[Fic WIN] VAGUE AFFECTION ► BJinJun

ลำดับตอนที่ #24 : ► [Special] Always be with you - BJin (100%)

[Special] Always be with you - BJin

 

ท่ามกลางถนนสายหลักในย่านการค้า ถนนแห่งนี้คลาคล่ำไปด้วยผู้คนที่เดินสวนกันไปมา ยิ่งเป็นช่วงเทศกาลอย่างวันคริสต์มาสแบบนี้คนก็ยิ่งเยอะกว่าปกติ เพราะต่างก็พากันออกมาเดินเที่ยว โดยเฉพาะวัยรุ่นทั่วๆไปที่นิยมออกมาเดทกันในวันนี้
 

เด็กหนุ่มร่างเล็กคนหนึ่งกำลังยืนรอใครบางคนอยู่ที่ริมถนน ในมือของเต็มไปด้วยถุงสินค้าต่างๆมากมาย ก็เล่นเดินซื้อของทั้งวันเลยนี่นะ... ช่วยไม่ได้ ฮันบินอยากลากเขาออกมาเอง นานๆทีก็เลยอยากจะช็อปปิ้งบ้าง ยังดีที่ฮันบินไม่ได้ว่าอะไร ซ้ำยังช่วยเขาเลือกซื้อข้าวของและเสื้อผ้าด้วยกันอย่างมีความสุข
 

กระทั่งเวลาล่วงเลยมาจนถึงสี่โมงเย็น เด็กหนุ่มทั้งสองคนจึงตัดสินใจหยุดพัก และคงเป็นเพราะว่าคนที่ตัวเล็กกว่าดูเหนื่อยๆ ฮันบินจึงอาสาวิ่งไปซื้อชาอุ่นๆที่ฝั่งตรงข้ามให้
 

หยุดเวลาเอาไว้ที่ตรงนี้ได้มั้ยนะ... จินฮวานกำลังรู้สึกอย่างนั้น ถึงแม้ว่าเขาเองก็รู้ตัวดีว่าไม่สมควรได้รับการดูแลที่ดีขนาดนี้ ทั้งๆที่เขาก็ไม่ได้เป็นคนดีมากมายอะไร แถมยังเห็นแก่ตัวอีก... แต่ฮันบินก็ยังคงอยู่เคียงข้างและไม่ทิ้งกันไปไหน
 

พอมองตรงไปข้างหน้า ดวงตาคู่เรียวก็เห็นว่าร่างสูงกำลังจะข้ามถนนกลับมาแล้ว ในมือทั้งสองข้างนั้นถือแก้วกระดาษเล็กๆเอาไว้ขณะที่ใบหน้าหล่อเหลาก็กำลังส่งยิ้มมาให้จนตาแทบปิด ...สัญญาณไฟบ่งบอกว่าถึงเวลาข้ามถนนได้พอดี ดังนั้นเด็กหนุ่มร่างสูงจึ่งค่อยๆเดินกลับมาหาคนรักที่ยืนรออยู่อีกฝั่งโดยไม่ทันสังเกตเห็นรถที่กำลังขับมาอย่างรวดเร็ว
 

ปิ๊นนนนนนนนน ปิ๊นนนนนนนนนนนนนนนนนนนน

...

...

...

“ฮ..ฮันบิน... ฮันบิน!!!”



 

“ฮันบิน!!! เฮือก!!” ดวงตาเรียวเล็กเบิกกว้างขึ้นมาทันทีด้วยความตกใจ เม็ดเหงื่อใสเกาะพราวอยู่ตามไรผมและส่วนบนของหน้าผากจนชื้นไปหมด ลมหายใจที่หอบอย่างหนักหน่วงทำให้เจ้าของใบหน้าหวานตั้งสติได้ช้ากว่าที่ควร
 

“เป็นอะไรไปครับพี่จินฮวาน?” น้ำเสียงอ่อนโยนนั้นดังขึ้นด้วยความเป็นห่วง
 

ฝันหรอ?... เขาแค่ฝันไปจริงๆใช่มั้ย...
 

