆก็แทบทำให้ชายหนุ่มร่างใหญ่ระทวยไปทั้งกายแล้ว เร็นผละออกมาจากตักของอีกฝ่าย ร่างบางยิ้มเย้ยยันอีกฝ่าย เร็นยกมือขึ้นมาโบกมือให้อีกฝ่ายอย่างทะเล้น ก่อนที่จะเดินกลับขึ้นไป....

“น่าเจ็บใจจริง!” หลังจากการแสดงอันแสนตระการตาจบลง ทุกอย่างก็กลับมาปกติ ตอนนี้ผู้คนส่วนมากกำลังยุ่งอยู่กับการดื่มน้ำเมาให้สำราญใจ ก็มีแต่อารอนที่เจ็บใจที่คนสวยของเขาดันไปจุ๊บเจ้าแบคโฮ เขาไม่น่าพามาเลยจริง

“น้อง ขออีกแก้ว” อารอนเรียกบาร์ทันเดอร์หนุ่มตรงหน้า เขาก็บรรจงรินเหล้าให้อย่างชำนาญ

“อย่าเจ็บใจไปเลยครับ เร็นเขาฮอต”

บาร์เทนเดอร์หนุ่มเอ่ยปลอบใจอารอน ทันทีที่เหล้าแก้วนั้นหมด อารอนจ้องมองไปยังใบหน้าของอีกฝ่าย เขาหรี่ตาลงเหมือนกับใช้ความคิด”

“นายทำงานที่นี้มานานแล้วเหรอ?”

“พักนึงแล้วครับ”

“ทำไมฉันถึงจำไม่ได้?”

“ก็คุณมาทีไรก็ไปนั่งเกาะหน้าเวทีทุกครั้งเลยนี้ครับ” บาร์เทนเดอร์หนุ่มตอบอย่างตรงไปตรงมา ก็อย่างที่เขาพูด มันก็จริงนั้นละ

“นายชื่ออะไร?”

“จงฮยอนครับผม”

“จงฮยอน อยากสนุกไหม?”

“สนุกยังไงเหรอครับ”

“ตามมาสิ” อารอนคว้าข้อมือของจงฮยอนขึ้นพร้อมกับลุกขึ้นลากออกไปจากเคาร์เตอร์พอดี ไม่มีใครทันสังเกตเห็นการหายไปของคนทั้งคู่...

แบคโฮยืนสูบบุหรี่อย่างผล่อนคลายอยู่นอกร้าน เขาพ้นควันบุหรี่ออกมาอย่างสบายใจ กลิ่นเหม็นคละคลุ้งไปทั่วเสื้อผ้า แต่เจาก็ไม่สนใจ หัวสมองนึกถึงคนที่พึ่งจะพบเมื่อครู่

เขาไม่น่าปล่อยให้อีกฝ่ายหลุดมือเลย มัวแต่อึ้ง!

แอ๊ด~

เสียงเปิดประตูของบาร์ดังขึ้น บุคคลแปลกหน้าเดินออกมาในชุดเสื้อโค้นตัวใหญ่สีน้ำตาลสวมแว่นดำ แต่ถึงจะแต่งตัวมิดชิดแบบนี้ เขาก็จำกลิ่นและสีผมทองสลวยนั้นได้ ใช่แน่นอน แบคโฮทิ้งบุหรี่ลงกับพื้นและเดินตรงไปยังร่างบางทันทีอย่างไม่มีรอ

“ขอโทษนะครับ จำผมได้ไหม?”

“ได้” เร็นตอบอย่างห้วนๆ ดูเหมือนเขาไม่อยากจะพูดด้วยเท่าไหร่นัก แต่แบคโฮก็ไม่ยอมแพ้ เขายิ้มสู้ต่อ

“คุยกันก่อนได้ไหม?”

“ฉันไม่ขาย”

“หา?”

“ฉันบอกว่าไม่ขายไง ปล่อย!” แบคโฮไม่เข้าใจว่าอีกคนพูดอะไร แต่เขาก็คว้าข้อมือเล็กของอีกฝ่ายไว้ แขนแกร่งโอบเอวบางประชิดตัวแน่น

“ฉันไม่ขาย ปล่อย!”

“หยุดก่อนสิ ผมไม่เข้าใจที่คุณพูด”

“นายจะมาซื้อฉันไปนอนใช่ไหมละ ฉันรู้หรอก” หลายครั้งที่เร็นแสดงเสร็จจะมีชายหนุ่มากมายมาขอซื้อตัวไปนอนด้วย แต่เร็นก็ไม่เคยยอมซักครั้ง งานของเขาคือเต้นและให้ความบันเทิงแก่ลูกค้าเล็กๆน้อยๆเท่านั้น

แบคโฮนิ่งไปซักครู่เขาหลุดหัวเราะออกมาในความคิดของคนตัวเล็ก เร็นถอดแว่นดำออกมาอย่างหงุดหงิดเสียงหัวเราะของแบคโฮ

“ขำอะไร!”

