คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #25 : ► [Special] Nurse - JunJin (100%)
[Special] Nurse - JunJin
เบื่อ... จินฮวานไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาบรรยายได้นอกจากคำนี้แล้วจริงๆ
ร่างเล็กกลิ้งตัวนอนเล่นอยู่บนเตียงมาซักพักหนึ่งหลังจากที่เพิ่งกินข้าวมื้อเที่ยงเสร็จไป ทั้งๆที่วันนี้เป็นวันสิ้นปี แต่เขากลับต้องมานอนกร่อยอยู่ที่บ้านเพราะไม่รู้จะไปไหนดี ปกติแม่ก็ไม่ค่อยพาออกไปเที่ยวซะด้วยสิ ส่วนพี่จินอู... รายนั้นน่ะออกไปกับพี่ซึงยุนตั้งแต่เช้านู่นแล้ว คงอยู่เคาท์ดาวน์ด้วยกันทั้งคืนเลยนั่นแหละมั้ง ไม่รู้ว่ากล้าทิ้งให้น้องชายคนนี้เหงาอยู่คนเดียวได้ยังไง ใจร้ายชะมัด
พอแอบเหลือบสายตาไปมองที่ระเบียงฝั่งตรงข้ามก็ต้องถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยอ่อน เพราะสองวันผ่านมาแล้วที่เขาต้องคอยชะเง้อหาเจ้าของห้องนั้น ...อันที่จริงก็รู้อยู่แล้วล่ะว่าบ้านหลังข้างๆเค้าพากันไปเที่ยวต่างจังหวัด ดังนั้นต่อให้มองหาไปก็คงไม่เจออะไรอยู่ดี
แต่คนมันคิดถึงนี่... เล่นหายไปตั้งสองวันแถมยังไม่ติดต่อกลับมาเลย
เข้าใจว่าไปเที่ยวแบบนี้ก็คงต้องใช้เวลาอยู่กับครอบครัว ดังนั้นจินฮวานจึงได้แต่เขี่ยโทรศัพท์เล่นไปเรื่อยๆเพราะไม่รู้ว่าจะทำอะไร ก็ได้แต่หวังว่ามันจะดังขึ้นพร้อมกับโชว์เบอร์ของฮันบินบ้าง...
“หืม?” คิ้วเรียวทั้งสองข้างขมวดด้วยความสงสัยเมื่อจู่ๆเครื่องมือสื่อสารที่อยู่ในมือก็ถูกติดต่อเข้ามา
และทันทีที่เห็นชื่อปรากฏหลาอยู่บนหน้าจอ เจ้าตัวก็ยกยิ้มขึ้นมาอย่างอดไม่ได้ ถึงจะไม่ใช่คนที่กำลังรออยู่ก็เถอะ... แต่คนที่โทรมาก็ทำให้เขารู้สึกดีใจได้ไม่แพ้กัน
“ฮัลโหล”
[พี่จินฮวาน...] เสียงเข้มจากปลายสายเรียกชื่อเขาอย่างแผ่วเบาจนน่าแปลกใจ
“ว่าไง”
[ทำยังไงดีครับ... เย็นนี้ผมอาจจะ แค่กๆๆ ...ผมอาจจะไปตามนัดไม่ได้แน่เลย แค่กๆ...] พอได้ยินอีกฝ่ายทั้งพูดไปไอไปด้วยอย่างนี้ คนตัวเล็กก็รู้สึกร้อนรนจนต้องเด้งตัวขึ้นมานั่งบนเตียงอย่างรวดเร็ว
“เรื่องนัดน่ะไม่เป็นไรหรอก ว่าแต่นายเป็นอะไรไปจุนฮเว? ทำไมเหมือนไม่ค่อยสบายเลย” ที่เขาถามอย่างนั้นก็เพราะว่าเป็นห่วงจริงๆ ปกติแล้วจุนฮเวเป็นคนแข็งแรงจะตายไปนี่นา... ดังนั้นเรื่องที่พวกเขานัดกันว่าจะออกไปกินข้าวด้วยกันเย็นนี้ก็คงไม่สำคัญเท่ากับปัญหาสุขภาพของอีกฝ่ายแล้วล่ะ
[เมื่อคืนดื่มฉลองกับเพื่อนหนักไปหน่อย...]
