[iKON] Don't Flirt แฟนผมแรด [JUNHYUK][JUNDONG]

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

SF : JUNHYUK




Don't Flirt แฟนผมแรด



--------------------------------

เนื้อหาแอบแรงแต่มีหยาบบ้างเพื่ออรรถรส ไม่รู้จะบอกว่าเป็นฟิคตลกหรือดราม่าดีอ่านเอา

เม้นด้วยนะคะอยากได้ฟิคแบคกลับมาถ้าดีจริงๆจะลองแต่งแบบยาว (นี่คือยังไม่ยาว)

#แฟนผมแรด

เนื้อเรื่อง

Don't Flirt แฟนผมแรด

ก๊อก...ก๊อก

ร่างสูงยืนเคาะประตูห้องอย่างหมดความอดทนเพราะห้องนี้ช่างไม่มีความเกรงใจอะไรเลย นี่คอนโดนะเว่ยมึงควรซื้อห้องเก็บเสียงถ้าจะปาร์ตี้กันทุกวันขนาดนี้และที่สำคัญมีเสียงครางให้ฟังทุกวันแต่วันนี้มันดังมากไปกว่าทุกๆวัน

"มีอะไรวะไอ้จุนฮเว"เจ้าของห้องปรากฎตัวตรงหน้าด้วยสภาพเปลือยท่อนบน

"คือช่วยเบาเสียงหน่อยได้ไหมคือกูอ่านหนังสืออยู่"

"ปล่อยนะ โอ้ย....อย่า"เสียงตะคอกแกมอ้อนวอนดังขึ้นทำให้จุนฮเวพยายามจะมองเข้าไปข้างในก่อนจะเห็นภาพที่โคตรทุเรศสายตาตัวเองเมือกำลังเห็นผู้ชายอีกคนกำลังถือกล้องส่วนอีกคนกำลังขึ้นค่อมอีกร่างบนโซฟา

"นี่พวกมึงเหี้ยขนาดนี้เลย"

"อยากเผื่อแผ่เพื่อนบ้างกูดูเป็นคนดีนะครับ มึงจะเอาด้วยไหมละ"

"เชี่ยแม่งโคตรเสื่อมวะ"จุนฮเวแสดงสีหน้ารังเกียจอย่างเห็นได้ชัดเขาเดินกลับห้องตัวเองอย่างโมโหก่อนจะหยิบหูฟังเสียบใส่หูตัวเองแล้วเร่งเสียงให้ดังสุดๆ เขาทนไม่ไหวแล้วพรุ่งนี้ย้ายคอนโดมันเลยละกัน

ร่างสูงเดินออกมาจากห้องพร้อมกับเหลือบมองใครบางคน แปลกที่เช้านี้เค้าไม่เห็นเพื่อนห้องตรงข้ามมายืนดักรอแต่ก็ดีเขาเองก็รำคาญอยู่เหมือนกันให้โล่งตาสักวันเถอะรำคาญหูรำคาญตามาเกือบเดือนแล้ว

"จุนฮเวอ่า!"เสียงตะโกนทางด้านหลังทำให้เขาซะงักแต่ก็ไม่ได้หันกลับไปมองแต่กลับเร่งฝีเท้าให้เร็วกว่าเดิม "รอฉันด้วย" ร่างเล็กวิ่งตามคนตัวสูงให้ทันเพราะตอนนี้จุนฮเวเดินเข้าไปในลิฟต์ มือเล็กไปกั้นประตูลิฟต์ที่กำลังปิดให้เปิดออก "แฮ่...เกือบไม่ทัน" รอยยิ้มเผยออกมาก่อนจะแทรกตัวเข้าไปในลิฟต์ถึงเเม้ว่าภายในลิฟต์จะมีกันแค่สองคนแต่ไหล่เล็กกับขยับเข้าไปชิดร่างสูงจนจุนฮเวถอยไปติดกับมุมลิฟต์

"มันกว้างนะทำไมต้องเบียดด้วยวะ"

"ฉันไม่ชอบที่กว้างแต่ชอบที่เเคบฉันเลยทำให้มันเเคบจะได้อยู่ใกล้นายไง" จุนฮเวถึงกับทำหน้าเอือมการอยู่ในลิฟต์ไม่กี่นาทีกับผู้ชายที่ชื่อคิมดงฮยอกมันช่างยาวนานเหมือนเป็นปีจริงๆ อุตส่าห์หอบของมาหาที่อยู่ใหม่ไม่ถึงปีก็ต้องมาเจอเพื่อนห้องตรงข้ามที่โคตรจะตื้อมาขอจีบชีวิตนี้จะหาความสงบไม่ได้เลย

"จุนฮเวเป็นแฟนกับฉันสักทีสิ"เสียงกระซิบดังข้างหูแต่ร่างสูงก็ไม่สะท้านอะไรยังคงอ่านหนังสือที่ถืออยู่ในมือ คืออุตส่าห์หนีมาอยู่ห้องสมุดก็ยังตามมาตื้อจนได้ "จุนฮเวพรุ่งนี้จะครบหนึ่งเดือนแล้วนะ ฉันออกตัวแรงมากเลยนะอีกอย่างฉันประกาศไปทั่วแล้วว่านายคือแฟนฉัน ที่นายได้ยินคนอื่นเล่าขานว่าฉันแรดไม่ต้องไปเชื่อนะฉันแรดกับนายคนเดียวจริงๆสาบาน"

"หุบปากแล้วมุดหน้าลงดินเลยไป" คำพูดเย็นชาเปล่งออกมาทำให้ดงฮยอกถึงกับหงอยคอตก "พรุ่งนี้มาที่นี่ฉันจะให้คำตอบ ถ้าฉันไม่คบคือเลิกยุ่งกับฉันอย่าโผล่หน้ามาให้ฉันเห็นอีกโอเคไหม" จุนฮเวพูดพร้อมกับสายตาที่กำลังกวาดอ่านหนังสือ

"โอเคมากๆเลยที่รัก" คำนี้จุนฮเวได้ยินบ่อยมากทั้งที่เขาเองไม่ได้ยอมรับมันเลยด้วยซ้ำแต่เพราะรำคาญคือจะทำอะไรที่คิดว่าตัวดงฮยอกเองสบายใจก็ทำไปเถอะ - _-"