“คือพี่...” ร่างเล็กเอ่ยในขณะที่ตัวเองกำลังนอนหนุนตักฮันบินอยู่บนโซฟา จำได้ว่าวันนี้เป็นวันที่ 25 ธันวาคม วันคริสต์มาส... เขากับฮันบินออกมาเที่ยวด้วยกัน กินข้าว ดูหนัง ซื้อของ... เพราะว่าเมื่อวานนี้ใช้เวลาอยู่กับครอบครัวแล้ว วันนี้ก็เลยอยากอยู่ด้วยกันบ้าง เที่ยวกันจนเหนื่อยฮันบินก็เลยยังไม่อยากเดินทางกลับ สุดท้ายพวกเขาจึงตัดสินใจเปิดห้องหนึ่งในโรงแรมเพื่อเข้ามาพัก
 

ความทรงจำล่าสุดของจินฮวานคือเขาเดินเข้ามาในห้อง... วางของ... ล้มตัวนอนลงบนโซฟาอย่างหมดแรง... และไม่รู้ว่าเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ อา... แต่เขาคิดว่าคงต้องนานแล้วแน่ๆ เพราะมองออกไปที่กระจกหน้าต่างเห็นท้องฟ้าเริ่มมืดซะแล้ว
 

ร่างเล็กค่อยๆดันตัวลุกขึ้นมานั่งกอดเข่าอยู่บนโซฟา จำไม่เห็นได้เลยว่าฮันบินเอาต้นขาตัวเองมาเป็นหมอนให้เขาตั้งแต่ตอนไหน ก็คงจะเป็นตอนที่เขาหลับนั่นแหละมั้ง แล้วแทนที่ตัวเองจะไปนอนพักบ้างดันมานั่งดูทีวีเนี่ยนะ... จินฮวานคิดขณะมองไปยังโทรทัศน์ด้านหน้าที่เปิดอยู่ในตอนนี้แต่กลับไร้คนเหลียวแล
 

“เหมือนพี่จะฝันร้ายเลยนะครับ”
 

“อื้อ... นิดหน่อย” ใบหน้าที่ยังคงตื่นตระหนกเคลื่อนไหวขึ้นลงช้าๆ... เป็นฝันที่น่ากลัวจนเขารู้สึกไม่อยากจะพูดมันออกมาเลยจริงๆ
 

“แต่สีหน้าพี่ดูไม่ดีเลยนะ ตกลงพี่ฝันเห็นอะไรกันแน่ครับ บอกผมได้มั้ย?”
 

“คือว่า...”
 

หมับ...
 

ไม่รู้อะไรที่ดลใจให้เขาทำอย่างนั้น... ร่างเล็กปล่อยขาลงพื้นก่อนจะเอี้ยวตัวเข้าไปโอบคอคนที่นั่งอยู่ด้านข้างพร้อมกับซุกใบหน้าของตัวเองลงไปที่ไหล่กว้าง
 

“...” เมื่อฮันบินเห็นว่าพี่ชายคงยังรู้สึกไม่ค่อยดี เขาจึงจัดการยกตัวของพี่ชายขึ้นมาวางเอาไว้บนตัก ถึงแม้ว่าจะไม่มีคำพูดใดๆ แต่ฝ่ามือหนาก็กำลังลูบแผ่นหลังเล็กๆของคนรักเพื่อช่วยปลอบโยน
 

“พี่ฝันว่านายถูกรถชน... พี่กลัว...”
 

“...ไม่เป็นไรนะครับ มันก็เป็นแค่ความฝัน” ฝันที่ทำให้พี่จินฮวานของเขาต้องตกอยู่ในสภาพแบบนี้สินะ ...คนตัวสูงกระชับอ้อมแขนที่โอบรอบเอวเล็กให้แน่นขึ้นกว่าเดิมโดยหวังว่ามันจะทำให้พี่ชายรู้สึกดีขึ้นมาได้บ้าง
 

“แต่พี่กลัวว่าจะเสียนายไปจริงๆนะฮันบิน... มันเหมือนจริงมากซะจน...”
 

“...”
 