“แล้ว...?”
[แค่กๆๆ ผมเมา... แล้วพวกแม่งก็พามาส่งที่หน้าห้องแต่ดันไม่ช่วยเปิดประตูให้... แค่กๆ...]
“ย่าห์! จุนฮเว!! อย่าบอกนะว่าเมื่อคืนนายนอนตากลมอยู่ข้างนอกทั้งคืนน่ะ!!!” คนตัวเล็กขึ้นเสียงอย่างลืมตัว ..ไม่ไหวเลยจริงๆ ทำไมเด็กคนนี้ถึงได้ชอบให้เขาเป็นห่วงนักนะ การสร้างเรื่องให้เขาต้องพลอยกังวลไปด้วยขนาดนี้มันสนุกมากนักรึไง
[ง่า... ก็ผมเมานี่นา แค่กๆๆ ผมไม่มีแรงเปิดห้องอะ แถมยังจำเรื่องเมื่อคืนไม่ค่อยจะได้ด้วย... พี่โกรธรึเปล่า? แค่กๆ ที่ผมผิดนัดวันนี้]
“พี่ไม่โกรธเรื่องนั้นหรอก... แต่พี่โกรธที่นายไม่ยอมดูแลตัวเองมากกว่า”
[พี่จินฮวาน...]
“ไม่ต้องมาทำเสียงอ่อนเลย ...แล้วนี่กินข้าวกินยารึยัง?” เอ่ยถามพลางเหลือบไปมองนาฬิกาที่ผนังห้องซึ่งกำลังบอกเวลาใกล้จะบ่ายเต็มทีแล้ว แต่ถึงไม่ต้องถามเขาก็พอจะเดาออกอยู่หรอกว่าจุนฮเวคงเพิ่งตื่น
[ยังครับ...] นั่นไงล่ะ
“แล้วนี่อยู่ที่ห้องกับใคร?”
[พี่พูดยังกับไม่รู้ว่าผมอยู่คนเดียวงั้นแหละ แค่กๆๆๆๆ]
“ก็นึกว่าเพื่อนยังอยู่ด้วยไง ...งั้นรีบไปหาน้ำอุ่นกินเดี๋ยวนี้เลยนะ อีกซักพักพี่จะเข้าไปทำข้าวต้มให้ อ้อ แล้วก็อย่าออกมาตากลมนอกห้องเชียว! เข้าใจมั้ย!?” ร่างเล็กรัวคำพูดขณะที่เริ่มลุกขึ้นไปเก็บกระเป๋าเป้ของตนเอง ถ้ารีบเดินทางไปตอนนี้ก็คงพอจะทันมื้อเที่ยงนิดหน่อยเพราะใช้เวลาไม่ค่อยนาน
[ค...ครับ... พี่จะมาหรอ? พี่จะมาดูแลผมจริงๆหรอ... แค่กๆๆ]
“หรือว่าไม่อยากให้ไปล่ะ”
[ป...เปล่าครับ! ผมจะรอนะ!!]