วันนี้คือวันพรุ่งนี้ที่จุนฮเวหมายถึงแล้วดงฮยอกเดินเข้ามาในห้องสมุดอย่างมีความสุขเปรียบเสมือนห้องสมุดนี้เป็นวันเดอร์แลนด์ เขามองหาจุนฮเวกับโต๊ะที่ชอบมานั่งประจำก็ไม่พบก่อนจะเดินหาตามล็อกของชั้นวางหนังสือและหอสมุดมหาลัยมันก็ไม่เล็กด้วยนะสิ ในขณะที่เดินอยู่เขาก็ถูกมือหนากระชากแขนให้เข้าไปในช่องแคบระหว่างชั้นวางหนังสืิอ

"จุนฮเว^^" ดงฮยอกยิ้มออกมาเมื่อรู้ว่าเป็นคนที่กำลังตามหา "คบกับฉันนะ"

"ทำไมถึงตื้อและชอบฉันทั้งที่ฉันโคตรจะรำคาญมาก"

"ฉันชอบที่จุนฮเวเย็นชา ทำตัวไม่ดีกับฉัน แต่นายดันหล่อ สูง ตัวโตฉันคิดว่านายต้องปกป้องฉันได้แน่ๆ อีกอย่างครอบครัวนายรวยมากนี่แหละสำคัญฉันอยากมีแฟนหล่อรวยแบบนี้" คนพูดพร้อมกับชี้ไปทีจุนฮเวก่อนที่จุนฮเวจะยกมือขึ้นป้องปัดมือดงฮยอกลงสายตาคมช้อนมองคนตัวเล็กก่อนจะเอามือเกี่ยวเอวคนตรงหน้าเข้ามาแนบชิด

"ชอบฉันจริงๆรึไง"ใบหน้าคมก้มเข้ามาใกล้ๆนี่เป็นครั้งแรกจริงๆที่จุนฮเวเป็นฝ่ายเข้าหาก่อนแต่นั่นก็ไม่ทำให้ดงฮยอกหวาดกลัวอะไร

"อ่า...ฉันตามเกือบเดือนนี่คิดว่าล้อเล่นรึไงมัน..."คำพูดขาดหายไปเมื่อริมฝีปากของจุนฮเวเข้าจู่โจมริมฝีปากดงฮยอกอย่างไม่ทันตั้งตัวร่างเล็กเบิกตากว้างด้วยความตกใจก่อนจะรู้สึกว่าถึงความนุ่มนวลของรสจูบดวงตาค่อยๆปิดลงและเริ่มจูบตอบร่างสูงลิ้นร้อนถูกแทรกผ่านเข้าในโพรงปากทำเอาคนตัวเล็กถึงกับรับด่านแทบไม่ทัน

ถูกแล้วที่เลือกจุนฮเวเพราะเขาจูบเก่งมาก ><

นี่คืออีกเหตุผลที่ทำให้ดงฮยอกชอบจุนฮเวมากยิ่งขึ้น ริมฝีปากค่อยๆผละออกจากกันจุนฮเวยังคงมีใบหน้านิ่งเย็นชาเป็นเอกลักษณ์ไม่รู้สึกตื่นเต้นอะไรเลย ดงฮยอกมองคนตรงหน้าก่อนจะยิ้มออกมา

"ทำอย่างนี้คบแล้วใช่ไหม"

"..." จุนฮเวไม่ตอบคำถามได้แต่มองคนตัวเล็กอย่างเอือมไม่มีความเขินอายอะไรในตัวดงฮยอกเลยจริงๆจุนฮเวเเล้วเลิกคิ้วตอบคำถามแทน

"แค่จูบก็ได้คบกันแล้วหรอรู้อย่างนี้จับจูบตั้งแต่วันแรกเลยจุนฮเวคนโรแมนติกสุดๆเลย" ดงฮยอกยกมือขึ้นหยิกแก้มจุนฮเวทั้งสองข้างแต่สีหน้าจุนฮเวที่ได้มามีแต่ความนิ่งหน้าตาย -_-!!

"ปัญญาอ่อน"

"ในห้องสมุดก็ตื่นเต้นดีนะจุนฮเวเอาอีกได้ไหมจูบอีกเมื่อกี้ฉันยังไม่เตรียมตัวเลย"

"มึงนี่โคตรแรดเก็บอาการบ้างเถอะ" จุนฮเวเอามือผลักหัวดงฮยอกก่อนจะเดินออกจากที่แคบตรงนั้นพร้อมกับรอยยิ้มมุมปากที่ไม่ให้ดงฮยอกได้เห็น

"ย่าห์!! ฉันไม่เคยโดนด่าว่าแรดแล้วมีความสุขเท่านายด่าอีกแล้วละจริงๆนะ"

ก๊อก...ก๊อก

ร่างสูงลุกจากที่นอนเขาจะหลับแล้วแต่ดันมีคนมาขัดซะก่อนให้ตายเกลียดโมเมนต์แบบนี้ที่สุดแล้วนี่ก็สี่ทุ่มแล้วไม่คิดว่าเป็นการรบเวลาพักผ่อนบ้างรึไง

จุนฮเวเปิดประตูออกพร้อมกับถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่เมืรอเห็นว่าเป็นดงฮยอก กำลังจะปิดประตูใส่หน้าแล้วละแต่ดงฮยอกเอามือดันประตูไว้ก่อนจะแทรกตัวเข้ามาอย่างหวุดหวิด

"นอนด้วยนะ"

"ห้องมึงน้ำท่วมรึไงถึงไม่นอน"

"เป็นแฟนกันแล้วนะพูดดีๆสิเค้ากับตัวเองอะไรแบบนี้" จุนฮเวถอนหายใจเฮือกใหญ่ยาวๆคือตอนนี้รำคาญมากเข้าใจอารมณ์คนง่วงไหมมันหงุดหงิดวะ

"เอาที่ตัวเองสบายใจเลยอยากทำอะไรก็ทำ" พูดจบจุนฮเวก็เดินเข้าห้องนอนแล้วทิ้งตัวลงบนเตียงทันที ดงฮยอกทำหน้าบึ้งใส่คนที่นอนอยู่บนเตียงก่อนจะขึ้นไปนอนบนเตียง มันน่าเบื่อนะอุตส่าห์มาอ่อยถึงห้องอีกคนเอาแต่นอน ร่างเล็กค่อยๆกลิ้งตัวไปหาร่างที่กำลังนอนหันหลังให้ก่อนจะใช้นิ้วเรียวสะกิดไหล่จุนฮเวเบาๆ

