คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : ► Chapter 12 (100%)
Chapter 12
...ต้องเป็นของเขา ...พี่จินฮวานจะต้องเป็นของเขาเพียงคนเดียวเท่านั้น!
ทั้งร่างกายและหัวใจ... ฮันบินอยากเป็นผู้ครอบครองมันทั้งหมด ร่างสูงเบียดกายเข้าหาอีกฝ่ายมากยิ่งขึ้น ริมฝีปากหยักหนาของเขายังคงบดขยี้ลงไปบนกลีบปากนุ่มก่อนจะผละออกมาอย่างเนิบนาบ ไล้จูบลงมาที่ปลายคางและเรื่อยจนไปถึงต้นคอขาวเนียนแล้วกดย้ำจูบนั้นอย่างรุนแรงลงไปหลายครั้งจนมันขึ้นเป็นรอยแดง กลิ่นหอมอ่อนๆของสบู่ที่ลอยมาแตะจมูกกระตุ้นให้ร่างสูงรู้สึกอยากกลืนกินร่างนี้เข้าไปทั้งตัว...
ฮันบินทำตามความรู้สึกของตัวเองทันทีด้วยการเลื่อนใบหน้าไล่จูบและขบเม้มไปตามส่วนต่างๆของร่างกาย การฝากรอยรักสีแดงลงไปก็เพื่อทำให้ตัวเองมั่นใจว่าร่างกายนี้เป็นของเขา
“อ...อื้อ... ฮันบิน” เสียงครางแผ่วเบาดังเข้ากระทบโสตประสาทของฮันบินอย่างชัดเจนทันทีที่เจ้าของร่างนั้นถูกลิ้นร้อนหนาตวัดไล้อยู่ตรงบริเวณยอดอกสีชมพู
อย่างนั้นแหละ... เรียกชื่อเขาออกมา เรียกออกมาให้เขาได้ยิน...
ในระหว่างนั้นฝ่ามือหนาก็ค่อยๆลูบไล้ไปตามส่วนต่างๆร่างกาย จนกระทั่งนิ้วทั้งห้าแตะลงบนแกนกลางของอีกฝ่ายภายใต้เนื้อผ้าที่ปิดบังเอาไว้ เขาใช้มือลูบวนไปมาอยู่อย่างนั้นและไม่นานนักมันก็ค่อยๆตื่นตัว ฮันบินผละตัวออกมาเล็กน้อยเพื่อถอดเสื้อยืดของตนเองออกไปให้พ้นทางก่อนที่ใบหน้าหล่อเหลาจะก้มลงไปครอบครองริมฝีปากบางอีกรอบ
“อืมมมม...” หวาน... หวานราวกับเมเปิ้ลไซรัปที่ชิมเท่าไหร่ก็ไม่รู้จักเบื่อ...
ฮันบินยื่นมือของเขาเข้าไปตระครองใบหน้าเล็กนั้นเพื่อมอบจูบที่เร่าร้อนโดยไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ทว่า...เมื่อฝ่ามือของเขาสัมผัสได้ถึงความเย็นชื้นจากทั้งสองข้างแก้ม ฮันบินก็ถอยตัวกลับมาทันที
ใบหน้าหวานของคนตัวเล็กที่ฮันบินกำลังมองอยู่ในตอนนี้ทั้งเปรอะและเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา ดวงตาที่มองเขาอยู่นั้นก็รื้นไปด้วยหยาดน้ำใสที่พร้อมจะปลดปล่อยออกมาได้ทุกเมื่อเช่นกัน ทำไมนะ... ทั้งๆที่อยากจะปกป้อง... ทั้งๆที่อยากจะดูแลให้ดีที่สุด... แต่สุดท้ายแล้วก็เป็นเขาเองที่ทำให้พี่จินฮวานร้องไห้...
นี่เขา... ทำอะไรลงไป...
“...ผมขอโทษ” ฮันบินหลบสายตาของร่างเล็กแล้วเอ่ยออกมาเบาๆ... เบื่อคำๆนี้ของตัวเองที่สุด... กี่ครั้งแล้วที่เขาต้องพูดมันออกมาเมื่อรู้ว่าทำผิดและไม่ควรได้รับการอภัย
“...” ไร้เสียงตอบรับใดๆจากจินฮวาน ร่างเล็กนั้นยื่นมือออกมาแตะที่ใบหน้าของฮันบินอย่างแผ่วเบาจนเขาต้องหันกลับไปมองหน้าคนตัวเล็กที่กำลังยกยิ้มให้เขาเล็กน้อย
“อย่า...อย่าทำแบบนี้” ถ้ายิ้มให้เขาด้วยความอ่อนโยนแบบนั้นแล้วเขาจะทำอย่างไรได้ เขาที่รู้สึกผิดจะยกโทษให้กับตัวเองได้เช่นไร... “พี่รู้มั้ยว่าผมอธิษฐานว่าไปยังไง...”