ไม่นานนักจินฮวานก็มาปรากฏตัวอยู่ที่หน้าประตูห้องของคนป่วยจนได้ เขาควานหากุญแจที่จุนฮเวเคยให้ไว้ในกระเป๋าก่อนจะหยิบมันขึ้นมาไขอย่างเคยชิน
‘พี่จะมาหาผมเมื่อไหร่ก็ได้ถ้าพี่อยากมา.. เพราะงั้นเก็บกุญแจห้องผมไว้นะ’
อยากจะบอกว่าจินฮวานเพิ่งได้หยิบมันออกมาใช้ก็วันนี้แหละ แต่ไม่คิดเลยว่าจะต้องเอามาใช้กับสถานการณ์ที่เจ้าของห้องป่วยจนลุกไม่ไหวอย่างนี้ ...ที่ผ่านมาเขาก็พอจะเข้าใจอยู่หรอกว่าจุนฮเวคงไม่อยากไปที่บ้านเขาเท่าไหร่นัก เพราะการที่ต้องเจอกับกับพี่จินอูมันค่อนข้างกระอ่วนกระอ่วนใจ แถมฮันบินที่อยู่บ้านข้างๆยังคอยเข้ามาก่อกวนกันตลอดเวลาอีก
แล้วที่ให้กุญแจมานี่... ก็อาจจะเป็นการบอกเขาทางอ้อมว่า ‘มาหาผมบ่อยๆนะ’
ตอนแรกก็ไม่ได้คิดอะไรมาก... แต่ดูเหมือนว่าหลังจากนี้จินฮวานคงจะต้องเก็บไปคิดบ้างแล้ว เพราะถ้าหากเจ้าของห้องยังทำตัวเหมือนเด็กที่ไม่ยอมดูแลตัวเองย่างนี้ เขาก็คงต้องเข้ามาดูแลด้วยตัวเอง
หลังจากที่เข้าห้องมาได้ ร่างเล็กก็จัดการถอดเสื้อโค้ทออกมาแขวนไว้ที่ราวตามปกติก่อนจะเดินย่องเข้าไปยังปลายเตียงอย่างเงียบๆ ...คนตัวโตที่เคยดูแข็งแรงก่อนหน้านี้กำลังนอนขดตัวอยู่ภายใต้ผ้าห่มผืนหนา จินฮวานส่ายหัวเบาๆพลางบ่นพึมพำไม่หยุดเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าดูอาการหนักกว่าที่คิด
และเพราะยังไม่อยากจะรบกวนด้วยการปลุกขึ้นมา เขาจึงย้ายตัวเองพร้อมกับข้าวของที่หิ้วมาด้วยไปอยู่ตรงเคาน์เตอร์ครัวทันที ข้าวต้มอะไรนี่ก็ไม่น่าจะทำยากนักหรอก ขนาดเขายังทำกินเองได้ จุนฮเวก็คงกินได้เหมือนกันแหละ...มั้ง
...
ใช้เวลาซักพักกว่าที่อาหารสำหรับคนป่วยจะเสร็จเรียบร้อยดี ร่างเล็กก้มๆเงยๆเพื่อเก็บของก่อนจะจัดการตักข้าวต้มใส่ชามและยกถาดออกมาจากบริเวณนั้น...
คงเพราะแรงยวบบนเตียงจึงทำให้คนที่นอนอยู่นั้นเริ่มรู้สึกตัวขึ้นมา ดวงตาคมค่อยๆเปิดออกทีละนิดเพื่อปรับแสง และทันทีที่รู้ว่าใครมานั่งอยู่ข้างๆ ร่างสูงก็รีบยันตัวลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็ว
“ลุกช้าๆก็ได้ ไม่สบายอยู่ไม่ใช่รึไง”
“ก็ผมดีใจนี่... แค่กๆๆ”
“หลับลึกนะเราอะ พี่เข้ามาตั้งนานแล้วยังไม่รู้ตัวอีก” ว่าพลางขมวดคิ้วจนยุ่ง นี่ถ้าเกิดว่าไม่ใช่เขาแต่เป็นขโมยขโจรขึ้นมาจะว่ายังไง
“อ่า... แต่อย่างน้อยผมก็เริ่มดีขึ้นแล้วนะ”
“จริงหรอ?” ฝ่ามือเล็กรีบยื่นออกไปอังหน้าผากคนตรงหน้าทันที ...ถึงจะไม่ค่อยร้อนมากก แต่ก็ยังรุมๆเหมือนเป็นไข้อ่อนๆอยู่ดี และขณะที่กำลังทำหน้ายู่เพราะความเป็นห่วง ฝ่ามือหนาก็เลื่อนขึ้นมาจับกุมมือของเขาเอาไว้ ...ร่างสูงตรงหน้าระบายยิ้มอ่อนๆพลางขยับตัวเข้ามาใกล้
“ดีใจจังที่พี่ดูเป็นห่วงผมขนาดนี้”
“ร..รีบกินข้าวซะ จะได้กินยาแล้วก็นอนต่อ” จินฮวานรีบชักมือข้างนั้นกลับมาเมื่อรู้สึกร้อนผ่าวที่ทั้งสองข้างแก้ม ถาดที่ตัวเองถืออยู่ถูกยื่นออกไปด้านหน้า แต่คนที่ตัวโตกว่ากลับไม่ยอมรับมันไป
รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของคนป่วยทำให้จินฮวานรู้ได้ทันทีว่าอีกฝ่ายต้องการให้เขาป้อน ดังนั้นถาดที่มีชามข้าวต้มอยู่จึงถูกวางลงไปบนตักเล็กอย่างเดิม จินฮวานหยิบช้อนขึ้นมาตักอาหารก่อนจะเป่าเล็กน้อยแล้วยื่นไปจ่อปากคนตรงหน้า ซึ่งเจ้าตัวก็ยอมอ้าปากงับแต่โดยดี
นี่เขากำลังดูแลเด็กน้อยอยู่รึเปล่าเนี่ย?...
