คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : || Be Your Angel || INTRO
|| INTRO ||
คนทุกคนต่างแตกต่างกันทั้งนิสัย หน้าตา ฐานะ ผมไม่คิดว่าความแตกต่างพวกนี้จะเป็นปัญหาอะไรสำหรับคำว่า “เพื่อน” ผมพูดถูกใช่ไหม การคบใครซักคนเป็นเพื่อนแค่เราเข้ากันได้ก็เพียงพอแล้ว และเพราะแบบนี้กลุ่มเพื่อนของผมเลยมีทั้งแนวคุณหนูเอาแต่ใจแต่ไม่ไร้สติอย่าง “คยองซู” เฟอร์เฟ็คไร้ที่ติทั้งฐานะ หน้าตาและนิสัยอย่าง “ซูโฮ” ส่วนที่ฐานะทางบ้านพอๆกับผมคงจะมี “ลู่หาน” กับตัวผม “แบคฮยอน”
ถึงแม้ฐานะทางบ้านเราจะใกล้เคียงกัน แต่ถ้าดูจากภายนอกคงพูดได้ว่าตรงข้ามอย่างสิ้นเชิง ลู่หานดูบอบบาง น่าทะนุถนอม ขี้อ้อนเป็นที่สุด ด้วยนิสัยน่ารักๆและหน้าตาที่โดดเด่นโดยไม่ต้องพยายามเติมแต่งอะไร ทำให้ใครๆที่เจอก็หลงรัก แต่กับผม ผมผิดเหรอที่พูดอะไรออกไปตรงๆ ไม่พอใจอะไรก็บอกตรงๆ เรื่องรักษาน้ำใจไม่มีหรอก เหวี่ยงได้ก็เหวี่ยง วีนได้ก็ทำ ผมไม่เห็นความจำเป็นที่ต้องรักษาภาพที่ผมไม่ได้เป็น และถ้าเทียบเรื่องหน้าตา ผมอาจจะพอดูได้ แต่ถ้าเทียบกับลู่หาน ผมก็กลายเป็นคนขี้เหร่เลยด้วยซ้ำ ยิ่งนิสัยเข้ากับคนได้ยากอย่างผม ผมคงติดลบถ้าเทียบกับเต็มร้อยอย่างลู่หาน
แต่ทั้งหมดนั้น ไม่ใช่อุปสรรคสำหรับความเป็นเพื่อนของเรา ผมไม่เคยคิดริษยาเพื่อนๆของผมเลย แต่ไม่เข้าใจว่าทำไมทุกคนต้องคอยยัดเยียดให้ผมกลายเป็นตัวร้ายของกลุ่ม เพราะแค่ผมกันคนที่เข้ามาจีบเพื่อนผม ก็คนๆนั้นหน้าตา ฐานะ ไม่ได้เข้ากับเพื่อนผมซักนิด แต่นั่นก็ไม่เท่านิสัยที่เรียกได้ว่าเลว และเพื่อนของผมก็ไม่ชอบ แต่ไม่รู้จะปฏิเสธยังไง ผมแค่ทำในสิ่งที่เหมาะสม กันทุกวิถีทางและด่ากลับไปให้ไปเจียมตัวก็เท่านั้น แต่มีคนพวกนี้เข้ามาเยอะ และผมก็เป็นคนกีดกันแทบทุกครั้ง เลยทำให้ทุกคนมองผมว่าผมอิจฉาที่เพื่อนได้ดีกว่า ให้ตายเหอะ ไม่มีสมองหรือยังไง ดูแต่ละคนที่เข้ามาจีบเพื่อนผมสิ ถึงผมจะไม่มีตัวเลือกแต่ผมไม่เลือกคนแบบนี้แน่นนอน
“นี่แบคฮยอน วันนี้ไปช็อปปิ้งกันนะ เราอยากได้กระเป๋าใบใหม่” ลู่หานบอกผมพร้อมท่าทางออดอ้อน
“อืมเอาสิ อยากได้รองเท้าอยู่เหมือนกัน” แน่นอนว่าเพราะเป็นเรื่องช๊อปปิ้ง ผมเลยไม่ขอปฏิเสธ
หลังจากช็อปปิ้งเสร็จ ผมกับลู่หานก็มานั่งกินไอติมอยู่ในร้านไอติมโฮมเมดที่ตกแต่งอย่างน่ารัก