“...ถ้านายทิ้งพี่ไปจริงๆ พี่คงทนไม่ได้แน่ๆ”
 

“ผมจะทิ้งพี่ไปได้ยังไงล่ะ? ไม่ต้องกลัวนะ.. ผมอยู่ตรงนี้แล้ว ผมรักพี่นะครับ” เสียงนุ่มทุ้มเอ่ยขณะที่ยังคงลูบหลังพี่ชายต่อไปด้วยความเป็นห่วง ...ตอนเด็กๆฝันร้ายเคยทำให้พี่จินฮวานกลัวได้ยังไงตอนนี้มันก็ยังคงเป็นอย่างงั้น และมันก็ยังทำให้พี่จินฮวานตัวสั่นเหมือนลูกนกตัวน้อยอีกน้อย
 

“นี่ฮันบิน...” ร่างเล็กเอ่ยเรียกพลางค่อยๆผละตัวออกมามองใบหน้าของอีกฝ่ายให้ชัดๆ ก่อนจะเอื้อนเอ่ยคำที่แม้แต่คิมฮันบินก็ไม่คิดว่าจะได้ยินมัน “...จูบพี่หน่อยสิ”
 

หืม?... นี่ถ้าไม่ได้เป็นเพราะความกลัว ฮันบินคิดว่าพี่จินฮวานของเขาคงไม่พูดอะไรแบบนี้ออกมาง่ายๆ
 

เจ้าของใบหน้าหล่อเหลากระตุกยิ้มที่มุมปากเล็กน้อยให้กับความน่ารักของพี่ชาย ในเมื่อขอกันซะขนาดนี้เขาก็คงไม่ต้องลังเลอะไรอีกต่อไป... ริมฝีปากหยักหนาเคลื่อนเข้าไปคลอเคลียใกล้ๆก่อนจะกดจูบลงไปอย่างเนิบนาบเหมือนเป็นการขออนุญาตอีกฝ่าย
 

แต่แปลก... ครั้งฮันบินแทบไม่ต้องทำอะไรเลยด้วยซ้ำ เพราะอยู่ๆลิ้นร้อนของพี่ชายตัวเล็กก็ตวัดเข้ามาในโพรงปากของเขาเอง ทำเอาเขาแทบตั้งตัวไม่ทันแต่ก็รีบส่งลิ้นเข้าไปเกี่ยวกวัดด้วยทันที ...ถ้าพี่จินฮวานฝันร้ายแล้วเป็นแบบนี้บ่อยๆก็ดีเหมือนกันแฮะ
 

ไม่สิ... ที่จริงเขาไม่ควรคิดอยากให้พี่จินฮวานฝันร้ายบ่อยๆเลย  เขานี่มันแย่จริงๆ... แต่ว่า... ครั้งนี้เขาขอตักตวงความสุขให้ได้มากที่สุดก่อนก็แล้วกัน
 

ระหว่างที่กำลังคิดอะไรเพลินๆอยู่นั้น ขาเรียวเล็กก็ขยับคร่อมหน้าตักของฮันบินอย่างเต็มที่ จนในตอนนี้หน้าท้องของพวกเขาทั้งสองแนบชิดกันโดยมีเพียงเนื้อผ้าที่สวมใส่อยู่ขวางกั้นเอาไว้ เดี๋ยวก่อนสิ... ท่านี้มัน...
 

“พี่ครับ...” ใบหน้าหล่อเหลาผละออกมาเล็กน้อยพลางจ้องตาอีกฝ่ายด้วยความสงสัย “ทำอย่างนี้คือจะออนท็อปให้ผมหรอ?”
 

คำถามนั้นของเขาทำเอาแก้มใสๆของอีกฝ่ายขึ้นสีแดงระเรื่อทันที “บ..บ้า! อยู่เฉยๆไปเถอะน่ะ”
 

ฮันบินระบายยิ้มเล็กน้อยพลางเลิกคิ้วขึ้นอย่างงุนงง เพราะอยู่ๆก็โดนหาว่าบ้าซะงั้น แต่ก็เอาเถอะ... ในเมื่อพี่จินฮวานบอกให้เขาอยู่เฉยๆเขาก็จะไม่ขัดเลยซักคำ ไม่ว่าพี่จินฮวานจะทำอะไรเขาก็ยอมทั้งนั้นแหละ... หึหึ
 

