ลำดับตอนที่ #20
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : Chapter 20
... P o i s o n ...
“ ยูริอ่า “ เ็สาวที่นั่หลับาอยู่บนเ้าอี้นั้น่อยลืมาึ้นมอเ็หนุ่มร่าสูบาที่เินเ้ามาับแนเธอไว้
“ เฮุน “
“ มีอวาอยู่หน้าบ้าน “
ยูริแะล่อู และพบว่า้านในบรรุถุเลือสอยู่ำนวนหนึ่และ้อวามในระาษเียนไว้สั้นๆ
“ อฮยอนอยู่ับัน “
เ็สาวแสยะยิ้มอย่าเยาะหยัน แล้วหลับาลอีรั้อย่าอ่อนแร ่อนะสะุ้นิๆ เมื่อมืออุ่นๆ อเฮุนแนบลับแ้มอเธอ
เ็สาวส่ยิ้มเหนื่อยอ่อนให้เา “ เฮุน ... หิวรึยั ... ันมีอาหารให้นายแล้วนะ ... “
“ พี่ะ .. ันอฮยอนนะ “
“ พี่สมับเป็นนัศึษาแพทย์เลย่ะ “
“ พี่ับัน พวเราน่าสสาร “
“ ันอเวลานิเียว .. พี่อย่าเพิ่หันมานะ ันรัพี่ลู่หาน ... “
ลู่หานนอนิ้นทุรนทุรายอยู่ภายในห้อนอน อาะเป็นเพราะเามุ่มั่นที่ะปลุวามทรำอัวเอมานเินไป เ็หนุ่มพยายามลุึ้นโทรศัพท์หาพี่ายแ่ไร้ารอบรับ เาึหาเ็หนุ่มรุ่นน้อเพื่ออวาม่วยเหลือ
“ เทาอ่า .. ฮยอทรมานมา ่วยัน้วย “
เ็หนุ่มรีบรุหน้ามาลาึและีมอร์ฟีนเพื่อระับวามเ็บปวให้แ่ลู่หาน ... ยิ่มอร่าทีู่บเียวอเา็ยิ่รู้สึัวล
มันะมีประโยน์อะไรที่ยัะใ้เ็หนุ่มเป็นัวล่อแวมไพร์ที่เาพุ่เป้าอยู่ ในเมื่ออนนี้อฮยอนมีานยอลที่แ็แร่อยประบอยู่
และเป็นแวมไพร์ที่พวเาหลีเลี่ยะ่อร ..
ส่วนยูรินั้น .... เธออ่อนแอลไปมา เาพอะเาไ้ ว่าเิอะไรึ้น ... ทุรั้ที่เาสะรอยยามเธอออล่าเหยื่อนั้น เห็นไ้ัเนว่าเธอ้อพยายามมาว่าเิมเป็น 2-3 เท่า ที่ะัารับเหยื่อแ่ละราย..
และเมื่อเธอทำท่าะเพลี่ยพล้ำ เป็นเาเอที่แอบให้าร่วยเหลือทั้ที่ผิอมนุษย์ล่าแวมไพร์อย่าเา ..
แ่ไม่รู้ว่าเริ่มั้แ่เมื่อไหร่ ... ที่เาเริ่มะแอบหลรัเธอ ศัรูัวาที่เา้อเินหน้าทำลาย ..
เทามอสำรวทั่วห้ออลู่หาน ่อนะหยิบโทรศัพท์มือถือออห่าาระยะอเ็หนุ่มและัารถอสร้อยอไม้าเนออาัวอเา แม้ลื่นรบวนาโทรศัพท์ะทำานับสมออลู่หานเพียน้อยนิแ่็ถือว่าส่ผลระทบโยร
“ ฮยอ .. ผมอโทษ “
“ อฮยอนรับ .. พี่ลับแล้ว ... ิน้าว้วยนะ “
“ อฮยอน .. แล้ให้พี่ใเหรอ “
“ เป็นอะไรไป .. พี่ทำอะไรผิไปรึเปล่ารับ “
“ ็เป็นอฮยอนมาลอนี่นา .. “
เสียสะอื้นานในอ้อมแนทำให้านยอลยับัวอย่าแผ่วเบา เาลายอ้อมอ่อนะมอเห็นว่าเ็สาว้าายยัหลับอยู่ หาแ่ใบหน้าลับมีแ่ราบน้ำา เาเ็ละออที่เาะพราวอยู่ับนาที่เป็นแพยาวนั้น เ็หนุ่มบรามนเป็นสันนูน ...