“...พี่ไม่รู้”
“ผมขอให้พี่รักผมบ้าง...”
“นายมาบอกพี่อย่างนี้ เพราะงั้นคำขอของนายคงไม่มีทางเป็นจริง...” คนที่ตัวเล็กกว่ายันกายของตัวเองขึ้นมาโอบกอดร่างสูงเอาไว้แน่น
“...” ฮันบินนิ่งและฟังสิ่งที่พี่ชายกำลังพูดออกมา
นั่นสินะ... แต่ต่อให้เขาอธิษฐานหรือไม่... วันที่เขาต้องการก็คงไม่มีทางมาถึงอยู่ดี...
มือเล็กๆที่กอดฮันบินอยู่อีกข้างเลื่อนขึ้นไปลูบผมสีดำเข้มอย่างเบามือแล้วเขยิบใบหน้าเข้าไปแนบชิดข้างแก้มของเขา
“แต่ไม่เป็นไรนะ... เพราะถึงยังไงพี่ก็รักนายอยู่แล้ว นายไม่จำเป็นต้องขอพรจากใครหรอก...” เสียงหวานที่กระซิบตรงข้างหูทำให้หัวใจของร่างสูงเต้นไม่เป็นจังหวะ ราวกับความฝัน... สิ่งที่เขาเพิ่งได้ยินไปนั้นใช่ความฝันหรือเปล่า... “พี่รักฮันบิน... ได้ยินมั้ย...”
“ผม... พี่ไม่โกรธผมหรอ...”
“พี่จะโกรธนายได้ยังไง... ในเมื่อพี่รู้ว่านายรักพี่แล้วพี่ก็รักนาย...” แต่ละคำที่เอ่ยออกมานั้นทั้งย้ำและชัดเจน... ร่างเล็กคลายอ้อมกอดออกเล็กน้อยแล้วมองหน้าฮันบินตรงๆก่อนจะขยับหน้าผากเข้าไปชิดจนจมูกทั้งคู่ชนกัน... ถ้าหากว่านี่เป็นความฝัน ฮันบินก็ไม่อยากจะตื่นเลย... “ทำต่อเถอะ... ทำสิ่งที่นายต้องการ เพราะว่าพี่ก็ต้องการมันเหมือนกัน...
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
http://mewkiie.tumblr.com/post/71184222326/fic-win-vague-affection-chapter-12-cut
นกัน..ติดรหัสผ่านนะคะ ทิ้งอีเมล์ไว้ได้เลย
หรือจะติดต่อมาทางทวิตเตอร์ก็ได้ค่ะ
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ความรู้สึกที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อครู่ยังคงหลงเหลืออยู่ ร่างกายของจินฮวานสั่นเทิ้มเล็กน้อย ฮันบินจึงดึงตัวพี่ชายเข้ามานอนหนุนแขนใกล้ๆ ริมฝีปากหยักของเขากดจูบลงไปบนหน้าผากเล็กที่ชื้นด้วยเหงื่อบนไรผมนั้นอย่างอ่อนโยน ในเวลานี้เขามีความสุขมากกว่าใครๆ พี่จินฮวานเป็นของเขาแล้ว... เป็นของเขาแต่เพียงผู้เดียว...
“ฝันดีนะครับ...”