ริมฝีปากทั้งสองเริ่มประกบจูบกันอีกครั้งอย่างหนักหน่วง จินฮวานใช้วงแขนเรียวเล็กคล้องคอคนที่ตัวสูงกว่าเอาไว้หลวมๆขณะที่กำลังบดเบียดร่างกายของตนเองให้แนบชิด อะไรทำให้เขาเป็นได้ถึงขนาดนี้? ตัวเขาเองก็ไม่รู้เหมือนกัน... เขาเพียงแค่อยากทำให้ตัวเองมั่นใจว่าคิมฮันบินยังอยู่ตรงนี้... ยังอยู่ตรงหน้าเขา... เท่านั้นเอง
 

ฝ่ามือเล็กค่อยๆเลื่อนลงมาจับชายเสื้อสเวตเตอร์ฟ้าของร่างสูงก่อนจะเลิกขึ้นและถอดมันออกมา เพียงแค่เสี้ยววินาทีพวกเขาก็กลับมาบดจูบกันต่ออย่างเร่าร้อนโดยไม่ต้องรอให้เสียเวลาเลยด้วยซ้ำ แผ่นหลังกว้างถูกคนที่ตัวเล็กกว่าลูบไล้และวาดมือเปะปะไปเรื่อย พอรู้สึกว่าตัวเองเริ่มหายใจไม่ค่อยออก จินฮวานก็ครางประท้วงดังขึ้นกว่าเดิม
 

นึกว่าจะนำได้นานซักแค่ไหนกันเชียว... ฮันบินคิดขณะค่อยๆผละจากริมฝีปากเพื่อไล่ลงไปที่ต้นคอขาวเนียน เขาไม่รอช้าที่จะจัดการกับเสื้อเชิ้ตสีครีมของพี่ชายด้วยการปลดกระดุมมันออกจนหมดในทันที ฝ่ามือหน้ารั้งเอวบางคอดเอาไว้แล้วขยับมันให้เลื่อนขึ้นเพื่อที่เขาจะสามารถทักทายกับยอดอกสีหวานได้อย่างสะดวก ลิ้นร้อนรุกล้ำและไล้วนไปทั่วก่อนจะหยุดอยู่ตรงที่เม็ดไตเพื่อเลียและขบเม้มมันไปมาอย่างหยอกเย้า ซึ่งการกระทำของเขาก็ทำให้คนตัวเล็กถึงกับสะดุ้งจนตัวโยน ดีที่ฮันบินใช้อ้อมแขนประคองแผ่นหลังเล็กๆเอาไว้ด้วย ไม่อย่างนั้นพี่จินฮวานของเขาอาจจะหงายหลังตกจากโซฟาลงไปกองบนพื้นก็เป็นได้...
 

“อะ... อื้ออออ อ..อ๊ะ ฮันบิน...ฮ..” เสียงหวานครางดังขึ้นทันทีที่ฮันบินกดจูบลงไปบริเวณเนินอกขาวเนียนจนเกิดรอยแดง

 

ครืดดดดดด... ครืดดดดดด...

 

เสียงโทรศัพท์ที่กำลังสั่นเพื่อเรียกร้องให้เจ้าของกดรับสายไม่ได้อยู่ในความสนใจของร่างสูงซักนิด ก็เพราะว่ามันไม่ใช่โทรศัพท์ของเขายังไงล่ะ หากแต่คนตัวเล็กกลับเอื้อมมือไปคว้าเจ้าอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ทรงสี่เหลี่ยมที่วางอยู่ริมโซฟาขึ้นมา
 

‘จุนฮเวสุดหล่อ’
 

           เพียงแค่เห็นชื่อนั้น ฮันบินก็แทบอยากจะคว้าโทรศัพท์ตรงหน้ามาแล้วโยนมันไปให้ไกลๆ ขัดจังหวะว่ะเฮ้ย!!

40%

“อย่ารับนะ...”
 

“แต่ว่าจุนฮเวเค้า...” กะแล้วเชียว... ต่อให้ขอไปก็เท่านั้น เพราะตอนนี้ใบหน้าหวานกำลังหมองลงอย่างเห็นได้ชัด ก็รู้อยู่หรอกว่าพี่ชายคนนี้น่ะขี้ใจอ่อน แต่คงยกเว้นกับเขาซะล่ะมั้ง...
 