.. เป็นอีืนที่เา้อเ็บปว ... ารอ่านใและสัมผัสวามินไ้ .. ไม่ใ่เรื่อที่ีเสมอไป ..
ส่วนลึอิใอฮยอน .. ไม่เยเป็นเา
ยามอฮยอนไร้สิ และไร้ารถูวบุม ภาพออฮยอนและลู่หานะอยามรบวนเาเสมอเนื่อมาาส่วนลึอิใเธอวนเวียนอยู่แ่เรื่ออเธอและลู่หาน .. ทำให้เา้ออยรับรู้ไป้วยลอเวลา
วามทุ์ในี้ ไม่เยาหาย ... และ มันทำลายวามภาภูมิใในัวเออานยอลไปเรื่อยๆ ...
แ่ถามว่า ระหว่าเ็บเธอไว้ .. ับปล่อยเธอไป ... เาเลืออย่าแรโยไม่้อสสัย และพร้อมะรับวามเ็บปวนั้นเอาไว้เอ ราบใที่เธออยู่ับเา ..
านยอลลืมาึ้นและพบว่ามีเล่มสั้นำลัะถูปัลบนัวอเา เ็หนุ่มลิ้หลบ่อนะพุ่เ้ายื้อแย่ามือออฮยอน
แ่เ็สาวลับถอยหนี้วยใบหน้าเปรอะเปรื้อนรอยน้ำา
“ านยอล .. นเลวอย่านาย “
“ อฮยอน วามีละ “
“ ในเมื่อ .. ันทำอะไรนายไม่ไ้ .. นที่ไม่สมวรอยู่่อไป็ือันเอ “
ทันทีที่เ็สาวพุ่ปลายมีเ้าหาัวเอานยอล็ระโนใ้มือรับมมีนั้นเอาไว้ แล้วำแน่นอย่าไม่ให้เลื่อนไหว
เลือแส่อยๆไหลออมา เ็สาวเบิาว้าอย่าใ วาอ้อนวอนอานยอลส่ร้อมอที่เธอ
“ อฮยอน .. ไ้โปร ... ันาเธอไม่ไ้ “
วาอเ็สาวสั่นระริอย่าหวั่นไหว ..
“ ส่มีให้ัน .. อร้อ.. นะอฮยอน .. “
หยาน้ำาหยลมาอาบแ้มานยอล หัวใเา่าเ็บปวเหลือเิน เ็สาวลายมือที่ำ้ามมีไว้ แ่่อนที่านยอละรับมันไป
เธอลับำมันแน่นอีรั้แล้วัออามืออเาทำให้มมีเือนฝ่ามือานยอลเป็นทายาว เาใและปล่อยมือออาเธอ
ทันในั้นเ็สาว็้วแทปลายมีลับหน้าออัวเอทันที “ อยาไ้ใ่มั้ย านยอล ...... ไม่มีวัน ! “
ร่าที่ทรุลอาบอเลือ ทำให้านยอลลืมวามเ็บปวเ้าว้าร่าเธอไว้้วยน้ำานอหน้า
“ อฮยอน !!!!!!!!! “
านยอลสะุ้ลืมาลุึ้นหอบอย่าหนั ทั้เหื่อและน้ำาปะปนันอยู่ทั่วใบหน้า เารีบหันมอ้าายพบอฮยอนนอนหลับนิ่อยู่้าัน .. เาบหน้าลับฝ่ามือ แล้วเริ่มสะอื้น ร้อไห้อย่าทรมานและใหาย..