...
หลังจากที่ป้อนอาหารลูกนก(?)จนเสร็จเรียบร้อย ร่างเล็กก็ผละตัวออกมาล้างจานชามที่ตนเองทำเลอะเอาไว้ในตอนแรก โดยไม่ลืมกำชับให้จุนฮเวนอนพักผ่อนต่อไป แต่เมื่อเดินกลับมาเขากลับพบว่าเด็กตัวโตนั่นยังคงนอนลืมตาอยู่ที่เดิม...
“ทำไมยังไม่นอนอีก”
“นอนไม่หลับ.. แค่กๆ”
พอได้ยินอย่างนั้นจินฮวานก็ถลึงตาดุเล็กน้อยก่อนจะเดินเข้าไปยกผ้าห่มคลุมตัวอีกฝ่ายเพื่อบังคับให้นอนทันที “อย่าดื้อนักสิ... ไม่อยากหายเร็วๆหรือไง”
“อยากสิ... แต่ผมนอนไม่หลับจริงๆนะ” เจ้าของเสียงทุ้มเข้มเอ่ยพลางยกแขนขึ้นมาฉุดคนตัวเล็กที่ยืนอยู่ให้ล้มลงมานอนบนเตียงด้วยกัน ดวงตาคู่เรียวเล็กนั้นเบิกกว้างด้วยความตกใจขณะที่ถูกดึงเข้าไปกอดใต้ผ้าห่มเอาไว้แน่น “แต่ถ้าได้นอนกอดพี่แบบนี้ผมคงจะหลับชัวร์”
“นายนี่...”
“ผมทำไมครับ?”
“เปล่า” เพราะไม่รู้จะพูดอะไรดี จินฮวานจึงได้แต่ก้มหน้างุดๆกลับไปทั้งอย่างนั้น เอาเถอะ... ถ้าทำแบบนี้แล้วมันจะทำให้เด็กตัวโตนอนหลับได้ก็ไม่เป็นไรหรอก ...วงแขนเล็กเลื่อนเข้าไปโอบอีกฝ่ายเอาไว้หลวมๆเพราะไม่อยากให้คนป่วยอึดอัดจนเกินไป ก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงอู้อี้ “ทีนี้ก็นอนได้แล้วนะ...”
จุนฮเวไม่แน่ใจว่าเขาหลับไปนานแค่ไหน แต่เมื่อหยิบโทรศัพท์ขึ้นมามองดูเวลาเขาก็รีบลุกพรวดพราดขึ้นมาทันที นี่มันจะห้าทุ่มอยู่แล้ว!!! อีกแค่ชั่วโมงกว่าๆก็จะเข้าสู่ปีใหม่ แต่เขากลับยังคงนั่งอยู่บนเตียงโดยไม่ได้ออกไปเฉลิมฉลองที่ไหน คิดแล้วก็เซ็ง... ถ้าเขาไม่ป่วย วันนี้ก็คงได้ออกไปเที่ยวกับคนตัวเล็กที่นอนหลับอยู่ใต้ผ้าห่มตอนนี้แล้ว
ร่างสูงลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินเข้าไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำเพื่อให้สมองปลอดโปร่ง คงเพราะว่านอนหลับไปซะนานก็เลยรู้สึกดีขึ้นมากแล้ว เพียงแต่ยังเวียนหัวอยู่นิดหน่อยเท่านั้น ...บางที ถ้าเขาชวนพี่จินฮวานออกไปข้างนอกตอนนี้จะยังทันอยู่มั้ยนะ แถวๆนี้ต้องมีจุพลุเคาต์ดาวน์บ้างแหละน่า
“พี่จินฮวานครับ...”