คืนนี้มันช่างหนาวจริงๆ... ร่างโปร่งบางภายใต้เสื้อโค้ชตัวหนากำลังกระชับผ้าพันคอให้แน่นขึ้นขณะเร่งฝีท้าวของตัวเอง คนที่เดินอยู่ข้างหน้าเขานี่เดินไวจริงๆ... แทฮยอนตามมินโฮออกมาที่หลังร้านตามที่รับปากกับเพื่อนเอาไว้ ถึงจะยังไม่เข้าใจเรื่องราวทั้งหมด แต่การที่ได้เห็นเพื่อนทำท่าทางไม่สบายใจแบบนั้น เขาก็พลอยรู้สึกไม่ดีไปด้วย
เขาไม่แน่ใจว่ามินโฮจะรู้หรือเปล่าว่าเขาตามมา แต่พอขึ้นรถประจำทาง แทฮยอนก็ตรงดิ่งไปนั่งข้างๆร่างสูงนั้นทันที บรรยากาศรอบข้างพวกเขามีแต่ความเงียบจนแทฮยอนไม่กล้าเอ่ยอะไรออกมาซักคำ สีหน้าของมินโฮตอนนี้ดูน่ากลัวมาก และเขาก็ไม่อยากทำอะไรให้มินโฮไม่พอใจไปมากกว่านี้ด้วย
“เฮ้อ...!” เสียงถอนหายใจอย่างหนักดังขึ้นมาจากทางร่างสูงที่นั่งอยู่ข้างแทฮยอนนั่นเอง
นั่นทำให้ร่างโปร่งบางนั้นสะดุ้งเล็กน้อย เพราะกลัวว่าตัวเองจะทำผิดอะไรไปหรือเปล่า คิ้วที่ปกติก็ตกอยู่แล้วยิ่งลู่ตกลงไปอีก
“...” แทฮยอนแอบชำเลืองอีกฝ่ายด้วยหางตาก็พบว่ากำลังถูกมินโฮจ้องอยู่จึงค่อยๆหันไปสบตาตรงๆ
“นายตามพี่มาทำไม”
“...แล้วพี่คิดว่าผมอยากตามมานักหรือไงเล่า” พูดออกมาพลางนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์เมื่อครู่ “ถ้าไม่เป็นเพราะจินฮวานทำท่าจะร้องไห้แบบนั้นผมก็ไม่มาหรอก”
“ที่นายพูดเรื่องจินฮวานคบกับจุนฮเวนั่นน่ะ เรื่องมันเป็นมายังไงกันแน่”
อยู่ๆก็เปลี่ยนเรื่องถามซะคนที่ฟังอยู่ตามแทบไม่ทัน เข้าใจยากจริงๆเลยผู้ชายคนนี้
“ผมก็ไม่ได้รู้เรื่องหมดหรอก” พูดออกมาหยั่งเชิงเล็กน้อย พอเห็นว่าร่างสูงทำหน้าเหมือนไม่สบายใจอีกก็รีบพูดต่อ “แต่ผมจะบอกพี่เท่าที่รู้ ถ้าพี่สัญญากับผมว่าจะไม่ไปทำร้ายใครน่ะ”
“หน้าพี่เหมือนอันธพาลมากนักรึไง”
“ก็ไม่หรอก... แต่ตอนนี้พี่กำลังทำหน้าดุยังกับจะไปซัดใครซักคน”
“...ยังไงคืนนี้ก็ต้องมีเคลียร์กันให้รู้เรื่อง”
“กับจุนฮเว?” พอแทฮยอนถามออกไปอย่างนั้น มินโฮก็หันหน้าเข้าหน้าต่างทันที “งั้นผมก็ไม่เล่าให้พี่ฟังหรอก”
“...”
ความเงียบเริ่มเข้ามาเกาะกุมระยะห่างระหว่างทั้งคู่อีกครั้ง แทฮยอนจึงได้แต่นั่งตัวตรงมองไปข้างหน้า ทั้งๆที่ในใจก็สับสนวุ่นวายไปหมด รู้อย่างนี้เขาน่าจะเค้นเอาความจริงกับจินฮวานมาตั้งแต่คราวก่อน อย่างน้อยเขาก็จะได้รู้ว่าการที่อุตส่าห์ตามมาช่วยปกป้องไอ้เด็กจุนฮเวนั่นแทนมันคุ้มค่ามั้ย
“ผมยอมบอกพี่ก็ได้”
“...” ได้ผล... มินโฮหันหน้ากลับมามองเขาเหมือนเดิมแล้ว
“ผมรู้แค่ว่าเพื่อนผมก็แอบชอบจุนฮเวมานานแล้ว แต่ตอนที่คบกันน่ะ ผมไม่รู้เรื่องด้วยหรอก” เว้นจังหวะถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆเล่าต่อ “จนตอนนี้ก็เลิกกันไปแล้ว ซึ่งผมก็ไม่รู้อีกอยู่ดีนั่นแหละว่าเพราะอะไร... แต่ลึกๆแล้วผมดีใจนะ พูดเลย”
“งั้นหรอ...”
“แต่พี่รู้อะไรมั้ย... ขนาดเลิกกันแล้วจินฮวานก็ยังเป็นห่วงหมอนั่นอยู่ นี่คงพอเป็นเหตุผลที่มำให้ผมมานั่งอยู่ตรงนี้ได้ใช่มั้ย เพราะงั้น... มีอะไรก็ค่อยๆคุยกันเถอะ ผมไม่อยากให้เพื่อนผมไม่สบายใจ”
“...” ร่างสูงนิ่งไปซักพักก่อนจะเอ่ยคำพูดออกมา “อืม... พี่เข้าใจแล้ว”
“ก็ดี...”