“ านยอลอ่า ... นายเป็นอะไร ? “
เ็สาวลุึ้นมานั่และับมือเาเอาไว้ านยอล่อยๆ ึเธอมาอ
“ อฮยอน .. อย่าหนีันไป .. “
“ ันะไปไหนเหรอ านยอล “ เธอถามเาอย่าไม่เ้าใว่าเิอะไร
“ อย่าไป ..... ไ้โปร ..... อย่าไป “
**************************************
Halowww อ่านแล้วไม่เม้นท์ไรท์น้อยใน๊ะะะ >< เม้นท์้วยนะ๊าที่ร๊า
สอบถามหน่อยนะะ เรื่อถัไปที่ะเปิ่อาเรื่อนี้ รีอบแนวไหนันเหรอ
อเมี้ หรือ ราม่า อ่ะ ไรท์ะูทิศทานอ่านหน่อยิ๊ ^^
“ เฮุน “
“ มีอวาอยู่หน้าบ้าน “
ยูริแะล่อู และพบว่า้านในบรรุถุเลือสอยู่ำนวนหนึ่และ้อวามในระาษเียนไว้สั้นๆ
“ อฮยอนอยู่ับัน “
เ็สาวแสยะยิ้มอย่าเยาะหยัน แล้วหลับาลอีรั้อย่าอ่อนแร ่อนะสะุ้นิๆ เมื่อมืออุ่นๆ อเฮุนแนบลับแ้มอเธอ
เ็สาวส่ยิ้มเหนื่อยอ่อนให้เา “ เฮุน ... หิวรึยั ... ันมีอาหารให้นายแล้วนะ ... “
“ พี่ะ .. ันอฮยอนนะ “
“ พี่สมับเป็นนัศึษาแพทย์เลย่ะ “
“ พี่ับัน พวเราน่าสสาร “
“ ันอเวลานิเียว .. พี่อย่าเพิ่หันมานะ ันรัพี่ลู่หาน ... “
ลู่หานนอนิ้นทุรนทุรายอยู่ภายในห้อนอน อาะเป็นเพราะเามุ่มั่นที่ะปลุวามทรำอัวเอมานเินไป เ็หนุ่มพยายามลุึ้นโทรศัพท์หาพี่ายแ่ไร้ารอบรับ เาึหาเ็หนุ่มรุ่นน้อเพื่ออวาม่วยเหลือ
“ เทาอ่า .. ฮยอทรมานมา ่วยัน้วย “
เ็หนุ่มรีบรุหน้ามาลาึและีมอร์ฟีนเพื่อระับวามเ็บปวให้แ่ลู่หาน ... ยิ่มอร่าทีู่บเียวอเา็ยิ่รู้สึัวล
มันะมีประโยน์อะไรที่ยัะใ้เ็หนุ่มเป็นัวล่อแวมไพร์ที่เาพุ่เป้าอยู่ ในเมื่ออนนี้อฮยอนมีานยอลที่แ็แร่อยประบอยู่
และเป็นแวมไพร์ที่พวเาหลีเลี่ยะ่อร ..
ส่วนยูรินั้น .... เธออ่อนแอลไปมา เาพอะเาไ้ ว่าเิอะไรึ้น ... ทุรั้ที่เาสะรอยยามเธอออล่าเหยื่อนั้น เห็นไ้ัเนว่าเธอ้อพยายามมาว่าเิมเป็น 2-3 เท่า ที่ะัารับเหยื่อแ่ละราย..
และเมื่อเธอทำท่าะเพลี่ยพล้ำ เป็นเาเอที่แอบให้าร่วยเหลือทั้ที่ผิอมนุษย์ล่าแวมไพร์อย่าเา ..
แ่ไม่รู้ว่าเริ่มั้แ่เมื่อไหร่ ... ที่เาเริ่มะแอบหลรัเธอ ศัรูัวาที่เา้อเินหน้าทำลาย ..
เทามอสำรวทั่วห้ออลู่หาน ่อนะหยิบโทรศัพท์มือถือออห่าาระยะอเ็หนุ่มและัารถอสร้อยอไม้าเนออาัวอเา แม้ลื่นรบวนาโทรศัพท์ะทำานับสมออลู่หานเพียน้อยนิแ่็ถือว่าส่ผลระทบโยร
“ ฮยอ .. ผมอโทษ “
“ อฮยอนรับ .. พี่ลับแล้ว ... ิน้าว้วยนะ “
“ อฮยอน .. แล้ให้พี่ใเหรอ “
“ เป็นอะไรไป .. พี่ทำอะไรผิไปรึเปล่ารับ “
“ ็เป็นอฮยอนมาลอนี่นา .. “
เสียสะอื้นานในอ้อมแนทำให้านยอลยับัวอย่าแผ่วเบา เาลายอ้อมอ่อนะมอเห็นว่าเ็สาว้าายยัหลับอยู่ หาแ่ใบหน้าลับมีแ่ราบน้ำา เาเ็ละออที่เาะพราวอยู่ับนาที่เป็นแพยาวนั้น เ็หนุ่มบรามนเป็นสันนูน ...