"จุนฮเวอ่า...กอดหน่อย"

"อืม"

"ให้นายกอดฉัน" น้ำเสียงเริ่มงอแงของดงฮยอกทำให้จุนฮเวพลิกตัวมากอดร่างเล็กอย่างง่ายดายทั้งที่ดวงตายังคงปิด "พรุ่งนี้ไปเดตกันนะ"

"อืม"

"น่ารักที่สุด"ดงฮยอกพูดทิ้งท้ายแล้วซุกหันให้หนุนแขนจุนฮเวจนเผลอหลับไป แต่กลับไม่รู้เลยว่ามีดวงตาคู่หนึ่งกำลังมองเขาในตอนหลับก่อนจะประทับริมฝีปากบนหน้าผากดงฮยอกเบาๆแล้วกระซับคนตัวเล็กกอดไว้แน่นและหลับไปอย่างนั้น

จุนฮเวเดินลงจากรถเมื่อมาถึงจุดหมายที่ดงฮยอกต้องการเขายืนดูเสื้อที่ตัวเองใส่อย่างแปลกไม่เข้าใจว่าทำไมต้องมีเสื้อคู่มันน่าอายจะตายที่ต้องใส่เสื้อเหมือนคนอื่น แต่ช่างแตกต่างจากดงฮยอกที่เหมือนจะชอบเสื้อคู่มากยิ้มตั้งแต่อยู่คอนโดจนมาถึงสวนสนุก

"จุนฮเวๆถ่ายรูปคู่กันเดตแรกของเรา"

"ไม่เอา...รีบเข้าไปข้างในเถอะ"จุนฮเวปฏิเสธก่อนจะจับมือดงฮยอกให้เดินตาม

"จุนฮเวซื้อไอติมก่อนรอแปบนะ" ดงฮยอกหายไปซักพักก่อนจะกลับมาด้วยไอติมโคนสองอันเขายื่นอีกอันให้จุนฮเว

"ฉันลิซมาแล้วการเดตของเราวันนี้ต้องเพอร์เฟค"ดงฮยอกยกโทรศัพท์ให้จุนฮเวดูโน้ตที่เขทเขียนรายการที่จะทำในวันนี้รวมถึงการกินไอติมนี้ด้วย

"แผนการจับจุนฮเว หึ"จุนฮเวหัวเราะในลำคอเมื่อเห็นหัวเรื่องของโน้ต

"อ่า...อันนี้ฉันคิดตั้งแต่ฉันตามตื้อนายแรกๆแฮ่ๆ บ่งบอกว่าฉันเป็นคนรอบคอบใช่ไหมล่ะ"

โป๊ะ!

จุนฮเวดีดนิ้วใส่หน้าผากดงฮยอกหนึ่งครั้งจนคนตัวเล็กต้องเอามือมากุบหน้าผากไว้นิ่วหน้าอย่างเจ็บปวด

"นอออกขนาดนี้ยังจะกล้าแถอีกนะครั้งหน้าจะพาไปเดตที่สวนสัตว์พาไปหาเพื่อนแล้วกัน"พูดจบจุนฮเวก็เดินนำไปก่อนปล่อยให้ดงฮยอกยืนงงกับคำพูดของจุนฮเวอยู่ซักพัก

"จุนฮเวนี่แฟนมึงนะ!! ทำร้ายแล้วยังหาว่าแรดอีก"โดนด่าทางอ้อมนี่เจ็บกว่าพูดตรงอีกนะบอกเลย ก็ดีที่แฟนรู้ว่าแรดแต่ก็ยังเข้าใจดงฮยอกรักแฟนสุดๆ><

ดงฮยอกเดินขาแทบลากเขาพึ่งรู้ว่ารายการที่จดไว้มันเยอะเกินไปบางทีควรจะเชื่อฟังจุนฮเวอยากทำอะไรก็ทำไม่ต้องตามกฏมันเหนื่อยตั้งแต่ขึ้นเล่นรถไฟฟ้าเหาะแล้วอ้วกแทบแตกดงฮยอกเอามือไปกอดแขนจุนฮเวไว้แน่นถ้าปล่อยไปนี้เขาล้มแน่

"กลับไหม"

"อือ..."

เดตครั้งนี้ล้มเหลว เละไม่เป็นท่าเพราะความอ่อนทางศักยภาพของผู้ชายที่ชื่อ คิม ดง ฮยอก

"เดินดีๆเป็นไหมวะ"

พอมาถึงคอนโดจุนฮเวก็บ่นอีกแล้วกับอาการงัวเงียไม่ใช่สิต้องเรียกว่านัวเนีย ดงฮยอกเล่นเกาะแขนเอาหัวถูแขาเขาไปมาเหมือนแมว

"จุนฮเวอุ้มหน่อยดิปวดขามาก"

"จะอุ้มอะไรอีกแค่นี้เอง"

"เฮ้ย! จุนฮเว"อยู่ก็มีเสียงอีกคนดังขึ้นผู้ชายตัวสูงสวมแว่นดำเดินเข้ามาหาจุนฮเว ดงฮยอกเลยหยุดพฤติกรรมขี้อ้อนนั้นลง "มึงจำกูได้ป่ะ ไอ้ตัวป่วนที่มึงชอบมาเคาะประตูด่ากูทุกวันไงจนมึงต้องย้ายหนี"

"เชี่ยจินฮยอง"จุนฮเวเอ่ยชื่อนั้นออกมาอยู่ๆมันก็กระตุ้นให้ดงฮยอกถึงกับต้องสะดุ้งและพยายามมองคนที่มาใหม่อย่างพินิจ

"มึงเรียกกูดีๆหน่อย เสียใจด้วยนะโว้ยมึงกับกูคงทำบุญด้วยกันมาเยอะเพราะกูย้ายมาอยู่นี่เหมือนกัน"รอยยิ้มเผยออกมาพร้อมกับถอดแว่นออกให้เห็นใบหน้าชัดเจนและสายตาคมก็มาหยุดที่ดงฮยอก "นั่นใครวะ"

"สัตว์ป่าสงวนไงรู้จักไหม"จุนฮเวตอบพร้อมกับรอยยิ้มกริ่มที่ได้ล้อคนข้างๆ

"จุนฮเวอ่า..."