ร่างสูงของมินโฮก้าวลงจากรถประจำทางพร้อมๆกับใครอีกคนที่ตามเดินเขามาติดๆ เด็กม.ปลายเจ้าของทรงผมแสกกลางที่ทำงานอยู่ร้านเดียวกับเขาทั้งดื้อแล้วก็เอาแต่ใจเหมือนกับเด็กๆ แต่มินโฮก็ไม่เคยคิดเลยว่าแทฮยอนจะเป็นคนรักเพื่อนได้ถึงขนาดนี้
ที่เขาอยากมาเคลียร์กับจุนฮเวก็แค่อยากถามให้แน่ใจว่าตอนที่ไปคบกับจินฮวานนั้น จุนฮเวทำไปเพราะชอบจินฮวานจริงๆ ไม่ใช่เพราะ...
“นายรออยู่ตรงนี้แหละ” เมื่อเดินมาถึงอพาร์ทเม้นต์แล้วเขาก็ออกคำสั่งให้กับร่างโปร่งบางที่ตามหลังเขามาทันที
“ทำไมอะ”
“พี่ขึ้นไปไม่นานหรอก” ถึงจะบอกอย่างนั้นแต่แทฮยอนก็ยังทำหน้าไม่ไว้ใจและคิดว่าเขาจะขึ้นไปทำร้ายจุนฮเวจริงๆ “พี่สัญญาว่าจะไม่ให้เกิดเรื่องรุนแรง โอเคมั้ย?”
“...อืม ก็ได้ครับ”
หลังจากทิ้งลูกหมาน้อยไว้ข้างล่างได้สำเร็จ ร่างสูงก็เดินขึ้นตึกไปอย่างรวดเร็ว อากาศข้างนอกหนาวขนาดนี้ เขาจึงไม่อยากให้แทฮยอนยืนรอนานนักหรอก
เมื่อมาถึงหน้าห้อง มินโฮชั่งใจอยู่ซักพักก่อนจะตัดสินใจกดกริ่ง ใช้เวลาไม่นานนักเจ้าของห้องก็เดินมาเปิดประตูให้
“พี่... ทำไมไม่ส่งข้อความมาบอกล่ะว่าจะมา”
“มีเรื่องจะคุยแค่แป๊ปเดียว”
“เข้ามาก่อนสิครับ” ร่างสูงของจุนฮเวหลบทางก่อนจะทำท่าทางเชื้อเชิญเขาเข้าไปด้านในห้อง
“ไม่จำเป็นหรอก คุยกันตรงนี้แหละ”
“ครับ?”
“เฮ้อ...!!” ถอนหายใจเฮือกใหญ่อีกครั้งขณะนึกถึงสิ่งที่ตัวเองต้องการจะพูดออกมา “นายไปยุ่งกับจินฮวานมาใช่มั้ย”
“...กะแล้วว่าไม่นานพี่ก็ต้องรู้” จุนฮเวทำสีหน้าตกใจออกมาแค่ไม่นานนักก็เปลี่ยนเป็นนิ่งเหมือนอย่างปกติ
“นี่นาย!!! นายทำอย่างนั้นไปเพื่ออะไร!?”
“ผมก็แค่อยากเห็นพี่จินอูเค้าเสียใจบ้าง ตอนที่พี่นอนอยู่ที่โรงพยาบาลผมยังไม่เคยเห็นเขาแวะไปดูแลพี่เลยด้วยซ้ำ!!”
“นั่นมันเพราะพี่ห้ามไม่ให้เขามา!!” ยิ่งพวกเขาคุยกันเสียงก็ยิ่งดังขึ้นจนน่ากลัวว่าห้องข้างๆจะรำคาญ “เมื่อไหร่นายจะเลิกยุ่งกับเรื่องของพี่ซักที...”
“ผมเลิกแล้ว... ผมเลิกไปนานแล้ว และผมก็ไม่ได้คบกับพี่จินฮวานแล้วด้วย พี่พอใจรึยัง...”