“นี่ถ้าคยองซูกับซูโฮมาด้วย คงสนุกกว่านี้แน่เลย”ลู่ห่านบ่นอย่างเสียดายที่เพื่อนอีกสองคนไม่ได้มาด้วยกัน
“ไว้ครั้งนะหน้า” ผมตอบพร้อมยกโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาเหมือนส่องกระจก แต่เพราะผมรู้สึกสายตาแปลกๆจากกด้านหลังต่างหาก
“แบคฮยอน ผู้ชายด้านหลัง 7 นาฬิกา กำลังมองมาที่โต๊ะเรา”
หลังจากเห็นสายตาน่าขยะแขยงจ้องเพื่อนผมไม่วางตา ผมขยับเก้าอี้เล็กน้อยให้อยู่ในมุมที่หลังของผมบังลู่หานได้พอดี ผมแค่จะปกป้องเพื่อน ผมไม่ผิดนะ
“แค่นี้ก็เรียบร้อยล่ะ” ผมยิ้มบอก
“แบคฮยอนเจ๋งที่สุดเลย” ลู่หานพูดยกนิ้วโป้งให้ผม
ก่อนออกจากร้าน ผมก็ไม่ลืมเดินเฉียดผ่านโต๊ะนั้นพร้อมฝากคำพูดชวนให้คิดซักนิด
“คนเราน่ะ ต้องรู้จักมองตัวเองให้ดีก่อนมองคนอื่น ขนาดเสื้อที่ใส่ยังไม่มีปัญญารีดให้เรียบ ทีหลังก็อย่าออกจากบ้านเถอะ”
ผมพูดไม่ผิดนะ หมดนั่นใส่เสื้อเชิ้ตที่พยายามจะทำให้ตัวเองดูดี แต่เสื้อยับเหมือนยังไม่รีด และผมมั่นใจว่ามันไม่ได้มาจากดีไซน์เนอร์แน่ๆ
“แบคฮยอนพูดแรงไปรึเปล่า เขาหน้าเสียเลยนะ” ลู่หานถามหลังเดินออกมาพ้นจากร้าน
“ไม่หรอก แค่บอกให้ไปดูแลตัวเองให้ดีก่อน แค่นั้นเอง ไปกันเถอะ”
ผมกับลู่หานเดินดูของไปเรื่อย ในขณะที่เดินขึ้นบันไดเลื่อน
“คนเสื้อฟ้า น่ารักจัง เหมือนแม่ของลูกเลย” ชายไม่เจียมตะโกนแซวเพื่อนผมกลางห้าง
ให้ตายเถอะ ไอ้หมอนี่อยากลองของสินะ
“คนเสื้อเทาตรงนั้น คงไม่เคยส่องกระจกดูเงาตัวเองเลยสินะ” ผมตะโกนกลับไปพร้อมส่งยิ้มแสยะไปให้ แล้วรีบจูงลู่หานออกจากตรงนั้น
เหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นบ่อย จริงๆก็ทุกครั้งที่มาเดินเที่ยวห้างนั่นแหละ มีเพื่อนน่ารักแบบนี้ ผมต้องทำใจ
“นี่แบคฮยอน นั่นชานยอลรึเปล่า” ลู่หานหันหน้ามาถามผมที่กำลังจะเปิดท้ายรถเพื่อใส่ของเข้าไป
ผมมองตามทิศที่ลู่หานหันไป เห็นผู้ชายที่หน้าเหมือนเพื่อนที่ผมรู้จัก ร่างสูงโปร่ง ตาโตพร้อมแววตาสนุกสนาน จมูกโด่งโค้งรับหน้าผากที่เข้าเจ้าตัวเซทผมตั้งขึ้นอย่างดูดี ไหนจะริมฝีบางที่รับกับรูปหน้าได้อย่างพอดีนั่นอีก เสื้อเชิ้ตที่ดูง่ายๆแต่มีสไตล์กับกางเกงยีนเข้ารูป ดูดีแบบไม่ต้องพยายามเลย ไม่อยากจะยอมรับหมอนี่ดูดีจริง
“เอ๊ะ ชานยอลมากับคุณแม่ด้วย” ลู่หานพูดขึ้นอีกหน