"แฟนกูเองคิมดงฮยอก"

"มีใส่เสื้อคู่ ไม่อายหรอวะ"

"ไม่วะ เอาที่มันสบายใจมันบอกให้ใส่ก็ใส่"จุนฮเวพูดแล้วเอามือไปยีหัวดงฮยอกเล่น เวลาอยู่ต่อหน้าคนอื่นทำดีมากเลยคุณแฟนแต่อยู่สองคนจุนฮเวจะเย็นชาไปไหน "ไปก่อนนะไว้ค่อยเจอกัน"จุนฮเวโบกมือลาพร้อมกับปลิงที่ชื่อดงฮยอกเกาะติดตัวตลอดเวลาจากรำคาญก็เริ่มจะชินไปแล้วละ

"จุนฮเวรู้จักคนนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่"

"ทำไมชอบรึไง"หันไปมองคนดงฮยอกด้วยแววตานิ่ง "มันเป็นเพื่อนข้างห้องตอนอยู่คอนโดเก่าชอบรบกวนคนอื่นฉันเคาะประตูด่ามันทุกวันจนรู้จักกันผ่านไม่ได้สนิทอะไรมาก ไม่ต้องรู้จักมันเยอะหรอกไม่ใช่คนดีสักเท่าไหร่"จุนฮเวเดินพูดคุยกับดงฮยอกมาถึงหน้าห้องพอดี

"วันนี้มานอนห้องฉันนะ"อ้อนอีกแล้วจุนฮเวมองด้วยแวตานิ่งและไม่รู้จะเอือมยังไงอีกแล้วกับคนนี้

"มีแผนจะข่มขืนฉันรึไง"

"ที่ไหนไม่มี สาบานเค้าจะไม่ทำอะไรตัวเองแต่ตัวเองต้องสาบานว่าจะทำเค้านะ"พูดพร้อมกระพริบตาปริบๆนี่ถ้าเป็นผู้หญิงก็เกินคำว่าแรดเลยเถอะ แล้วน่าหมั่นไส้ตรงที่พูดออกมาตรงๆไม่ได้อายเลยสักนิด

"ทะลึ่งไปพักผ่อนเลยไป"จุนฮเวปัดมือไล่

"ที่รักก่อนจากกันทำยังไง"

"โอ้ย! มึงจะเยอะอะไรนักหนาวะ"ร่างสูงบ่นอุบอิบแต่ก็ยอมทำโดยดีเขาไม่รู้หรอกว่าคนตัวเล็กต้องการอะไรแต่สิ่งที่ทำตอนนี้คือการก้มลงจูบริมฝีปากคนตัวเล็กเบาๆก่อนจะเดินเข้าไปแบบไม่ใส่ใจอะไร

ดงฮยอกตื่นแต่เช้าเพื่อทำแพนเค้กให้กับจุนฮเวเป็นการเข้าครัวครั้งเเรกแน่นอนครั้งแรกไม่มีอะไรเพอร์เฟคเสมอไปหรอก ดงฮยอกมองดูแพนเค้กที่ไหม้ดำก่ินจะยิ้มออกมาหน้ามันแย่แต่เน้นความรู้สึก

"จุนฮเว"ดงฮยอกเปิดประตูโดยถือความคุ้นเคยเป็นหลักเลยไม่ได้เคาะประตูก่อน เสียงเงียบลงเมื่อคนที่อยู่ในห้องไม่ใช่จุนฮเว

"จุนฮเวมันอยู่ในห้องน้ำ"ดงฮยอกพยักหน้ารับรู้จากคำตอบของจินฮยอง ก่อนจะเดินเลี่ยงเข้าไปในครัวเตรียมแพนเค้กให้จุนฮเวแต่จริงมันไม่จำเป็นหรอกเขาแค่ไม่อยากอยู่กับคนอื่นที่ไม่ใช่จุนฮเว

"ไม่เจอกันนานเลยนะ"เสียงที่ดังอยู่ข้างใบหูทำให้ดงฮยอกถึงกับนิ่งและหยุดทุกอย่าง "อยู่ดีๆก็มาอยู่กับจุนฮเวซะอย่างนั้น"ของคนด้านหลังเริ่มไม่อยู่นิ่งมือหนาสัมผัสที่เอวบางของดงฮยอกจนเขาต้องต้องปัดมือนั้นออกแล้วหันไปมองจินฮยองด้วยดวงตาแข็งกร้าว

"เอามือสกปรกมึงออกไปกูขยะเเขยง" ดงฮยอกกำลังจะเดินออกจากตรงนั้นแต่ก็โดนรั้งไว้ด้วยมือหนา

"มึงคิดว่าตัวเองสะอาดมากรึไงวะตอนนี้จุนฮเวไม่รู้แต่ถ้ามันรู้คงสนุก"รอยยิ้มร้ายเผยออกมาทำให้ดงฮยอกเริ่มไม่ไว้ใจและกลัวอีกครั้ง

"จะทำอะไร"

"คลิปนั้นยังอยู่กับกูแปลกที่กูรักษามันอย่างดีและจุนฮเวสมควรได้ดูวะ"พูดจบจินฮยองก็เดินออกจากห้องครัวไปพอดีกับที่จุนฮเวเดินออกมาจากห้องน้ำ

"มึงเข้าไปทำอะไรในครัวกูวะ"

"ก็หิวน้ำเลยเข้ามากินส่วนแฟนมึงทำอะไรไม่รู้ในนั้นแหละ"

"หรอ"

"งัั้นกูไปละ"

"อืม"

จินฮยองเดินออกจากห้องไปดงฮยอกค่อยเดินออกจากครัวพร้อมกับจานเล็กๆที่มีแพนเค้กวางไว้

"จุนฮเวแพนเค้ก"จุนฮเวมองดูด้วยความสงสัย มีส่วนไหนที่บ่งบอกว่าเป็นแพนเค้กวะทั้งไหม้ทั้งดำ แผ่นขาดแหว่งไม่มีความเป็นแพนเค้กเลยสักนิด