“อื้อ...” ร่างเล็กพลิกตัวกลับมาตามเสียงเรียกก่อนจะค่อยๆปรือตาขึ้นแล้วมองมาทางเขา
“ลุกไปล้างหน้าหน่อยดีมั้ยครับ จะได้ออกไปหาอะไรกินกัน”
“อ่า... โอเคๆ” ตอบพลางลุกขึ้นตามคำสั่งอย่างว่าง่าย... จุนฮเวมองตามพี่ชายตัวเล็กที่เดินโซเซเข้าไปในห้องน้ำแล้วก็อดยิ้มออกมาไม่ได้
ทำไมถึงได้น่ารักขนาดนี้นะ...
ระหว่างที่เดินไปรอบห้องเพื่อเก็บข้าวของที่ตัวเองทำรกเอาไว้ตั้งแต่แรก อยู่ๆเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น แต่นั่นไม่ใช่โทรศัทพ์ของจุนฮเว... มันเป็นโทรศัพท์ของคนที่อยู่ในห้องน้ำนั่นต่างหาก
พอหยิบมันขึ้นมาดู จุนฮเวก็พบกับการแจ้งเตือนข้อความมากมายที่ถูกส่งเข้ามาอวยพรปีใหม่ล่วงหน้า แต่สิ่งที่ทำให้จุนฮเวกระตุกยิ้มขึ้นมาได้ตอนนี้มันเป็นชื่อของใครบางคนที่กำลังปรากฏอยู่บนหน้าจอต่างหาก แน่ล่ะว่าเขาไม่รอช้าที่จะกดรับสายนั้น
“ว่าไงครับ”
[พี่จินฮวานอยู่ไหน?]
“ในห้องน้ำ”
[อย่าบอกนะว่าอยู่ที่ห้องมึงน่ะ!?]
“อ้าว แล้วจะเป็นห้องใครได้อีกล่ะครับ” ว่าแล้วก็ส่งเสียงยียวนกวนประสาทอีกฝ่ายทันที ไหนๆก็มีโอกาสแล้ว จะปล่อยไปเฉยๆได้ไงล่ะ
[เรียกพี่จินฮวานมารับสายกูเดี๋ยวนี้]
“จำเป็นมั้ยอะ?”
[จำเป็นโว๊ย!!]
จุนฮเวแทบจะหลุดขำกับอาการหัวเสียของปลายสายซะแล้ว ถ้าไม่ติดที่ว่าเจ้าของโทรศัพท์เครื่องนี้ดันเดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับมองเขาด้วยความสงสัยนิดหน่อย
“นั่นโทรศัพท์ของพี่นี่”
“ครับ ผมเห็นประธานโทรมาก็เลยรับ” จุนฮเวไหวไหล่เล็กน้อยพลางยื่นสิ่งที่อยู่ในมือคืนเจ้าของไปอย่างเลี่ยงไม่ได้ ซึ่งพอเขาบอกไปอย่างนั้น คนตัวเล็กก็ดูตื่นเต้นขึ้นมาทันที
แม่ง... รู้งี้น่าจะกดปิดเครื่องไปซะตั้งแต่แรก
“ฮันบิน! นี่นายหายไปไหนมาตั้งนาน รู้มั้ยว่าพี่...” หลังจากนั้นจุนฮเวก็ไม่อยากจะรับรู้อะไรอีกต่อไป ดังนั้นร่างสูงจึงล้มตัวลงไปนอนที่เตียงเหมือนเดิม
ทั้งๆที่พี่จินฮวานก็นั่งคุยโทรศัพท์อยู่ที่ปลายเตียง แต่เขากลับได้ยินเพียงเสียงแว่วๆที่เข้าหูซ้ายแล้วทะลุออกหูขวาเท่านั้น จะคุยกันอีกนานมั้ย?...