ชานยอลที่เหมือนจะรู้ตัวว่าถูกพูดถึงหันมาพอดี
“อ้าว ลู่หาน แบคฮยอน มาเที่ยวกันเหรอ”
“อื่ม มาช็อปปิ้น่ะ ชานยอลมากับคุณแม่ด้วยเหรอ” ลู่หานตอบออกไปพร้อมคำถาม
“ใช่ นี่แม่ของเราเอง “ปาร์คเยจิน”” ชานยอลแนะนำแม่ตัวเองให้เพื่อนได้รู้จัก
“สวัสดีค่ะคุณน้า ผมลู่หานครับ ส่วนนี่แบคฮยอนครับ” ลู่หานกับผมโค้งให้แม่ชานยอล
“ยินดีที่ได้เจอนะจ๊ะ” แม่ชานยอลยิ้มให้พวกผมอย่างเปนมิตร
“งั้นเรากับแม่ขอตัวก่อนนะ ไว้เจอกันนะลู่หาน ไปแล้วนะหมาแบค”
“อื้ม ไว้เจอกัน” ลู่หานตอบ ผมและลู่หานโค้งให้แม่ชานยอลก่อนทั้งสองคนจะแยกตัวออกไป
“แบคฮยอนดูเงียบๆอ่ะ ไม่เห็นเถียงกับชานยอลเลย วันนี้เหนื่อยๆเหรอ” ลู่หานมองผมที่เงียบตั้งแต่เจอชานยอล
“อื่ม คงงั้นมั้ง กลับบ้านกันเถอะ” ผมตอบลู่หานก่อนจะขับรถพาลู่หานไปส่งที่บ้าน
ชานยอลสนิทกับกลุ่มของผม อย่าไปหลงรูปลักษณ์ภายนอกของหมอนี่เข้าล่ะ จริงๆแล้วกวนประสาทเป็นที่หนึ่ง นิสัยติดไปทางคุณชายค่อนข้างน่าหมั่นไส้สำหรับผม ผมเป็นคู่กัดกับหมอนี่ หมอนี่ไม่ชอบคนเหวี่ยงและวีน ซึ่งนั่นก็คือผม
ผมส่งลู่หานที่บ้านก่อนจะขับรถกลับบ้านตัวเอง จริงๆที่ผมเงียบตอนเจอชานยอล เพราะผมกำลังคิดถึงอะไรบางอย่าง ช่วงพักเที่ยงวันนี้ กลุ่มผมและชานยอลนั่งกินข้าวด้วยกัน
“นี่ สเป็คนายเป็นยังไงเหรอชานยอล” จู่ๆคยองซูก็ถามขึ้น
“น่ารัก เรียบร้อย ไม่โวยวาย” ชานยอลตอบพร้อมยิ้มน้อยๆ
“angel style ว่ายังงั้น?” ผมสรุปออกไป
“ใช่ อย่างฉันต้อง angel style หรือเรียกอีกอย่างก็คือตรงข้ามกับนายไง” หมอนี่ยักคิ้วกวนประสาทผมด้วย
“อ๋อเหรอ งั้นก็โชคดีของเราแล้วล่ะ” ผมตอบออกไปพร้อมยักไหล่ไม่สนใจ
แต่จริงๆแล้วผมไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมผมถึงรู้สึกเสียใจหน่อยๆเหมือนกัน เวลาที่คนอื่นพูดถึงผมแบบนั้น ผมไม่ได้สนใจอะไร ใครจะว่าผมร้ายยังไง ผมก็ไม่เดือดร้อนอยู่แล้ว แต่ทำไมตอนที่ชานยอลพูดว่าแค่ว่าสเป็คเค้าตรงข้ามกับผม ผมถึงรู้สึกโหวงๆก็ไม่รู้ ให้ตายเถอะ ทำไมผมต้องสนใจด้วยเนี่ย
ก็แค่คนอย่างปาร์คชานยอล ผมต้องแคร์ด้วยเหรอ แค่สเป็คเค้าตรงข้ามกับตัวผม ไม่เห็นเป็นอะไรซักนิด ผมไม่ยอมเปลี่ยนตัวเองเพื่อใครหรอกนะ ถึงผมจะชอบคนๆนั้นก็เถอะ
เอ๊ะ..ผมไม่ได้หมายความว่าผมชอบปาร์คชานยอลหรอกนะ
ความคิดเห็น