ก็เขาดันชอบตามใจพี่จินฮวานอยู่เรื่อยเลยนี่นะ...
 

“...เฮ้อ ก็ได้ๆ ผมให้เวลายี่สิบวิ”
 

“ฮ..ฮัลโหล” พออีกฝ่ายกดรับสาย ฮันบินก็เอนหลังพิงกับพนักโซฟาอย่างสบายๆโดยไม่ลืมที่จะเงี่ยหูฟังไปด้วย “...อ๋อ อยู่กับฮันบิน อื้ม... ห๊ะ? ม..ไม่อยู่ได้ไงล่ะ ก็อยู่ไปแล้ว... ”
 

“...” ไม่ต้องบอกฮันบินก็พอจะรู้ว่าหมอนั่นคงโวยวายอยู่และพยายามบอกให้พี่จินฮวานอยู่ห่างๆจากเขาเอาไว้ หึ... ฝันไปเหอะ
 

“ตอนนี้หรอ?... กำลัง... เอ่อ กำ-… เฮ้ย! ฮันบิน!!” คนตัวเล็กขึ้นเสียงทันทีที่ถูกแย่งโทรศัพท์ไปต่อหน้าต่อตา หนำซ้ำยังเอามันไปแนบหูคุยเองหน้าตาเฉย
 

“ว่างนักหรอ? ไหนว่าไปช่วยเด็กๆที่บ้านจัดงานไง” บ้านที่ฮันบินว่านั้นคือสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าที่จุนฮเวเติบโตมา วันเทศกาลแบบนี้จุนฮเวจึงต้องไปช่วยงานอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ นับเป็นโชคของฮันบินจริงๆที่ได้มีโอกาสอยู่กับพี่จินฮวานสองต่อสองในวันนี้ “แหมะ... หมดเวลาพักแล้วมั้ง ไปทำงานต่อไป๊ ไม่ต้องห่วงเรื่องพี่จินฮวานหรอก ทางนี้จะดูแลเป็นอย่างดี.. หึหึ”
 

“คิมฮันบิน!”
 

“...” เจ้าของชื่อเงยหน้าขึ้นมามองคนที่นั่งคร่อมตักเขาอยู่เป็นเชิงสงสัยว่ามีอะไร? ทั้งๆที่จริงก็รู้อยู่แล้วล่ะว่าทำไมถึงได้ถูกเรียก “...แค่นี้ก่อนนะ พอดีมีธุระต้องรีบไปจัดการว่ะ”
 

เสียงตะโกนโหวกเหวกโวยวายดังแว่วออกมาจากโทรศัพท์ก่อนที่มันจะถูกตัดสายไปในที่สุด ฝ่ามือหนาวางมันลงบนโซฟาแล้วสไลด์มันไปจนสุดขอบ ..เท่านี้ก็หมดปัญหา
 

“ทำไมนายทำอย่างนี้ล่ะ”
 

“ยี่สิบวิมันนานเกินไปนี่นา... เรามาต่อกันเถอะ... นะครับ” เอ่ยพลางยิ้มแป้นอย่างอารมณ์ดี ก็แน่ล่ะ ตอนนี้เขากำลังรู้สึกเหมือนว่าตอนนี้ตัวเองเป็นฝ่ายเหนือกว่าจุนฮเวตั้งเยอะ
 

“ไหนว่ามีธุระต้องรีบไปจัดการไง”
 

“ก็กำลังจะจัดการอยู่นี่ไงครับ” พอพูดจบก็รั้งคอสวยเข้ามาประกบจูบทันที
 

ความจริงจินฮวานน่าจะรู้ตั้งแต่มองเห็นสายตาเจ้าเล่ห์ของร่างสูงนั่นแล้วล่ะ เพราะว่าเป็นคนซื่อๆอย่างนี้ไง ถึงได้ตามคนอื่นเค้าไม่ทันซะทุกที ทั้งๆที่ตอนแรกก็ว่าจะดุซักหน่อย แต่รสจูบของฮันบินมันดันชวนให้เขาเคลิบเคลิ้มไปตามอารมณ์จนลืมเรื่องที่จะพูดจนหมดแล้ว แถมตอนนี้กางเกงรวมถึงชั้นในของเขาก็ถูกถอดออกไปกองอยู่บนพื้นห้องตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
 

ไวเหลือเกินนะ!!