"ฉันท้องเสียอยู่นะอย่าให้กินเลย"

"จุนฮเวอ่า"ใบหน้าเล็กก้มลงอย่างน้อยใจสุดท้ายร่างสูงก็จำใจกินแค่คำเดียวเท่านั้นแล้วก็เดินหนี รอยยิ้มปรากฏบนหน้าหวานถึงจุนฮเวจะเย็นชาแต่ก็ใส่ใจความรู้สึกคนรอบข้างอยู่นะ "น่ารักที่สุดเลยคุณแฟน"ดงฮยอกวางจานลงบนโต๊ะแล้วเดินไปนั่งข้างๆจุนฮเวที่กำลังดูทีวีิอยู่

"จินฮยองมาทำอะไรหรอ"

"มันอยู่ชั้น7มันเลยแวะมาทักห้องมันอยู่ถัดห้องฉันไปอีกสี่ห้องนี่ขนาดหนีมายังจะเจอกันอีก"จุนฮเวพูดพร้อมกับถอนหายใจออกมา

นั่นนะสิฉันหนีและผ่านมันมาแล้วแต่ทำไมยังต้องเจอ

ดงฮยอกนั่งเหม่อลอยอยู่ในห้องเพียงลำพังทีวีก็กดไปเรื่อยๆไม่มีรายการอะไรที่ทำให้เขาสนใจได้เลยสักนิดเขาคิดว่าทุกอย่างมันจบแล้วทุกอย่างจะเริ่มต้นใหม่ตั้งแต่เขาเจอจุนฮเว  ผู้ชายคนเดียวที่จะทำให้เขาไม่กลับไปอยู่ในอดีตแบบนั้นอีกต่อไป เขาเกลียดที่ตัวเองอ่อนแอ เกลียดที่จินฮยองโผล่เข้ามาในชีวิต ขาทั้งสองข้างยกชันขึ้นกับความรู้สึกหวาดกลัวใบหน้าหวานก้มลงซบกับหัวเข่าอย่างหาทางออก เขาไม่อยากเสียจุนฮเวเรื่องนั้นจุนฮเวจะรู้ไม่ได้ ดวงตาเชิดขึ้นเผชิญกับความเป็นจริงอีกครั้งดงอยอกเดินออกจากห้องแล้วมาหยุดที่หน้าห้องของจินฮยองมือเล็กกำลังจะยื่นไปเคาะประตูแต่ทว่าคนข้างในกลับเปิดออกมาก่อน

“ว่าไงมาหาถึงห้องเลย”จินฮยองมองดงฮยอกตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนจะยิ้มออกมา

“จะเอายังไง”

“เรื่องอะไรวะ”จินฮยองแค่แสร้งทำเป็นไม่รู้ให้ดงฮยอกโมโหเล่นเท่านั้นเพราะยิ่งยั่วอารมณ์คนตรงหน้าได้มากเท่าไหร่มันยิ่งสนุกมากสำหรับเขา

“ห้ามให้จุนฮเวรู้เรื่องนั้น แล้วก็ทำลายคลิปนั่นซะ”

“มึงมาสั่งๆพูดๆมันง่ายไปไหมวะ”

“แล้วจะเอายังไงวะ!”ดงฮยอกตะคอกเสียงใส่ แต่คนตรงหน้าก็ได้แต่ยิ้มหัวเราะในลำคอก่อนที่จินอยองจะเดินเข้ามาใกล้แล้วโน้มตัวลงกระซิบข้างหูดงฮยอก เสียงกระซิบนั้นทำให้ดงฮยอกกำหมัดตัวเองไว้แน่นดวงตาแข็งเต็มไปด้วยความโกรธจ้องมองจินฮยอง

“แล้วเรื่องทุกอย่างจะจบ” จินฮยองเดินชนไหล่หัวไหล่ดงฮยอกออกไปโดยที่คนตัวเล็กได้แต่มองตามหลังอย่างเจ็บปวดก่อนจะเดินกลับไปที่ห้องของตัวเอง

เพื่อตัดปัญหาทุกอย่างมันจำเป็นจริงๆที่เขาจะต้องกลับมายืนอยู่ที่นี่อีกครั้ง ร่างเล็กยืนพิจารณาอยู่หน้าห้องของจินฮยองอยู่นานก่อนจะเอื้อมมือไปเคาะประตูห้องสักพักจินฮยองก็มาเปิดประตูให้

“เข้ามาดิ”จินฮยองหลบทางให้ดงฮยอกเดินเข้ามา ความรู้สึกที่เข้ามาในห้องนี้สิ่งเดียวที่รับรู้ได้เลยคืออันตรายเขามองไปรอบๆห้องก่อนจะหันไปมองจินฮยองที่ยืนยิ้มอยู่ด้านหลังจินฮยองไม่รอช้าอะไรเขาเดินเข้ามาโอบกอดเอวบางของดงฮยอกก่อนจะซุกดอมดมที่ลำคอของดงฮยอก

"เดี๋ยว ออกไปก่อน"มือเล็กผลักจินฮยองออกตอนนี้การหายใจของดงฮนอกเริ่มไม่ปกติแล้วเขาพยายามปิดบังความกลัวไม่แสดงออกมาแต่มันจะทำได้นานแค่ไหนกัน

"นี่มึงลืมข้อตกลงกูเมื่อวานรึไง"

"ถ้ากูยอมเอากับมึง มึงจะทำตามทุกอย่างที่กูขอ"

"ลบคลิปนั้นแล้วกูจะทำเหมือนมันไม่เคยเกิดขึ้น ถ้ามึงทำให้กูพอใจจริงๆเอาโทรศัพท์กูไปเผาได้เลย"จินฮยองยื่นโทรศัพท์ให้ดงฮยอกเขารีบเก็บโทรศัพท์นั้นไว้กับตัวเองก่อนที่จินฮยองจะเริ่มใหม่อีกครั้งริมฝีปากเข้าจู่โจมดงฮยอกพยายามปฏิเสธมันแต่กับถูกกดแรงขึ้นจนเขารู้สึกเจ็บจินฮยองดันร่างของดงฮยอกให้ล้มลงนอนกับโซฟาตัวหนามือของจินฮยองเริ่มเลื้อยเข้ามาในเสื้อร่างที่นอนอยู่พยายามหลับตาไม่อยากเห็นสิ่งที่ดูน่ารังเกียจสำหรับตัวเอง ริมฝีปากจินฮยองไล่มาถึงลำคออยู่ดีๆสัมผัสนั้นก็ทำให้ร่างเล็กสะดุ้งเบิกตากว้าง ภาพวันนั้นมันวิ่งเข้ามาในหัวเสียงอ้อนวอน และการกระทำที่ทารุณมันย้ำซ้ำเติม มือเล็กเริ่มขัดขืนพยายามดันจินฮยองให้ออกห่าง