“...” พอได้มองหน้าจุนฮเวให้ชัดๆ สายตาคู่นั้นที่มองตรงมาทางเขา... มันมีแต่ความว่างเปล่า มินโฮตกใจเพราะจุนฮเวไม่เคยมองเขาอย่างนี้
“ผมรู้ว่าต่อให้ทำยังไงพี่ก็ไม่มีวันรักผม... ผมตัดใจได้ไปตั้งนานแล้ว ต่อไปนี้พี่ไม่ต้องเป็นห่วงว่าผมหรอกว่าผมจะเข้าไปยุ่งกับเรื่องของพี่อีก”
“...ถ้างั้นก็ดี” ร่างสูงของมินโฮค่อยๆก้าวถอยหลังออกมาเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้าเบาๆ
จริงๆจุนฮเวเป็นเด็กที่อ่อนโยนแค่ไหนนั้นมินโฮย่อมรู้ดีกว่าใคร เพราะว่าอยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เด็กและคนที่คอยเอาใจใส่เขามาตลอดก็มีเพียงน้องชายคนนี้เท่านั้น แต่สิ่งที่จุนฮเวกำลังทำมันเหมือนกับการตัดเขาออกไปจากชีวิต สิ่งที่มินโฮต้องการไม่ใช่แบบนั้น เขาแค่ไม่อยากให้จุนฮเวรักเขามากเกินไปกว่าคำว่าพี่ชายเท่านั้นเอง...
เขาไม่ได้อยากเสียน้องชายไป...
“ผมยังเป็นน้องชายคนเดิมของพี่ได้อยู่ใช่มั้ย...” ราวกับว่าจุนฮเวสามารถอ่านใจเขาได้... สุดท้ายแล้วน้องชายคนนี้ก็ยังคงเป็นห่วงเขาอยู่ดี
“อืม นายยังเป็นน้องชายของพี่เสมอ”
“ขอบคุณครับ”
มินโฮก็ได้แต่หวังว่าหลังจากผ่านพ้นเรื่องราววันนี้ไป เรื่องทุกอย่างจะกลับมาเป็นปกติ ยังไงความสัมพันธ์ระหว่างเขากับจุนฮเวก็เป็นได้เพียงแค่พี่น้อง เพราะเขาไม่เคยคิดเกินเลยมากไปกว่านั้น อย่างน้อยๆการเข้ามาคุยกับจุนฮเวในวันนี้มันก็ทำให้เขาได้รู้ว่าจุนฮเวคงสามารถปล่อยเขาไปได้แล้วจริงๆ
“พี่มินโฮ!!” เสียงหวานดังขึ้นมาจากสุดทางเดินพร้อมกับการปรากฏตัวของร่างบางที่แม้จะอยู่ในความมืด แต่มินโฮก็รู้ว่าเป็นใคร
ขึ้นมาแค่แป๊ปเดียว แต่เด็กคนนี้ก็ยังอุตส่าห์ตามขึ้นมาจนได้ นี่คิดว่าเขาจะทำร้ายจุนฮเวจริงๆหรือ? เรื่องชกต่อยกันระหว่างพี่น้องมันต้องมีบ้างก็จริง แต่ตอนนี้เขาก็โตพอจะคิดอะไรได้เองแล้ว
“แฟนใหม่หรอ?” จู่ๆจุนฮเวที่ยืนพิงกรอบประตูอยู่ก็ถามขึ้น
“อืม...โคตรดื้อเลยคนนี้อะ งั้นพี่กลับละ” ร่างสูงเอ่ยลาแค่เพียงเท่านั้นก็เดินออกไปลากคอแทฮยอนออกไป โดยที่จุนฮเวยังไม่ทันได้เห็นหน้าเด็กหนุ่มผู้มาใหม่เลยด้วยซ้ำ
แต่ก็ไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้มินโฮตอบไปแบบนั้น อาจจะเป็นเพราะอยากให้จุนฮเวเลิกกังวลเรื่องความรักของเขา หรือไม่ก็เป็นเพราะตัวเขาเองที่อยากจะเริ่มต้นใหม่... แต่ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดก็ตาม ตอนนี้เด็กหนุ่มร่างโปร่งคนนี้ได้กลายเป็นเครื่องมือของเขาไปโดยไม่รู้ซะแล้ว ขอโทษทีนะ ไว้จะชดใช้คราวหน้าแล้วกัน...
มินโฮเหลือบมองทรงผมแสกกลางนั่นแล้วก็อดเอามือไปขยี้เบาๆไม่ได้ บอกให้รอก็ไม่ยอมรอ... ดื้อจริงๆเลย
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
โฮกกกกกกกกกกกก ตอนนี้อย่างเหนื่อยเลย ฮ่าๆๆๆๆ TvT
ลงเสร็จแล้วก็ขอมุดกลับลงหลุมเลยแล้วกัน อิอิ
ยังไงก็ 3P แน่ๆนะคะไม่ต้องเป็นห่วง >3<
ความคิดเห็น