 

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

CUT CUT CUT เตรียมทิชชู่แล้วจิ้มลิงค์เบาๆ...
http://mewkiie.tumblr.com/post/79545943383/fic-win-vague-affection-special-always-be-with

ปล. รหัสเดิมนะคะทุกคน จุ๊บๆ <3
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ร่างสูงทิ้งตัวลงนอนทาบทับอีกคนทั้งอย่างนั้น โดยที่จินฮวานก็ยังไม่ได้ว่าอะไรแถมยังยกแขนเรียวเล็กของตัวเองขึ้นมาโอบกอดร่างสูงเอาไว้ด้วย ...ฮันบินหันหน้าออกไปมองทางหน้าต่างก็พบว่าตอนนี้ท้องฟ้ามืดลงซะแล้ว เขายันกายขึ้นเล็กน้อยก่อนจะหันกลับไปขโมยหอมแก้มพี่ชายตัวเล็กอีกฟอดใหญ่

“เหนื่อยรึยังครับ? เริ่มมืดแล้วนะ... พี่จะนอนเลยรึเปล่า”

“เอ่อ... แต่พี่เพิ่งนอนไปเมื่อตอนเย็นเองนะ” จินฮวานตอบด้วยน้ำเสียงที่แหบพร่า “...จริงๆแล้วพี่กลัว ถ้าเกิดว่าหลับอีกแล้วฝันร้ายล่ะ พี่...”

“ผมบอกแล้วไงว่าผมอยู่ตรงนี้ ผมไม่ทิ้งพี่ไปไหนแน่นอน ผมจะอยู่กับพี่ตลอดไปเลย... ผมให้สัญญา” ร่างสูงเอ่ยพลางยกมือขึ้นไปเกี่ยวก้อยประทับตรากับคนตัวเล็กอย่างรวดเร็ว

“ฮันบิน...” อยากจะบอกว่าขอบคุณ ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างเลย แต่คำพูดเหล่านั้นกลับติดอยู่ในลำคอเพราะความตื้นตันจนไม่สามารถเอื้อนเอ่ยมันออกมาได้

“แต่ในเมื่อพี่ยังไม่อยากนอนงั้นเราก็หาอะไรทำกันเถอะครับ อย่างเช่น...” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นมาบนใบหน้าหล่อเหลาอีกครั้ง ก่อนที่เจ้าตัวจะค่อยๆยันกายขึ้นมาพร้อมๆกับการดันสะโพกเล็กน้อยเพื่อจุดอารมณ์ให้ฝ่ายตรงข้าม

“ด..เดี๋ยวก่อนสิ... ฮ..ฮันบิน... ฮันบิน!! อ๊า!!~”

----------------------------------------------------------------------------------------------------
40%
ขอโทษค่ะที่ทำให้ค้าง ฮือๆ เค้าจะรีบมาต่อด่วนจี๋เลย *เกี่ยวก้อยสัญญา* ><
----------------------------------------------------------------------------------------------------
100%
มาต่ออย่ารวดเร็ว ฮ่าๆๆๆๆๆๆ ไม่รู้ว่าฮันบินจะหึหึอะไรนักหนา แต่รู้สึกพี่แกจะหื๊นหื่นเนอะ -..-
หายจากฟิคเรื่องนี้ไปนานเลยกลับมาพร้อมกับบีจิน ฮริ๊งงงงง~ ถูกใจกันบ้างมั้ยคะ ;w;
ฝากคอมเม้นต์ติชมกันด้วยเน้อ รับรองว่าสเปตอนหน้าจุนจินมาแน่นอน จัดเต็มเหมือนกัน
โอ๊ยทำไมเราหื่นอย่างนี้ ไปดีกว่า *ปิดหน้าละวิ่งหนี* >/////////////<