"ปล่อยนะ"

"มึงเป็นอะไรอีกคิดจะเบี้ยวตอนนี้ไม่ทันแล้วละ"จินฮยองรวบมือทั้งสองข้างของดงฮยอกเอาไว้เหนือหัว

"ปล่อย...อื้อ..."ร่างกายพยายามขัดขืนเขาไม่ได้ต้องการมันเลยสักนิดแต่เพระริมฝีปากถูกกดแน่นเขาไม่มีสิทธิได้พูดและส่งเสียง

"เชี่ยจินฮยอง!"เสียงนั้นดังเข้ามาในห้องก่อนที่จินฮยองจะถูกกระชากออกจากตัวดงฮยอก

"จุนฮเว"ดงฮยอกเอ่ยชื่อนั้นออกมาอย่างตกใจก่อนที่จุนฮเวจะฟาดหมัดลงบนใบหน้าจินฮยอง

"มึงนี่เลวเสมอต้นเสมอปลายจริงๆ"

"เมียมึงเข้ามาหากูเองเมียมึงแม่งโคตรร่านวะ" สายตาจินฮยองมองมาที่ดงฮยอกที่กำลังนั่งอยู่ในความกลัวและหวาดระแวงกลัวจินฮยองจะพูดเรื่องนั้นออกมา "มึงหัดถามบ้างน่ะก่อนจะมาอยู่กับมึงได้ดงฮยอกมันผ่านมากี่คนแล้ว"

"เมียกูจะแรดหรือร่านมึงยุ่งอะไรด้วยวะ แล้วมึงไม่มีสิทธิมาด่าเมียกู กูด่าได้คนเดียวไอ้เชี่ยเอ้ย" จุนฮเวชกเข้าที่มุมปากจินฮยองอีกครั้งก่อนจะผลักร่างจินฮยองให้ล้มลงกับพื้น จุนฮเวเดินมาคว้าข้อมือดงฮยอกให้ลุกขึ้นเดินออกจากห้องจินฮยองแรงกระชากของจุนฮเวทำให้ดงฮยอกต้องรีบก้าวขาตามแทบไม่ทันจุนฮเวดข้ามาในห้องของดงฮยอกก่อนจะปล่อยมือออกจากร่างเล็กที่อยู่สภาพกระเซอะกระเซิง

"มีอะไรจะพูดไหม"คำพูดที่สัมผัสได้ถึงความโกรธมันทำให้ดงฮยอกเอาแต่ก้มหลบสายตาคนตัวสูง

"กูถามว่ามึงมีอะไรจะพูดไหม"ดงฮยอกได้แต่ส่ายหน้าตอบ

"มึงไปให้มันเอาถึงห้องมึงอยากมากขนาดนั้นเลย"

"ไม่ใช่อย่างนั้นนะจุนฮเวไม่ใช่อย่างนั้นจริงๆ"ดวงตาเริ่มเอ่อไปด้วยน้ำใสๆเขาไม่เคยเห็นจุนฮเวโกรธเอาเป็นเอาตายขนาดนี้มาก่อนจริงๆ

"งั้นบอกเหตุผลมาทำไมมึงไปห้องไอ้จินฮยอง"

ถ้าบอกนายจะยังรักฉันอยู่ไหม

คำถามนั้นกลั่นอยู่ในใจแต่ไม่กล้าพูดออกมาเขาเอาแต่จ้องจุนฮเวโดยไร้ซึ่งคำพูด "มึงกับมันเคยมีอะไรกันก่อนที่จะมาเจอกูงั้นสิ"ดงฮยอกนิ่งเงียบมันเป็นสิ่งที่เขาไม่อยากพูดที่สุด ดงฮยอกเข้าสวมกอดคนตรงหน้าอย่างอ้อนวอนได้โปรดอย่าถามมากกว่านี้ น้ำตาเริ่มไหลออกมาเมื่อปฏิกริยาของจุนฮเวมีเพียงความนิ่งเฉย

"จุนฮเวอย่าเป็นแบบนี้ได้ไหม ฉันตอบนายตอนนี้ไม่ได้จริงๆ ฮึก. ..ฮึก"

"รอให้มึงตอบได้แล้วค่อยมาพูดกับกู"จุนฮเวแกะมือดงฮยอกออกจากรอบเอวของเขาพร้อมกับดันตัวดงฮยอกออกห่าง

"อย่าพึ่งไปได้ไหม"ดงฮยอกคว้ามือจุนฮเวไว้เเน่น

"ตอนนี้กูขยะแขยงมึงดงฮยอก"คำพูดนั้นทำให้ดงฮยอกถึงกับอ่อนแรงเขาปล่อยมือจากจุนฮเวยอมให้คนตัวสูงเดินออกจากห้องไปไม่ว่ายังไงตอนนี้เขาก็กลายคนที่สกปรกที่สุด ไม่มีเลยที่ตัวเขาจะมีค่าแม้แต่ในสายตาจุนฮเว มือสองข้างยกขึ้นกุมหน้าตัวเองเขาเกลียดการร้องไห้ เขาเกลียดที่ตอนนั้นตัวเองโง่เกินไป

เหมือนทุกวันจุนฮเวต้องออกไปเรียนแต่แปลกที่วันนี้คนที่อยู่ห้องตรงข้ามไม่ออกมาสักที ไม่ใช่ว่าเขาพึ่งออกมาแต่เขายืนรออยู่ตรงนี้ได้พักหนึ่งแล้ว จุนฮเวตัดสินใจไม่รอและไปเรียนทันที