“ขำคุณน่ะสิ ผมไม่ใช่คนแบบนั้นหรอกนะ ก็แค่อยากจะทำความรู้จักด้วยเท่านั้นเอง”

“ชอบฉันละสิ”

“ก็คงจะอย่างนั้น”

“แหงละ”

“ทำไมบนเวทีกับตอนนี้ถึงแตกต่างกันจริงๆ”

“มันก็แค่การแสดง” เร็นตอบด้วยใบหน้าเรียบเฉย นั้นทำให้หัวใจของแบคโฮเจ็บจี้ดขึ้นมานิดนึง แต่เขาก็ไม่ยอมแพ้หรอก วันนี้จะต้องทำความรู้จักให้ได้มากว่าเดิม

“ไม่จริงหรอก คุณน่ะสนใจผม ไม่งั้นจะจุ๊บผมทำไมละ คนอื่นมีตั้งมากมาย” เร็นเบิกตากว้างเขียวปั๊ดใส่อีกคน ผู้ชายคนนี้จะคิดเองเออเองไปใหญ่แล้วนะ ก็แค่ไม่เคยเห็นหน้าก็เลยเลือกเท่านั้นเอง!

“เพ้อเจ้อ กลับละ”

“เดี๋ยว”  ก่อนที่เร็นจะหันหลังเดินหนีเอวบางได้ถูกคว้าเข้ามาอีกครั้งนึง ใบหน้าสวยซบลงตรงแกแกร่งของชายหนุ่มอย่างไม่ได้ตั้งใจ

“ผมอยากรู้จักคุณจริงๆนะครับ” สายตาคมฉายแววเศร้า เรียกคะแนนสงสารจากคนตัวเล็กได้ไปหลายคะแยย เร็นไม่พูดอะไรแต่เขาผละออกจากอ้อมกอดของชายหนุ่ม

“ให้ผมไปส่งนะครับ”

“รู้เหรอว่าบ้านอยู่ไหน?”

“ไม่บอกก็จะรู้ไหมครับ?”

“นี้!!”

แบคโฮอาสาไปส่งเร็นเพราะเขาตั้งใจจะทำความรู้จักกับคนตัวเล็กระหว่างทางเท่านั้นเอง เขาชอบเร็นขึ้นมาซะแล้วละ อย่างง่ายดาย คนที่น่ารักและเซ็กซี่ในเวลาเดียวกันนี้เป็นสเป็กเขาจริงๆเลย

เร็นขึ้นรถอย่างว่าง่าย เขาไม่คิดว่าแบคโฮจะเป็นอันตรายต่อเขาหรอก แต่ถ้าเป็นอย่างนั้นเร็นก็เอาตัวรอดได้อยู่แล้วล่ะ แบคโฮขับรถพาเร็นไปส่งที่บ้านจนลืมว่าเพื่อนตนเองอยู่ในบาร์ และไม่ได้บอกกล่าวซักคำ

“ฉันยังไม่รู้ชื่อนายเลยนะ” เร็นทักท้วงชายหนุ่มที่ขับรถอย่างสบายใจ แบคโฮยิ้มกว้างตามแบบฉบับให้ตนตัวเล็ก

“คิดว่าจะไม่ถามซะแล้ว ชื่อคังดงโฮครับ แต่เรียกแบคโฮก็ได้”

“แบคโฮ ไม่น่าละดูแต่งตัว” เร็นชี้ไปที่เสื้อลายเสือขาวของแบคโฮ แต่งตัวได้เหมาะสมกับตัวมากจริงๆ

ระหว่างทางทั้งคู่คุยกันสารพัดเรื่อยเปื่อย รู้จักกันไม่กี่ชั่วโมง แต่ทั้งคู่ก็ปรับตัวและเข้ากันได้อย่างดีเลยละ เหมือนคนที่รู้จักกันมานานอะไรแบบนั้นเลย

“ขอบคุณที่มาส่งนะ เข้าบ้านไปหาอะไรดื่มก่อนไหม?” เร็นชักชวนแบคโฮอย่างเป็นมิตร นี้มันก็ดึกแล้วถ้าเกิดหลับในขึ้นมาคงจะแย่ กาแฟซักแก้วก็คงจะดีนะ ชายหนุ่มตอบตกลงคนตัวเล็ก

ไม่ใช่เพราะว่ามันง่ายเกินไป แต่ทั้งคู่เข้ากันได้ดีต่างหากละ

“คุณนี้สุดยอดเนอะ ทำให้ผู้ชายแทบสยบ” แบคโฮชวนคุยระหว่างจิบกาแฟอุ่นๆ ตอนนี้เร็นอยู่ในชุดนอนเรียบร้อยแล้ว แบคโฮกลับเมื่อไหร่เขาก็จะขึ้นนอนทันที