“อื้ม แฮปปี้นิวเยียร์เหมือนกัน-… จุนฮเว!!” เสียงหวานตะโกนเรียกชื่อคนที่ฉวยโทรศัพท์ในมือไปด้วยความงุนงง
ส่วนคนที่อุตส่าห์ลุกขึ้นมาคว้าเครื่องมือสื่อสารของอีกฝ่ายมาถือเอาไว้ก็รีบกรอกเสียงเข้มกลับไปทันที “วางสายได้แล้วครับ พอดีผมกับพี่จินฮวานมีธุระต้องรีบจัดการ!”
หลังจากนั้นนิ้วเรียวยาวก็กดตัดสายพร้อมกับปิดเครื่องหนีอย่างรวดเร็ว ทำเอาคนตัวเล็กอ้าปากค้างไปพักใหญ่
“นายบ้าไปแล้วหรอจุนฮเว”
“ใช่ ผมบ้าไปแล้ว” คนตัวโตกว่าเบ้ปากแล้วเอนหลังลงไปนอนราบบนเตียงอย่างเคย “ผมป่วยอยู่นะ ทำไมพี่มัวแต่สนใจคนอื่นอยู่ได้”
“แต่ฮันบินไม่ใช่คนอื่น-…” ยังพูดไม่ทันจบดี อีกฝ่ายก็พลิกตัวหนีไปซะดื้อๆ
นี่อย่าบอกนะว่า...งอน?
จริงๆแล้วจินฮวานก็พอจะรู้ตัวอยู่หรอกว่าทำผิด แต่คนตรงหน้าก็ไม่เห็นต้องโกรธถึงขนาดนี้เลยนี่นา... หรือว่าเขาจะทำเกินไปนะ? ก็แค่คุยกับฮันบินแป๊บเดียวเอง...
เฮ้อ... แอบลอบถอนหายใจออกมาเบาๆ เพราะรู้ว่างานนี้ยังไงเขาก็ต้องเป็นฝ่ายง้อเจ้าเด็กตัวยักษ์นี่อยู่ดี
“จุนฮเวอ่า... ไม่เอาน่า” ร่างเล็กขยับเข้าไปใกล้ๆก่อนจะคว้าไหล่กว้างของอีกคนให้หันกลับมา และทันทีที่ได้สบตากัน... หัวใจดวงเล็กก็แทบไหววูบไปพร้อมๆกับความรู้สึกที่หลากหลาย
สายตาที่กำลังตัดพ้อของเด็กคนนี้มันคืออะไรกัน... ทำไมถึงทำให้จินฮวานรู้สึกผิดได้มากมายขนาดนี้นะ
“พี่สนใจผมด้วยรึไง...”
“ส..สนสิ ถ้าไม่สนใจไม่เป็นห่วง พี่จะมาหานายที่นี่หรอ” ถึงจะพูดออกไปอย่างนั้น แต่มันก็ทำให้ท่าทางของจุนฮเวผ่อนคลายขึ้นแค่เพียงนิดเดียว ย้ำว่านิดเดียวจริงๆ “โกรธพี่หรอ...”
“ผมมีสิทธิ์ด้วยหรอครับ”
“ก..ก็...” ทำยังไงดี? จินฮวานไม่รู้ว่าเขาควรจะทำยังไงเพื่อให้อีกฝ่ายกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ เพราะว่าตัวเขาเองก็ง้อใครไม่ค่อยจะเก่งซะด้วยสิ... “ไหนว่าจะพาพี่ออกไปข้างนอกด้วยกันไง”
ร่างเล็กลงทุนใช้แรงทั้งหมดเท่าที่มีฉุดมือให้จุนฮเวลุกขึ้นมานั่ง แต่ถึงจะทำได้... จุนฮเวก็เขยิบถอยหลังไปจนชิดหัวเตียงเหมือนไม่อยากให้เขาอยู่ใกล้อยู่ดี... ท่าทางจะงอนหนักแฮะ
“ไม่ไปแล้ว ผมไม่หิว ผมยังไม่หายป่วยเลยด้วย จะออกไปตากลมข้างนอกได้ไง” เสียงเข้มเน้นคำว่าป่วยซะจนจินฮวานต้องกลืนน้ำลายอย่างฝืดคอ ...ดวงตาคมคู่นั้นเบนไปมองยังมุมห้องเหมือนยังไม่หายเคืองเลยซักนิด
ง้อตอนปกติก็ว่ายากแล้ว... ง้อตอนป่วยดูจะยากกว่าเยอะ...