จุนฮเวนั่งเรียนอยู่ในห้องท่ามกลางสายตาคนมองแบบแปลกๆแต่เพราะเป็นคนที่เฉยชากับคนรอบข้างเขาเลยไม่สนใจอะไรพร้อมกับเสียงซุบซิบนินทาที่ดังไม่เกรงอาจารย์ที่กำลังสอนอยู่ การที่ไม่มีดงฮยอกมานั่งเกาะแกะเหมือนทุกวันมันแปลกมากรึไงหรือจะมีอะไรที่มากกว่าเรื่องนี้

"จุนฮเว"เสียงเรียกของเพื่อนดังขึ้นเมื่อการสอนจบสิ้นเขาหันไปมองเพื่อนคนนั้น "ดงฮยอกโอเคไหมวะ หรือว่าตอนนี้ไม่ได้คุยกันแล้ว"

"พูดเรื่องอะไรให้เข้าใจหน่อย" คำตอบของจุนฮเวทำให้เพื่อนในห้องต่างงุนงง

"เรื่องคลิปที่ถูกปล่อยออกมาเมื่อเช้าไงคนเขารู้เกือบทั้งมหาลัยแล้วมั้ง"ร่างสูงขมวดคิ้วหนักก่อนจะล้วงเอาโทรศัพท์ตัวเองออกมาเมื่อคืนเขาไม่ได้สนใจโทรศัพท์อะไรเลย

ข้อความใหม่จาก จินฮยอง

จุนฮเวเปิดเข้าไปดูข้อความนั้นไม่มีคำพูดใดมีเพียงลิงค์ที่ส่งเข้ามาทันที่นิ้วแตะที่ลิงค์นั้นดูเหมือนว่าทุกอย่างจะหยุดนิ่งไปดวงตาคมมองคนที่อยู่ในวีดีโอนั้นมองคนที่กำลังปฏิเสธการกระทำที่รุนแรงคนตัวเล็กที่ต้องต่อสู้กับคนอีกสามคน นี่ใช่ไหมเหตุผลที่ดงฮยอกพูดไม่ได้นี่ใช่ไหมคือสิ่งที่ดงฮยอกเก็บมาตลอดมือหนากำหมัดไว้แน่น แล้วเดินออกจากห้องทันทีแต่สายตากลับเหลือบไปมองผู้ชายที่กำลังยืนแอบมองเขาอยู่จุนฮเวรีบเดินเข้าไปหาผู้ชายที่สวมแว่นหนาสูงพอกับเขา

"มึงเป็นเพื่อนกับดงฮยอกใช่ไหมมึงตอบกูมาตอนนั้นเกิดอะไรขึ้น" จุนฮเวเค้นถามคนตรงหน้า "ชานอูกูเห็นมึงคุยกับดงฮยอกบ่อยที่สุดแล้วขอร้องละมึงรู้อะไรก็บอก" จุนฮเวเองก็ไม่รู้จะทำยังไงเขาอยากเข้าใจมากกว่านี้เขาอยากรู้เรื่องทุกอย่างเกี่ยวกับดงฮยอก

"เรื่องนี้มันตั้งแต่ปีที่แล้ว จินฮยองมันชอบดงฮยอกแต่ดงฮยอกไม่เล่นด้วย มันเลยใช้ชื่อกูเพื่อหลอกให้ดงฮยอกไปที่นั่นทั้งที่กูไม่รู้เรื่องอะไรมารู้อีกทีก็ตอนมันป่วยเป็นโรคซึมเศร้า ตอนนั้นกูรู้สึกผิดมากแต่มันก็ฝืนยิ้มตอบกูว่าไม่เป็นไร สภาวะจิตใจตอนนั้นโคตรแย่มันหลอนและกลัวทุกอย่าง แต่มันก็ดีขึ้นจนเป็นคนละคนตอนที่เจอมึงนั่นแหละการแสดงท่าทีที่ชัดเจนของดงฮยอกก็เพื่ิอปิดบังความจริงในอดีตของมันแค่นั้น"จุนฮเวเงียบกับสิ่งที่ได้ยินเวลาที่ผ่านมาเขาไม่เคยรู้เลยว่ารอยยิ้มของดงฮยอกมันต้องผ่านอะไรมาบ้างไม่เคยรู้เลยจริงๆ "กูพยายามห่างดงฮยอกเพราะกูอยากให้มันเริ่มต้นใหม่จริงๆเริ่มด้วยตัวมันเอง ดงฮยอกเคยบอกรึปล่าวว่าทำไมถึงตื้อมึง"

"ฐานะดีและสามารถดูแลมันได้"

"เพราะมันเคยถูกทำร้ายและโดดเดี่ยวมันเลยอยากให้มีใครสักคนมาอยู่ข้างๆแล้วรู้สึกปลอดภัยตอนนี้มึงควรจะไปอยู่ข้างๆมันนะไม่ใช่มาบีบเค้นความจริงจากกู" เหมือนคำพูดนั้นปลุกให้จุนฮเวมีสติอีกครั้ง เขารีบขับรถกลับห้องอย่างรวดเร็วถ้าวันนี้จะมีคนตายก็คงต้องเป็นเจานี่แหละเพราะขับรถเร็วเกินกำหนดขนาดนี้

"ดงฮยอก!"จุนฮเวถือวิสาสะเปิดประตูห้องเข้าไปเพราะประตูไม่ได้ล็อกสิ่งที่เขาเห็นตอนนี้คือข้าวของที่ถูกโยนกระจัดกระจายเต็มพื้นห้องเขาเดินไปหยิบโทรศัพท์ที่ตอนนี้หน้าจอแตกร้าวจนใช้งานไม่ได้และมันก็ไม่ใช่เครื่องของดงฮยอกจุนฮเวเดินเข้าไปในห้องนอนของดงฮยอกพูดได้เลยว่ามันเป็นครั้งแรกที่เขาเข้ามาในนี้และก็ได้พบกับดงฮยอกกำลังนั่งกอดเข่าร้องไห้กับตัวเองบนที่นอนดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำตามองมาที่เขา

"ดงฮยอก"จุนฮเวเดินเข้าไปหาร่างที่กอดเข่าตัวเองไว้แน่นแต่ดงฮยอกกลับด้นถอยหนีเขาไม่เข้าใจสิ่งแสดงมันบ่งบอกว่ากำลังกลัว