.. เป็นอีืนที่เา้อเ็บปว ... ารอ่านใและสัมผัสวามินไ้ .. ไม่ใ่เรื่อที่ีเสมอไป ..
ส่วนลึอิใอฮยอน .. ไม่เยเป็นเา
ยามอฮยอนไร้สิ และไร้ารถูวบุม ภาพออฮยอนและลู่หานะอยามรบวนเาเสมอเนื่อมาาส่วนลึอิใเธอวนเวียนอยู่แ่เรื่ออเธอและลู่หาน .. ทำให้เา้ออยรับรู้ไป้วยลอเวลา
วามทุ์ในี้ ไม่เยาหาย ... และ มันทำลายวามภาภูมิใในัวเออานยอลไปเรื่อยๆ ...
แ่ถามว่า ระหว่าเ็บเธอไว้ .. ับปล่อยเธอไป ... เาเลืออย่าแรโยไม่้อสสัย และพร้อมะรับวามเ็บปวนั้นเอาไว้เอ ราบใที่เธออยู่ับเา ..
านยอลลืมาึ้นและพบว่ามีเล่มสั้นำลัะถูปัลบนัวอเา เ็หนุ่มลิ้หลบ่อนะพุ่เ้ายื้อแย่ามือออฮยอน
แ่เ็สาวลับถอยหนี้วยใบหน้าเปรอะเปรื้อนรอยน้ำา
“ านยอล .. นเลวอย่านาย “
“ อฮยอน วามีละ “
“ ในเมื่อ .. ันทำอะไรนายไม่ไ้ .. นที่ไม่สมวรอยู่่อไป็ือันเอ “
ทันทีที่เ็สาวพุ่ปลายมีเ้าหาัวเอานยอล็ระโนใ้มือรับมมีนั้นเอาไว้ แล้วำแน่นอย่าไม่ให้เลื่อนไหว
เลือแส่อยๆไหลออมา เ็สาวเบิาว้าอย่าใ วาอ้อนวอนอานยอลส่ร้อมอที่เธอ
“ อฮยอน .. ไ้โปร ... ันาเธอไม่ไ้ “
วาอเ็สาวสั่นระริอย่าหวั่นไหว ..
“ ส่มีให้ัน .. อร้อ.. นะอฮยอน .. “
หยาน้ำาหยลมาอาบแ้มานยอล หัวใเา่าเ็บปวเหลือเิน เ็สาวลายมือที่ำ้ามมีไว้ แ่่อนที่านยอละรับมันไป
เธอลับำมันแน่นอีรั้แล้วัออามืออเาทำให้มมีเือนฝ่ามือานยอลเป็นทายาว เาใและปล่อยมือออาเธอ
ทันในั้นเ็สาว็้วแทปลายมีลับหน้าออัวเอทันที “ อยาไ้ใ่มั้ย านยอล ...... ไม่มีวัน ! “
ร่าที่ทรุลอาบอเลือ ทำให้านยอลลืมวามเ็บปวเ้าว้าร่าเธอไว้้วยน้ำานอหน้า
“ อฮยอน !!!!!!!!! “
านยอลสะุ้ลืมาลุึ้นหอบอย่าหนั ทั้เหื่อและน้ำาปะปนันอยู่ทั่วใบหน้า เารีบหันมอ้าายพบอฮยอนนอนหลับนิ่อยู่้าัน .. เาบหน้าลับฝ่ามือ แล้วเริ่มสะอื้น ร้อไห้อย่าทรมานและใหาย..
“ านยอลอ่า ... นายเป็นอะไร ? “
เ็สาวลุึ้นมานั่และับมือเาเอาไว้ านยอล่อยๆ ึเธอมาอ
“ อฮยอน .. อย่าหนีันไป .. “
“ ันะไปไหนเหรอ านยอล “ เธอถามเาอย่าไม่เ้าใว่าเิอะไร
“ อย่าไป ..... ไ้โปร ..... อย่าไป “
**************************************
Halowww อ่านแล้วไม่เม้นท์ไรท์น้อยใน๊ะะะ >< เม้นท์้วยนะ๊าที่ร๊า
สอบถามหน่อยนะะ เรื่อถัไปที่ะเปิ่อาเรื่อนี้ รีอบแนวไหนันเหรอ
อเมี้ หรือ ราม่า อ่ะ ไรท์ะูทิศทานอ่านหน่อยิ๊ ^^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น