“จุนฮเวอ่า...” เสียงหวานเอ่ยเรียกอย่างแผ่วเบาขณะเลื่อนตัวเข้าประชิดกับร่างสูง ฝ่ามือเรียวเล็กยกขึ้นมาจับที่ต้นคอสวยของคนตรงหน้าและพยายามทำให้อีกฝ่ายหันมาสบตาด้วยจนได้ “พี่ขอโทษ... ดีกันนะ”
หลังจากที่เอ่ยไปเพียงเท่านั้น... ใบหน้าหวานก็ขยับเข้าไปประกบจูบลงบนริมฝีปากหยักหนาทันที แม้จุนฮเวจะดูตกใจอยู่เล็กน้อย แต่สัมผัสที่อ่อนโยนนั่นก็ทำให้ร่างสูงรีบรวบเอวบางเข้ามากอดเอาไว้เพื่อบดขยี้ริมฝีปากกลับไป ฝ่ามือหนารั้งคนตัวเล็กให้ขึ้นมานั่งอยู่บนต้นขาพลางฉวยโอกาสเลิกเสื้อของอีกฝ่ายขึ้นและถอดออกไปอย่างรวดเร็ว
“อื้ออออ... อ..อ๊ะ...” จินฮวานครางออกมาเสียงอ่อนเมื่อโดนลิ้นเรียวบุกรุกเข้ามาในโพรงปาก ขณะที่เด็กตัวโตก็กำลังใช้นิ้วมือเขี่ยเม็ดสีชมพูบนยอดอกของเขาไปด้วย
เดี๋ยว... ไหนว่าป่วยอยู่ไง!! เผลอแค่แป๊บเดียวทำไมจุนฮเวถึงได้ถอดเสื้อของตัวเองออกไปเรียบร้อยแล้วเหมือนกัน แถมฝ่ามือนั่นก็กำลังสะเปะสะปะอยู่แถวๆขอบกางเกงของเขาอยู่นานแล้วด้วย รู้สึกเหมือนโดนหลอกยังไงก็ไม่รู้แฮะ...
“พี่จินฮวาน... ผมรักพี่นะครับ” ใบหน้าหล่อเหลาผละออกมาเล็กน้อยพลางยกยิ้มขึ้นอย่างสดใส ...นี่ป่วยจริงใช่มั้ย?
“หายโกรธพี่แล้วหรอ”
“ผมไม่กล้าโกรธพี่หรอกครับ ผมก็แค่น้อยใจ...”
“จุนฮเว...” ฝ่ามือเล็กนุ่มนิ่มยกขึ้นมาแนบแก้มทั้งสองข้างของคนที่กำลังทำตาละห้อย แม้แต่จินฮวานเองก็ไม่คิดว่าจะได้เห็นมุมนี้ของอีกฝ่ายเหมือนกัน แต่ก็นะ...จุนฮเวเด็กกว่าเขาตั้งสองปี จะนิสัยเด็กไปบ้างมันก็น่าจะเป็นเรื่องปกติ “ทีหลังอย่าคิดมากอีกนะ พี่รักนายมากๆเลยรู้มั้ย”
“พี่จินฮวาน...”
น้ำเสียงทุ้มหายกลับเข้าไปในลำคอทันทีที่โดนจู่โจมด้วยริมฝีปากเรียวเล็กนั้นอีกครั้ง
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จิ้มลิงค์เบาเบา...
http://mewkiie.tumblr.com/post/80784648832/fic-win-vague-affection-special-nurse-junjin
รหัสผ่านเดิมเช่นเคยนะคะ >///<
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
...หลายวันต่อมา...