"ออกไปจากห้องฉันนะ ฮึก...ฮือ"คนตัวสูงไม่ฟังเสียงอะไรเข้าสวมกอดคนตัวเล็กไว้ถึงแม้จะมีแรงขัดขืนร่างกายที่สั่นเพราะความกลัวดิ้นไม่หยุดยิ่งเป็นแบบนี้จุนฮเวยิ่งกอดรัดไว้แน่น "ปล่อยนะอย่าเข้าใกล้ฉัน อย่าแตะตัวฉันจุนฮเวปล่อย"

"ฉันจะอยู่กับนายจะอยู่เคียงข้างนาย"

"ไม่จริงจุนฮเวเกลียดฉัน ฉันมันน่าขยะแขยงฉันมันสกปรก แต่ฉันทำทุกอย่างเพื่อนายนะฉันแค่กลัวนายจะเกลียดฉันแต่ทุกอย่างสูญเปล่าจินฮยองหลอกฉันสุดท้ายเขาก็ปล่อยคลิปนั้นออกมา ทุกคนเกลียดฉัน"จุนฮเวได้แต่ลูบหัวคนตัวเล็กอย่างแผ่วเบาน้าตาตอนนี้มันไหลผ่านเข้ามาในตัวเสื้อจนเปียกชื้นนี่หรอดงฮยอกที่เขาเคยรู้จัก

"ฉันไม่เคยเกลียดนายฉันไม่สนอดีตของนายความเจ็บซ้ำที่นายมีก็ลืมมันไปฉันจะดูแลนายเองฉันสัญญา"ดวงตากลมเงยหน้าขึ้นมองดวงตาคมกริบของจุนฮเวมือหนาเกลี่ยน้ำตาบนใบหน้าหวานออกก่อนจะโน้มตัวเข้าหาคนตัวเล็กจนร่างเอนตัวลงนอนกับที่นอนนุ่มริมฝีปากเข้าประกบจูบอย่างดูดดื่มโดยไม่มีการขัดขืนใดๆจังหวะการหายใจเริ่มไม่คงที่เมื่อแรงรุกล้ำเข้าจนคนตัวเล็กขาดอากาศจุนฮเวค่อยๆผละริมฝีปากออกดวงตาคมก้มมองใบหน้าหวานก่อนจะยิ้มออกมา

"รอให้พร้อมกว่านี้ก่อนแล้วค่อยคิดบัญชีทีหลังนะ" ริมฝีปากประทับลงที่เปลือกตาดงฮยอกเบาๆก่อนร่างสูงพลิกตัวลงนอนให้อีกคนได้หนุนแขน นี่ต่างหากคือสิ่งที่ถูกต้อง

เสื้อผ้าของใช้ที่จำเป็นถูกใส่ในกล่องทรงสี่เหลี่่ยมดงฮยอกอุ้มกล่องนั้นขึ้นแล้วมองดูห้องของตัวเองด้วยความเศร้าอย่างน้อยมันก็มีความรู้สึกผูกพันอยู่บ้างละที่อยู่ดีๆจะทิ้งห้องไปแบบนี้

ก๊อก...ก๊อก

มืออีกข้างก็ยกขึ้นเคาะประตูส่วนอีกข้างก็พยายามยกกล่องใส่ของไว้อย่างยากลำบาก

"มีอะไรแล้วนั่นจะขนของไปทิ้งรึไง"

"ย้ายมาอยู่ด้วยไง"ดงฮยอกกำลังจะเดินเข้าแต่จุนฮเวกางแขนขวางไว้

"ใครอนุญาต"

"แฮ่...ไม่มี"ดงฮยอกส่ายหัวพร้อมกับยิ้ม

"ขนกลับไปไว้ที่เดิมเลยไป"

"งือ~~~จุนฮเวเค้าขายห้องไปแล้วนะถ้าไม่อยู่ห้องตัวเองเค้าจะไปนอนที่ไหน"

"ข้างถนนเยอะแยะ"จุนฮเวตอบหน้านิ่งมองดงฮยอก

"นะจุนฮเว ไม่มีที่ไปแล้ว"ดงฮยอกคอตก จุนฮเวถอนหายใจจำยอมให้คนตัวเล็กเข้ามาใช้ชีวิตแต่ทุกวันดงฮยอกก็มาสิงอยู่แต่ห้องเขาอยู่แล้วแหละแค่ยังไม่เป็นทางการเฉยๆ

"จะให้ฉันติดคุกเพราะลักลอบเลี้ยงแรดรึไง"จุนฮเวบ่นแล้วเดินไปนั่งลงบนโซฟาดงฮยอกนั่งลงข้างๆก่อนจะทิ้งตัวลงหนุนตักจุนฮเว

"ตัดนอออกแล้วตอนนี้ตัวเองเลี้ยงแมวอยู่นะ"จุนฮเวยกยิ้มแล้วก้มลงมองหน้าดงฮยอกก่อนจะเอามือบีบจมูกดงฮยอกด้วยความหมั่นเขี้ยว

"ดีแล้วแรดเป็นสัตว์ป่าสงวนปล่อยเข้าป่าได้ก็ดี"

"เจ็บนะ แต่ไม่มีใครด่าว่าแรดแล้วรู้สึกมีความสุขเท่าตัวเองอีกแล้วละ"

"ไอ้ปัญญาอ่อน"

"รักไหมละ"

"อืม"

"ห้วนดีน่ารัก"

THE END




จบแบบตักฉึบกันเลยทีเดียวชอบแนวนี้ไหมอ่าาาา คือพยายามแต่งหลายๆแนวลองดู
ดีไม่ดียังไงฝากคอมเม้นด้วยนะคะ 
#แฟนผมแรด

ปอลิง.14/03/2015
สาเหตุที่จบแบบไม่เคลียร์นะคะ สังเกตเลยอยู่ดีๆจินฮยองไม่รู้หายไปไหน แล้วเพื่อนของจินฮยองที่รุมดงเป็นใครก็ยังมีเงื่อน คือยังมีปมที่ไขไม่หมด เค้าแต่งทิ้งปมไว้เพราะเผื่ออยากดึงมาแต่งเรื่องยาวคะ  แล้วแต่อารมณ์อะนะ หวังว่าจะเข้าใจฮ่าๆ