“แหม คุณหน้าจะได้เห็นหน้าตัวเองนะ ตลกมากเลยล่ะ ฮ่าๆๆๆ” เร็นกุมท้องตัวเองหัวเราะอย่างเป็นเอาตาย ความจริงเขาแทบจะหลุดขำตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว แบคโฮยิ้มแล้ววางแก้วกาแฟลงกับโต๊ะ เขาเอนตัวขึ้นจากพนักพิง จ้องมองไปยังใบหน้าหวานที่กำลังมีความสุขอยู่

“ทำแบบนั้นอีกได้ไหม?”

“ทำอะไร..” เร็นรู้อยู่เต็มอกว่าแบคโฮหมายถึงอะไร เขาไม่เคยเจอคนที่คุยสนุกแบบนี้ เจากันได้แบบนี้ ปกติชอบเจอแต่คนที่ทำให้เขาอารมณ์เสียทุกที แบคโฮยิ้มน้อยๆ ดวงตาคมชายตามองริมฝีปากอย่างหลงใหล เร็นเอนใบหน้าตนเองเข้าไปใกล้อีกฝ่าย เช่นเดียวกับแบคโฮที่ขยับเข้ามามากขึ้น

ริมฝีปากของตนทั้งคู่ค่อยๆสัมผัสกันเบาๆ คนทั้งคู่หลับตาลิ้มรสชาติจูบที่อ่อนโยนนี้ นุ่มนวลกว่าในคราแรก แบคโฮอยากจะครอบครองมันนานกว่านี้และรุนแรงกว่านี้ แต่เร็นก็ผละออกไปซะก่อน

“ดึกแล้ว ผมกลับก่อนนะ ขอบคุณสำหรับกาแฟ” เมื่อเห็นเร็นผละออกไปก่อน เงียบและยังไม่พูดโต้ตอบอะไร ชายหนุ่มก็รู้สึกอึดอัดขึ้นมา แบคโฮลุกขึ้นเช่นเดียวกับเร็นที่ตั้งใจจะออกไปส่งเขา แต่เขาก็หยุดชั่วครู่

ถ้าไม่ได้เจอกันอีกแล้วละ?

ริมฝีปากสีชมูอวบอิ่มถูกขยี้โดยชายหนุ่ม เมื่อเสือกขาวเริ่มโจมตีเหยื่อแขนแกร่งโอบกอดร่างเล็กในอ้อมแขนเล่นเดียวกับลูกแมวตัวน้อยที่สมยอมอย่างว่าไง ริมฝีกโลมเลียกันและกันอย่างเร่าร้อน เสื้อกล้ามตัวเล็กเริ่มถูกดึงขึ้นอย่างรีบเร่ง เช่นเดียวกับกระดุมเสื้อของชายหนุ่มที่กำลังจะหลุดออกจากกันเพราะคนตัวเล็กในอ้อมแขน....

“พอแล้วครับ เดี๋ยวมีคนมาเห็น” จงฮยอนพยามร่างอีกฝ่ายที่กำลังซุกไซร้ตนเองออก แต่อารอนก็ไม่ยอมฟัง กระหายจะกลืนกินอีกคนให้จงได้

อารอนโอบเอวจงฮยอนเข้ามาแนบชิดกับตนเอง ลิ้นอุ่นโลมเลียซอกคอหอมอย่างหลงใหล ผิดกับอีกฝ่ายที่อยากจะหลุดออกจากอ้อมกอดนี้

“จงฮยอน! อยู่ไหน!”

“คุณมินฮยอน” จงฮยองเอ่ยเบาๆอย่างลุกรี้ลุกรน เสียงมินฮยอนเรียกชื่อเขาดังออกมาจากข้างนอก มินฮยอนต้องดุเขาแน่ๆที่โดดงานออกมาโดยไม่ได้รับอนุญาต

“ผมขอตัวก่อนนะครับ เจ้านายผมเรียก” จงฮยอนดันร่างอีกฝ่ายออกจากตัวเอง เปิดประตูห้องน้ำออกไปโดยไม่คิดจะหันหลับมามองซักนิด อารอนได้แต่ทำหน้าเสียดายอีกครั้ง คิดว่าคืนนี้คงจะได้ฟันใครซักคนแต่ก็ไม่..

“คุณมินฮยอน!”

“หายไปไหนมา?” ทันทีที่เห็นหน้า สีหน้ามินฮยอนน่ากลัวสุดๆ จงฮยอนถึงกับต้องก้มหน้า ไม่กล้าสู้สายตายอีกฝ่าย มินฮยอนเป็นเจ้านายสุดเฮี้ยบ แต่บางครั้งก็มีมุมใจดีบ้างเหมือนกัน

“ผม..เอ่อ..ไปห้องน้ำมาครับ”

“ใครอนุญาติ!”