เด็กหนุ่มร่างสูงกำลังจ้องมองอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์สี่เหลี่ยมที่ถืออยู่ด้วยความข้องใจ... คิ้วทั้งสองข้างขมวดจนแทบจะติดกันอยู่แล้วเมื่อเห็นว่าใครเป็นคนโทรมา
ผีเข้ารึไงวะ?...
“มีอะไร-…”
[มึง!! มึงทำให้พี่จินฮวานไม่สบายใช่มั้ยจุนฮเว!!]
“ว่าไงนะ..!” พอได้ยินสิ่งที่ปลายสายบอก เขาก็เด้งตัวขึ้นมาจากโซฟาที่นั่งอยู่ทันที พี่จินฮวานไม่สบาย? เพราะเขา? บ้าน่า...
แต่เมื่อวันปีใหม่นั้นเขาก็ไม่สบาย... หรือพี่จินฮวานจะติดไข้เขากลับไปวะ? ชิบหาย... วันนั้นในห้องน้ำตั้งอีกกี่รอบก็ไม่รู้
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
[มึงไม่ต้องมาทำเป็นไม่รู้เรื่องเลย!!]
“ผมยังไม่ได้พูดอย่างนั้นเลยนะ ...ผมจะไปเยี่ยมพี่จินฮวาน”
[ไม่ต้องมาเลยมึงอะ!!]
“ทำไมอะ ประธานมีสิทธิ์อะไรมาห้ามผม”
[กูจะล็อคห้องพี่จินฮวาน แน่จริงมึงมาดิ!!]
“เออ ผมไปแน่ อีกสิบห้านาทีเจอกัน”
กริ๊ก.. นิ้วเรียวกดตัดสายพร้อมกับวิ่งไปหยิบกระเป๋าทันที ...วันนั้นเข้าแกล้งแรงไปรึเปล่านะ พี่จินฮวานถึงได้ไม่สบายอย่างนี้ อ่า... ก็ตอนนั้นมันน่าน้อยใจจริงๆนี่หว่า ทั้งๆที่อยู่กับเขาแต่คุยโทรศัพท์เสียงหวานกับอีกคนอย่างนั้นจะให้ทนได้ไง
อันที่จริงตอนเข้าไปในห้องน้ำก็ไม่ได้กะว่าอะไรมากหรอกนะ... แต่เพราะว่าอยู่ๆก็มีแรงขึ้นมาเลยเผลอลืมตัวไปหน่อย
หรือไม่หน่อย? ...เออช่างเถอะ ตอนนี้เขาควรรีบไปเยี่ยมพี่ชายตัวเล็กได้แล้ว ป่านนี้ไม่รู้จะนอนซมเป็นยังไงบ้าง
เอาเป็นว่าคราวหน้าเขาจะพยายามคุมอารมณ์ของตัวเองให้ดีกว่านี้ก็แล้วกันนะ...
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ไม่รู้ว่ายืดเยื้อเกินไปรึเปล่า กลัวยาวเกินไป แต่ก็หวังว่าทุกคนจะอ่านกันจนจบเนอะ TvT
ตอนนี้จุนเน่ดูจะกลับไปนิสัยเด็กๆเหมือนตอนที่จีบพี่จินแรกๆ (รึเปล่า?) 55555555555
พี่จินก็นะ... ทั้งยั่วเองทั้งยอมน้อง สรุปตามน้องไม่ทัน หรือว่าทันแต่ปล่อยให้น้อง...ก็ไม่รู้ -///-
ไม่รู้จะพูดอะไรอีกดี... ทำไมวันนี้พูดไม่ออก 55555555555 สงสัยนั่งพิมพ์จนเบลอ
ฮื้ออ งั้นลาเลยแล้วกัน TwT ขอบคุณทุกๆคนที่ติดตามอ่านที่คอยคอมเมนต์เป็นกำลังใจให้ ขอบคุณจริงๆ >3<
ความคิดเห็น