“ขอโทษครับ!”

“แบบนี้ต้องโดนทำโทษ”
















NC CUT

ขอได้ที่ทวิตเตอร์ @eimsofia หรือ @mewsofiaza

ความเมื่อยล้าตามเนื้อตามตัวบวกกับแสงแดดแยงตาจากหน้าต่างตรงหัวเตียงทำให้ชายหนุ่มที่นอนอย่างสงบเริ่มกระสับกระส่าย ดวงตาคมค่อยๆลืมขึ้นจากนิทรา

กลิ่นกาแฟหอมกรุ่นลอยเตะจมูกจนชายหนุ่มเบิกตากว้าง กวาดสายตาสำรวจไปทั่วห้อง เขายังอยู่ที่เดิม ห้องเดิม เตียงเดิม แต่คนข้างกายไม่รู้หายไปไหน

“ตื่นแล้วเหรอ” ในที่สุดต้นเหตุของกลิ่นกาแฟหอมก็ปรากฏกกายขึ้น เจ้าของใบหน้าหวานที่มากับถ้วยกาแฟหอมยืนยิ้มให้กับเขาตรงประตู ก่อนที่จะค่อยๆก้าวเข้ามา คนตัวเล็กอยู่ในชุดเสื้อคลุมสีขาว ดูจากสภาพข้างในคงไม่ได้สวมใส่อะไร

ร่างเล็กหย่อนตัวนั่งลงบนเตียงเขาส่งกาแฟแก้วโตให้กับชายหนุ่ม แบคโฮรับมาพร้อมกับก้มหัวขอบคุณเล็กน้อย ปกตินอนคนเดียวตื่นมาก็ไม่เคยมีใครเสริฟ์กาแฟถึงเตียงหรอกนะ

“ฉันปลุกนายแต่เช้าแล้วนะ แต่นายไม่ยอมตื่น” คนตัวเล็กยู่ปาก แบคโฮอมยิ้มในการกระทำที่น่ารักนั้นก่อนที่จะจิบกาแฟหอมอย่างสบายใจ

“สายแล้ว ไม่ไปทำงานเหรอ?”

“จริงด้วย..” ชายหนุ่มมองหาเสื้อผ้าของตนเองตามพื้นที่เขาถอดทิ้งเอาไว้เมื่อคืนนี้ แต่ไม่เจอ เร็นแอบอมยิ้ม แต่ก็แกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้

“ผมไม่มีเสื้อผ้าใส่”

“งั้นก็ไม่ต้องใส่”

“จะให้ออกไปแบบนี้เหรอครับ?” คนตัวเล็กทำปากจู๋แล้วหันหน้าหนีไปอีกทางแบบไม่รู้สึกรู้สาอะไร แบคโฮยิ้มมุมปากให้กับคนตรงหน้าที่แสนจะขี้แกล้ง

“ผมจะลุกแล้วนะครับ” ว่าจบชายหนุ่มวางแก้วกาแฟลงกับโต๊ะหัวเตียงเปิดผ้าห่มที่ห่มร่างตนเองออก ไม่รอช้าลุกขึ้นยืนในสภาพที่เปลือยแบบนั้นเลย ทำตัวเหมือนอยู่บ้าน ตื่นมาก็เดินเปลือยๆเข้าห้องไปทันที 

เพี๊ยะ!

แบคโฮหยุดชะงักเมื่อบั้นท้ายของเขาถูกตีโดยมือเล็กแรง เร็นยิ้มกรุ่มกริ่มอย่างสะใจ ก็บั้นท้ายฟิตๆแบบนี้มันน่าตีจริงๆนี้นา..

“ผมว่า ผมคงไปทำงานไม่ได้แล้วล่ะ”

“ทำไมเหรออ” แกล้งลากเสียงยาวล้อเลียนอีกฝ่ายอย่างไม่เกรงกลัว แบคโฮรั้งเอวบางเข้ามาโอบไว้แน่น เช่นเดียวกับเร็นที่เริ่มโอบกอดคอของอีกฝ่าย

“เพราะต้องอาบน้ำอีก ไม่ทันกันพอดีน่ะสิครับ” ประตูห้องน้ำถูกเปิดออกแบคโฮช้อนตัวอุ้มคนตัวเล็กอย่างไม่ทันตั้งตัว แขนเล็กโอบกอดคอหนาสะดุ้งตกใจเล็กน้อย

“อาบน้ำกันเถอะครับ”

“นี้!”

เสียงเล็กดังทักท้วงก่อนที่เขาจะพาร่างบางเข้าห้องไปน้ำโดยไม่ลืมที่จะปิดประตู...

End♥